https://youtu.be/FAxuKNhTeQM?si=rI0mE0bUBYwaSRpe

متن از خودم به سه زبان برای یک لالایی اینتر ناسیونال که من فقط از خانم پری زنگنه شنیدم و اصل آن را نمی‌شناسم.
فقط حالا میدانم که عبری ست.

لای لا لای لا، کودک نازم
لا ی لا لای لا، زخمه سازم
لای, لا لا لا، خواب تو تنها نیست
رویای نور و عشق و خوشبختی، رویایی شیرینه تو هر سختی
لا، لا لا لای، لای، لا لا لای
دلت پر عشق باد و پر خرسندی
©Susan Afarin

.......

Own text in three languages ​​for an international lullaby that I have only heard from Mrs. Parry Zanganeh and the original must be Hebrew.

La la, la la la, sleep my sweet child
La la, la la la, my instrument pluck
La, la la la, it's every man's dream
The dream of love and light and happiness, it's sweet to think about in your sadness
La, la la la, la la la la
May your heart be filled with love and gladness

©Susan Afarin
......

Eigener Text in drei Sprachen für ein internationales Wiegenlied, das ich nur von Frau Parry Zanganeh gehört habe und das Original hebräisch sein musste.

La la, la la la, schlaf mein Liebling
La la, la la la, mein lnstrument Pick
La la, la la la, es ist nicht nur Dein Traum
Der Traum vom Licht und der Liebe und Glück, ist ein süßer Trost unter dem Druck
La la, la la la, möge Dein Leben schön sein mit Herzglück

©Susan Afarin

بلی وقتی لیلی-سو داشت زیاد فکر می‌کرد و مینوشت، گفت، خواهش میکنم اینهمه ننویس.
برو ظرفهایت را بشور و آواز بخوان.
لیلی-سو به خاطر آورد که اغلب وقتی خانه خلوت است، دلش هوای خواندن دارد، چون سر و صدا نیست.
اما این معنایش اینست که یا موقع استراحت بعد از ظهر یا دیروقت شب است.
از این هم بگذریم که در هر حال خانه او خیلی کوچک است و باید رعایت همسایه ها را بکند.
جلوی راین هم فقط می‌شود صبح خیلی زود رفت و آواز خواند و بخاطر سرما و ترس از امکان آدم‌های خطرناک در مسیر خلوت، لیلی-سو این پروژه را هم دیگر زیاد انجام نمی‌داد.
بُلی راست می‌گفت.
خواندن آواز، دل لیلی-سو را نرم می‌کرد و انگار لکه های تلخ ذهن خون قلبش تصفیه میشدند.
امروز لیلی-سو موقعی که ظرف میشست، یاد جمله ای افتاد که در اینستاگرام خوانده بود، از خانم مارینا تس وت تا اوا در خصوص بال.
بال‌هایی که برای پرواز باز شده اند، معنای آزادی دارند ولی وقتی به پشت تو آویزان مانده اند، فقط وزن اضافه هستند.

©سوسن آفرین
......

Boly, als Lilly-Sue viel nachdachte und weiter schrieb, sagte:
„Schreib doch bitte nicht so viel.
Geh und spül Dein Geschirr ab und sing.“
Lilly-Sue erinnerte sich, dass ihr oft danach war zu singen, wenn es im Haus ruhig war, weil es keinen Lärm gab.
Aber das bedeutete, dass sie entweder während der Mittagsruhe oder spät in der Nacht singen musste.
Außerdem war ihr Haus sowieso sehr klein und sie musste Rücksicht auf die Nachbarn nehmen.
Am Rhein kann man nur sehr früh morgens singen, und wegen der Kälte und der Angst vor gefährlichen Menschen auf dem einsamen Weg beschäftigte sich Lilly-Sue nicht mehr so ​​oft mit diesem Projekt.
Bolly hatte recht.
Das Singen erweichte Lilly-Sues Herz, und es war, als würden die bitteren Flecken des Verstandes ihres Herzblut gereinigt werden.
Heute beim Abwaschen musste Lilly-Sue an ein Zitat von Frau Marina Tsveteva über Flügel denken, das sie auf Instagram gelesen hatte.
Ausgebreitete Flügel sind ein Symbol der Freiheit, doch wenn sie auf dem Rücken hängen, sind sie nur belastendes Gewicht.
So ging es ihr mit ihrem Gesangleben.

©Susan Afarin

.....

As Lilly-Sue thought long and continued writing, Bolly said, "Please don't write so much.
Go and wash your dishes and sing."
Lilly-Sue remembered that she often felt like singing when the house was quiet because there was no noise.
But that meant she had to sing either during siesta or late at night.
Besides, her house was very small anyway, and she had to be considerate of the neighbors.
Singing by the Rhine is only possible very early in the morning, and because of the cold and the fear of dangerous people on the lonely path, Lilly-Sue didn't bother with this project much anymore.
Boly was right.
Singing softened Lilly-Sue's heart, cause it was as if the bitter stains of the mind of her heart's blood were being cleansed.
Today, while washing the dishes, Lilly-Sue thought of a quote from Mrs. Marina Tsveteva about wings that she had read on Instagram.
"Spread wings are a symbol of freedom, but when they hang on your back, they are merely a burden."
That's what happened to Lilly-Sue's singing life.

©Susan Afarin

لیلی-سو تصمیم گرفت، دوزیستان نقاشی هایش فوگی و قوری را حذف کند.
آنها خیلی خنده دار بودند ولی طبیعت لیلی-سو گرم بود و سرمای موجودات زنده او را آزار می‌کرد.
حتی نیلی، دلفین وجودش هم با وجود ماهی بودنش، پستاندار بود و قلب گرم او میتپید.
امروز لیلی-سو همینطور که به یادگیری و کسب دانش فکر می‌کرد و اینکه قلبش همیشه برای دانستن مطالب ارزشمند میتپید، متوجه شد که بعی، سعی می‌کند کاغذ کتاب را بجود.
این در حالی بود که داکی، از شوق یادگیری کلمات، وسط کتاب پرت شده بود.
لیلی-سو به آنها گفت:
"با اینکه خود من از حد و مرز چیز زیادی نمی‌دانم ولی نه از شوق زیاد، تبدیل داکی به کاغذ لازم است و نه بعی اجازه دارد، دانش نوشته ای را ببلعد.
لیلی-سو به تاریخ امروز فکر کرد.
چقدر عدد هشت را دوست داشت.
دلش می‌خواست بنویسد، بیست و هشت، ماه هشت، سال دوهزار و هشت.
اما بیست و پنج هیچوقت به هشت بازنمیگشت، تا او بتواند، بعضی خسران های غیر قابل جبران را تغییر بدهد.

©سوسن آفرین
.....

Lilly-Sue beschloss, die Amphibien aus ihren Zeichnungen „Foggy“ und „Ghoori“ zu entfernen.
Sie waren zwar sehr lustig, aber Lilly-Sue war warmherzig und die Kälte der Lebewesen machte ihr zu schaffen.
Sogar Nili, der Delfin ihres Wesens, war, obwohl er ein Fisch war, ein Säugetier und hatte ein warmes Herz.
Als Lilly-Sue heute über das Lernen und den Wissenserwerb nachdachte, weil ihr Herz stets für wertvolle Dinge schlug, bemerkte sie, dass Bai versuchte, ein Blatt Papier des Buches zu kauen.
Dabei wurde Ducky, in ihrem Lerneifer, mitten ins Buch geworfen.
Lilly-Sue sagte zu ihnen:
„Obwohl ich selbst nicht viel über Grenzen weiß, ist es nicht nötig, dass Ducky aus lauter Begeisterung zum Papier umgewandelt wird, und Bai darf auch kein geschriebenes Wissen runterschlucken.“
Lilly-Sue dachte über das heutige Datum nach.
Wie sehr sie die Zahl Acht liebte.
Sie wollte schreiben:
Achtundzwanzigster Tag, des achten Monates, des Jahrs zweitausendacht.
Doch aus fünfundzwanzig würde nie eine Acht werden, also konnte sie keinen unwiederbringlichen Verlust verändern.

©Susan Afarin

.....

Lilly-Sue decided to remove the amphibians from her drawings "Foggy" and "Ghoori."
They were very funny, but Lilly-Sue was warm-hearted and the coldness of living things bothered her.
Even Nili, her dolphin, although a fish, was a mammal and had a warm heart.
Today, as Lilly-Sue was thinking about learning and acquiring knowledge, because her heart always beats for valuable things, she noticed Bai trying to chew a piece of paper from the book.
In her eagerness to learn, Ducky was thrown right into the middle of the book. Lilly-Sue said to them, "Although I don't know much about boundaries myself, there's no need for Ducky to be turned into paper in her excitement, and Bai shouldn't swallow written knowledge either."
Lilly-Sue thought about today's date.
How much she loved the number eight.
She wanted to write: Twenty-eighth day, of the eighth month, of the year two thousand and eight.
But twenty-five would never become eight, so she couldn't change an irretrievable loss.

©Susan Afarin

She can't be nasty?!
She can't, surly not.
But she can be loud, resentful, nihilistic and direct, too rude.
Lilly-Sue knew earlier that her brocken heart could even get more destroyed and every piece of it could break in to thousands of pieces again.
But today she had a bit that feeling as if someone who runs over her saw that she is still alive and decided to use the decline and run over her again.

©Susan Afarin

لیلی-سو از روز تولد پسر همسایه اش خبر نداشت.
اما مامان پسر کوچولو، به لیلی-سو قول داد، که وقتی کیک آماده شد، حتما یک برش از کیک به او بدهد.
لیلی-سو هم چون خبر نداشت و روز تعطیل هم بود، در خانه اش برای پسر کوچولو کادوی مناسبی پیدا کرد و کارتی برایش نوشت و به او کادو داد.
لیلی-سو این اواخر دلش اصلا خوش نبود.
احساس می‌کرد که مثل یک حلزون بدون پوسته وسط اتوبان پرت شده است و هر لحظه ماشینی او را له خواهد کرد.
با اینحال دیروز لیلی-سو چند لحظه لبخندی از مسرت زد و با خودش فکر کرد که بچه انسانها قبل از اینکه بزرگ بشود، چقدر با طبیعت همخوانی دارد و چقدر زیبا و باشکوه است.

©سوسن آفرین
.....

Lilly-Sue wusste nicht, dass der Sohn ihrer Nachbarin Geburtstag hatte.
Aber die Mutter des kleinen Jungen versprach Lilly-Sue, ihr auf jeden Fall ein Stück Kuchen zu geben, sobald er fertig war.
Da Lilly-Sue es nicht wusste und es Feiertag war, suchte sie zu Hause ein passendes Geschenk für den kleinen Jungen, schrieb ihm eine Karte und überreichte sie ihm.
Lilly-Sue ging es in letzter Zeit überhaupt nicht gut.
Sie fühlte sich wie eine Schnecke ohne Haus, die mitten auf die Autobahn geworfen wurde und jeden Moment von einem Auto überfahren werden könnte. Gestern jedoch lächelte Lilly-Sue einen Moment lang freudig und dachte bei sich, wie harmonisch ein Menschenkind mit der Natur und wie schön und großartig es ist ist, bevor es erwachsen wird.

©Susan Afarin

......

Lilly-Sue didn't know it was her neighbor's son's birthday.
But the little boy's mother promised Lilly-Sue she would definitely give her a piece of cake as soon as it was ready.
Because Lilly-Sue didn't know, and it was a holiday, she went home to find a suitable gift for the little boy, wrote him a card, and gave it to him.
Lilly-Sue hadn't been feeling well at all lately.
She felt like a shellless snail, thrown into the middle of the highway, about to be hit by a car at any moment.
Yesterday, however, Lilly-Sue smiled joyfully for a moment and thought to herself how harmonious a human child is with nature and how beautiful and magnificent they are before they grow up.

©Susan Afarin

لیلی-سو حتی به اندازه یک اتم احساس نمی‌کرد که کسی در این جهان او را دوست بدارد و یا درک کند.
با خودش گفت:
"به بعضی دردها حتی نمی‌توانی اسمی بدهی، چون آنها را اصلا نمیشناسی و آنها تو را له می‌کنند.
شاید، تنها گلی که بتواند آرزوی پایان این دردها را سمبلیک کند، گل صبر باشد.
حتی اگر از خودم بپرسم، صبر برای چه، برای که.
اما کار دیگری هم از من بر نمی آید."

©سوسن آفرین
......

Lilly-Sue spürte nicht den Hauch von Liebe oder Verständnis in dieser Welt.
Sie sagte sich:
„Manche Schmerzen kann man nicht einmal benennen, weil man sie überhaupt nicht kennt und sie einen erdrücken.
Vielleicht ist die einzige Blume, die den Wunsch nach Beendigung der Schmerzen symbolisieren kann, die Blume der Geduld, Aloe.
Auch wenn ich mich frage: Geduld, wofür, für wen?
Aber ich kann nichts anderes tun.“

©Susan Afarin

......

Lilly-Sue didn't feel a hint of love or understanding in this world.
She told herself:
"Some pains can't even be named because you don't know them at all, and they overwhelm you.
Perhaps the only flower that can symbolize the desire for an end to pain is the flower of patience, aloe.
Even though I ask myself: Patience, for what, for whom?
But I can't do anything else."

©Susan Afarin

Lilly-Sue thought about her platonic love today.
Although she fell in love many years after these years were she is existing in shape of a painting.
She was 12 as she fell in love with her jasmin platonic love while they saw each other for the first time through flowing feathers of white doves.
She loved his deep black eyes and can't forget this gaze.

Maybe the colour is unimportant, she doesn't know.

She has a blindness by green blue range of colors.

And got much discriminations and prejudices for it.

But it doesn't matter cause she knows what matters is the warmth, love, interesst and gentle care, trustworthy soul behind this gaze.
The young man married later another woman like Lilly-Sue herself who married another man.
They left each other in pain cause the mom of Lilly-Sue was worried about her.
She wanted the best for Lilly-Sue and thought she would be unlucky if she would marry him in couple of years without any experiences and in this young age.
Lilly-Sue knows that in her heart, that the separation was thought for her best.
But this separation hurt her a lot so that she found an alternative as imagined lover, the Irismann.
She watered her jasmin vase today and remembered this man whom she never saw again since almost fourty years.
She had to think about the Persian saying:
Even when l never ate wheat bread, l saw it in the hands of others.
She couldn't experience love and romance together.
No man had ever loved Lilly-Sue like he looked in her eyes.
She wishes him everything the best where ever he is.
Today was a very hard day.
Lilly-Sue has a great back pain and perhaps she will end the Pic tomorrow.

©Susan Afarin

Lilly-Sue didn't want to cry.
She only held the question flower vase and asked in her heart, why?!
Why?!
Why all bad always for me?!
Why always not bad is not for me?!
Why l can't sooth like so many indifferent people and am not able silent to think...

©Susan Afarin

Lilly-Sue had so many different things in her brain at the moment.
There are a couple offers which are good and she knows her strengths and weaknesses and even when she writes sometimes out of anger or disappointments, words which are under her level, she has a flowing fountain of fantasy, which gets never dried.
She got a couple wonderful compliments for her way of thinking and was very happy.
She stays at the begin of a new phase in her life.
It's a way of life that she never learned and doesn't know.
But her biggest problem is like always marketing.
Lilly-Sue's profession is pharmacy and although she loves to help people, the economy part of it, the selling is something she doesn't like and sometimes even hates when customers are people who are greedy and search for every sort of adventages.
In this regard Lilly-Sue is still like a cave human.
What is needed will be shared and everyone must do something.
Trading without giving worth to things.
But she is with this idea alone on earth.
Out of too much thinking she got a headache and let Ducky, Foggy and Ghoori play in a little pool to have fun and that she could have a bit peace from their unending useless argues.

©Susan Afarin

لیلی-سو امروز هم طلوع آفتاب را نظاره کرد، کمی دیرتر و کمی سردتر.
او احساس سرماخوردگی دارد ولی امروز صبح جلوی راین خوشبخت بود، انگار که راین از او و اجزای وجودش عکس گرفته باشد و همه آنها در دوربین نگاه کرده باشند و گفته باشند، چیز؟!
حالا اگر از روی هومور و بیسوادی بعضی از آنها قافیه فارسی برای چیز پیدا کردند و گفتند، میز، چیز، ریز، ویز....

©سوسن آفرین

.......

Lilly-Sue hat sich heute wieder den Sonnenaufgang angesehen, es war etwas später und kälter.
Sie hat das Gefühl, als ob sie erkältet wäre.
Aber heute Morgen war sie glücklich vor dem Rhein, als hätte Rhein ein Foto von ihr und ihren anderen Bestandteilen gemacht und alle hätten in die Kamera geschaut und gesagt „Chees?!“
Auch wenn einige von ihnen aus Humor und Analphabetismus einen persischen Reim für „Chees“ gefunden haben.
(Miz, Chiz, Riz, Wiz)
„Tisch, Ding, Klein, Zirpen“…

©Susan Afarin

......

Lilly-Sue watched the sunrise again today, a little later and colder.
She feels as if she has a cold.
But this morning, she was happy in front of the Rhine, as if the Rhine had taken a photo of her and her other components, and they all looked into the camera and said, "Chees?!"
Although, out of humor and illiteracy, some of them came up with a Persian rhyme for "Chees."
(Miz, Chiz, Riz, Wiz) "
Table, thing, little, chirp"...

©Susan Afarin

سیمرغ هم مثل بقیه فانتزی ها باشکوه است.
او عاقل است و مهربان.
چیزی شبیه به خدا.
گل گلدان صبر لیلی-سو شبیه یک علامت سوال است.
گل گلدان صبر آدمهای دیگر می‌تواند علامت تعجب، نقطه، ویرگول و یا پرانتز باشد.
گل صبر شبیه جاده ست.
جاده ای که هیچوقت تمام نمیشود، مگر وقتی که زمان مرگ تو فرا رسیده باشد.
اما لیلی-سو پروانه آرزوهایش، که دیگر معنای به خصوصی هم نداشت، از موهایش جدا نمی‌کرد.
امروز وقتی به ابهت سیمرغ اندیشید و در ذهنش از سیمرغ راز زندگی را پرسید، جواب دیگری هم در دلش احساس کرد.
اتمام جاده می‌تواند برآورده شدن آرزو باشد.

©سوسن آفرین

......

Simorgh ist so großartig wie jede andere Fantasie.
Er ist weise und gütig.
So etwas wie Gott.
Lilly-Sues Geduldsblume sieht aus wie ein Fragezeichen.
Die Geduldsblumen anderer Leute können Ausrufezeichen, Punkte, Kommas oder Klammern sein.
Die Geduldsblume ähnelt sehr an eine Straße.
Ein Weg, der niemals endet, außer wenn die Zeit für Dich gekommen ist zu sterben. Doch Lilly-Sue wollte den Schmetterling ihrer Träume, der keine besondere Bedeutung mehr hatte, nicht aus ihrem Haar entfernen.
Als sie heute über die Großartigkeit des Simorgh nachdachte und den Simorgh in Gedanken nach dem Geheimnis des Lebens fragte, spürte sie eine andere Antwort in ihrem Herzen.
Das Ende des Weges kann die Erfüllung eines Wunsches sein.

©Susan Afarin

......

Simorgh is as magnificent as any other fantasy.
He is wise and kind.
Something like God.
Lilly-Sue's patience flower looks like a question mark.
Other people's patience flowers can be exclamation points, periods, commas, or parentheses.
The patience flower is very similar to a road.
A path that never ends, except when it's your time to die.
But Lilly-Sue didn't want to remove the butterfly of her dreams from her hair, which no longer held any special meaning.
Today, as she reflected on the magnificence of Simorgh and mentally asked Simorgh the secret of life, she felt a different answer in her heart.
The end of the road can be the fulfillment of a wish.

©Susan Afarin