https://youtu.be/FAxuKNhTeQM?si=rI0mE0bUBYwaSRpe

متن از خودم به سه زبان برای یک لالایی اینتر ناسیونال که من فقط از خانم پری زنگنه شنیدم و اصل آن را نمی‌شناسم.
فقط حالا میدانم که عبری ست.

لای لا لای لا، کودک نازم
لا ی لا لای لا، زخمه سازم
لای, لا لا لا، خواب تو تنها نیست
رویای نور و عشق و خوشبختی، رویایی شیرینه تو هر سختی
لا، لا لا لای، لای، لا لا لای
دلت پر عشق باد و پر خرسندی
©Susan Afarin

.......

Own text in three languages ​​for an international lullaby that I have only heard from Mrs. Parry Zanganeh and the original must be Hebrew.

La la, la la la, sleep my sweet child
La la, la la la, my instrument pluck
La, la la la, it's every man's dream
The dream of love and light and happiness, it's sweet to think about in your sadness
La, la la la, la la la la
May your heart be filled with love and gladness

©Susan Afarin
......

Eigener Text in drei Sprachen für ein internationales Wiegenlied, das ich nur von Frau Parry Zanganeh gehört habe und das Original hebräisch sein musste.

La la, la la la, schlaf mein Liebling
La la, la la la, mein lnstrument Pick
La la, la la la, es ist nicht nur Dein Traum
Der Traum vom Licht und der Liebe und Glück, ist ein süßer Trost unter dem Druck
La la, la la la, möge Dein Leben schön sein mit Herzglück

©Susan Afarin

دنیای لیلی-سو چیزی نبود که او بتواند به همه نشان بدهد، بدون آنکه مشکل پیدا کند.
گاهی لیلی-سو فکر می‌کرد که حسادت بیماری ایست که در اواخر سال‌های هفتاد در جهان رخ داده ست و آدمها هر روز بیشتر می‌شوند و ژن حسادتشان با وقایع اجتماعی هر روز بزرگتر می‌شود.
او سعی بر این دارد که زیبایی های جهان را ببیند و دیگران را هم در آن سهیم کند.
اما خیلی از اوقات جهان آدمها اینقدر ریز و کثیف است، که هر قدر هم با چیزهای لوکس بخواهند، پنهانش کنند، کسی که چشم بینا دارد، آنها را می‌بیند.
امروز لیلی-سو با داگی چند جمله عاقلانه رد و بدل کرد.
داگی میخواست به کمک گربه هایی برود که یک روانی قصد کشتن آنها را در روز هالووین داشت.
اما خوشبختانه این روانی دستگیر شده بود.
لیلی-سو هر چقدر فکر می‌کرد، به غیر از زمین خوردن گربه وار خودش چیز مشترک دیگری با آنها نداشت.
اما بچه گربه ها و گربه هایی که بیمار بودند، خیلی لیلی-سو را دوست داشتند و از داگی نمی‌ترسیدند.
لیلی-سو به داگی گفت:
"ما به غیر از وظیفه ای که نسبت به اجتماع مان داریم، نسبت به خودمان هم مسئول هستیم.
تو باید در وهله اول مواظب خودت باشی، وگرنه اگر بلایی سر تو بیاید، کس دیگری به جای تو وظایف تو را هم نمی‌تواند انجام بدهد.
جهان به سمت خودشیفتگی حرکت می‌کند، چون انسان از هوش و فراست خود برای تکامل استفاده نمی‌کند، بلکه با خشونت به تخریب آثار دیگران مشغول است، تا بهتر دیده شود، با اینکه اگر عاقل باشد، باید به این بیندیشد که با تخریب، تماشاگران خود را هم از دست می‌دهد.
آدمیزاد کمان خودش را از هلال طبیعی آن بیرون برده است و این تیر به سوی خودش باز خواهد گشت.
این شروع انهدام است.
شاید که این انهدام در عرض یک شب باشد، شاید هم چند سال طول بکشد.
اگر از این هشت میلیارد، یک میلیارد آنها شرافتمند باشند، شاید گوشه ای از جهان فراست و عشق انسانی حکومت کنند. "

©سوسن آفرین

......

Lilly-Sues Welt war nichts, was sie jedem zeigen konnte, ohne in Schwierigkeiten zu geraten.
Manchmal dachte Lilly-Sue, Eifersucht sei eine Krankheit, die sich Ende der 1970er-Jahre weltweit ausgebreitet hatte, und dass die Menschen täglich zahlreicher würden und ihre Eifersuchtsgene durch gesellschaftliche Ereignisse immer stärker würden.
Sie versuchte, die Schönheit der Welt zu sehen und sie mit anderen zu teilen.
Doch oft ist die Welt der Menschen so klein und schmutzig, dass, egal wie sehr sie sich mit Luxus zu verstecken versuchen, jemand mit einem scharfen Blick sie durchschaut.
Heute wechselte Lilly-Sue ein paar weise Worte mit Dogy.
Dogy wollte Katzen zu Hilfe eilen, die ein Psychopath an Halloween töten wollte. Doch zum Glück war der Psychopath bereits gefasst worden.
So sehr Lilly-Sue auch darüber nachdachte, sie hatte außer ihrer katzenartigen Stürze nichts mit ihnen gemeinsam.
Aber die kranken Kätzchen und Katzen liebten Lilly-Sue sehr und hatten keine Angst vor Dogy.
Lilly-Sue sagte zu Dogy:
„Neben unserer Pflicht gegenüber unserer Gemeinschaft haben wir auch eine Verantwortung uns selbst gegenüber.
Du musst zuerst für Dich selbst sorgen, denn wenn Dir etwas Schlimmes zustößt, kann niemand Deine Pflichten für Dich übernehmen.
Die Welt bewegt sich in Richtung Narzissmus, weil der Mensch seine Intelligenz und seinen Scharfsinn nicht zur Weiterentwicklung nutzt, sondern damit beschäftigt ist, die Werke anderer mit Gewalt zu zerstören, um besser gesehen zu werden, obwohl er sollte, wenn er weise ist, bedenken, dass er durch Zerstörung auch seine Zuschauer verliert.
Die Menschheit hat den Bogen zu sehr gespannt, und deshalb wird dieser Pfeil zu ihr zurückkehren.
Dies ist der Anfang von Ende.
Vielleicht geschieht diese Zerstörung über Nacht, vielleicht dauert sie Jahre.
Wenn von diesen acht Milliarden eine Milliarde ehrenhaft ist, wird vielleicht ein Teil der Welt von menschlichem Verständnis und Liebe regiert werden.

©Susan Afarin

......

Lilly-Sue's world wasn't something she could share with everyone without getting into trouble.
Sometimes Lilly-Sue thought jealousy was a disease that had spread worldwide in the late 1970s, and that with the increasing number of people, their jealousy genes were becoming stronger every day due to social events.

She tried to see the beauty of the world and share it with others.
But often the human world is so small and dirty that, no matter how much they try to hide behind luxury, someone with a sharp eye sees right through them.
Today, Lilly-Sue exchanged a few wise words with Dogy.
Dogy wanted to rush to the aid of cats that a psychopath had planned to kill on Halloween.
But luckily, the psychopath had already been caught.
Thinking about it, Lilly-Sue realized she had nothing in common with cats except for her feline stumbles.
But the kittens and sick cats loved Lilly-Sue very much and were not afraid of Dogy.
Lilly-Sue said to Dogy:
"Besides our duty to our community, we also have a responsibility to ourselves.
You must take care of yourself first, because if something bad happens to you, no one can take over your duties for you.
The world is moving toward narcissism because human society doesn't use its intelligence and ingenuity for progress, but is busy violently destroying the works of others to gain more recognition, even though, if wise, it should consider that destruction also causes it to lose its audience.
Human society has stretched the bow too far, and therefore this arrow will return to it.
This is the beginning of the end.
Perhaps this destruction will happen overnight, perhaps it will take years.
If one billion of these eight billion are honorable, perhaps a part of the world will be governed by human understanding and love.

©Susan Afarin

لیلی-سو به ارسطو بخاطر دانش او خیلی احترام میگذاشت.
اما او کلا آدمهایی را که جنگ را تشویق می‌کردند، انسان واقعی نمی‌دانست و ارسطو بخاطر انتقام از ایرانیان، اسکندر را با نفرت از ایران تربیت کرده بود و به این سیله تخت جمشید و تمدنی عظیم در آتش کینه سوختند.
اصولا لیلی-سو معتقد بود که کسی که ادعای دانش دارد، نمی‌تواند گرایش به تخریب داشته باشد.
و به همین دلیل افلاطون را بخاطر ایده انسانیتش ترجیح میداد.
با اینحال با این تصویر او سعی کرد، زمان را طبق تفکر ارسطو ترسیم کند، یعنی توصیف حرکت در مکان.
فیلسوفهای زیادی با حرفهایشان، لیلی-سو را تحت تاثیر گذاشته اند.
اما با وجود گذشت بیش از سه قرن از زمان کانت، او تئوری کانت را در این خصوص هم به بقیه ترجیح میداد.
"زمان گونه ای از نگرش است."

©سوسن آفرین

......

Lilly-Sue respektierte Aristoteles sehr für sein Wissen.
Aber sie hielt die Menschen, die den Krieg anheizten, nicht für wahre Menschen, und Aristoteles hatte aus Rache an den Iranern Alexander zum Hass auf den Iran erzogen, und so verbrannten Persepolis und eine große Zivilisation im Feuer des Hasses.
Grundsätzlich glaubte Lilly-Sue, dass jemand, der Wissen beansprucht, nicht zur Zerstörung neigen kann.
Aus diesem Grund bevorzugte sie Platon für seine Vorstellung über die Menschlichkeit.
Mit diesem Bild versuchte sie jedoch, die Zeit im Sinne des Aristoteles darzustellen, also die Beschreibung von Zeit, als Bewegung im Raum.
Viele Philosophen haben Lilly-Sue mit ihren Worten beeinflusst.
Doch obwohl seit Kants Zeit mehr als drei Jahrhunderte vergangen waren, zog sie Kants Theorie auch in dieser Hinsicht anderen vor.
„Zeit ist eine Art von Anschauung.“

©Susan Afarin

.......

Lilly-Sue greatly respected Aristotle for his knowledge.
But she didn't consider the people who fueled the war to be truly human, and Aristotle, in revenge against the Iranians, had raised Alexander to hate Iran, and so Persepolis and a great civilization burned in the fires of hatred.
Fundamentally, Lilly-Sue believed that someone who claims knowledge can't be inclined to destruction.
For this reason, she favored Plato for his conception of humanity.
With this image, however, she 5 to depict time in Aristotle's sense, that is, the description of time as movement in space.
Many philosophers influenced Lilly-Sue with their words.
But even though more than three centuries had passed since Kant's time, she preferred Kant's theory to others in this respect as well.
"Time is a kind of intuition."

©Susan Afarin

لیلی-سو امروز از تمام اجزای وجودش خواهش کرد که کمکش کنند و تمام سمبل های خشونت و حماقت را درون یک تخم مرغ پوک بگذارند و آن را به سیاره ای در انتهای کهکشان بفرستند.
او اسم سیاره را، سیاره بی کلاسها گذاشت.
از وسایل ارتکاب جرم و قتاله و شکنجه، تا افکار عقب افتاده ای که به نام برتری قومی، جنسی، حکومتی و دینی به جهان ظلم می‌کنند.
بعی معتقد بود که موجودات عقب افتاده ذهنی به دو دسته تقسیم می‌شوند،آنهایی که بخاطر قدرت و ثروت زیاد در بلاهت به سر می‌برند و از انسان و اجتماع به دور هستند، مثل ترامپ و ماسک و... آنهایی که مثل خود او آی کیوی پایین داشتند و گوسفند بودند و خیلی از اوقات دنبال احمقهای دسته اول هم می‌دویدند و زنده مرده باد و مرده زنده باد، سر می‌دادند.
اما او از لیلی-سو خواهش کرد که گوسفندیت او را با اینجور احمقها مقایسه نکند، چون انسانهای احمق، امکان رشد دارند ولی گاه بخاطر امکانات نداشته و تربیت غلط، یا از روی تنبلی و وقاحت قدرت رشد ندارند و یا نمی‌خواهند رشد کنند.
ولی او یک گوسفند واقعی بود و ژنتیک اش اجازه رشد بیشتر به او نمی‌داد.
همگی آنها این تخم مرغ گندیده را با سبیل هیتلر، عمامه و کلاه های مذهبی و موهای خروس وار ترامپ به عنوان طلایه دار بیشعورهای جهان تزئین کردند و در سیاره بی کلاسها رها کردند.
امروز لیلی-سو به یکی از موضوعات همیشگی انشا در دبستان فکر کرد.
علم بهتر است یا ثروت؟!
به نظر لیلی-سو هر دو خوب هستند، تا زمانی که شرافت آنها را هدایت می‌کند و آنها تبدیل به بمب اتم و یا رجاله های پرمدعا نمی‌شوند.

©سوسن آفرین

......

Heute bat Lilly-Sue alle Teile ihres Wesens, ihr zu helfen, alle Symbole der Gewalt und Dummheit in ein leeres Ei zu packen und es zu einem Planeten am Ende der Galaxie zu schicken.
Sie nannte diesen Planeten, den Planeten der Klassenlosen.
Von den Mitteln, Verbrechen, Mord und Folter zu begehen, bis hin zu den rückständigen Gedanken, die die Welt im Namen ethnischer, sexueller, staatlicher und religiöser Überlegenheit unterdrücken.
Bai glaubte, dass geistig behinderte Wesen in zwei Kategorien unterteilt werden: diejenigen, die aufgrund ihrer großen Macht und ihres Reichtums dumm und weit von der Menschheit und der Gesellschaft entfernt geblieben sind, wie Trump und Musk, und diejenigen, die wie sie selbst einen niedrigen IQ hatten und Schafe waren und oft den Idioten erster Kategorie hinterherliefen und sagten:
„Mögen die Lebenden sterben und mögen die Toten leben.“
Aber sie bat Lilly-Sue, ihre Dämmlichkeit nicht mit der von solchen Narren zu vergleichen, denn menschliche Narren hätten das Potenzial zu wachsen, aber manchmal hätten sie aufgrund fehlender Möglichkeiten und falscher Erziehung oder aufgrund von Faulheit und Unverschämtheit nicht die Kraft zu wachsen oder wollten einfach nicht wachsen.
Aber sie war ein echtes Schaf und ihre Gene erlaubten ihr kein weiteres seelisches Wachstum.
Sie alle schmückten dieses faule Ei mit Hitlers Schnurrbart, religiösen Turbanen und religiösen Hüten und Trumps tollpatschiger Frisur als Pionier der Idioten dieser Welt und ließen es auf dem Planeten der Klassenlosen.
Heute dachte Lilly-Sue über eines der üblichen Aufsatzthemen in der Grundschule nach.
Ist Wissen besser oder Reichtum?
Lilly-Sues Meinung nach ist beides gut, solange die Beiden von Ehre geleitet werden und nicht zu Atombomben oder anmaßenden Regierungsleute umgewandelt werden.

©Susan Afarin

......

Today, Lilly-Sue asked all parts of her being to help her pack all the symbols of violence and stupidity into an empty egg and send it to a planet at the end of the galaxy.
She called this planet the Planet of the Levelless.
From the means of committing crimes, murder, and torture to the backward thoughts that oppress the world in the name of ethnic, sexual, governmental, and religious superiority.
Bai believed that mentally disabled beings were divided into two categories: those who, because of their great power and wealth, remained stupid and distant from humanity and society, like Trump and Musk, and those who, like herself, had low IQs and were sheep, often following the first-category idiots, saying,

"May the living die and may the dead live."
But she asked Lilly-Sue not to compare her dumbness with that of such fools, because human fools have the potential to grow, but sometimes, due to lack of opportunities and wrong upbringing, or due to laziness and impudence, they don't have the strength to grow or simply don't want to grow.
But she was a true sheep, and her genes didn't allow her to grow any further spiritually.
They all decorated this rotten egg with Hitler's mustache, religious turbans and hats, and Trump's clumsy hairstyle as a pioneer of the idiots of this world and left it on the Planet of the Levelless.
Today, Lilly-Sue pondered one of the common elementary school essay topics.
Is knowledge better or wealth?
In Lilly-Sue's opinion, both are good, as long as they are guided by honor and not transformed into atom bombs or overbearing government officials.

©Susan Afarin

بعی و داکی طبق مراسم هالووین هی از همدیگر پرسیدن، ترش یا شیرین؟!
اینگونه چند ساعتی مشغول خوردن شکلات و لواشک و شیرینی و پاستیل...
بودند.
قبل از اینکه بقیه بفهمند، آنها آشغال خوراکیهایشان را روی ظرف کدو تنبل با شمع مشتعل ریختند، تا از دید خودشان، کسی متوجه ربودن خوراکی ها نشود.
خوشبختانه نیلی به موقع متوجه شد و مثل یک کپسول آتش‌نشانی با آب خطر را برطرف کرد.
لیلی-سو آنها را موآخذه کرد، چون هم یواشکی چیزی برداشته بودند، هم خطر تولید کرده بودند و هم او نگران دل درد آنها بود که به زودی اتفاق می‌افتاد.
بعی گفت، که نباید نگران بود، چون او همه چیزهایی را که باز کرده، دور ریخته ست و لب نزده ست.
چون او هر کاری بکند، مزه چمن را به همه چیز ترجیح می‌دهد.
داکی هم چون نگران اضافه وزن و جوش زدن بود، بقیه خوراکی‌ها را یواشکی دور ریخته بود.
لیلی-سو گفت:
"نه خود خوری، نه کس دهی
گنده کنی، هدر دهی."
البته این ضرب المثل بجای هدر دهی، به سگ دهی داشت که لیلی-سو به خاطر محتوی ضد سگی آن، تغییرش داده بود.
بعد هم ادامه داد:
"قرار نیست از دست و دلبازی من سؤ استفاده بشه.
فرهنگ مصرفی هم مثل خست و حرص و آز در این خانه راه نخواهد داشت. "

©سوسن آفرین

.....

Bai und Ducky fragten sich, wie es das Halloween-Ritual vorsieht: „Süßes oder Saures?“
Sie aßen stundenlang Schokolade, Lollis, Bonbons und Gummibärchen...
Ehe die anderen es wussten, warfen sie die Verpackungen auf die Kürbisschale mit der brennenden Kerze, damit niemand merkte, dass sie den Naschkramm alleine verputzt hatten.
Zum Glück bemerkte Nili es rechtzeitig und löschte die Gefahr mit Wasser wie mit einem Feuerlöscher.
Lilly-Sue schalt sie, weil sie heimlich etwas mitgenommen und eine Gefahr geschaffen hatten, und sie machte sich Sorgen um ihren baldigen Bauchschmerzen.
Bai sagte, sie sollten sich keine Sorgen machen, denn sie hatte alles weggeworfen, was sie geöffnet und nicht angerührt hatte.
Denn egal, was sie tat, sie mochte den Geschmack von grüner Wiese lieber als alles andere.
Ducky hatte auch heimlich den Rest des Futters weggeworfen, aus Angst, zuzunehmen und Pickeln zu bekommen.
Lilly-Sue sagte einen persischen Spruch:
„Iss nicht selbst, gib niemandem etwas.
Wenn Du es gänzlich verderben hast, schmeiß Du es weg.“
Natürlich bedeutete dieses Sprichwort, dem Hund etwas zu geben, anstatt es weg zu schmeißen.
Lilly-Sue hatte den Spruch aufgrund seines hundefeindlichen Inhalts abgeändert. Dann fuhr sie fort:
„Meine Großzügigkeit darf nicht missbraucht werden.
Konsumkultur hat in diesem Haus ebenso wenig Platz wie Geiz und Gier.“

©Susan Afarin

......

Bai and Ducky wondered, as the Halloween ritual dictates:
"Sweet or sour?"
They ate chocolate, lollipops, candies, and gummy bears for hours...
Before the others knew it, they threw the wrappers onto the pumpkin bowl with the lit candle so no one would notice they'd finished the snakes alone.
Luckily, Nili noticed in time and extinguished the danger with water like a fire extinguisher.
Lilly-Sue scolded them for sneaking something secretly and creating a hazard, and she worried about her impending stomachache.
Bai said they shouldn't worry, because she had thrown away everything she had opened and left untouched.
Because no matter what she did, she liked the taste of green grass more than anything else.
Ducky had also secretly thrown away the rest of the food, for fear of gaining weight and getting pimples.
Lilly-Sue said a known Persian speech:
"Don't eat it yourself, don't give it to anyone.
If you've completely ruined it, throw it away."
Of course, this saying meant giving something to the dog instead of throwing it away.
Lilly-Sue had modified the saying due to its anti-canine content.
Then she continued:
"My generosity must not be abused.
Consumer culture has no place in this house, nor does greed and avarice."

©Susan Afarin

لیلی-سو امروز موفق به انجام یک کار اداری شد، که خیلی پیچ خورده بود.
آنهم فقط بخاطر شخصیت بد یک انسان دیگر که لیلی-سو سال پیش از روی عصبانیت واقعیت را به او گفته بود.
لیلی-سو وقتی خودش اشتباه می‌کند، با خودش خیلی سختگیری می‌کند و برای همین از رفتار آدمهایی که همیشه به قول ما ایرانی‌ها ارث پدرشان را از دیگران طلب میکنند، دلگیر میشد.
کسانی هم که بابت الطاف انجام نشده شان، شرط و شروط می‌گذارند، هیچوقت دوست لیلی-سو نخواهند بود.
امروز او به این فکر کرد، که دانش روی دیگر سکه عشق نیست و کسانی که به چنین موهوماتی اعتقاد دارند، هیچ روی سکه را ندیده اند.

©سوسن آفرین

......

Lilly-Sue hat es heute geschafft, eine Verwaltungsaufgabe zu erledigen, die sehr kompliziert geworden war.
Und das nur wegen des schlechten Charakters einer anderen Person, der Lilly-Sue vor einem Jahr aus Wut die Wahrheit gesagt hatte.
Lilly-Sue ist sehr streng mit sich selbst, wenn sie Fehler macht, und deshalb ärgerte sie sich über das Verhalten von Menschen, die, wie wir Iraner sagen, immer das Erbe ihres Vaters von Fremden verlangen.
Wer sogar Bedingungen an seinen ungetane Gefälligkeiten stellt, wird nie mit Lilly-Sue befreundet sein.
Heute, dachte sie, Wissen ist nicht die Kehrseite der Liebe, und wer an solche Illusionen glaubt, hat noch nie eine der beiden Seiten der Medaille gesehen.

©Susan Afarin

......

Today, Lilly-Sue managed to complete an administrative task that had become very complicated.
And all because of the bad character of another person to whom Lilly-Sue had told the truth out of anger a year ago.
Lilly-Sue is very strict with herself when she makes mistakes, and therefore she was annoyed by the behavior of people who, as we Iranians say, always demand their father's inheritance from strangers.
Anyone who even imposes conditions on his undone favors will never be friends with Lilly-Sue.
Today, she thought, knowledge is not the other side of love, and anyone who believes in such illusions has never seen either side of the coin.

©Susan Afarin

Lilly-Sue und Handpan

امروز لیلی-سو آرامش داشت.
خواب عروسی کردن خودش را بار دیگری دیده بود ولی دامادش، مرد زنبقی بود و او از چنین آینده ای دیگر نمی‌ترسید که خوابش تبدیل به داستان های درام و جنایی بشود.
امروز او به نواختن سفینه فضایی فکر می‌کرد و به اینکه به زودی حواسش به مطالب جدیدی پرت خواهد شد که برایش جدید و شنیدنی هستند.
درس خواندن، مخصوصا وقتی امتحانی نداشته باشد، عجیب به نظر می آید ولی خیلی جالب است.
ضرب المثل قدیمی بخاطر لیلی-سو خطور کرد:
"کبوتر با کبوتر، باز با باز،
کند همجنس با همجنس پرواز."
اگر این ضرب المثل را کلمه به کلمه معنی بکنیم، حتی می‌تواند معنای تشویق همجنس بازی هم داشته باشد!
که البته در جامعه مذهبی مثل ایران خیلی عجیب است.
اصل معنای این ضرب المثل اینست که آدمهایی با امکانات و طبقه اجتماعی و خصوصی شبیه به هم می‌توانند، با هم درآمیزند.
لیلی-سو اما فراتر رفت و با خودش فکر کرد:
"موجوداتی که از جنس هم هستند، یعنی آدمیزادی با آدمیزاد دیگری که قلبشان از جنس هم باشد و درک متقابل داشته باشند.
مطلب جغرافیایی، فرهنگی و قومی نیست.
بلکه حکایت شرافت و فراست است."
او امروز به بلی گفت:
"تو یک بلبل هستی، حتی اگر آستم داشته باشی.
بنابر این هیچوقت با کلاغ و مورچه و گربه و... همکلام نخواهی شد، بلکه دل تو فقط میتواند اسیر یک بلبل دیگر باشد و تو اینقدر تنها هستی که بتوانی به آرامش ابدی فکر کنی.
اما من تو را تنها نخواهم گذاشت، چون تو بخشی از خود من هستی. "

©سوسن آفرین

......

Heute fühlte sich Lilly-Sue in Frieden.
Sie hatte wieder von ihrer Hochzeit geträumt, aber ihr Bräutigam war der Irismann und sie hatte keine Angst mehr vor einer solchen Zukunft, in der ihre Träume zu Dramen und Kriminalgeschichten werden würden.
Heute dachte sie daran, Handpan zu spielen, und dass ihre Aufmerksamkeit bald von neuen Dingen abgelenkt werden würde, die neu und interessant für sie waren.
Lernen, besonders wenn keine Prüfungen anstehen, erscheint seltsam, ist aber sehr interessant.
Lilly-Sue musste an ein altes Sprichwort denken:
„Taube mit Taube, Adler mit Adler, die Gleichgesinnten fliegen zusammen. “ Wörtlich genommen könnte es sogar die Förderung von Homosexualität bedeuten! Was in einer religiösen Gesellschaft wie dem Iran natürlich sehr merkwürdig sein könnte.
Der Kern dieses Sprichworts besteht darin, dass nur Menschen mit ähnlichen sozialen und privaten Umständen zusammenkommen können.
Doch Lilly-Sue ging noch weiter und dachte sich:
„Wesen gleicher Art, das heißt, ein Mensch mit einem anderen Menschen, deren Herzen aus gleichen Stoff sind und die sich gegenseitig verstehen.
Es geht nicht um Geographie, Kultur oder Ethnizität.
Es geht dabei um Ehre und Weisheit.“
Heute sagte sie zu Boly:
„Du bist eine Nachtigall, auch wenn Du Asthma hast.
Du wirst Dich also nie mit einer Krähe, einer Ameise, einer Katze usw. unterhalten, aber Dein Herz kann nur der Gefangene einer anderen Nachtigall sein, und Du bist allein genug, um an den ewigen Frieden zu denken.“
Aber ich werde Dich nicht allein lassen, denn Du bist ein Teil von mir.

©Susan Afarin

......

Today, Lilly-Sue felt at peace.
She had dreamed of her wedding again, but her groom was the Irisman, and she was no longer afraid of a future like that, where her dreams would turn into dramas and mystery stories.
Today, she thought about playing the handpan, and that her attention would soon be diverted to new things that were new and interesting to her.
Studying, especially when there are no exams coming up, seems strange, but it is very interesting.
Lilly-Sue was reminded of an old saying:
"Dove with dove, eagle with eagle, the kindred fly together."
Taken literally, it could even mean the promotion of homosexuality!
Which, of course, might seem very odd in a religious society like Iran.
The essence of this saying is that only people with similar social and personal circumstances can come together.
But Lilly-Sue went even further and thought to herself:
"Beings of the same kind, that is, one human being with another human being, whose hearts are made of the same stuff and who understand each other.

It's not about geography, culture, or ethnicity.
It's about honor and wisdom."
Today she said to Boly:
"You are a nightingale, even if you have asthma.
So you will never converse with a crow, an ant, a cat, etc., but your heart can only be the prisoner of another nightingale, and you are alone enough to think of eternal peace."
But I won't leave you alone, for you are a part of me.

©Susan Afarin

لیلی-سو روزهای سختی را می‌گذراند.
تنهایی و سرما هم به آن اضافه شده بودند.
از طرفی او فکر می‌کرد که مرگش نزدیک نیست، چون سعی کرده بود در خانه دارالباقی برای بعد از مرگش مشکلاتش را رله کند ولی سه بار پشت در مانده بود.
از طرفی دیگر دنیایش چیزی نبود که می‌خواست.
قصد خودکشی و مردن نداشت.
اما وقتی مشکلات به او هجوم می آوردند، او نقش پلید جوزف را پشت حملات اینترنتی اش می‌شناخت و دلش می‌گرفت.
او گاهی فکر می‌کرد که مثل یک اسفنج پلیدیها میخواهند، وارد وجودش شوند ولی او هیچ جایگاهی برای نشستن این پلیدیها در وجودش نداشت و مجبور میشد، آنها را در صورت پلیدیها استفراغ کند.
یکی از خصوصیات موجودات پلید اینست که دوست دارند، به عنوان منجی اجتماعی و آدمهای خوب پذیرفته شوند و لیلی-سو با وجود سادگی اش، قلبش پلیدیها را پس میزد و او مجبور به دور انداختن موجودات زندگی اش میشد.
امروز لیلی-سو فکر کرد که آیا لاکی و مار زیر لاک او هم ربطی به جوزف داشتند؟!
ولی این دو بیشتر به میشائیلا و آزاده شبیه بودند.
دروغگوها یی که در لباس دوست ظاهر شدند، از اعتماد و انرژی و امکانات او سؤ استفاده کردند و در ایامی که او از جوزف خیانتکار خنجر زهر آلودش را در کمرش یافت، آنها هم بیشتر آزارش کردند.
لیلی-سو دلش برای هیچکس بد نمی‌خواهد ولی بدی و زشتی و کراهت آدمها را هم تحمل نمی‌کند.
میشائیلا بیشتر از بدجنسی، احمق بود و به او خیانت کرد.
اما آزاده نفرت چندین ساله داشت.
او اصولا هیچکس را دوست نداشت و همیشه در حال کشیدن نقشه بدی برای زندگی اطرافیان خود بود.
لیلی-سو خیلی دلش می‌خواست آزاده را نفرین کند، چون او در جواب تمام خوبیهای او واقعا خیلی خباثت به خرج داده بود.
اما او بچه داشت و لیلی-سو نفرین را به سویش هیچوقت پرتاب نمی‌کرد.
او حتی مادر و دوستان خبیث جوزف را هم نفرین نکرد، با وجودیکه جوزف بخاطر اعمالش جوابهای سختی از جهان گرفت و آنها را تقصیر لیلی-سو انداخت.
لیلی-سو بعد از آقای ایرجی، دیگر هیچکس را نفرین نکرد، چون او واقعا مرد.
حتی اگر به تمام این چیزها نام خرافات بدهد، باز هم عجیب به نظر می‌آید.
جوزف نقش پری را داشته باشد، بهتر است.
چون او زمانی از تمام زندگی لیلی-سو برایش با ارزش تر بود.
او امید و آرزوی لیلی-سو بود.
امروز بعد از چند شوخی زشت و کریه که تنها روش ارتباطی جوزف با او بود، حالت تهوع شدید گرفت.
البته مربوط به واکسن گریپ دیروزش هم بود.
پری یک پروانه حقه باز و دروغگو بود، که جز جاه طلبی و زور گفتن به دیگران کار دیگری بلد نبود.
چرا گیتار هم میزد.
ولی گیتار زدن درد خیانت و جنایت را از بین نمی‌برند.
او سالهاست که در خانه اش را به روی دشمنان خود بسته ست.
اما امروز با دستخوش التهابی شد که جوزف برایش درست کرده بود.
برای همین دوباره تابلوی ورود ممنوع را برای خیانتکاران نصب کرد.
ورود آنها برای همیشه قدغن است.
سالها پیش وقتی جوزف این شوخیهای جلف و احمقانه را انجام میداد، لیلی-سو دلش میشکست، چون عاشق او بود.
اما حالا جز ترحم نسبت به یک بیگانه هیچ کاری نمی‌تواند برایش انجام بدهد.
این افکار کریه و عقب مانده در ذهن او وجود دارند و لیلی-سو نتوانسته بود به او کمکی کند، چون متاسفانه جوزف انسانی خودشیفته بود و با منطق و انسانیت ناآشنا.
لیلی-سو دیگر دلش برای هیچ کدام این موجودات کریه تنگ نمی‌شود.
او ستاره ای برای آنها گذاشت، چون به زندگی احترام می‌گذارد.
ولی ستاره خودش و رنگین کمان را به سمت خودش کشید، چون زندگیش هیچ شباهتی به این افراد فاسد ندارد.
پروانه آرزوهای او نامش خوشبختی ست.
خوشبختی هم برای او مخلوطی از عشق و آزادی و امنیت است.

©سوسن آفرین

......

Lilly-Sue machte eine schwere Zeit durch.
Einsamkeit und Kälte trugen dazu bei.
Einerseits glaubte sie, ihr Tod stehe nicht unmittelbar bevor, da sie versucht hatte, ihre Probleme für die Zeit nach ihrem Tod bei einem Bestattungsinstitut zu klären, aber dreimal hinter geschlossenen Türen gestanden war.
Andererseits war ihre Welt nicht so, wie sie es sich gewünscht hatte.
Sie hatte nicht die Absicht, Selbstmord zu begehen oder zu sterben.
Doch als sie Probleme bekam, erkannte sie Josephs böse Rolle hinter den Online-Attacken und hatte Mitleid mit ihm.
Manchmal dachte sie, das Böse wolle wie ein Schwamm in ihr Wesen eindringen, doch sie hatte keine Rezeptoren für dieses Böse und war gezwungen, es in Form von Bösem zu übergeben.

Eine der Eigenschaften böser Wesen ist, dass sie gerne als soziale Retter und gute Menschen akzeptiert und gefeiert werden.
Trotz ihrer Naivität lehnte Lilly-Sue das Böse ab und war gezwungen, die Kreaturen in ihrem Leben wegzuwerfen.
Heute fragte sich Lilly-Sue, ob Lucky und die Schlange unter ihrem Mantel etwas mit Joseph zu tun hatten?!
Aber diese beiden ähnelten eher Michaela und Azadeh.
Als Freunde getarnte Lügner missbrauchten ihr Vertrauen, ihre Energie und ihre Ressourcen und verletzten sie noch zusätzlich mehr, als sie den Verräter Joseph mit seinem giftigen Dolch in ihrem Rücken herausfand.
Lilly-Sue wünscht niemandem etwas Böses, kann aber auch das Böse, die Hässlichkeit und den Hass in anderen Menschen nicht ertragen.
Michaela war eher dumm als gemein und sie hat sie verraten.
Aber Azadeh hegte schon lange Hass gegen sie.
Sie mochte niemanden und plante ständig Böses gegen die Menschen um sie herum.
Lilly-Sue wollte Azadeh am liebsten verfluchen, weil sie so gemein zu ihr gewesen war, obwohl sie so freundlich war.
Aber sie hatte Kinder, und Lilly-Sue würde sie nie verfluchen.
Sie verfluchte nicht einmal Josephs Mutter und seine böse Freunde.
Obwohl Joseph von der Welt harte Antworten für seine Taten erhielt und Lilly-Sue die Schuld dafür gab, verfluchte Lilly-Sue nach Herrn Iraji, ihr ehemaliger Arbeitgeber niemanden mehr, weil er wirklich gestorben war.
Auch wenn sie all diese Dinge Aberglauben nennt, wirkt es dennoch seltsam.
Es ist besser, wenn Joseph die Rolle von Pary spielt.
Denn er war ihr einst wertvoller als Lilly-Sues ganzes Leben.
Er war Lilly-Sues Hoffnung und Wunsch.
Heute, nach ein paar schmutzigen Witzen, die anscheinend Josephs einzige Möglichkeit waren, mit ihr zu kommunizieren, war ihr extrem übel.
Natürlich hing es auch mit ihrer Grippeimpfung gestern zusammen.
Party war ein Betrüger und Lügner, der nichts anderes kannte als Eitelkeit und Gewalt.
Doch, er spielte auch Gitarre?
Aber Gitarrespielen lindert nicht den Schmerz von Verrat und Verbrechen.
Jahrelang hat sie ihre Wohnungstür vor ihren Feinden verschlossen.
Doch heute erlag sie der Wut, die Joseph ihr eingeflößt hatte.
Also hängte sie das „Betreten verboten“-Schild wieder auf.
Der Zutritt ist ihnen für immer verboten.
Vor Jahren, als Joseph diese blöden und albernen Streiche spielte, war Lilly-Sue untröstlich traurig gewesen, denn sie liebte ihn.
Doch nun kann sie nichts mehr für ihn tun, außer Mitleid mit einem Fremden zu haben.
Diese hässlichen und rückständigen Gedanken gehen ihm durch den Kopf, und Lilly-Sue konnte ihm nicht helfen, denn Joseph war leider ein Narzisst und kannte weder Logik noch Menschlichkeit.
Lilly-Sue vermisst keines dieser hässlichen Wesen mehr.
Sie hat ihnen einen Stern gegeben, weil sie das Leben respektiert.
Doch sie zog ihren eigenen Stern und Regenbogen an ihrer Seite, denn ihr Leben ist ganz anders als das dieser korrupten Menschen.
Der Schmetterling ihrer Träume heißt Glück.
Glück ist für sie eine Mischung aus Liebe, Freiheit und Sicherheit.

©Susan Afarin

......

Lilly-Sue was going through a difficult time.
Loneliness and coldness contributed to this.
On the one hand, she believed her death was not imminent, as she had tried to resolve her post-mortem issues with a funeral home, but had been left behind closed doors three times.
On the other hand, her world was not as she had wanted it to be.
She had no intention of committing suicide or dying.
But when she began to experience problems, she recognized Joseph's evil role behind the online attacks and felt sorry for him.
Sometimes she thought evil wanted to penetrate her being like a sponge, but she had no receptors for this evil and was forced to vomit it in the form of evil.
One of the characteristics of evil beings is that they like to be accepted and celebrated as social saviors and good people.
Despite her naivety, Lilly-Sue rejected evil and was forced to discard the creatures in her life.
Today, Lilly-Sue wondered if Lucky and the snake under her coat had something to do with Joseph?!
But these two were more like Michaela and Azadeh.
Liars disguised as friends abused her trust, energy, and resources, hurting her even further when she discovered the traitor Joseph with his poisonous dagger in her back.
Lilly-Sue doesn't wish harm on anyone, but she also can't stand the evil, ugliness, and hatred in others.
Michaela was more stupid than mean, and she betrayed her for falling also in love with Joseph.
But Azadeh had harbored hatred for her for a long time.
She didn't like anyone and constantly plotted evil against the people around her. Lilly-Sue wanted to curse Azadeh for being so mean to her, even though she was so kind.
But she had children, and Lilly-Sue would never curse them.
She didn't even curse Joseph's mother and his evil friends.
Although Joseph received harsh responses from the world for his actions and blamed Lilly-Sue for them, Lilly-Sue no longer cursed anyone after Mr. Iraji, her former employer, because he was truly dead.
Even though she calls all these things superstition, it still seems strange.
It's better for Joseph to play the role of Pary.
Because he was once more precious to her than Lilly-Sue's entire life.
He was Lilly-Sue's hope and desire.
Today, after a few dirty jokes, which seemed to be Joseph's only way of communicating with her, she felt extremely nauseous.
Of course, it also had something to do with her flu shot yesterday.
Pary was a cheat and a liar who knew nothing but vanity and violence.
So, he also played the guitar?
But playing the guitar doesn't ease the pain of betrayal and crime.
For years, she locked her apartment door to her enemies.
But today, she succumbed to the rage Joseph had instilled in her.
So she hung up the "No Trespassing" sign again.
They are forever forbidden from entering.
Years ago, when Joseph played those stupid and silly pranks, Lilly-Sue had been inconsolably sad because she loved him.
But now, there's nothing she can do for him except feel sorry for a stranger.
These ugly and backward thoughts go through his head, and Lilly-Sue couldn't help him because, unfortunately, Joseph was a narcissist and knew neither logic nor humanity.
Lilly-Sue no longer misses any of these ugly creatures.
She gave them a star because she respects life.
But she drew her own star and rainbow by her side, for her life is completely different from that of these corrupt people.
The butterfly of her dreams is called happiness.
For her, happiness is a mixture of love, freedom, and security.

©Susan Afarin

Lilly-Sue worked today almost the whole of the day with printer.

Her flat was full of papers.

©Susan Afarin

Own text for a Nat King Cole, Christmas Song

Election day was special for Lilly-Sue
She thinks that her wish will come true

People say often something else as they feel
But at least taking who has new view

©Susan Afarin

Lilly-Sue was mad at herself, cause FB and lnstagram remembered her on Parry's betrayal.
Today was a hard unbearing day and she had strong stomach pain.
Parry was a very pampered, spoiled and selfish wish, who could never make himself come true.
He thought only on himself, took every adventage, let innocents disadvantages, but still lied and cried that he is the victim.
Lilly-Sue has often seen such one sided behavior but they were not important cause they were not her wish.
She won't cry like being defeated.
Tomorrow is election day and she thought that she wish no one anything bad, not even Nazis but she wish that they never win and will forever be kicked out from parliament.
Briefly she thought to herself, like she would never choose Nazis by election she learned after years never choosing a betrayer and she will take care of herself.
Never forgive a betrayer and never forget his betrayal.
She made a new decision about the color of her wish butterfly.
Earlier she chose blue as color the purity, after the gold color, which belonged to Parry as her ultimate love.
Blue is the color of sky, oceans...
But AFD Nazis have also blue color.
She doesn't want to limit herself and be petty but why can't she take the color red, that she really loves and is like her heart, fire, temper and democracy?!

©Susan Afarin

انتخابات استانی و شهرداری این بار لیلی-سو را خیلی مشغول کرده بود.
او برای اولین بار در خصوص سیاست نه تنها یک نظر داشت، بلکه یک هدف و حتی امید داشت.
بخاطر دنبال کردن خبرها او مجبور شده بود، اینستاگرام و فیس بوک را دوباره اینستال کند.
با اینکه از این دو صفحه بدش می آمد و همیشه خاطرات مزاحمی او را دنبال می‌کردند.
اما او پشت به گذشته ایستاده بود.
بخاطر اخبار متفاوتی که میدید، مود روحی اش هم در تلاطم بود و از طرف دیگر این دو روز آخر خیلی خسته بود و باران مداوم او را خاکستری کرده بود.
بعی و داکی متلاطم ترین قسمت های وجود او بودند، خنگ بودن بعی به تولید خطر منتهی میشد و غر و لند کردن داکی، اعصاب همگی را به هم می‌ریخت.
داکی همه اش، مطالب فمینیستی را دنبال می‌کرد و معتقد بود که تمام آتش جهان زیر سر مردها ست، چون آنها با تستوسترون و آدرنالین اضافه خود، جهان را گاز می‌گیرند.
او از الون ماسک خیلی بدش می آمد و معتقد بود که کوتوله های ذهنی مثل او را باید بایکوت کرد، تا کوخ نشین شوند.
بعی برای اینکه داکی سکوت کند، زنگوله اش را به او بخشید.
این بدترین کاری بود که می‌توانست انجام داده باشد، چون داکی مثل یک کاروان متحرک صدا میداد و روی روح بقیه میخ می‌کشید.
لیلی-سو سر داکی داد کشید و گفت:
"بس است.
مردها بدون زنان نمی‌توانند، زاده شوند ولی زنان هم بدون مردان نمی‌توانند، حامله شوند.
زنان خیلی وحشتناکی در این جهان وجود دارند، که یا از روی وقاحت و بیشعوری در حال غر زدن هستند و زندگی خود و افراد خانواده و دوستان خود را تلخ می‌کنند.
همین امروز خبری در خصوص زن صدر اعظم آلمان خواندم که باعث خجالت و شرمساری همه زنان است، با اینکه کلا خانواده آنها خیلی بی کلاس هستند و شباهت زیادی به خانواده تناردیه داستان بینوایان ویکتور هوگو دارد و زن و شوهر هر دو خبیث هستند و با هم جور در می‌آیند.
یا اینقدر تحت سلطه مردان بی‌رحم قرار گرفته اند که موذی و خطرناک شده اند و دیگر قربانی نیستند، بلکه خود جانی هستند، مثل مادر سیبل، راهبه هایی از همه مذاهب که عشق را گناه میدانند، چون خودشان آن را نشناخته اند.
ضمن اینکه مردان بسیار شریف هم در این جهان وجود داشته و دارند.
مثلا مردی مثل آلبرت شوآیتزر افتخار جهان است.
لیلی-سو زنگوله گردن داکی را باز کرد و دوباره دور گردن بعی بست.
سر خنگ او را بوسید و گفت:
"تو هم برای اینکه همیشه سکوت برقرار باشد، همه اش از خودت میگذری و میخواهی دیگران را خوشبخت کنی.
اما داکی بابت این زنگوله حتی تشکر هم از تو نکرد.
باید روی رعایت کردن مرزهایت بیشتر فکر کنی، تا از تو سؤ استفاده نشود.
همه شان یکباره سکوت کردند و سوالی در نگاهشان موج میزد...
چرا فوگی و قوری رفتند؟!
لیلی-سو گفت:
"در خانه ما به روی آنها بسته نیست.
من مثل مار زیر لاک، لاکی و پری از آنها خیانتی ندیدم.
اما آنها سرد هستند.
دوزیستان هم خونسردند و دلشان برای خونگرم ها تنگ نمی‌شود.
اگر روزی آنها خودشان در خانه ما بیایند، یعنی دوست واقعی ما هستند."

©سوسن آفرین
......

Die Burgermeisterschaft- und Kommunalwahlen hatten Lilly-Sue dieses Mal sehr beschäftigt.
Zum ersten Mal hatte sie nicht nur eine Meinung zur Politik, sondern auch ein Ziel und sogar Hoffnung.
Sie war gezwungen gewesen, Instagram und Facebook neu zu installieren, um die Nachrichten zu verfolgen.
Obwohl sie diese beiden Seiten hasste und sie sie immer wieder mit verstörenden Erinnerungen heimsuchten.
Aber sie hatte den Rücken zur Vergangenheit gekehrt.
Wegen der verschiedenen Nachrichten, die sie sich ansah, war auch ihre Stimmung aufgewühlt, und andererseits war sie in den letzten zwei Tagen sehr müde und der Dauerregen hatte sie grau werden lassen.
Bai und Ducky waren die turbulentesten Teile ihres Wesens, Bais Dummheit führte zu Gefahren und Duckys Gemurre und Gejammer ging allen auf die Nerven.
Ducky war eine echte Feministin und glaubte, dass alles Feuer der Welt unter den Köpfen der Männer brenne, weil sie die Welt mit ihrem überschüssigen Testosteron und Adrenalin in Brand setzten.
Sie hasste Elon Musk wirklich und war der Meinung, dass geistige Zwerge wie er boykottiert und aus dem Verkehr gebracht werden sollten.
Bai gab Ducky ihre Glocke, damit sie ruhig blieb.
Es war das Schlimmste, was sie hätte tun können, denn Ducky machte ein Geräusch wie ein fahrender Wohnwagen und kreichte wie Nägelspitzen in die Seelen der anderen.

Lilly-Sue schrie Ducky an:
„Genug. Männer können nicht ohne Frauen geboren werden, aber Frauen können nicht ohne Männer schwanger sein.
Es gibt einige schreckliche Frauen auf dieser Welt, die entweder aus Schamlosigkeit oder Unwissenheit jammern und sich selbst und ihren Familien und Freunden das Leben zur Hölle machen.
Gerade heute habe ich eine Geschichte über die Frau des deutschen Bundeskanzlers gelesen, die für alle Frauen peinlich und beschämend ist, obwohl ihre Familie im Allgemeinen sehr niveauos ist und eine starke Ähnlichkeit mit der Familie Thénardier in Victor Hugos Les Misérables aufweist und sowohl Der Mann als auch die Frau böse sind und zusammenpassen.
Oder sie wurden von grausamen Männern so beherrscht, dass sie heimtückisch und gefährlich wurden und nicht länger Opfer, sondern selbst Täter sind, wie Mütter von Sybil in dem Roman von Flora Rheta Schreiber, Nonnen aller Religionen, die Liebe als Sünde betrachten, weil sie sie selbst nicht kennen.
Außerdem es gab und gibt es sehr edle Männer auf dieser Welt.
Ein Mann wie Albert Schweitzer ist zum Beispiel der Stolz der Welt.
Lilly-Sue löste die Glocke von Duckys Hals und band sie Bai wieder um den Hals.
Sie küsste seinen dummen Kopf und sagte:
„Du opferst auch alles, um die Stille zu bewahren und andere glücklich zu machen.
Aber Ducky bedankte sich nicht einmal für die Glocke.
Du solltest mehr daran denken, Deine Grenzen zu akzeptieren und zu respektieren, damit Du nicht ausgenutzt wirst."
Sie verstummten alle auf einmal, es lief eine Frage in ihren Köpfen, in ihren Augen …
Warum sind Foggy und Ghoori gegangen?!
Lilly-Sue sagte:
„Unsere Tür ist für sie nicht verschlossen.
Ich habe von ihnen keinen Verrat erlebt, wie bei der Schlange unter dem Panzer von Lucky, oder der Verrat von Parry.
Aber sie sind trotzdem kalt.
Amphibien sind ebenfalls Kaltblüter und vermissen Warmblüter nicht.
Wenn sie eines Tages von selbst zu uns kommen, sind sie unsere wahren Freunde."

©Susan Afarin

......

The mayoral and local elections had kept Lilly-Sue very busy this time.
For the first time, she not only had an opinion on politics, but also a goal and even hope.
She had been forced to reinstall Instagram and Facebook to follow the news.
Even though she hated those two sites and they continually haunted her with disturbing memories.
But she had turned her back on the past.
Because of the various news stories she watched, her mood was also unsettled, and on the other hand, she had been very tired for the past two days, and the constant rain had turned her gray.
Bai and Ducky were the most turbulent parts of her being; Bai's stupidity led to danger, and Ducky's grumbling and whining got on everyone's nerves.
Ducky was a true feminist and believed that all the fire in the world burned beneath men's heads because they set the world on fire with their excess testosterone and adrenaline.
She truly hated Elon Musk and believed that intellectual dwarfs like him should be boycotted and taken out of circulation.
Bai gave Ducky her bell to keep her quiet.
It was the worst thing she could have done, because Ducky made a noise like a moving caravan and crept into the souls of others like the tips of nails.
Lilly-Sue yelled at Ducky:
"Enough.
Men can't be born without women, but women can't be pregnant without men. There are some horrible women in this world who, either out of shamelessness or ignorance, whine and make life hell for themselves, their families, and their friends. Just today I read a story about the wife of the German Chancellor, which is embarrassing and shameful for all women, even though their family is generally very low-class and bears a strong resemblance to the Thénardier family in Victor Hugo's Les Misérables, where both the man and the woman are evil and fit together.
Or they were so controlled by cruel men that they became so insidious and dangerous, no longer victims, but perpetrators themselves, like Sybil's mothers in Flora Rheta Schreiber's novel, nuns of all religions who consider love a sin because they themselves don't know it.
Besides, there were and are very noble men in this world.
A man like Albert Schweitzer, for example, is the pride of the world.
Lilly-Sue removed the bell from Ducky's neck and tied it back around Bai's.
She kissed her stupid head and said:
"You also sacrifice everything to keep quiet and make others happy.
But Ducky didn't even thank you for the bell.
You should think more about accepting and respecting your boundaries so you aren't taken advantage of."
They all fell silent at once, one question running through their heads, through their eyes...
Why did Foggy and Ghoori leave?!
Lilly-Sue said,
"Our door isn't closed to them.
I haven't seen any betrayal from them, like the snake under Lucky's shell, or Parry's betrayal.
But they're still cold.
Amphibians are also cold-blooded and don't miss warm-blooded creatures.
If they come to us on their own one day, they'll be our true friends."

©Susan Afarin

بلی وقتی لیلی-سو داشت زیاد فکر می‌کرد و مینوشت، گفت، خواهش میکنم اینهمه ننویس.
برو ظرفهایت را بشور و آواز بخوان.
لیلی-سو به خاطر آورد که اغلب وقتی خانه خلوت است، دلش هوای خواندن دارد، چون سر و صدا نیست.
اما این معنایش اینست که یا موقع استراحت بعد از ظهر یا دیروقت شب است.
از این هم بگذریم که در هر حال خانه او خیلی کوچک است و باید رعایت همسایه ها را بکند.
جلوی راین هم فقط می‌شود صبح خیلی زود رفت و آواز خواند و بخاطر سرما و ترس از امکان آدم‌های خطرناک در مسیر خلوت، لیلی-سو این پروژه را هم دیگر زیاد انجام نمی‌داد.
بُلی راست می‌گفت.
خواندن آواز، دل لیلی-سو را نرم می‌کرد و انگار لکه های تلخ ذهن خون قلبش تصفیه میشدند.
امروز لیلی-سو موقعی که ظرف میشست، یاد جمله ای افتاد که در اینستاگرام خوانده بود، از خانم مارینا تس وت تا اوا در خصوص بال.
بال‌هایی که برای پرواز باز شده اند، معنای آزادی دارند ولی وقتی به پشت تو آویزان مانده اند، فقط وزن اضافه هستند.

©سوسن آفرین
......

Boly, als Lilly-Sue viel nachdachte und weiter schrieb, sagte:
„Schreib doch bitte nicht so viel.
Geh und spül Dein Geschirr ab und sing.“
Lilly-Sue erinnerte sich, dass ihr oft danach war zu singen, wenn es im Haus ruhig war, weil es keinen Lärm gab.
Aber das bedeutete, dass sie entweder während der Mittagsruhe oder spät in der Nacht singen musste.
Außerdem war ihr Haus sowieso sehr klein und sie musste Rücksicht auf die Nachbarn nehmen.
Am Rhein kann man nur sehr früh morgens singen, und wegen der Kälte und der Angst vor gefährlichen Menschen auf dem einsamen Weg beschäftigte sich Lilly-Sue nicht mehr so ​​oft mit diesem Projekt.
Bolly hatte recht.
Das Singen erweichte Lilly-Sues Herz, und es war, als würden die bitteren Flecken des Verstandes ihres Herzblut gereinigt werden.
Heute beim Abwaschen musste Lilly-Sue an ein Zitat von Frau Marina Tsveteva über Flügel denken, das sie auf Instagram gelesen hatte.
Ausgebreitete Flügel sind ein Symbol der Freiheit, doch wenn sie auf dem Rücken hängen, sind sie nur belastendes Gewicht.
So ging es ihr mit ihrem Gesangleben.

©Susan Afarin

.....

As Lilly-Sue thought long and continued writing, Bolly said, "Please don't write so much.
Go and wash your dishes and sing."
Lilly-Sue remembered that she often felt like singing when the house was quiet because there was no noise.
But that meant she had to sing either during siesta or late at night.
Besides, her house was very small anyway, and she had to be considerate of the neighbors.
Singing by the Rhine is only possible very early in the morning, and because of the cold and the fear of dangerous people on the lonely path, Lilly-Sue didn't bother with this project much anymore.
Boly was right.
Singing softened Lilly-Sue's heart, cause it was as if the bitter stains of the mind of her heart's blood were being cleansed.
Today, while washing the dishes, Lilly-Sue thought of a quote from Mrs. Marina Tsveteva about wings that she had read on Instagram.
"Spread wings are a symbol of freedom, but when they hang on your back, they are merely a burden."
That's what happened to Lilly-Sue's singing life.

©Susan Afarin

لیلی-سو تصمیم گرفت، دوزیستان نقاشی هایش فوگی و قوری را حذف کند.
آنها خیلی خنده دار بودند ولی طبیعت لیلی-سو گرم بود و سرمای موجودات زنده او را آزار می‌کرد.
حتی نیلی، دلفین وجودش هم با وجود ماهی بودنش، پستاندار بود و قلب گرم او میتپید.
امروز لیلی-سو همینطور که به یادگیری و کسب دانش فکر می‌کرد و اینکه قلبش همیشه برای دانستن مطالب ارزشمند میتپید، متوجه شد که بعی، سعی می‌کند کاغذ کتاب را بجود.
این در حالی بود که داکی، از شوق یادگیری کلمات، وسط کتاب پرت شده بود.
لیلی-سو به آنها گفت:
"با اینکه خود من از حد و مرز چیز زیادی نمی‌دانم ولی نه از شوق زیاد، تبدیل داکی به کاغذ لازم است و نه بعی اجازه دارد، دانش نوشته ای را ببلعد.
لیلی-سو به تاریخ امروز فکر کرد.
چقدر عدد هشت را دوست داشت.
دلش می‌خواست بنویسد، بیست و هشت، ماه هشت، سال دوهزار و هشت.
اما بیست و پنج هیچوقت به هشت بازنمیگشت، تا او بتواند، بعضی خسران های غیر قابل جبران را تغییر بدهد.

©سوسن آفرین
.....

Lilly-Sue beschloss, die Amphibien aus ihren Zeichnungen „Foggy“ und „Ghoori“ zu entfernen.
Sie waren zwar sehr lustig, aber Lilly-Sue war warmherzig und die Kälte der Lebewesen machte ihr zu schaffen.
Sogar Nili, der Delfin ihres Wesens, war, obwohl er ein Fisch war, ein Säugetier und hatte ein warmes Herz.
Als Lilly-Sue heute über das Lernen und den Wissenserwerb nachdachte, weil ihr Herz stets für wertvolle Dinge schlug, bemerkte sie, dass Bai versuchte, ein Blatt Papier des Buches zu kauen.
Dabei wurde Ducky, in ihrem Lerneifer, mitten ins Buch geworfen.
Lilly-Sue sagte zu ihnen:
„Obwohl ich selbst nicht viel über Grenzen weiß, ist es nicht nötig, dass Ducky aus lauter Begeisterung zum Papier umgewandelt wird, und Bai darf auch kein geschriebenes Wissen runterschlucken.“
Lilly-Sue dachte über das heutige Datum nach.
Wie sehr sie die Zahl Acht liebte.
Sie wollte schreiben:
Achtundzwanzigster Tag, des achten Monates, des Jahrs zweitausendacht.
Doch aus fünfundzwanzig würde nie eine Acht werden, also konnte sie keinen unwiederbringlichen Verlust verändern.

©Susan Afarin

.....

Lilly-Sue decided to remove the amphibians from her drawings "Foggy" and "Ghoori."
They were very funny, but Lilly-Sue was warm-hearted and the coldness of living things bothered her.
Even Nili, her dolphin, although a fish, was a mammal and had a warm heart.
Today, as Lilly-Sue was thinking about learning and acquiring knowledge, because her heart always beats for valuable things, she noticed Bai trying to chew a piece of paper from the book.
In her eagerness to learn, Ducky was thrown right into the middle of the book. Lilly-Sue said to them, "Although I don't know much about boundaries myself, there's no need for Ducky to be turned into paper in her excitement, and Bai shouldn't swallow written knowledge either."
Lilly-Sue thought about today's date.
How much she loved the number eight.
She wanted to write: Twenty-eighth day, of the eighth month, of the year two thousand and eight.
But twenty-five would never become eight, so she couldn't change an irretrievable loss.

©Susan Afarin

She can't be nasty?!
She can't, surly not.
But she can be loud, resentful, nihilistic and direct, too rude.
Lilly-Sue knew earlier that her brocken heart could even get more destroyed and every piece of it could break in to thousands of pieces again.
But today she had a bit that feeling as if someone who runs over her saw that she is still alive and decided to use the decline and run over her again.

©Susan Afarin

لیلی-سو از روز تولد پسر همسایه اش خبر نداشت.
اما مامان پسر کوچولو، به لیلی-سو قول داد، که وقتی کیک آماده شد، حتما یک برش از کیک به او بدهد.
لیلی-سو هم چون خبر نداشت و روز تعطیل هم بود، در خانه اش برای پسر کوچولو کادوی مناسبی پیدا کرد و کارتی برایش نوشت و به او کادو داد.
لیلی-سو این اواخر دلش اصلا خوش نبود.
احساس می‌کرد که مثل یک حلزون بدون پوسته وسط اتوبان پرت شده است و هر لحظه ماشینی او را له خواهد کرد.
با اینحال دیروز لیلی-سو چند لحظه لبخندی از مسرت زد و با خودش فکر کرد که بچه انسانها قبل از اینکه بزرگ بشود، چقدر با طبیعت همخوانی دارد و چقدر زیبا و باشکوه است.

©سوسن آفرین
.....

Lilly-Sue wusste nicht, dass der Sohn ihrer Nachbarin Geburtstag hatte.
Aber die Mutter des kleinen Jungen versprach Lilly-Sue, ihr auf jeden Fall ein Stück Kuchen zu geben, sobald er fertig war.
Da Lilly-Sue es nicht wusste und es Feiertag war, suchte sie zu Hause ein passendes Geschenk für den kleinen Jungen, schrieb ihm eine Karte und überreichte sie ihm.
Lilly-Sue ging es in letzter Zeit überhaupt nicht gut.
Sie fühlte sich wie eine Schnecke ohne Haus, die mitten auf die Autobahn geworfen wurde und jeden Moment von einem Auto überfahren werden könnte. Gestern jedoch lächelte Lilly-Sue einen Moment lang freudig und dachte bei sich, wie harmonisch ein Menschenkind mit der Natur und wie schön und großartig es ist ist, bevor es erwachsen wird.

©Susan Afarin

......

Lilly-Sue didn't know it was her neighbor's son's birthday.
But the little boy's mother promised Lilly-Sue she would definitely give her a piece of cake as soon as it was ready.
Because Lilly-Sue didn't know, and it was a holiday, she went home to find a suitable gift for the little boy, wrote him a card, and gave it to him.
Lilly-Sue hadn't been feeling well at all lately.
She felt like a shellless snail, thrown into the middle of the highway, about to be hit by a car at any moment.
Yesterday, however, Lilly-Sue smiled joyfully for a moment and thought to herself how harmonious a human child is with nature and how beautiful and magnificent they are before they grow up.

©Susan Afarin

لیلی-سو حتی به اندازه یک اتم احساس نمی‌کرد که کسی در این جهان او را دوست بدارد و یا درک کند.
با خودش گفت:
"به بعضی دردها حتی نمی‌توانی اسمی بدهی، چون آنها را اصلا نمیشناسی و آنها تو را له می‌کنند.
شاید، تنها گلی که بتواند آرزوی پایان این دردها را سمبلیک کند، گل صبر باشد.
حتی اگر از خودم بپرسم، صبر برای چه، برای که.
اما کار دیگری هم از من بر نمی آید."

©سوسن آفرین
......

Lilly-Sue spürte nicht den Hauch von Liebe oder Verständnis in dieser Welt.
Sie sagte sich:
„Manche Schmerzen kann man nicht einmal benennen, weil man sie überhaupt nicht kennt und sie einen erdrücken.
Vielleicht ist die einzige Blume, die den Wunsch nach Beendigung der Schmerzen symbolisieren kann, die Blume der Geduld, Aloe.
Auch wenn ich mich frage: Geduld, wofür, für wen?
Aber ich kann nichts anderes tun.“

©Susan Afarin

......

Lilly-Sue didn't feel a hint of love or understanding in this world.
She told herself:
"Some pains can't even be named because you don't know them at all, and they overwhelm you.
Perhaps the only flower that can symbolize the desire for an end to pain is the flower of patience, aloe.
Even though I ask myself: Patience, for what, for whom?
But I can't do anything else."

©Susan Afarin

Lilly-Sue thought about her platonic love today.
Although she fell in love many years after these years were she is existing in shape of a painting.
She was 12 as she fell in love with her jasmin platonic love while they saw each other for the first time through flowing feathers of white doves.
She loved his deep black eyes and can't forget this gaze.

Maybe the colour is unimportant, she doesn't know.

She has a blindness by green blue range of colors.

And got much discriminations and prejudices for it.

But it doesn't matter cause she knows what matters is the warmth, love, interesst and gentle care, trustworthy soul behind this gaze.
The young man married later another woman like Lilly-Sue herself who married another man.
They left each other in pain cause the mom of Lilly-Sue was worried about her.
She wanted the best for Lilly-Sue and thought she would be unlucky if she would marry him in couple of years without any experiences and in this young age.
Lilly-Sue knows that in her heart, that the separation was thought for her best.
But this separation hurt her a lot so that she found an alternative as imagined lover, the Irismann.
She watered her jasmin vase today and remembered this man whom she never saw again since almost fourty years.
She had to think about the Persian saying:
Even when l never ate wheat bread, l saw it in the hands of others.
She couldn't experience love and romance together.
No man had ever loved Lilly-Sue like he looked in her eyes.
She wishes him everything the best where ever he is.
Today was a very hard day.
Lilly-Sue has a great back pain and perhaps she will end the Pic tomorrow.

©Susan Afarin

Lilly-Sue didn't want to cry.
She only held the question flower vase and asked in her heart, why?!
Why?!
Why all bad always for me?!
Why always not bad is not for me?!
Why l can't sooth like so many indifferent people and am not able silent to think...

©Susan Afarin

Lilly-Sue had so many different things in her brain at the moment.
There are a couple offers which are good and she knows her strengths and weaknesses and even when she writes sometimes out of anger or disappointments, words which are under her level, she has a flowing fountain of fantasy, which gets never dried.
She got a couple wonderful compliments for her way of thinking and was very happy.
She stays at the begin of a new phase in her life.
It's a way of life that she never learned and doesn't know.
But her biggest problem is like always marketing.
Lilly-Sue's profession is pharmacy and although she loves to help people, the economy part of it, the selling is something she doesn't like and sometimes even hates when customers are people who are greedy and search for every sort of adventages.
In this regard Lilly-Sue is still like a cave human.
What is needed will be shared and everyone must do something.
Trading without giving worth to things.
But she is with this idea alone on earth.
Out of too much thinking she got a headache and let Ducky, Foggy and Ghoori play in a little pool to have fun and that she could have a bit peace from their unending useless argues.

©Susan Afarin

لیلی-سو امروز هم طلوع آفتاب را نظاره کرد، کمی دیرتر و کمی سردتر.
او احساس سرماخوردگی دارد ولی امروز صبح جلوی راین خوشبخت بود، انگار که راین از او و اجزای وجودش عکس گرفته باشد و همه آنها در دوربین نگاه کرده باشند و گفته باشند، چیز؟!
حالا اگر از روی هومور و بیسوادی بعضی از آنها قافیه فارسی برای چیز پیدا کردند و گفتند، میز، چیز، ریز، ویز....

©سوسن آفرین

.......

Lilly-Sue hat sich heute wieder den Sonnenaufgang angesehen, es war etwas später und kälter.
Sie hat das Gefühl, als ob sie erkältet wäre.
Aber heute Morgen war sie glücklich vor dem Rhein, als hätte Rhein ein Foto von ihr und ihren anderen Bestandteilen gemacht und alle hätten in die Kamera geschaut und gesagt „Chees?!“
Auch wenn einige von ihnen aus Humor und Analphabetismus einen persischen Reim für „Chees“ gefunden haben.
(Miz, Chiz, Riz, Wiz)
„Tisch, Ding, Klein, Zirpen“…

©Susan Afarin

......

Lilly-Sue watched the sunrise again today, a little later and colder.
She feels as if she has a cold.
But this morning, she was happy in front of the Rhine, as if the Rhine had taken a photo of her and her other components, and they all looked into the camera and said, "Chees?!"
Although, out of humor and illiteracy, some of them came up with a Persian rhyme for "Chees."
(Miz, Chiz, Riz, Wiz) "
Table, thing, little, chirp"...

©Susan Afarin

سیمرغ هم مثل بقیه فانتزی ها باشکوه است.
او عاقل است و مهربان.
چیزی شبیه به خدا.
گل گلدان صبر لیلی-سو شبیه یک علامت سوال است.
گل گلدان صبر آدمهای دیگر می‌تواند علامت تعجب، نقطه، ویرگول و یا پرانتز باشد.
گل صبر شبیه جاده ست.
جاده ای که هیچوقت تمام نمیشود، مگر وقتی که زمان مرگ تو فرا رسیده باشد.
اما لیلی-سو پروانه آرزوهایش، که دیگر معنای به خصوصی هم نداشت، از موهایش جدا نمی‌کرد.
امروز وقتی به ابهت سیمرغ اندیشید و در ذهنش از سیمرغ راز زندگی را پرسید، جواب دیگری هم در دلش احساس کرد.
اتمام جاده می‌تواند برآورده شدن آرزو باشد.

©سوسن آفرین

......

Simorgh ist so großartig wie jede andere Fantasie.
Er ist weise und gütig.
So etwas wie Gott.
Lilly-Sues Geduldsblume sieht aus wie ein Fragezeichen.
Die Geduldsblumen anderer Leute können Ausrufezeichen, Punkte, Kommas oder Klammern sein.
Die Geduldsblume ähnelt sehr an eine Straße.
Ein Weg, der niemals endet, außer wenn die Zeit für Dich gekommen ist zu sterben. Doch Lilly-Sue wollte den Schmetterling ihrer Träume, der keine besondere Bedeutung mehr hatte, nicht aus ihrem Haar entfernen.
Als sie heute über die Großartigkeit des Simorgh nachdachte und den Simorgh in Gedanken nach dem Geheimnis des Lebens fragte, spürte sie eine andere Antwort in ihrem Herzen.
Das Ende des Weges kann die Erfüllung eines Wunsches sein.

©Susan Afarin

......

Simorgh is as magnificent as any other fantasy.
He is wise and kind.
Something like God.
Lilly-Sue's patience flower looks like a question mark.
Other people's patience flowers can be exclamation points, periods, commas, or parentheses.
The patience flower is very similar to a road.
A path that never ends, except when it's your time to die.
But Lilly-Sue didn't want to remove the butterfly of her dreams from her hair, which no longer held any special meaning.
Today, as she reflected on the magnificence of Simorgh and mentally asked Simorgh the secret of life, she felt a different answer in her heart.
The end of the road can be the fulfillment of a wish.

©Susan Afarin