I sang this wonderful sad song from Dr.Mohammad Esfahani.

He was a favorite singer of my mom and the text of this song is unbelievable romantic.

lt fits to my mom's romantic love with Bijan.

But l have to dedicate it to my lrismann.

©Susan Afarin

Lyrics von „Shab Aftabhi“, Sonnige Nacht, Mohammad Esfahani

Ich kam aus den Nächten der Vergessenheit
Ich kam aus dem Gefängnis des Kummers
Ich kam aus fernen Träumen
Ich kam aus dem Schlaf feuchter Augen

Du bist die Deutung eines ungeträumten Traums
Du bist das Licht, das den Schatten erhellt
Du bist ein Himmel bedingungsloser Vergebung
Du bist auf Zweifel der Erde geregnet

Du bist das Haus in der Gasse des Lebens
Du bist die Gasse in der Stadt der Freiheit
Du bist die Stadt im Land der Gegenwart
Du bist das Geheimnis des Sein, genauso einfach

Führe mich mit Deinem Blick in einen Traum
Bring mich zum Beobachten von Morgen
Mein Herz ist ein Tropfen ohne Herzschlag in einer Fata Morgana
Führe mich in die Bewegungen des Meeres

Übersetzung von
©Susan Afarin

......

Lyrics from "Shab Aftabhi," Sunny Night, Mohammad Esfahani

I came from the nights of oblivion
I came from the prison of sorrow
I came from distant dreams
I came from the sleep of moist eyes

You are the interpretation of an undreamed dream
You are the light that illuminates the shadows
You are a sky of unconditional forgiveness
You have rained down upon the doubts of the earth

You are the house in the alley of life
You are the alley in the city of freedom
You are the city in the land of the present
You are the mystery of being, so simple

Lead me with your gaze into a dream
Take me to observe tomorrow
My heart is a drop without a heartbeat in a mirage
Lead me into the movements of the sea

Translation by
©Susan Afarin

lch kann auch lecker kochen😋💪

l'm a very good cook😋💪

©Susan Afarin

l got the hint about removing the song of the king

Now l'm more consequent, block, ad fakes with ring

 

©Susan Afarin

Own text for The Eagles, Come home for Christmas
"Don't get older"

I wanted to write a
Happy song for these nights
Oh, how l miss happiness
Which could hold me tight

But with your aging up
You'll fall from the top
In to a statement
Less than a drop

This drop is not gold
But warm tear in your fold
People ignore you while
They just kill you cold

You won't find any job
You were high, a snob
That's what they think
About your earlier prob

You feel being betrayed
From whole world bad paid
How could be that your fate
You are an innocent mermaid

You are not a dummy
For that someone calls you honey
It's truly not funny
World turns on sex and money

Infact human digested
Moral, honest love not tested
He only preaches soul worths
But in real never invested

Oh, you touch reality
Very painful, your morality
Faces of the past are all gone
You stay alone with solidarity

I remember earlier how elderly said
Don't get old child, youth never trade

But when you get older
You'll know it's nonsense
The only thing you can't change
Is your heart, not getting older

©Susan Afarin

I think l won, but still it means losing, when you in this age have to find another job.

l saw this Pic today and had to think, who is able to destroy the sign of such a great hero.

May his soul rest in peace.

l ordered fastfood to celebrate my losing win.

Who knows what tomorrow brings?!

Hopefully not a new problem.

©Susan Afarin

Own lyrics for Carlos Gardel's Mi Buenos Aires querido

Nowhere could replace your own homeland
Even if you're really for always banned
Nowhere smells like
Peace for your psych
If in forest or on dike

وطن همیشه یه گوشه دنج قلبه
گرماش رفیق شب غربت سرده
توی این دنیا که همه جاش پر نامرده
خاطرات میهن طلایی و پر رنگ و زرده

Auch wenn Du Dich überall frei fühlst
Niemand sagt, was Du sein lassen musst oder tust
Wie schön wäre das, dass Du Leben kannst
Wo auch immer Du willkommen bist und fröhlich tanzt

It's like your age that you feel it in your heart
Can't find it anywhere in some common mart
The scents and the colors are captured in your art
Your naive heart thinks beauty is smart

این روزا تو دنیا، غم و جنگ وفردا
از اینجا رونده شدی، کجا میشی جا
وطن تو بردن، نفتاتون و خوردن
بیگانه هم ظلم کرد و خودی شد خدا
.....

هیج جا وطن نیست، تو دنیا
چه صحرا، کویر، ساحل دریا
باد صبا
مرگ بی پروا
خاک و آفتاب، نگاه ماه

©سوسن آفرین
©Susan Afarin

 

............

Translation for the Persian parts:

Homeland is always a cozy corner of the heart
Its warmth is a friend in the cold night of homelessness
In this world that is full of meaness
The memories of homeland are golden and colorful yellow

 

These days in the world, mean sorrow war and tomorrow
You are deported from here, where could you go?
Your home is taken, your oil is eaten
The strangers also oppressed and insider became God

There is no home anywhere in the world
Whether desert, Sahara, or sea shore
The wind of Saba
The reckless death
Soil and sun, the gaze of the moon

©Susan Afarin

دیشب با تفکر به فقری که بزودی دچارش خواهم شد، خوابیدم.
با هزار یورو حتی در ایران هم نمی‌توان زندگی کرد، چه برسد به اروپا.
به دورترین مکان ممکن در ایران هم که فکر کردم، حتی اگر رفتنم ممکن بود، زندگیم امکان پذیر نبود.
با این افکار و گریه خوابیدم.
چندین بار بیدار شدم و با خودم فکر کردم، چطور می‌شود که با اینهمه قابلیت در وجودم، و غر زدن اداره ها که پرسنل پیدا نمی‌کنند، برای من در آینده هم کاری وجود نخواهد داشت...
بعد از ماه ها خواب عجیبی دیدم.
خوابم شبیه به خوابی در چند سال پیش بود.
در آن خواب، با خواهرم از میان نمایشگاه های متفاوتی که درون چادر های بزرگ بر پا شده بود، رد می‌شدیم.
آنجا مردی جوانتر از من با عینک در جمع دور میزی نشسته بود، که بعد معلوم شد، با وجود داشتن یک زن و یک دختر، عاشق من شده است.
اما من هیچوقت از مردانی که در رابطه هستند، خوشم نمی‌آید و به آنها اهمیت نمی‌دهم.
در خواب قبلی، مرد جوان به وضوح پشت عینک اشک میریخت و میگفت که عشقش نسبت به من جاودانه ست.
دلم هم برایش میسوخت و برای زن و دخترش که او بخاطر توهم دوست داشتن من ندید گرفته بود.
در خواب دیشب هم دقیقا همین فرم وجود داشت، اما مرد کمی مسن تر بود.
او همسن من یا چند سال جوانتر بود، اما خیلی جوانتر نبود.
زن او و دخترش، خیلی موجودات سطحی و وقیحی بودند، که یک قرعه کشی لوازم آرایش را در نمایشگاهی دنبال می‌کردند و جیغهایی سطحی از روی خوشحالی می‌کشیدند.
مرد به من نزدیک شد و نامه ای به دستم داد.
در آن نوشته شده بود:
"عشق تو مرا زنده نگاه داشت، تا در هر لحظه زندگیم هزاران بار از ناکامی بمیرم."
وقتی به او نگاه کردم، در جمعیت محو شده بود.
نه می‌دانستم او کی ست و نه می‌توانستم کسی را دوست داشته باشم که اصلا نمیشناسم، چه برسد به اینکه مزدوج هم باشد.
احساس غریبی بود.
نمی‌دانستم برای بدبختی های خودم گریه کنم، یا برای غم انسانی که توهم عشق مرا داشته است و زجر کشیده ست.
امروز هوا گرفته ست، همانگونه که قلب من گرفته ست و جز نبودن و نیستی آرزویی ندارد.

©سوسن آفرین
.....

Letzte Nacht schlief ich mit dem Gedanken an die Armut ein, die mich bald erwarten würde.
Man kann nicht einmal in Iran mit tausend Euro leben, geschweige denn in Europa. Ich dachte daran, an den entlegensten Ort in Iran zu reisen, und selbst wenn ich es könnte, wäre mein Leben dort nicht möglich.
Mit diesen Gedanken und weinend schlief ich ein.
Ich wachte mehrmals auf und fragte mich, wie es sein kann, dass ich mit all meinen Fähigkeiten und das Gejammer der Behörden über Personal Mängel überall, soweit kommen kann, dass mir keine normale Zukunft übrig bleibt…
Nach Monaten hatte ich einen seltsamen Traum.
Mein Traum ähnelte einem, den ich vor einigen Jahren hatte.
Im damaligen Traum gingen meine Schwester und ich durch verschiedene Ausstellungen, die in großen Zelten aufgebaut waren.
Da saß ein Mann, viel jünger als ich, mit Brille an unserem Tisch.
Wie sich später herausstellte, war er in mich verliebt, obwohl er verheiratet war und eine Tochter hatte.
Aber ich mag Männer in Beziehungen überhaupt nicht, und sie interessieren mich auch nicht.
In meinem vorherigen Traum weinte der junge Mann deutlich hinter der Brille und sagte, seine Liebe zu mir sei ewig.
Mein Herz schmerzte für ihn und für seine Frau und Tochter, die er in seiner Illusion, mich zu lieben, vernachlässigt hatte.
Im Traum der letzten Nacht erschien genau dieselbe Gestalt, doch der Mann war etwas älter.
Er war in meinem Alter oder ein paar Jahre jünger, aber nicht viel.
Seine Frau und Tochter waren oberflächliche und vulgäre Wesen.
Sie sahen sich eine Kosmetikverlosung auf einem Jahrmarkt an und stießen leise Freudenschreie aus.
Der Mann kam auf mich zu und gab mir einen Brief.
Darin stand:
„Deine Liebe hat mich am Leben erhalten, damit ich in jedem Augenblick meines Lebens tausendfach an meinem Scheitern sterben konnte.“
Als ich ihn ansah, war er in der Menge verschwunden.
Ich wusste nicht, wer er war, und ich konnte niemanden lieben, den ich gar nicht kannte, geschweige denn einen verheirateten Mann.
Es war ein seltsames Gefühl.
Ich wusste nicht, ob ich um mein eigenes Unglück weinen sollte oder um den Kummer eines Menschen, der sich eingebildet hatte, mich zu lieben und litt.
Heute ist die Luft kalt, genau wie mein Herz kalt ist und kein Verlangen kennt außer der Leere und dem Nichtsein.

©Susan Afarin

........

Last night I fell asleep thinking about the poverty that would soon await me.
You can't even live on a thousand euros in Iran, let alone in Europe.
I thought about traveling to the most remote place in Iran, and even if I could, my life there wouldn't be possible.
With these thoughts, and crying, I fell asleep.
I woke up several times wondering how it could be that with all my skills and the authorities' constant complaints about staff shortages everywhere, I could get to the point where I have no normal future left…
After months, I had a strange dream.
My dream was similar to one I had a few years ago.
In that old dream, my sister and I were walking through various exhibits set up in large tents.
There was a man, much younger than me, sitting at our table, wearing glasses.
As it turned out later, he was in love with me, even though he was married and had a daughter.
But I don't like men in relationships at all, and they don't interest me either.
In my previous dream, the young man was clearly crying behind his glasses and said his love for me was eternal.
My heart ached for him and for his wife and daughter, whom he had neglected in his illusion of loving me.
In last night's dream, the exact same figure appeared, but the man was somewhat older.
He was my age or a few years younger, but not by much.
His wife and daughter were superficial and vulgar creatures.
They were watching a cosmetics raffle at a fair and letting out soft cries of delight. The man approached me and handed me a letter.
It read:
"Your love kept me alive so that I could die a thousand times over from my failures in every moment of my life."
When I looked at him, he had vanished into the crowd.
I didn't know who he was, and I couldn't love someone I didn't know, let alone a married man.
It was a strange feeling.
I didn't know whether to cry for my own unhappiness or for the sorrow of someone who had imagined he loved me and was suffering.
Today the air is cold, just as my heart is cold and knows no desire except for emptiness and non-existence.

©Susan Afarin

فردایی خالی تر 

از

افکاری پوشالی

.....

Ein Morgen leerer 

Als

leere Gedanken

 

....

A tomorrow more empty

Than

Empty minds

 

©Susan Afarin

تقریبا تمام شب را نخوابیدم.
ذهنم درگیر است و پایان تونل تاریک.
امشب در سریالی، دختر جوانی خودکشی کرد، چون مطمئن بود، هیچکس او را دوست ندارد.
من نمی‌توانم چنین ادعایی بکنم.
حداقل آدمهای کم و بسیار ارزشمندی مرا دوست دارند.
اما شاید تنها داشتن یک فرزند، مسئولیتی چنان بزرگ روی دوش انسان بگذارد، که نتواند از ته دل مرگ را بخواهد.
تکلیفم هنوز مشخص نیست و شاید راه های دیگری برای سهل کردن زندگی وجود داشته باشد.
شاید از سال دیگر بتوانم با قدرت‌های نداشته و داشته ام شغل دیگری داشته باشم وبتوانم به زندگی از روبرو نگاه کنم، بدون اینکه، گریه ام بگیرد.
خوش‌بختی دیگر هیچوقت به من لبخند نخواهد زد و با این حال، نمی‌دانم که قدمهایم چنین استوار منتظر کدام گرفتاری هستند که قصد ایستادن ندارند.

©سوسن آفرین

......

Ich habe fast die ganze Nacht nicht geschlafen.
Meine Gedanken kreisen und das Ende des Tunnels ist dunkel.
Heute Abend in einer Serie: Ein junges Mädchen beging Selbstmord, weil sie sich sicher war, dass sie niemand liebte.
Das kann ich nicht von mir behaupten.
Zumindest ein paar sehr wertvolle Menschen lieben mich.
Aber vielleicht lastet die Verantwortung, nur ein Kind zu haben, so schwer auf den Schultern eines Menschen, dass er sich den Tod nicht von ganzem Herzen wünschen kann.
Mein Scicksal ist noch nicht klar, und vielleicht gibt es andere Wege, mir das Leben zu erleichtern.
Vielleicht kann ich nächstes Jahr mit meinen Fähigkeiten und auch mit denen, die mir fehlen, eine andere Arbeit finden und das Leben entgegen betrachten, ohne zu weinen.
Das Glück wird mich nie wieder anlächeln, und doch weiß ich nicht, welches Unglück meine Füße so standhaft erwartet, dass sie nicht ruhen wollen.

©Susan Afarin

.......

I hardly slept a wink all night.
My thoughts are racing, and the end of the tunnel is dark.
Tonight on a show: A young girl committed suicide because she was certain that no one loved her.
I can't say that about myself.
At least a few very precious people love me.
But perhaps the responsibility of having just one child weighs so heavily on a person's shoulders that he can't truly wish for death.
My fate is still uncertain, and perhaps there are other ways to make my life easier. Perhaps next year, with my skills and even those I lack, I can find another job and face life without crying.
Happiness will never smile upon me again, and yet I don't know what misfortune awaits my feet so steadfastly that they refuse to rest.

©Susan Afarin

I've tried to take a nap, but l couldn't sleep
The carousel in head doesn't want a leap
I wished Lilly-Sue gives me the hope to keep
For life, but she is like me, she thinks too deep

©Susan Afarin

It is a very romantic song which has truly no roots in my life, specially now in these hard times.

Romantic?!

The song is very beautiful and had roots as l sang it.

But now it is just there to could distract me from the hell l'm living in these days.

 

Googoosh,  Need

We need each other,  like a crazy to dream
Like wheat to earth, like Sahara to water
We need each other,  we need each other

We need each other like we to another people
Like a fish to water, like Adam to Eve
We need each other, we need each other

If our hands stay away from each other, the glass night won't break 
Through this eternaly glass would a cardboard sun shine
Our hands are in mourning for the distance of our hands,
The streets will be silent
The smell of decay would fill everywhere
All the doors would open to homelessness
Our roads that reach the sun,  would be endless like darkness

We need each other,  like a crazy to dream
Like wheat to earth, like Sahara to water
We need each other,  we need each other

21.Juni 2025

 

موجی پر از کف و هیاهو و پر از معنای شور هستی، تنش را به سوی کرانه سنگی راین پرتاب کرد و بستر سنگی راین، نتوانست او را در آغوش بگیرد.
خیلی از امواج این جهان بستری برای دراز کشیدن و آسودگی ندارند و وجود سنگی پذیرش اغلب حتی وجود آنها را انکار می‌کند.
از کنار آدمهای زیادی رد شدم، در سکوت، در تکرار و خمیازه.
صبحانه ای در آرامش پر هیاهوی انبساط شهر خوردم.
با خودم فکر کردم، ترانه پر آرامش درون کافه، بدون حضور آدمها دلچسب تر است.
می‌توان میان آنها با جیغ و سر و صدای زیادشان، وهم و کینه هایشان، رقابت و حسادتهایشان، ظلم و بی تفاوتی شان مرد.
اما وقتی از کنار صومعه قدیمی رد شدم که الان دیگر ربطی به مذهب ندارد، به پنجره کوچکی چشم دوختم که پرده های قدیمی سفید مادربزرگانه ای داشت و بی اختیار به تولد بتهوون اندیشیدم و یادم افتاد که پشت پنجره کوچکی روزی چشمهایم را به سوی ابدیت و آرامش خواهم گشود.

©سوسن آفرین
......

Eine Welle voller Schaum und Lärm, erfüllt von der Bedeutung der Leidenschaft des Daseins, warf sich auf das steinerne Ufer des Rheins zu, und das steinerne Bett des Rheins konnte sie nicht umfassen.
Viele Wellen dieser Welt haben kein Bett, auf dem sie sich niederlegen und ausruhen können, und die steinerne Existenz der Akzeptanz leugnet oft sogar ihre Existenz.
Ich ging an vielen Menschen vorbei, schweigend, in Wiederholung und gähnend.
Ich frühstückte in der lauten Stille der Stadterweiterung.
Ich dachte mir, das friedliche Lied im Café ist angenehmer, wenn keine Menschen da sind.
Man kann unter ihnen mit ihrem lauten Geschrei und Lärm, ihren Wahnvorstellungen und ihrem Groll, ihrer Konkurrenz und Eifersucht, ihrer Grausamkeit und Gleichgültigkeit sterben.
Doch als ich an dem alten Kloster vorbeiging, das nichts mehr mit Religion zu tun hat, blickte ich auf ein kleines Fenster mit alten weißen Großmuttervorhängen und dachte unwillkürlich an Beethovens Geburt und daran, dass ich eines Tages hinter einem kleinen Fenster meine Augen auf Ewigkeit und Frieden öffnen würde.

©Susan Afarin

......

A wave full of foam and noise, filled with the meaning of the passion of existence, rushed toward the stony bank of the Rhine, and the stony bed of the Rhine could not contain it.
Many waves in this world have no bed on which to lie down and rest, and the stony existence of acceptance often even denies their existence.
I passed many people, silent, repeating, and yawning.
I ate breakfast in the noisy stillness of the urban expansion.
I thought to myself, the peaceful song in the café is more pleasant when there are no people around.
One can die among them with their loud shouting and noise, their delusions and resentment, their competition and jealousy, their cruelty and indifference.
But as I walked past the old monastery, which no longer has anything to do with religion, I looked at a small window with old white curtains and involuntarily thought of Beethoven's birth and that one day, behind a small window, I would open my eyes to eternity and peace.

©Susan Afarin

I am in a mood that l think about this weblog as a part of me, my package.

Need is not the right name for it, but l like to have the ability to describe me like a notice.

l had to stop with a couple another issuing money but that would stay.

Although you know that hackers and betrayers will try to let you a trap, it is less dangerous than Facebook and Instagram.

l don't truly want or feel like writing anythings.

My christmass song is sad.

But it is so.

l wasn't a good girl?!

Like Santa wishes himself, so l got a couple troubles more than others as my gifts and surly will be expected, being thanful for it!

There are things that l am proud to having them.

But l won't talk about them.

Don't talk about your humble luck, otherwise people wish it away from you.

©Susan Afarin

I don't owe anyon an explanation about my life.

There is no one on earth whom l owe something.

lt is maybe not enough, to calling this distance,: protection, cause security is relative.

©Susan Afarin

 

There is nothing for that l want to fight
I'll ignore hints of liars, Not of Might
The only thing which could kill the last light
Is, l can't pay my funeral, bad flight
And the next pain of my beloved ones quite
Is only thing which makes me cry height

©Susan Afarin

Oh, how I wished me an incidence about a Christmas song
I had a Chor voice about it, but l got call of news long
I asked me what shall l do with poverty, which will belong
I'm not used to it, but certainly it will soon come along
I can't change me for adventages, l'm too dumb being wrong
I just wish me, when l die in Rheine, my family stay strong

©Susan Afarin

I'm not racistic, but l think the best docs in the world are lranian.

For a couple days l talked to a friend.

She asked me, if l always worked in pharmacy by lranian?!

But l mostly worked for German in pharmacies.

I think pharmacy in Germany brings always shortcomings!

Cause you learn too much but the law won't give you any doc title.

l remember that in the first day by seminar in pharmaceutical institute, the lecturer said:

"We all are not half Docs but whole pharmacists!"

l said shortly that is unfair cause of law.

But many pharmacists turn to mean injust bosses.

l could work under a boss cause l hate being a businesswoman myself.

Still when they wanted to rule unjust or not exactly legal, l have left the pharmacy.

My best boss has betrayed me on money, more than 100,000 euros in 15 years!

May his soul rest in peace.

He was full of greed like many people but he wasn't a psych!

©Susan Afarin

 

Cover Karaoke, Amin Bani, Afsoos, Vaghti mikhandi, still when you laugh, Susan Afarin

Cover, still when you laugh, (Alas)

The lyrics of the song still, when you laugh, Toraj Shaabankhani
Vocals: Amin Bani

Your eyes are still like a stary night
Seeing you is still like a rebirth for me

I still feel that the world laugh, when you are laughing
Sitting with you is still worth the whole world

But alas, it is too late to want you
But alas, my heart doesn't calm down with not wanting you

As a flower from your porch got withered and collapsed
A sad dew hung from the corner of my eyes

As a flower from your porch got withered and collapsed
A sad dew hung from the corner of my eyes

The distance between you and me is like the distance between the garden and the view
The distance between you and me is like the distance between the fish and the sea

But alas, it is too late to want you
But alas, my heart doesn't calm down with not wanting you

Source: song text reference (melotext _ melotext.ir)
Translation:©Susan Afarin

 

Good things will come to us without any force, that is the nature of good.

Who wants you always make something better has the shortcoming in himself.

So he will always be dissatisfied and you do Sysyphos work for a black hohle.

Teasing, fooling, punishment are the works of unfriends.

Never open your door to them.

Having a catastraphic life like me will not let you smile, nor stay positive

Who has the luxury, being positive shall without me make expositive

 

©Susan Afarin

With time you will learn that only people in your life, who cared about you and were kind to you, will count as a true part of your life.

Mean unfriends will be at some point removed from your mind, even if they had a big role in your life.

Cause we will keep only nice memories in our heart.

 

©Susan Afarin

Earlier l thought that my moral and belief in love, friendship and honesty is a sign of my dogmatism

But since long l hear people just like that, without wanting them to understand me as if l would have authism

 

©Susan Afarin

به فروغ گفتم:
"مادرم را می‌بینی؟!
او همیشه اشعار زیبایت را با صدای شیرین و خاص خود دکلمه می‌کرد و فضای خانه مان با افکار زیبا و انسانی تو پر میشد."
فروغ چشمانی پر از عشق و عطوفت داشت و پر از حزن.
او گفت:
"مادرت از باغ خاطرات شما نمیگذرد، تا به کمان غایت برسد.
آری او را زیاد میبینم.
افکاری شبیه به خودم دارد.
او در باغچه دوستی هر روز گلهای زیادی می‌کارد و خیلی اوقات آنها لادن و سوسن هستند.
باران شکوفایی را از ابر سیروس تمنا میکند، در حالیکه قطرات اشک او و آیدا در آب پاش صمیمیت می‌ریزند و نهال ترد معصومیت را آبیاری می‌کنند.
مادرت تنها نیست.
او همیشه با همزادش حرکت می‌کند، که در زمان حیات عاشقش بوده ست.
اغلب او و آیدا و بیژن در کنار اجداد تو راه می‌روند و با خلوص دلشان ابرها را از حزن غم‌های جهان مثل غبار گردگیری می‌کنند.
به فروغ گفتم که آیا می‌داند که از راه من چقدر باقی مانده ست؟!
او لبخندی زد و گفت:
"از تو انتظار حرفهای روزمره دیگران را ندارم.
به این اصلا فکر نکن.
تنهایی ات را قاب بگیر ولی درون آن به ماهی ماجراجوی حیات گاهی غذا بده.
شاید فکر کنی خوشبختی هیچوقت کنار تو قدم نخواهد زد.
اما باور کن، خوشبختی کنار هیچکس قدم نمیزند، بلکه این ما هستیم که گاه از روی سادگی و یا برای تولید توهم در دیگران، چنین ادعایی میکنیم. "

©سوسن آفرین

......

Ich sagte zu Forough:
„Siehst Du meine Mutter?!
Sie hat immer Deine wunderschönen Gedichte mit ihrer süßen, einzigartigen Stimme rezitiert, und unser Zuhause war erfüllt von Deinen schönen und mitfühlenden Gedanken.“
Foroughs Augen waren voller Liebe und Mitgefühl, aber auch voller Traurigkeit.
Sie sagte:
„Deine Mutter wird den Garten Euer Erinnerungen nicht durchschreiten, damit sie den Bogen ihres Schicksals erreichen kann.
Ja, ich sehe sie oft.
Sie hat ähnliche Gedanken wie ich.
Sie pflanzt jeden Tag viele Blumen im Garten der Freundschaft, oft Kapuziner Kresse (Ladan) und Lilien (Susan).
Sie bittet die Cyruswolken um Blütenregen, während ihre und Aidas Tränen in den Sprinkler der Intimität hineinfallen und die zarten Keimlinge der Unschuld tränken. Deine Mutter ist nicht allein.
Sie ist immer bei ihrem Seelenverwandten, den sie zu Lebzeiten liebte.
Oft wandeln sie, Aida und Bijan an der Seite eurer Vorfahren, und mit der Aufrichtigkeit ihrer Herzen vertreiben sie die Sorgen der Welt wie Staub von den Wolken.
Ich fragte Forough, ob sie wisse, wie viel von meinem Weg noch vor mir liege.
Sie lächelte und sagte:
„Ich erwarte von Dir nicht die alltäglichen Worte anderer.
Denk gar nicht darüber nach.
Hänge einen Rahmen aus Deiner Einsamkeit an die Wand, aber füttere ab und zu den Fisch Deiner Abenteuerlust in Dir und lass ihn aufleben.
Du magst denken, dass das Glück Dich nie begleiten wird.
Aber glaub mir, das Glück begleitet niemanden, sondern wir selbst behaupten es manchmal aus Naivität oder manchmal um anderen falsch zu beeindrucken.

©Susan Afarin

......

I said to Forough:
“Do you see my mother?!
She always recited your beautiful poems in her sweet, unique voice, and our home was filled with your beautiful and compassionate thoughts.”
Forough’s eyes were full of love and compassion, but also full of sadness.
She said:
"Your mother won't walk through the garden of your memories so that she can reach the arc of her destiny.
Yes, I see her often.
She has similar thoughts to mine.
She plants many flowers every day in the garden of friendship, often nasturtiums (Ladan) and lilies (Susan).
She asks the Cyrus clouds for a shower of blossoms, while her and Aida's tears fall into the sprinkler of intimacy and water the tender seedlings of innocence.
Your mother is not alone.
She is always with her soulmate, whom she loved in her life.
Often she, Aida and Bijan, walk beside your ancestors, and with the sincerity of their hearts, they dispel the cares of the world like dust from the clouds.
I asked Forough if she knew how much of my journey still lay ahead.
She smiled and said:"

I don't expect the everyday words of others from you.
Don't even think about it.
Hang a frame of your solitude on the wall, but feed the fish of your wanderlust within you every now and then and let it stay alive.
You might think that happiness will never accompany you.
But believe me, happiness doesn't accompany anyone; rather, we ourselves claim it, sometimes out of naivety, or sometimes to falsely impress others.

©Susan Afarin

Cover Googoosh, glaube mir, lyrik

Glaub mir, glaub meine Stimme,
Eine Stimme, die bitter und müde ist.
Glaube mir, glaube meinem Herzen.
Ein Herz, das ein Berg ist und trotzdem gebrochen.
Glaub mir, glaub meine Hände
Es sind streichelnde Stiele
Glaube mir, glaube meinen Augen.
Sie sind Gedichte des Verlangens.

Die Versuchung sich zu verlieben, ist die Spannung meiner Augenblicke.
Es ist wie die Hoffnungslosigkeit auf Schreien.
Der Name von jemandem begleitet meine Stimme.
Wie auch immer Du heißt
Wie romantisch ist Dein Name wie ein Sonett.
Verlockend wie Reisen.
Es ist so ehrlich wie Nomadentum.

Glaube meinem Namen,
Ich bin die Jahreszeit der Blumenregen
Verlassen von Garten und Blumen und Morgentau.
Ich bin ein Baum
Ein trockener Baum, der den Händen des Hagels ausgesetzt ist.

Glaube mir, glaube immer, dass ich nur aufrichtig lieben kann
Glaub mir, glaube an meine Wörter, dass  ich immer verliebt bin

©Susan Afarin
....

Cover Googoosh, believe me, lyrics

Believe me, believe my voice
A voice that is bitter and tired.
Believe me, believe my heart
A heart that is a mountain and yet broken.
Believe me, believe my hands
They are stroking stems
Believe me, believe my eyes
They are poems of desire.

The temptation to fall in love is the tension of my moments.
It's like the hopelessness of screaming.
Someone's name accompanies my voice.
Whatever your name is
How romantic is your name like a sonnet.
As tempting as travel.
It's as honest as nomadism.

Believe my name I am the season of the flower rains
Left behind from the garden and flowers and morning dew.
I am a tree
A dry tree exposed to the hands of the hail.

Believe me, always believe that I can only love sincerely
Believe me, believe in my words that I'm always in love

©Susan Afarin

19.Juni 2025
در آشپز خانه ای بزرگ و خیلی قدیمی، روی یک میز چوبی، دوازده بشقاب را برای غذای میهمانان آماده میکردم.
کامامبرت، گوجه فرنگی، انگور، توت فرنگی.
رفت و آمد آدمهای دیگر کنارم را نه نظاره میکردم و نه می‌دانستم که آنها کی هستند.
درپوش بشقابها را گذاشتم و کارم تمام شد.
زنی با صدایی نزدیک به سکوت مرا صدا کرد.
او در اتاق خنکی که مواد غذایی خشک را نگاه میداشتند، ایستاده بود.
من که وارد شدم، در را بست و پرده ای را کنار زد.
سوراخی در در چوبی وجود داشت که از درون آن میتوانستم سالن بزرگ غذا خوری را ببینم.
صورت دوازده مردی که از دو سو به میز نزدیک می‌شدند، نمیدیدم.
اما میان میز خورشید نشسته بود، بدون آنکه چیزی بسوزد.
زن لبه روسری خود را کنار زد و به من گفت:
"آنکسی که خیانت میکند، شناسایی کن."
چشمانم را بستم و مگسی را صدا کردم.
در گوش او گفتم که خیانتکار را بایستی پیدا کند.
او پرید و رفت.
وقتی میهمانان درپوش غذا را برداشتند، یکی از آنها فریاد کشید.
بشقاب او پر از مگس هایی بود که غذاها را می‌خوردند.
بانو خواست به من انعام بدهد.
گفتم:
" خورشید همیشه معنای زندگی خواهد داشت ولی در غذای یازده تن دیگر هم مگس‌ها تخم گذاشته اند و چندین سال دیگر، آنها هم دیگر تحمل خورشید را نخواهند داشت، بلکه دنبال غذای موجودات دیگر خواهند رفت.
کسی که نور را درونش حس میکند، بنده هیچکس دیگر نیست.
بانو، شما بسیار زیبا هستید و پسرتان خورشید است، اما من بنده و برده هیچکس نیستم، می‌توانم دوست باشم.
اما آدمها اغلب معنای دوستی را نمی‌دانند.
برای همین من تنها حرکت میکنم.
ماهی سهم مرا به دیگران بدهید، به آنهایی که هیچوقت سیر نمیشوند.
یک ماهی برای درمان بیماری ولع انسانی شاید کافی نباشد ولی سهم من از زندگی بیشتر از این نبود و آن را هم به شما میبخشم. "

©سوسن آفرین

.....

In einer großen, sehr alten Küche bereitete ich auf einem Holztisch zwölf Teller für die Gäste vor.
Camembert, Tomaten, Trauben, Erdbeeren.
Ich achtete nicht auf die anderen Leute, die um mich herum kamen und gingen, und wusste auch nicht, wer sie waren.
Ich legte die Deckel auf die Teller und war fertig.
Eine Frau rief mich mit fast lautloser Stimme.
Sie stand in dem Kühlraum, in dem die Trockennahrung aufbewahrt wurde.
Als ich eintrat, schloss sie die Tür hinter uns und zog einen Vorhang auf gegenüber stehende Seitentür zurück.
In der Holztür war ein Loch, wodurch ich in den großen Speisesaal sehen konnte. Die Gesichter der zwölf Männer, die sich von beiden Seiten dem Tisch näherten, konnte ich nicht erkennen.
Doch mitten auf dem Tisch stand die Sonne, ohne etwas zu verbrennen.
Die Frau schob den Saum ihres Schals beiseite und sagte zu mir:
„Identifiziere den Verräter.“
Ich schloss die Augen und rief eine Fliege.
Ich flüsterte ihr ins Ohr, dass sie den Verräter finden müsse.
Sie sprang auf und flog davon.
Als die Gäste den Deckel vom Essen hoben, schrie einer von ihnen. I
Sein Teller war voller Fliegen, die das Essen fraßen.
Die Dame wollte mir ein Trinkgeld geben.
Ich sagte:
„Die Sonne wird immer der Sinn des Lebens bedeuten, doch Fliegen haben ihre Eier in die Nahrung von elf anderen Menschen auch gelegt, und in einigen Jahren werden auch sie die Sonne nicht mehr ertragen können und auf der Suche der Nahrung anderer Lebewesen sein.
Wer das Licht in sich spürt, ist niemandes Diener.
Gnädige Dame, Ihr seid wunderschön, und Euer Sohn ist die Sonne, doch ich bin niemandes Diener oder Sklave, ich kann ein Freund sein.
Doch die Menschen wissen oft nicht, was Freundschaft bedeutet.
Deshalb bin ich immer allein.
Gebe meinen Anteil Fisch an andere, an diejenigen, die nie satt sind.
Ein Fisch mag nicht ausreichen, um die menschliche Gier zu heilen, aber mein Anteil am Leben war nicht größer, und ich lege ihn auch in Deinen Händen.

©Susan Afarin

......

In a large, very old kitchen, I prepared twelve plates for the guests on a wooden table.
Camembert, tomatoes, grapes, strawberries.
I paid no attention to the other people coming and going around me, and I didn't know who they were.
I put the lids on the plates and was finished.

A woman called me in an almost silent voice.
She was standing in the cold room where the dry food was kept.
As I entered, she closed the door behind us and pulled back a curtain on the opposite side door.
There was a hole in the wooden door through which I could see into the large dining room.
I couldn't see the faces of the twelve men approaching the table from both sides. But the sun shone brightly in the middle of the table, without burning anything.
The woman pushed aside the hem of her scarf and said to me:
"Identify the traitor."
I closed my eyes and called a fly.
I whispered in her ear that she had to find the traitor.
She jumped up and flew away.
As the guests lifted the lid off the food, one of them screamed.
His plate was full of flies eating the food.
The lady wanted to give me a tip.
I said:
"The sun will always be the meaning of life, but flies have also laid their eggs in the food of eleven other people, and in a few years they too will no longer be able to bear the sun and will seek the food of other living beings.
Whoever feels the light within is no one's servant.
Madam, you are beautiful, and your son is the sun, but I am no one's servant or slave; I can be a friend.
But people often don't know what friendship means.
That's why I am always alone.
Give my share of fish to others, to those who are never satisfied.
One fish may not be enough to cure human greed, but my share of life was no greater, and I place it in your hands as well.

©Susan Afarin

A handful star or more stuck on the skirt of the sky.

A couple of them had optic sometthing like mitosis process.

lf it's superstitious or not, l wish me, one of these stars is for my mom, exacltly like l wish it for all my beloved deceased ons and all who were nice on this earth, who passed away.

©Susan Afarin

The folklore old song, Leily got a big earwig.

But l love the melody.

Leily, don't cry, my life

Leily don't cry, my soul

Leily don't cry, my love...

Did a man truly once loved a woman so much?!

I can't imagine it.

But l'm sure many men think like that before conquering a woman, if she is a Leily or not.

©Susan Afarin

The vicious circle😞

 

I was on the way in Cologne main station as the phone rung, it was from Düsseldorf high line
First l didn't want to take it, but l thought, OK, it was a polite officer on the line
Only fears, pain, sorrows and disappointments rule my life, and l have not even any hope sign
But what shall l expect, it's my fucking life, my humble proud won't die, infinite honor divine
For killing the minutes, l had to spend on the way, l made questions for a tarot online
I asked for future, l don't have any men in my mind, l wished me my funeral on the Rhine

©Susan Afarin

Cover Moein, Naneh (Mama)

You didn't lock the door, Mom
You've tolerated my good and bad, Mom

Take my head in your skirt,
l want to die for the smell of your skirt

You wanted the world for me
You've invested your life for me
Come and give me allusion
You're the competent master

I am existing always in your words and stories
I'm in love with your beautiful hair
It's white like snow,
Really it's very professional

You didn't lock the door, Mom
You've tolerated my good and bad, Mom

Take my head in your skirt,
l want to die for the smell of your skirt

You sat waiting to see me,
You didn't close the door, cause maybe l would come
You are sitting down and talk to God,
You are calling my name all the time

You wanted the world for me
You've invested your life for me
Come and give me allusion
You're the competent maste

You are worrying cause of me and you sooth my heart
I am worrying cause of you and calm your heart

You didn't lock the door, Mom
You've tolerated my good and bad, Mom

Take my head in your skirt,
l want to die for the smell of your skirt

You wanted the world for me
You've invested your life for me
Come and give me allusion
You're the competent master

[l made a couple changes.
Naneh is a bad degrading name for Grandma and Mom, I've changed it in Maman, which is common in lran.
I also have changed a couple too religious words.
Pilgrimage with allusion,
Prayer and worship with, you are the best in competence
Translation: ©Susan Afarin]

Bild: Pinterest

دیشب خواب می دیدم که در یک میهمانی حضور دارم ولی با پارتنری داخل این خانه شدم.
نمی‌دانم این مرد که بود.
اما دستانش را که روی شانه ام گذاشت، انگار سالها بود که این حضور برایم عادی بوده ست.
ما حتی با هم نرقصیدیم ، بلکه د. سالن به رقص دیگران با هم نگاه کردیم.
او دستانش را روی شانه هایم گذاشته بود و نفس گرمش را روی گردن و گوشهایم احساس می‌کردم.
اعتماد و عشق در فضای این خواب موج میزد و هیچ کلامی جابجا نمیشد.
صبح با خودم فکر کردم ولی میدانم که او مرد زنبقی نبود.
حمایت و تشویق نشدن یکی از مهمترین معضلات زندگی من بوده ست و شاید این خواب به شکلی یک آرزو بوده ست.
تبدیل یک پروانه آرزو به سکوت، آرامش، عشق و اعتماد.
هوا بارانی ست و به سالگرد مرگ مامان نزدیک میشوم.
چقدر جای او این سالها خالی بوده ست.
آدمها همه جای خود را در زندگی ما دارند ولی خلا وجود مادر هم غصه ست و هم بی کسی.

©سوسن آفرین

......

Letzte Nacht träumte ich, ich wäre auf einer Party, aber ich betrat dieses Haus mit einem Begleiter.
Ich weiß nicht, wer dieser Mann war.
Doch als er mir die Hände auf die Schultern legte, war es, als wäre diese Anwesenheit schon seit Jahren ganz normal für mich.
Wir tanzten nicht einmal zusammen, sondern sahen nur anderen beim Tanzen im Saal zu.
Er hatte seine Hände auf meinen Schultern, und ich spürte seinen warmen Atem an meinem Nacken und meinen Ohren.
Vertrauen und Liebe lagen in der Luft dieses Traums, und es wurden keine Worte gewechselt.
Am Morgen dachte ich bei mir:
„Aber ich weiß, dass er nicht der lrismann war.“
Mangelnde Unterstützung und Ermutigung waren eines der größten Probleme in meinem Leben, und vielleicht war dieser Traum in gewisser Weise ein Wunsch.
Die Verwandlung eines Wunscheschmetterlings in Stille, Frieden, Liebe und Vertrauen.
Es regnet, und der Todestag meiner Mutter jährt sich bald.
Wie leer ihre Stelle all die Jahre gewesen ist.
Alle Menschen haben ihren eigenen Platz in unserem Leben, doch die Leere einer Mutter ist Kummer und Einsamkeit zugleich.

©Susan Afarin

......

Last night I dreamt I was at a party, but I entered the house with a companion.
I don't know who this man was.
Yet when he placed his hands on my shoulders, it was as if this presence had been perfectly normal for me for years.
We didn't even dance together, but only watched others dance in the hall.
He had his hands on my shoulders, and I felt his warm breath on my neck and ears. Trust and love filled the air of this dream, and not a single word was spoken.
In the morning, I thought to myself,
"But I know he wasn't the ringleader."
Lack of support and encouragement has been one of the biggest problems in my life, and perhaps this dream was, in a way, a wish.
The transformation of a wish butterfly into stillness, peace, love, and trust.
It's raining, and the anniversary of my mother's death is approaching.
How empty her place has been all these years.
Everyone has his own place in our lives, but a mother's emptiness is both sorrow and loneliness.

©Susan Afarin

There is no one who truly me miss

And l will block snakes which hiss

©Susan Afarin

مطلبی در گذشته، که فراموشم شده بود، با تکرار توضیح خاطره به یاد آوردم.
وقتی بین ترم اول و دوم دانشگاه در تعطیلات دنبال کار میگشتم، دو پیشنهاد کاری داشتم.
اولی مردی در شهر بن بود که چندین خانه داشت و دنبال کسی برای تمیز کردن راه پله ها و زیر زمین می‌گشت.
با اینکه وسواسی بودم، ولی هیچوقت دوست نداشتم، پیش آدمهای غریبه تمیزکاری کنم، اما کار را لازم داشتم.
وقتی در زیر زمین بودیم، مرد به ناگهان پیشنهاد وقیحانه ای داد و منرا متعجب کرد.
او گفت که به کسی برای نگهداری دخترش در تعطیلات در ویلایش، جایی در بایرن نیاز دارد.
باز هم مشکلی نداشتم، اگر او رفت و آمد را به عهده می‌گرفت.
اما مردک پررو گفت:
"اما شب دوست دارم که هر سه مان در یک رختخواب بخوابیم!!!
این شد، که خداحافظی کردم و کلا پیشنهادات کاری مردک را از ذهنم بیرون کردم.
بعد در کلن یک عکاس گفت که من صورت بسیار زیبایی دارم و می‌توانم مدل شوم!
اما او برای عکسها هزار مارک میخواست و من گفتم که ندارم.
بعد از کشوی میزش عکس لخت چند زن را نشانم داد و گفت، اگر از اینجور عکسها بگیرم، او دیگر برای پرتره ها پول نمی‌گیرد.
از جایم بلند شدم و گفتم:
"آقا من هیکل مانکنی ندارم.
اگر هم داشتم، محال بود ایده شما را قبول کنم."
این شد که من در کلن و رستوران کار پیدا کردم و بعد هم با شوهر آینده ام آشنا شدم.
الان که پیر شده ام، فکر می‌کنم که حتی اگر مجبور میشدم، تمیزکاری کنم، انجام می‌دادم ولی هیچوقت زیر بار خشونت و کثافت کاریهای جنسی نمی‌رفتم.
کلمه ای به نام شرافت، هر روز از آدمها سیلی می‌خورد ولی من امل هستم و به اخلاقیات انسانی معتقدم.

©سوسن آفرین

......

Ich erinnerte mich an etwas aus der Vergangenheit, das ich vergessen hatte, indem ich die Erklärung der Erinnerung wiederholte.
Als ich in den Semesterferien zwischen dem ersten und zweiten Semester meines Studiums nach einem Job suchte, hatte ich zwei Jobangebote.
Das erste kam von einem Mann aus Bonn, der mehrere Häuser besaß und jemanden suchte, der Treppenhäuser und Keller reinigen sollte.
Ich war hatte zwar etwas Putzfimmel, aber ich habe es nie gemocht, bei Fremden etwas anzufassen oder gar zu putzen, doch ich brauchte den Job.
Während wir im Keller waren, machte mir der Mann plötzlich ein unverschämtes Angebot, das mich überraschte.
Er sagte, er brauche jemanden, der auf seine Tochter aufpasse, während sie in seiner Villa irgendwo in Bayern Urlaub machen.
Ich hätte immer noch kein Problem damit gehabt, wenn er sich um den Transport gekümmert hätte.
Aber der unverschämte Mann sagte:
„Ich möchte aber, dass wir drei nachts in einem Bett schlafen!!!“
Daraufhin verabschiedete ich mich und vergaß seine Jobangebote komplett.
Dann sagte in Köln ein Fotograf, ich hätte ein sehr hübsches Gesicht und könnte Model werden!
Aber er wollte tausend Mark für die Fotos, und ich sagte, ich hätte kein Geld.
Dann zeigte er mir einige Nacktfotos von Frauen aus seiner Schreibtischschublade und meinte, wenn ich solche Fotos machen würde, würde er mir keine Porträts mehr berechnen.
Ich stand auf und sagte:
„Mein Herr, ich habe nicht den Körper eines Models.
Wenn ich ihn hätte, trotzdem könnte ich Ihren Vorschlag unmöglich annehmen.“
So kam ich an Job in einem Restaurant, und dort lernte ich meinen zukünftigen Mann, meinen Exmann kennen.
Heute, wo ich älter bin, denke ich, dass ich selbst wäre Pützen gegangen , wenn ich dazu gezwungen wäre, aber ich wäre niemals freiwillig sexueller Gewalt ausgesetzt geworden.
Der Begriff Ehre bekommt heutzutage ständig Ohrfeigen, doch ich bin hoffnungsvoll und versuche meinen Glauben an menschliche Moral nicht zu verlieren.

©Susan Afarin

......

I remembered something from the past that I had forgotten by repeating the explanation of the memory.
When I was looking for a job during the semester break between my first and second semesters of university, I had two job offers.
The first came from a man in Bonn who owned several houses and was looking for someone to clean the stairwells and basements.
I was a bit of a clean freak, but I never liked touching or cleaning anything in strangers' homes, yet I needed the job.

While we were in the basement, the man suddenly made me an outrageous offer that surprised me.
He said he needed someone to look after his daughter while they were on vacation at his villa somewhere in Bavaria.
I still wouldn't have had a problem with it if he had arranged transportation.
But the outrageous man said:
"I want the three of us to sleep in one bed at night!!!"
At that point, I said goodbye and completely forgot about his job offers.
Then a photographer in Cologne said I had a very pretty face and could become a model!
But he wanted a thousand marks for the photos, and I said I had no money.
Then he showed me some nude photos of women from his desk drawer and said that if I took photos like that, he wouldn't charge me for portraits anymore.
I stood up and said,
"Sir, I don't have a model's body.
Even if I did, I still couldn't possibly accept your offer."
That's how I got a job in a restaurant, and that's where I met my future husband, my ex-husband.
Today, now that I'm older, I think that I would have gone for cleaning myself if I'd been forced to, but I would never have voluntarily subjected myself to sexual violence.
The concept of honor is constantly getting slapped around these days, but I'm hopeful and trying not to lose my faith in human morality.

©Susan Afarin

15.Jan.2025

روزی در خانه خانم صفا٫ دوست مادربزرگم٫ همسر دکتر صفای بزرگ٫ بازی میکردم.
ارتباط ما مثل میس هاویشام و پیپ، یا میس هاویشام و استلا نبود.
دکتر صفا با همسر دوم‌ خود در آلمان زندگی می‌کرد.
خانم صفا٫ تنها و منزوی و تلخ بود.
او مثل عزیز٫ مادربزرگ من نمیتوانست در لایه ها و قشر های دیگر اجتماع دوستی بیابد.
او به معنای واقعی کلمه منزوی بود.
به یک فرفره بژ رنگ چوبی خیره مانده بودم و با خودم می اندیشیدم٫ که آیا او سرگیجه میگیرد٫ یا خیر؟!
آیا او میتواند٫ بدون انرژی من تصمیم بگیرد که راه خودش را تغییر بدهد و نه تنها دور خودش بچرخد، بلکه به سمت آسمان صعود کند و بالای ابرها بچرخد؟!
آنهایی که به خدای معمولی اعتقاد دارند، خودشان را شبیه فرفره می‌بینند.
خدا آنها را می‌چرخاند.
امروز کلاس رقص سالسای خطی را کنسل کردم.
شاید وقتی هوا بهاری شود، قدرتم بالاتر برود.
اما با اینهمه کار، تمایل زیادم به هنر و بیماری‌هایم، الان توانش را ندارم.
باچاتا بیشتر با روحیه ام می‌سازد.
کاش می‌توانستم چاچاچا و باچاتا را همزمان در یک روز و در مواقعی انجام بدهم که وقت ام خالی می‌ماند و انرژی ام خیلی زیاد است.
امروز برای ناخن هایم رنگ بنفش الاهیت انتخاب کردم.
با اینکه دوست داشتم، انگشت کوچکم را متغیر انتخاب کنم، خانم مهربانی که ناخن‌هایم را درست می‌کند، انگشتان حلقه مرا دیزاین دیگری می‌کند و من هم مخالفتی نکردم.
با وجودی که قدرت فریاد کشیدن و عصبانیت دارم، با انسانهای زحمتکش، همیشه مودب هستم.
او کارش را خیلی خوب انجام می‌دهد و از او راضی هستم.
ایده گل سفید از خود او بود.
وقتی برای دفعه بعد ترمین گذاشتم، نزدیک به روز والنتاین میشد.
او گفت:
"اوه، روز والنتاین است؟!."
گفتم:
"نه ولی نزدیک است.
آیا بخاطر شلوغی کار برایت سخت می‌شود؟!
می‌توانیم، ترمین دیگری بگذاریم."
او گفت:
"نه یک روز قبل از والنتاین روز تولد من است!"
با خودم فکر کردم:
"روزها تقصیری ندارند، وقتی ما آدمها به آنها برچسب میزنیم.
والنتاین هم یک روز مثل بقیه روزهای سال است.
نمی‌خواهم از آن متنفر باشم.
میخواهم همه موجودات بد جهان، زیر خاک فراموشی ذهنم بمانند و من عبور کنم و جهنم را نشناسم. "

برای کسانی که صفحه من را می‌خوانند، چند نصیحت یا توصیه دارم، شاید که خودم هم از ایمانم پشیمان نشوم و برای خودم هم مروری باشد روی ترکیب شخصیتی من:
"آنچه دست ما نیست، به زور نخواهیم.
دلمان همیشه صاف بماند و هر که لیاقت آن را نداشت، از توری جدایی برای همیشه گذر کند بدون اینکه دل ما را مکدر کند.
با کسانی که زندگیمان را تلخ می‌کنند، قطع رابطه کنیم.
از شادی های کوچک زندگی لذت ببریم.
از من و تو در زمان هستی مان، ما ساخته می‌شود و پس از مرگمان، هیچ.
ارزش قدرتهایمان را بدانیم و اگر امکان اقتدار برای ضعف هایمان نداریم، به آنها آگاه باشیم.
خودمان و دیگرانی که دوستمان دارند را دوست بداریم و دشمن و حسود را با آگاهی کامل پشت سر بگذاریم، تا در وضعیت خطرناکی قرار نگیریم.
بیش از هر چیز قدر تک تک لحظاتمان را بدانیم و فقط دوست را در آنها جا بدهیم. "

©سوسن آفرین
.......

One day, I was playing at the house of Mrs. Safa, my grandmother's friend, the wife of the great Dr. Safa.
Our relationship was not like Miss Havisham and Pip, or Miss Havisham and Stella. Dr. Safa lived in Germany with his second wife at this time.
Mrs. Safa was lonely and isolated and bitter.
Like Aziz, my grandmother, she couldn't find friendship in other layers of society.
She was literally isolated.
I was staring at a wooden being spinning top and I was thinking to myself, is it getting dizzy or not?!
Can it, without my energy, decide to change its path and not only go around itself, but climb up to the sky and hover above the clouds?!
Those who believe in a common god see themselves as a skunk.
Their God rotates them.
I canceled the salsa line dance class today.
Maybe when the weather becomes spring, my strength will increase.
But with all this work, my great desire for art and my illnesses, I can't afford it now. Bachata makes more of my mood.
I wish I could do chachacha and bachata at the same time in the same day when I have a lot of time and energy.
Today I chose the purple devine color for my nails.
Although I would like to design my little finger different, the kind lady who does my nails designed my ring fingers differently and I didn't object.

Although I have the power to yell and get angry, I am always polite to hard working people.
She does her job very well and I'm really satisfied with her.
The idea of ​​the white flower was her own.
As I made an appointment for the next time, it was close to Valentine's Day.
She said:
"Oh, it's Valentine's Day?!"
I said: "No, but it's close.
Is it difficult for you to work because of much busyness?!
We can make another appointment."
She said:
"No, the day before Valentine's Day is my birthday!"
I thought to myself:
"Days are not to blame, when we humans label them.
Valentine is a day like any other day of the year.
I don't want to hate it.
I want all the bad creatures of the world to stay under the oblivion of my mind and I will pass and not know the hell anymore. "
For those who read my page, I have some advice or recommendations, maybe I won't regret my faith and it will be an overview of my personality:
"Don't ask by force for what isn't in our hands.
May our hearts always be straight and those who didn't deserve it, pass through the net of separation forever without breaking our hearts.
Cut ties with those who make our lives bitter.
Enjoy the small joys of life.
WE are made of YOU and ME during our existence, and NOTHING after our death.
We should know the value of our strengths and if we don't have the authority for our weaknesses, we should be aware of them.
Let us love ourselves and others who love us and leave the enemy and envy behind with full awareness, so that we don't end up in a dangerous situation.
Above all, let's appreciate each and every moment and let only the friend fit in them. "
©Susan Afarin

Bild: Pinterest

امروز روز خیلی سنگینی بود.
نگهداری از یک دوست و یا افراد خانواده، وظیفه ای غیر قابل انکار ست، با اینکه وقتی برای کسی، کاری انجام میدهی، که دوستش داری و برایت پر ارزش است، زیبایی هم در آن هست.
از نظر جسمانی، هیچوقت نمی‌توانستم بهیاری یا حتی پرستاری را به عنوان شغل انتخاب کنم.
سنم و بیماری‌های به من چنین اجازه ای را نمی‌دهند، ضمن اینکه اگر بیماری‌ها بدخیم باشند، یا مطالب عاطفی غمناک با آنها همراه باشد،خیلی اذیت خواهم شد.
اما وقتی ته تونل روشن است، احساس فوق العاد خوبی ست و همانطور هم که یک بار گفتم، برای من تراپی خوبی ست، وقتی با هم حرف می‌زنیم.
گاه فکر میکنم از یک جلسه روانشناسی خوب هم بهتر است.
امروز کمی راجع به بیماری و پیری حرف زدیم، که سرنوشت هر انسان است.
چرا امکانات بیمه و سیستم پزشکی، آدم را با بدبختی‌ها و بیماری‌های‌ش تنها می‌گذارند!!!
وقتی دکتر و متخصص اینقدر کم است، وقتی برای یک زخم، چسب کافی در بخش ندارند، وقتی توی لیستهای انتظار منتظر نوبت میشوی، در حالیکه شرایط بیماریت خیلی سخت است.
هر چه بیشتر پیر و بیمار میشوی، به سمت کنار جاده زندگی کشیده میشوی و سرعت ات کمتر و امکان مردنت بدلیل نداشتن حفاظ و امنیت بیشتر می‌شود.
برای همین آنهایی که زوجی ندارند و آنهایی که زوجهای غیر مسئول دارند، اگر انسانیت را بشناسند، به همدیگر کمک می‌کنند.
با وجود نداشتن امکانات، جسم نیمه و یا روح خسته، گاه آدمها اینگونه به خود کمی کمک می‌کنند.
دوستان واقعی را تنها در شرایط این چنینی می‌توان محک زد.

©سوسن آفرین

.......

Heute war ein sehr anstrengender Tag.
Sich um eine Freundin oder ein Familienmitglied zu kümmern, ist eine unbestreitbare Pflicht, auch wenn es eine schöne Erfahrung ist, etwas für jemanden zu tun, den man liebt und schätzt.
Körperlich gesehen könnte ich mich niemals für eine Karriere als Pflegekraft oder Krankenschwester entscheiden.
Mein Alter und meine Erkrankungen lassen es nicht zu.
Wenn es sich um bösartige Erkrankungen handelt oder damit verbundene emotionale Probleme auftreten, belastet mich das sehr.
Aber wenn Licht am Ende des Tunnels ist, ist das ein unglaublich gutes Gefühl, und wie ich schon sagte, ist das Gespräch mit dieser netten Freundin eine wahre Therapie für mich.
Manchmal denke ich sogar, es ist besser als eine gute Psychotherapiesitzung.
Heute sprachen wir ein wenig über Krankheit und Altern, das Schicksal jedes Menschen.
Warum lassen Versicherungen und das Gesundheitssystem einen Menschen mit seinen Leiden und Krankheiten allein?!
Wenn es so wenige Ärzte und Spezialisten gibt, wenn nicht genügend Pflaster für eine Wunde auf der Station vorhanden ist, wenn man auf Wartelisten steht, während die Krankheit sehr schwerwiegend ist.
Je älter man wir, desto mehr wird vom man vom Weg des Lebens abgelenkt, die Geschwindigkeit nimmt ab und die Wahrscheinlichkeit des Todes steigt aufgrund fehlenden Schutzes und mangelnder Sicherheit.
Deshalb helfen sich Alleinstehende und Menschen mit verantwortungslosen Partnern, sofern sie Menschlichkeit kennen.
Trotz fehlender Möglichkeiten, eines halbtoten Körpers oder einer erschöpften Seele helfen sich Menschen manchmal auf diese Weise ein wenig.
Wahre Freundschaften zeigen sich erst in solchen Situationen.

©Susan Afarin

........

Today was a very tiring day.
Caring for a friend or family member is an undeniable duty, even though it's a wonderful experience to do something for someone you love and cherish. Physically speaking, I could never choose a career as a caregiver or nurse.
My age and health conditions don't allow it.
When it comes to serious illnesses or related emotional issues, it's very stressful for me.
But when there's light at the end of the tunnel, it's an incredibly good feeling, and as I said, talking with this lovely friend is truly therapeutic for me.
Sometimes I even think it's better than a good psychotherapy session.
Today we talked a little about illness and aging, the fate of every human being.
Why do insurance companies and the healthcare system leave people to cope with their suffering and illness alone?!

When there are so few doctors and specialists, when there aren't enough bandages for a wound on the ward, when you're on a waiting list while your illness is very serious...
The older you get, the more you're distracted from the path of life, the pace slows down, and the likelihood of death increases due to a lack of protection and security. That's why single people and those with irresponsible partners help each other, provided they know the value of humanity.
Despite limited resources, a half-dead body, or an exhausted soul, people sometimes help each other in this way.
True friendships are revealed in such situations.

©Susan Afarin

Bild: Pinterest

SPD wants more taxes from the inheritence of the rich.

l wished it could work.

l wished they could first take back our inheritance and give us our right back and then take the taxes of it.

But for that they must first fight with mullahs.

If they would or could.

 

©Susan Afarin

The new prostitutes on lnstagram are progressed, to ad them you need even electronic signature
Still l didn't do, just blocked her, cause l don't trust anything if it's not, or it is judicature
 
©Susan Afarin

Kapitalismus bzw. Neoliberalismus hat auch das Gesundheitssystem tödlich beeinflusst.
Vor etwa dreißig Jahren, hat man den freien Erwerb der Apotheken zugelassen und Apotheker mussten nicht mehr auf den Tod ihrer Kolleginnen warten, bis sie deren Apotheken übernehmen konnten.
Es wuchsen Apotheken wie Pilze überall.
Natürlich musste jetzt ein ungesundes Wettbewerb herrschen, damit die Schwächeren ruiniert werden können, denn soviel Apotheken braucht man doch nicht.
Gleichzeitig oder etwas früher begann das Wettbewerb unter pharmazeutischen Herstellern und obwohl viele Medikamente durch Fusion der Vertriebe und Herstellern selbst, aus den gleichen Maschinen herausgekommen sind, wurde die Vielfalt irritierend besonders unter weniger gebildeten Teil der Bevölkerung.
Eine wollte bei der roten Packung bleiben und die andere bei der grünen und natürlich haben die Hersteller irgendwann angefangen, weniger günstig zu sein oder sind rar geworden und brachten der Bevölkerung mehr Unruhe und Zweifel.
Alleine dieser Rabattvertrag kostete den Apotheken viel Verlust und Arbeit.
In einer Apotheke, auch wenn sie nicht Dir gehört, musst Du profitable für Deinen Chef arbeiten.
Ich ließ mich nie von Chefs unterdrücken, die komische Zusatzverkäufe erwartet haben, denn meine Mission abgesehen von meinem Lohn, den ich wie jeder andere brauche, bestand aus Menschen bei ihrer Gesundheit zu helfen und zu beraten.
Patienten merken nicht, wenn Du für sie in Praxen anrufen musst und Dich von Sprechstunden, die gerne Arzt sein möchten, belehren muss oder lange Rede halten muss, damit sie endlich verstehen, worum es geht.
Du musst gleichzeitig auf Faxe und Telefonate achten.
Du hast ein Studium härter als Medizin absolviert aber bekommst kein Doktortitel, damit Du nie einen glaubwürdigen Effekt haben kannst.
Ein Arzt kann mit seinem Ausweis viele Rezeptpflichtige manchmal sogar bedenkliche Medikamente abholen aber Du wirst mit Deiner Approbation nicht einmal ein Blister Schilddrüse-Tabletten bekommen.
Diese Erniedrigung gibt es im Iran gar nicht.
Ein Apotheker ist Arzt für Medikation.
Aber in Deutschland übernehmen diese Rolle die Pharmaindustrie, die Ärzte und Politik.
Ein Apotheker hat kein gutes Gesicht, weil er Medikamente verkauft.
Es gibt Menschen, die wirklich denken, dass Apothekenpersonal auch staatlich bezahlt werden und der Verkauf von freiverkäuflichen Medikamenten ein zusätzliches Verdienst ist.
Wünschenswert für mich wäre, wenn Apotheker genau wie Ärzte Macht über ihr verdammt schwer verdientes Titel haben.
Ich wünschte, Apotheken wären alle gesetzlich, keine Damping Preise, sondern Transparenz.
Eine Apotheke in NRW hat vor etwa 5 Jahren einen fatalen Fehler gemacht und ein Kind ist leider dadurch verstorben.
Was macht die Politik?!
Um den Fehler zu meiden, haben sie Apotheken dazu gezwungen für jede kleine Rezeptur ein Protokoll wie eine Doktorarbeit anzufertigen.
Die Politik ist blind.
Durch das protokollieren wird die Sorgfalt nicht größer, sondern die Zeit für Patienten wird weniger.
Apotheke ist einer der härtesten Berufe in Deutschland für Menschen wie mich, die mit extremer Moral und viel Herz arbeiten, weil Du von so vielen Ecken nachteilig behandelt wirst und trotzdem für Deine Patienten ein Lächeln, viel Geduld und Sorgfalt haben musst, denn Du hast die Verantwortung für ihre Gesundheit.
Wegen des Doppelgesicht der Apotheke als ein Gesundheitorgan und Geschäft wollte ich nicht in Apotheken arbeiten.
Aber Industrie ist nur für Studenten mit guten Beziehungen, obwohl ich einmal die Möglichkeit bekam aber für meinen selbstverliebten Ehemann damals absagen musste, weil er von meinen Schichten in seinem Restaurant nicht absehen wollte.
Und Forschung?!
Ist hauptsächlich auch für Elite und wenn Du es wagst, musst Du mit Ellenbogen Attacken und Ungerechtigkeit der Hierarchie rechnen, denn die meisten Doktorvatern befinden sich im Wettbewerb mit anderen Forschungsinstituten und wenn Du auch die ganze Arbeit gemacht hast, kommt Dein Name unauffällig ganz hinten daran auf dem Buch.

Die Forschung habe ich gerade ein halbes Jahr ertragen.
Mein Doktorvatern war sehr nett und kompetent aber sein Vertreter war ein Nazi aus Ostdeutschland, der mich immer provoziert hat, weil er von Chemie nichts verstanden hat und mit seinen ausländerfeindlichen, hasserfüllten sarkastischen Sprüchen mich nerven wollte.
Ich ignorierte ihn oft aber es brachte nichts.
Dann musste ich ihm vor meinem Doktorvater die Wahrheit sagen, dass dieser Mann als Deutsche viel schlechteren Akzent hatte als ich und redete unverständlich und in Chemie eine Null war, deshalb sah ich nicht ein, ihm etwas zu berichten.
Es sind Dinge, die man direkt erlebt hat.
Was Gesundheitsministerium dieses Landes dem Volk immer antut und ihre Gesundheit zu Günsten von Pharmaindustrie und Krankenkassen gefährdet, wird nie wirklich thematisiert werden.

©Susan Afarin

Capitalism, or rather neoliberalism, has also had a fatal impact on the healthcare system.
About thirty years ago, the free acquisition of pharmacies was permitted, and pharmacists no longer had to wait for their colleagues to die before they could take over their businesses.
Pharmacies sprang up everywhere like mushrooms.
Of course, this led to unhealthy competition, ensuring that the weaker pharmacies could be driven out of business, because, after all, you don't need that many pharmacies.
At the same time, or perhaps a little earlier, competition began among pharmaceutical manufacturers, and although many medications, through mergers of distributors and manufacturers themselves, came from the same production lines, the sheer variety became confusing, especially for the less educated segment of the population.
One person wanted to stick with the red packaging, another with the green one, and naturally, manufacturers eventually started offering less competitive prices or became scarce, causing more uncertainty and doubt among the population.
This discount agreement alone cost pharmacies a great deal of money and effort. In a pharmacy, even if you don't own it, you have to work profitably for your boss.
I never let bosses push me around, expecting strange add-on sales, because my mission, aside from my salary, which I need like everyone else, was to help and advise people on their health.
Patients don't notice when you have to call doctors' offices for them and should be wary of some medical assistants who want to be doctors and have to endure lectures or give them long speeches so they finally understand what's going on.
You have to keep an eye on faxes and phone calls simultaneously.
You've completed a degree that's harder than medicine, but you don't get a doctorate, so you can never have any real impact.
A doctor can pick up many prescription medications, sometimes even questionable ones, with their ID, but with your license, you won't even get a blister pack of thyroid tablets.
This kind of humiliation doesn't exist in Iran.
A pharmacist is a doctor for medication.
But in Germany, this role is filled by the pharmaceutical industry, doctors, and politicians.
A pharmacist doesn't have a good reputation because they sell medication.
There are people who genuinely believe that pharmacy staff are also paid by the state and that selling over-the-counter medications is an additional source of income.
Ideally, I would like pharmacists to have the same power over their hard-earned title as doctors.
I wish all pharmacies were legally regulated, with no price dumping and instead, transparency.
A pharmacy in North Rhine-Westphalia made a fatal mistake about five years ago, and a child tragically died as a result.
What are the politicians doing?!
To avoid such mistakes, they've forced pharmacies to create a protocol for every single prescription, like a doctoral dissertation.
The politicians are blind.
This documentation doesn't increase diligence; it reduces the time available for patients.
Pharmacy is one of the toughest professions in Germany for people like me who work with extreme ethics and a lot of heart, because you're treated unfairly from so many sides, yet you still have to smile, be patient, and provide care for your patients, because you're responsible for their health.
Because of the pharmacy's dual nature as both a healthcare institution and a business, I didn't want to work in pharmacies.
But industry is only for students with good connections, although I once had the opportunity but had to turn it down for my self-absorbed ex husband, who wouldn't budge on my shifts at his restaurant.
And research?!
It's mainly for the elite, and if you dare to pursue it, you have to expect cutthroat competition and hierarchical injustice, because most doctoral supervisors are in competition with other research institutes, and even if you've done all the work, your name will be inconspicuously relegated to the very end of the book.

I only endured research for six months.
My doctoral supervisor was very nice and competent, but his deputy was a Nazi from East Germany who constantly provoked me because he didn't understand anything about chemistry and tried to annoy me with his xenophobic, hateful, sarcastic remarks.
I often ignored him, but it didn't do any good.
Then I had to tell him the truth in front of my doctoral supervisor: that this man, as a German, had a much worse accent than me, spoke incomprehensibly, and was a zero in chemistry, so I didn't see why I should report anything to him.
These are things one has experienced firsthand.
What this country's Ministry of Health constantly does to the people, endangering their health for the benefit of the pharmaceutical industry and health insurance companies, will never truly be addressed.

©Susan Afarin

صبر هیچوقت جزو قدرت‌های من نبوده ست.
کسانی که با طمئنینه کار انجام می‌دهند، وقتی کار من با آنها گره میخورد، واقعا اذیت میشوم.
گاه آدمهای بد، از این ضعف من سؤ استفاده می‌کنند، حتی اگر من مشکل آنها را با سرعت برق و باد حل کرده باشم.
اگر طمئنینه بخاطر ضعف روحی باشد، مشکلی با آن ندارم، چون بیماری ها را همیشه نمی‌توان علاج کرد.
اما کسانی که از قصد، به تکرار و لفت دادن مطالب مشغولند، تا خودشان را مهم جلوه دهند، یا اعصاب دیگران را به هم بریزند، بیماری شان ضد اجتماعی بودن آنهاست.
برای من لاک پشت تنها خزنده ای ست که بخاطر لاک اش زیبا به نظر میرسد.
این لاک هم فقط بخاطر حفظ کردن اوست، نه دیگران.
لاکی زندگی لیلی-سو یک لاک‌پشت از خودراضی، تنبل و زورگو بود، که از کش دادن مطالب و آزار لیلی-سو لذت می‌برد.
اما او حتی ماری زیر لاکش داشت که لیلی-سو را چندین بار به وضعیت وخیمی مسموم کرده بود.
چنین موجوداتی همیشه دشمن هستند و لیلی-سو هم او را برای همیشه از خانه اش بیرون کرده بود و دیگر راهی برای بازگشت او وجود نداشت، گرچه لاکی خودش را اینقدر مهم می‌دانست که با وقاحت تمام، دروغهای تکراری تعریف می‌کرد.
لیلی-سو گاه مرا به یاد آیدا می اندازد.
شهامت او در گفتن واقعیات شبیه خود من بود.
آیدا هم فقط حیوانات خونگرم را دوست داشت با اینکه دلش برای ماهی های بیگناه تنگ بلور عید نوروز خیلی میسوخت.
وقتی دنبال آودیو و ویدئوی شنل قرمزی گشتم، باز هم پیدایش نکردم و امروز صبح آن را دوباره خواندم.
عجیب است که بعد ماه ها هم ملودی ترانه ها در ذهنم باقی میماند.
با خودم فکر کردم که این اواخر نفرین های بزرگی انجام داده ام.
برای لاکی آرزو میکنم لاک‌پشت زهر آگین ماده ای پیدا کند و دیگر پشت پنجره خانه من هم نایستد.

©سوسن آفرین

.......

Geduld war noch nie meine Stärke.
Ich rege mich richtig auf, wenn langsame Menschen sich ewig Zeit mit mir lassen. Manchmal nutzen böse Menschen diese Schwäche von mir aus, selbst wenn ich ihr Problem blitzschnell löse.
Wenn dieses niedrige Tempo auf einer inneren Schwäche beruht, stört mich das nicht, denn Krankheiten lassen sich nicht immer heilen.
Wer aber Dinge absichtlich verlangsamt und immer wieder wiederholt, um sich wichtig zu machen oder andere zu ärgern, leidet unter antisozialem Verhalten.
Für mich ist die Schildkröte das einzige Reptil, das aufgrund seines Panzers schön ist.
Und dieser Panzer dient nur ihrem eigenen Schutz, nicht dem anderer.
Der Lucky in Lilly-Sues Leben war eine selbstverliebte, faule und aufdringliche Schildkröte, die es liebte, Dinge in die Länge zu ziehen und Lilly-Sue zu ärgern.
Doch unter ihrem Panzer verbarg sich eine Schlange, die Lilly-Sue schon mehrmals tödlich vergiftet hatte.
Solche Kreaturen sind immer Feinde, und Lilly-Sue hatte sie für immer aus ihrem Haus verbannt, ohne jede Chance auf Rückkehr.
Obwohl Lucky sich für so wichtig hielt, dass er dreist und wiederholt log.
Lilly-Sue erinnert mich manchmal an Aida.
Ihr Mut, die Wahrheit zu sagen, war wie meiner.
Auch Aida liebte nur warmblütige Tiere, obwohl ihr Herz für die unschuldigen, Fische in der Kristallschale während Nowruz schmerzte.
Als ich nach der Audio- und Videoaufnahme von Rotkäppchen suchte, konnte ich sie immer noch nicht finden, und heute Morgen sang ich sie wieder.
Es ist seltsam, dass mir die Melodien der Lieder Monate später immer noch im Kopf herumspuken.
Ich dachte mir, dass ich in letzter Zeit ganz schön geflucht habe.
Für Lucky wünsche ich mir, dass er endlich eine giftige Schildkröte als Partnerin findet und aufhört, vor meinem Fenster herumzustehen.

©Susan Afarin

.......

Patience has never been my strong suit.
I get really annoyed when slow people take their long time with me.
Sometimes mean people take advantage of this weakness, even if I solve their problem in a flash.
If this slow pace stems from an inner weakness, it doesn't bother me, because illnesses can't always be cured.
But anyone who deliberately slows things down and repeats them over and over again to make himself seem important or to annoy others is suffering from antisocial behavior.

For me, the tortoise is the only reptile that is beautiful because of its shell.
And this shell serves only its own protection, not that of others.
The Lucky in Lilly-Sue's life was a self-absorbed, lazy, and pushy tortoise who loved to drag things out and annoy Lilly-Sue.
But beneath its shell lurked a snake that had already fatally poisoned Lilly-Sue several times.
Such creatures are always enemies, and Lilly-Sue had banished them from her home forever, without any chance of return.
Although Lucky thought himself so important that he brazenly and repeatedly lied. Lilly-Sue sometimes reminds me of Aida.
Her courage to speak the truth was like mine.
Aida, too, only loved warm-blooded animals, although her heart ached for the innocent fish in the crystal bowl during Nowruz.
When I searched for the audio and video recording of Little Red Riding Hood, I still couldn't find it, and this morning I sang it again.
It's strange that the melodies of the songs still haunt me months later.
I thought to myself that I've been swearing quite a bit lately.
For Lucky, I hope he finally finds a poisonous tortoise as a mate and stops standing around outside my window.

©Susan Afarin

ترانه ای ساخته خودم
شنل قرمزی

جنگل معمایی بود
صفا و پروانه بود
اما زیر درختها، مارهم لونه کرده بود

وقتی آفتاب میتابید
دوستی همش میخندید
ولی تو شولای شب، گرگ بده میرقصید

آخ تو شنل قرمزی
بگو کدوم آدرسی
از تو جنگل مارها
به مادربزرگ میرسی

لیلی-سو ی قصه من
مثل تو هست و خود من
دلش خوبی ها رو میخواد
پخش کنه میون گلشن

امسال سال مار و
باید بیشتر حذر کرد
نباید به هیچوجه
توی جنگل خطر کرد

تو که دیشب خواب دیدی
از جنگل بد رهیدی
عبور از شهر مارها
حالا خونه رسیدی

آخ تو شنل قرمزی
میدونم تو چه آدرسی
از خطر گرگ و مار
با مادربزرگ میشینی

حرفاتون چقدر قشنگه
رنگین کمون و آهنگه
الهه و خداتون
ارژنگ رنگارنگه

©سوسن آفرین

.......

Übersetzung von einem eigenen Lied, Rotkäppchen

Der Wald war ein Geheimnis
Es war voller Magie und Schmetterlinge
Aber unter den Bäumen hatten Schlangen genistet

Wenn die Sonne schien
Lächelte Freundschaft
Aber im Gewand der Nacht tanzten böse Wölfe

Oh, Du Rotkäppchen
Sag mir Deine Adresse
Aus dem Schlangenwald
Wirst Du die Großmutter erreichen

Die Lilly-Sue meiner Geschichten
Sie ist wie ich und Du
Sie will gute Dinge zwischen Blumen der Gärten verteilen

Dieses Jahr ist das Jahr der Schlange
Du solltest vorsichtiger sein
Auf gar keinen Fall solltest Du
In den Wald gehen und Dein Leben riskieren

Du hast letzte Nacht geträumt
Dass Du aus dem bösen Wald herausgekommen bist
Durchquert hast Du die Stadt der Schlangen
Jetzt bist Du zu Hause angekommen

Oh, Du Rotkäppchen
Ich kenne Deine Adresse
Gerettet von der Gefahr durch Wölfe und Schlangen
Du lebst jetzt bei Deiner Großmutter

Eure Worte sind so schön
Regenbogen und Musik
Euer Göttin und Gott ist der Bunte Arjang

©Susan Afarin

......

Translation of an own composition
Little red ridinghood

The forest was a secret
It was full of magic and butterflies
But snakes had nested under the trees

When the sun shone
Smiled friendship
But in the garb of the night, evil wolves danced

Oh, you little red ridinghood
Tell me your address
From the snake forest
Will you reach your grandmother?

The Lilly-Sue of my stories
She is like me and you
She wants to spread good things among the flowers of the gardens

This year is the Year of the Snake
You should be more careful
Under no circumstances should you
Go into the forest and risk your life

You dreamed last night
That you came out of the evil forest
You have crossed the city of snakes
Now you have arrived home

Oh, you little red ridinghood
I know your address
Saved from the danger of wolves and snakes
You live with your grandmother now

Your words are so beautiful
Rainbow and music
Your Goddess and God is the Colorful Arjang

©Susan Afarin

29.08.2024

 

برای خستگی اقیانوس‌ها،
خمیازه های مورچه ها،
شکستن بال پروانه ها،
تخریب اسباب بازی اطفال،
نفخ مغزی سیاستمداران،
حسرت و انتقام حسودان،
خلا روحی خودشیفتگان،
زخم ترد ترکه های درخت بید،
درد بالهای بچه اردک‌ها هنگام شکستن تخم،
سکوت بی پایان زندگی دونفره بدون عشق،
برای لهیب شعله هایی که ناخواسته افروخته شده اند،
و برای انزوای تمامی گل‌هایی که در باغ زندگی فراموش شده اند،...
آرزوی آرامش و خوشبختی دارم.

©سوسن آفرین

.....

für die Ermüdung der Ozeane,
Gähnen der Ameisen,
Den Bruch der Schmetterlings-Flügel,
Zerstörung von Kinderspielzeug,
Gehirnblähung bei Politikern,
Gier und Rache der Neider,
Die mentale Leere von Narzissten,
Die knusprige Wunden der Weidenzweige,
Schmerzen der Flügeln von Entenküken beim Eierbrechen,
Die endlose Stille eines Ehelebens ohne Liebe,
Für unbeabsichtigt entfachung der Flammen,
Und für die Einsamkeit aller Blumen, die im Garten des Lebens vergessen worden sind ...
Ich wünsche allen Frieden und Glück.

©Susan Afarin

........

For the fatigue of the oceans,
Yawning of ants,
The breakage of the butterfly's wings,
Destruction of children's toys,
Cerebral flatulence in politicians,
Greed and revenge of the envious,
The mental emptiness of narcissists,
The crispy wounds of the willow branches,
Pain in the wings of ducklings while breaking eggs,
The endless silence of a married life without love,
For unintentional ignition of flames,
And for the loneliness of all the flowers that have been forgotten in the garden of life...
I wish them all peace and happiness.

©Susan Afarin

ترانه ای شبیه به ترانه های قدیم برنامه گلها از رادیو ایران، روزهاست که در ذهنم موج میزند.
صدای آن، صدای خش گرامافون دارد.
صدای زنی همراه اوست که کلامش هنوز نسروده ست ولی انگار ملودی را با کلمات سر میدهد.
امروز به تراوش این ترانه در ذهنم، انگار که زنی از کنارم می‌گذرد و آن را می‌خواند، بیشتر دقت کردم.
به این خانم، با اجازه اش، نام قمر میدهم.
چون ترانه بسیار قدیمی ست و صدای او را نمی‌توان با کسی دیگر اشتباه گرفت.
هنوز متنی برایش ندارم.
اما اگر لطف وجود او در تاریخ موزیک ایران، مرا به داشتن ملودی جدیدی رسانده باشد، از او بسیار ممنونم.
برای او و تمام ارواح زیبای این جهان که دیگر حضورشان کنار ما میسر نیست، آرزوی آسایش و رهایی و خوشبختی دارم.
بیش از هر کس، برای رفتگان زیبای خودم، مادرم، آیدا، بیژن و عزیز و آقاجون...
آرزوی آسایش دارم.
بخاطر روح عزیز قمرالملوک و مرحوم ملک‌الشعرای بهار، شاعر این شعر انقلابی در آن سالها، کلمه مرغ سحر را نوشتم.

©سوسن آفرین
.....

Seit Tagen geht mir ein Lied nicht mehr aus dem Kopf, ähnlich den alten Liedern aus der Golha-Sendung von Radio Iran.
Es klingt wie das kratzige Geräusch eines Grammophons.
Dazu singt eine Frau, deren Text noch nicht aufgeschrieben ist, aber es scheint, als würde sie die Melodie mit Worten singen.
Heute habe ich dem Lied, das sich mir immer wieder in den Kopf setzt, besondere Aufmerksamkeit geschenkt, als würde eine Frau an mir vorbeigehen und es singen. Mit ihrer Erlaubnis werde ich dieser Frau den Namen Qamar geben.
Weil das Lied sehr alt ist und ihre Stimme unverwechselbar.
Ich habe den Text dazu noch nicht geschrieben.
Aber wenn ihre Bedeutung für die Geschichte der iranischen Musik mich zu einer neuen Melodie inspiriert hat, bin ich ihr sehr dankbar.
Ich wünsche ihr und allen anderen wunderbaren Menschen dieser Welt, die nicht mehr unter uns weilen, Trost, Befreiung und Glück.
Mehr als für irgendjemand anderen wünsche ich mir das Beste für meine geliebten Verstorbenen, meine Mutter, Aida, Bijan, Aziz und Aghajoon.
Für die Seele von Qamar-ol-Muluk und des verstorbenen Malek-ol-Shu'ara Bahar, der Dichter dieses revolutionären Gedichts jener Jahre, schrieb ich das Wort Morgh Sahar.(Nachtigall)

©Susan Afarin

.....

For days, a song has been stuck in my head, similar to the old songs from Radio Iran's Golha program.
It sounds like the scratchy noise of a gramophone.
A woman sings it, and the lyrics aren't written down yet, but it seems as if she's singing the melody with words.
Today, I paid special attention to the song that keeps coming back to me, as if a woman were walking past me singing it.
With her permission, I will name this woman Qamar.
Because the song is very old and her voice is unmistakable.
I haven't written the lyrics yet.
But if her significance in the history of Iranian music has inspired me to create a new melody, I am very grateful to her.
I wish her, and all the other wonderful people of this world who are no longer with us, comfort, liberation, and happiness.
More than for anyone else, I wish all the best for my beloved deceased: my mother, Aida, Bijan, Aziz, and Aghajoon.
For the souls of Qamar-ol-Muluk and the late Malek-ol-Shu'ara Bahar, the poet of that revolutionary poem of those years, I wrote the word Morgh Sahar (Nightingale).

©Susan Afarin

Own composition, Santa for Christmas

Santa please bring peace to the world
Giving a hug for the warmth in the cold

Santa would you heal all of the sick
Would you please neutralize all trick

Give the poor greedy richs red hearts
Competition burying under marts

Santa give children luck and fantasy
Save them all from greed and vanity

Santa l know that you are badly upset
You want Christmas very soon to forget
Disappointed from human deeds, yet
It's a Sisyphos work, but please don't regret

Santa please teach us love in the brain
Explain maintain avoid the pain

Santa tell human we are all the same
Nice and loving, when we let the game

Santa....
Bring me this year please not more pain....

©Susan Afarin

Bild: Berliner Zeitung

Fiodor was a mighty writer, if he was faithful, l don't want to claim things l don't know, but had so much adventages through Annya

l was a true Annya, to a snake, l got also medusa,  won't turn back to see all of my pain again, l hate this lasagna

©Susan Afarin

I fuck all new possibilities which will come from any fucking jury in this world

Want to stay a loser compare to wolf-pigs with their lack of humanity, l stay bold

©Susan Afarin

Dear stalker, l don't plan to make a travel

For that l have no reason but financial gravel

Nor l love any one or wait for new cavil

l hope you would accept the end, hear the gavel

©Susan Afarin

 

I sang without lust right now.

Sometimes l can't find the text and sometimes l find not the audio or video.

This piece was written in July but still it was away.

Do l care?!

l don't think so.

 

©Susan Afarin

دانه خوشبختی چه می‌تواند باشد؟!
سحر آمیز بودنش، قطعی ست.
این را در دلم گفتم، وقتی هفت سالم بود، پاچه های شلوارم را زیر آفتاب تابستان بالا زده بودم، و دانه خوشبختی را که رقص کنان در آب میلغزید، از منبع پمپ آب چشمه های کوه های گلپايگان به سمت مراتع یونجه دنبال کردم.
از دو مرتع بزرگ یونجه گذشتم، از دیوار سپیدار ها هم رد شدم، به مرتع پشت خانه، روبروی گلخانه شیشه ای رسیدم.
او دیگر در نهر آب مستقیمی روان شده بود، که با فاصله جالیز خیار و گوجه فرنگی، از پشت آشپزخانه و حمام رد میشد.
از دو مرتع بزرگ یونجه گذشتم، از دیوار سپیدار ها هم رد شدم، به مرتع پشت خانه، روبروی گلخانه شیشه ای رسیدم.
خیس عرق بودم ولی نمی‌توانستم از آن دل بکنم.
باید به راز او پی می‌بردم.
او زرد و کوچک و براق بود.
حتی نمیتوانم بگویم که براق بودنش مال خیس بودنش بود، یا جنس پوستش بود.
الان فکر میکنم که سنجد تلخ بود.
نرسیده به گاراژ آن را میان دستانم صید کردم.
خیلی خوشحال بودم و هیجان زده.
از شوق، به او انگشتی زدم، ولی او له شده بود.
هیچوقت نفهمیدم، من او را له کردم، یا او اینقدر در آب خیس مانده بود که با تماس دست من، تمام شد.
با خودم به مسافت طولانی و سرعت قدمهایم فکر کردم و اینکه شاید با این سرعت زمین میخوردم.
اما نمیخواستم، که نهر آب او را از من بگیرد.
اما او یا ضعیف بود و یا مرگ را به من ترجیح داد.

©سوسن آفرین

......

Was mag wohl ein Samenkorn des Glücks sein?!
Seine Magie ist gewiss.
Das dachte ich mir, als ich sieben Jahre alt war.
Ich hatte in der Sommersonne meine Hosenbeine hochgekrempelt und folgte dem Samenkorn des Glücks, das im Wasser tanzte, von der Quelle der Wasserpumpe von den Wasserquellen in Golpayegan-Bergen bis zu den Luzerneweiden.
Ich durchquerte zwei große Luzerneweiden und ging auch durch die Wand der Silber- Pappeln hindurch, erreichte die Weide hinter dem Haus, gegenüber dem Gewächshaus.
Ich war schweißgebadet, aber ich konnte nichts dagegen tun.
Ich musste ihr Geheimnis lüften.
Sie war gelb, klein und glänzend.
Ich kann nicht einmal sagen, ob ihr Glanz daher kam, dass sie nass war oder von der Art ihrer Haut.
Jetzt glaube ich, es war ein Sandorn.
Bevor ich die Garage erreichte, fing ich ihn in meinen Händen.
Ich war so glücklich und aufgeregt.
Vor lauter Aufregung streckte ich ihm den Finger entgegen, aber er wurde zerdrückt.
Ich habe nie verstanden, ob ich ihn zerdrückt hatte oder ob er so nass vom Wasser war, dass meine Hand ihn berührte und er damit kaputt geworden war.
Ich dachte an die weite Strecke und meine schnellen Schritte und daran, dass ich bei dieser Geschwindigkeit hätte stürzen können.
Aber ich wollte nicht, dass der Wasserstrahl ihn mir wegspülte.
Aber entweder war er zu schwach oder er zog den Tod mir vor.

©Susan Afarin

......

What could a Seed of Happiness possibly be?!
Its magic is certain.
That's what I thought when I was seven years old.
I had rolled up my trouser legs in the summer sun and followed the Seed of Happiness dancing in the water, from the source of the water pump from the springs in the Golpayegan Mountains to the alfalfa meadows.
I crossed two large alfalfa meadows and also went through the wall of silver poplars, reaching the meadow behind the house, opposite the greenhouse.
I was drenched in sweat, but I couldn't help it.
I had to uncover its secret.
It was yellow, small, and shiny.
I can't even say whether its shine came from being wet or from the nature of its skin.
Now I think it was a sea buckthorn.
Before I reached the garage, I caught it in my hands.
I was so happy and excited.
In my excitement, I held out my finger to him, but it was crushed.
I never understood whether I had crushed it or whether it was so wet from the water that my hand touched it and damaged it.
I thought about the long distance and my quick steps, and how I could have fallen at that speed.
But I didn't want that the stream of water could wash it away.
But either it was too weak, or it chose death over me.

©Susan Afarin

Sorry, but l have nothing to could share or donate.

I did it my whole life and now it's not possible anymore.

Despite of that l can't get used to "Having something for free-Culture".

l never understood that people collect points, coupons, pay back...

And whoever wants to talk to me, will have my number and if he/she can't reach me, the person will let a message.

After my bank acount newly was disturbed trough a too personaly involved official person, l don't even trust all institutions and officials.

Better even they write a letter or make appointment through letter.

l have a melody with German lyrics for Christmas in my head.

lt sounds beautiful what a pitty l can't record it like things l could hear.

lt is dancing between my grey cells.

©Susan Afarin

 

 

 

You could never become a master of the quantity
You live under strange stress, it causes solitude, oddity
People stick lables on you, even doubt your identity
It adds to your own problems, an another incommidity
Partly broken rubic ever stays in your entity
Choose do-not-enter-sign than live under curiosity

©Susan Afarin

بعد از غذا با خودم فکر کردم که نزدیک خانه ام، احتمالا از کارناوال مصون خواهم ماند.
البته از بعضی لباسها و آرایش هایشان خوشم می‌آید ولی چیزی که من از کارناوال بخاطر دارم، یا در دوران دانشجویی و آن طرف میز بوده که با سرعت، الکل به کارناوالیست ها برسانم و موزیک و حرفهای مستانه شان را تحمل کنم و یا اگر در جمع خودشان بودم، از اخلاق سست آنها فاصله گرفته ام.
یادم است که یک بار یکی از همین کارناوالیست ها که البته، اصلیتش از مونیخ بود، وقتی یک سینی پر از آبجو برای میزشان بردم، با پررویی پرسید که روسری من کجاست؟!
من هم گفتم که آن را کنار شلوار چرمی بایرنی او آویزان کردم.
او زن زیبا و باکلاسی داشت که خیلی مظلوم بود و همیشه دلم برایش میسوخت.
چون زیر کاریسمای کاری مرد له شده بود و نمی‌توانست خودش را آزاد کند.
شاید هرزگی جنسی در همه فرهنگها وجود داشته باشد.
در کشورهای اسلامی، مردها با وقاحت تمام معشوقه های صیغه ای دارند و این کاملا قانونی ست، در حالیکه زنان اگر چهار مرد حتی به دروغ شهادت بدهند که آنها با کس دیگری رابطه داشته اند، سنگسار میشوند، یا به روایت قرآن، مرد اجازه دارد آنها را در خانه بدون غذا و آب زندانی کند، تا بمیرند.
چون زن با لباس سفید وارد خانه شوهر می‌شود و با کفن سفید هم از آن خارج خواهد شد.
در فرهنگ اروپا، آمریکا و روسیه، زنان هم مثل مردان خیانت می‌کنند.
خیانتکاران چه زن و چه مرد، یا رابطه را ترک می‌کنند و یا زوج ضعیف آنها منتظر می‌شود که آنها برگردند.
هیچوقت نخواهم فهمید که داشتن چیزی با زور یا کلک، چه لذتی دارد.
راهم را به طرف راین کج کردم و اینگونه کارناوالیستهای کمتری را دیدم.
گرچه دو مرد چینی با صدای خیلی بلند، موزیک سنتی خود را به راین تحمیل کرده بودند و یکی از آنها همزمان میرقصید.
این را هم نخواهم فهمید که چرا آدمها موزیک مورد علاقه شان را با صدای بلند به خورد دیگران می‌دهند.
در راه گرمم شد و بدون اینکه بفهمم، شال گردنم پرت شد.
دختر جوانی با کلمه مادام صدایم کرد و مرا متوجه از دست دادن شال کرد.
فکر میکنم بخاطر کلاه باسک فرانسوی ست.
از نانوایی که میخواستم بیرون بیایم، با صورت خودم را به شیشه کوبیدم، چون اینقدر تمیز بود که فکر کردم، در باز است.
دختر جوان پشت دخل پرسید، که آیا همه چیز خوب است؟!
احساس کردم دندانهای جلو مثل کارتون یکبار از دهانم بیرون پرت شدن ولی هیچکدام نشکسته بودند و سرم هم بخاطر کلاه زخمی نشد.
در راه با خودم فکر کردم:
"راز عجیبی ست، تمیز و زلال بودن.
این شیشه مثل روح آدمهای خوب تمیز بود.
برای همین دیگران آن را نمی‌بینند."

©سوسن آفرین
......

Nach dem Essen dachte ich mir, dass ich in der Nähe meines Zuhauses wohl vor dem Karneval sicher sein würde.
Natürlich gefallen mir einige ihrer Kostüme und ihr Make-up, aber meine Erinnerungen an den Karneval beschränken sich entweder auf meine Studentenzeit, als ich den Karnevalisten am Tisch gegenüber saß und ihnen schnell Alkohol reichte und ihre Musik und ihr betrunkenes Geplapper ertrug, oder, falls ich in ihrer Gesellschaft war, distanzierte ich mich von ihren lockeren Sitten.
Ich erinnere mich, wie mich einer dieser Karnevalisten, der ursprünglich aus München stammte, einmal mit einem breiten Grinsen fragte, als ich ein Tablett voller Bier an ihren Tisch brachte: „Wo ist Dein Kopftuch?“
Ich sagte ihm, ich hätte ihn neben seine bayerische Lederhose gehängt.
Er hatte eine wunderschöne, elegante Frau, die sehr unterdrückt wurde, und sie tat mir immer leid.
Weil sie von dem charismatischen Status des Mannes überwältigt war und sich nicht befreien konnte.
Vielleicht existiert sexuelle Freizügigkeit in allen Kulturen.
In islamischen Ländern haben Männer ganz offen Konkubinen, und das ist völlig legal, während Frauen gesteinigt werden, wenn vier Männer auch wenn nur fälschlicherweise aussagen, dass sie eine Affäre mit jemand anderem hätten, werden sie gesteinigt, oder, dem Koran zufolge, darf der Mann sie ohne Essen und Trinken im Haus einsperren, bis sie sterben.
Denn eine Frau betritt das Haus ihres Mannes in einem weißen Kleid und verlässt es in einem weißen Leichentuch.
In der europäischen, amerikanischen und russischen Kultur betrügen Frauen genauso wie Männer.

Betrüger, ob Mann oder Frau, beenden entweder die Beziehung oder ihr schwacher Partner wartet auf ihre Rückkehr.
Ich werde nie verstehen, was für eine Freude es ist, etwas mit Gewalt oder List zu erlangen.
Ich wandte mich dem Rhein zu und sah weniger Karnevalisten.
Obwohl zwei Chinesen ihre traditionelle Musik in ohrenbetäubender Lautstärke am Rhein spielten und einer von ihnen gleichzeitig tanzte.
Ich werde auch nie verstehen, warum Menschen ihre Lieblingsmusik so laut spielen.
Mir wurde auf dem Weg heiß, und ohne es zu merken, fiel mir der Schal vom Hals. Ein junges Mädchen nannte mich „Madam“ und sagte mir, ich hätte meinen Schal verloren.
Ich glaube, es lag an der baskischen Mütze.
Ich wollte gerade die Bäckerei verlassen und stieß mir das Gesicht an der Scheibe, weil sie so sauber war, dass ich dachte, die Tür sei offen.
Das junge Mädchen hinter der Theke fragte, ob alles in Ordnung sei.
Es fühlte sich an, als würden mir wie in einem Cartoon die Vorderzähne ausgeschlagen, aber keiner war abgebrochen, und der Hut hatte meinen Kopf vor Verletzung geschützt.
Unterwegs dachte ich:
„Es ist ein seltsames Geheimnis, sauber und klar zu sein.
Dieses Glas war rein wie die Seelen guter Menschen.
Deshalb sehen es andere nicht.“

©Susan Afarin
......

After lunch, I figured I'd be safe from Carnival being near my home.
Of course, I like some of their costumes and makeup, but my memories of Carnival are limited either to my student days, when I sat across from the Carnival revelers at their table, quickly handing them drinks and enduring their music and drunken chatter, or, if I was in their company, I distanced myself from their loose morals.
I remember one of these Carnival revelers, originally from Munich, once asking me with a broad grin, as I brought a tray of beer to their table,
"Where's your headscarf?"
I told him I'd hung it next to his Bavarian lederhosen.
He had a beautiful, elegant wife who was very oppressed, and I always felt sorry for her.
Because she was overwhelmed by the man's charismatic status and couldn't break free.
Perhaps sexual freedom exists in all cultures.
In Islamic countries, men openly have concubines, and this is perfectly legal, while women are stoned if four men, even if only falsely, testify that they are having an affair with someone else.
According to the Quran, the husband is allowed to lock them in the house without food or drink until they die.
Because a woman enters her husband's house in a white dress and leaves in a white shroud.
In European, American, and Russian cultures, women cheat just as much as men. Cheaters, whether male or female, either end the relationship or their weaker partner waits for their return.
I will never understand what pleasure comes from obtaining something by force or cunning.
I turned towards the Rhine and saw fewer carnival revelers.
Although two Chinese men were playing their traditional music at a deafening volume on the banks of the Rhine, and one of them was dancing at the same time.
I will also never understand why people play their favorite music so loudly.
I got hot on the way, and without realizing it, my scarf fell off my neck.
A young girl called me "Madam" and told me I had lost my scarf.
I think it was cause of the Basque hat.
I was just about to leave the bakery when I bumped my face on the glass because it was so clean I thought the door was open.
The young girl behind the counter asked if everything was alright.
It felt like my front teeth were being knocked out, like in a cartoon, but none were broken, and the hat had protected my head from injury.
On the way out, I thought:
"It's a strange secret, being clean and clear.
This glass was pure like the souls of good people.
That's why others don't see it."

©Susan Afarin

Es war dieses Gedicht, was gewinnen sollte.

lch habe immer alles zur Verfügung gestellt, was ich hatte oder erschuff.

Wie Lilly-Sue.

Wenn Menschen kostenlos etwas sich nehmen und ohne Dankeschön gehen, oder schlimmer noch es kopieren und in ihren eigenen Namen verkaufen, dann können sie gerne den Namen Künstler behalten, weil ich nach meinen Erfahrungen nicht zu denen gehören will und ihre Tat zeigt ihre Schwäche und nicht meine Dummheit, denn ich bin natürlich.

lch konnte nie in Hobbys und Herz Angelegenheiten perfekt sein, auch wenn ich im Beruf perfekt arbeitete.

Weil ich mehrere Hobbys habe und alle sehr mag und will keins vernachlässigen.

ln Herzenssachen war ich zu treuen und ehrlichen Menschen ein treuer perfekter Freund und Familienmitglied.

Zu Männern auch aber sie hatten entweder kein Format oder waren böswillige Ausnutzer.

Deshalb bin ich in dieser Hinsicht nicht perfekt, ob in den Zeiten, wo ich diesen unwürdigen Geschöpfen mein Leben gewidmet habe oder in den Zeiten, wo ich ihr wahres Gesischt erkannt habe und sie aus meinem Leben aussortiert habe.

Perfektion ist eine Relativität und Menschen, die ihr Leben perfekt gestalten wollen, Leben in lrrtum unter unzufriedenen Zeitgenossen.

©Susan Afarin

 

Die Meerjungfrau

Die Meerjungfrau verlor ihre Kiemen, plötzlich wandelte sie sich in einen Wal.

Ihre Schuppen fielen zum Meeresboden und sie fühlte sich kalt, fremd und kahl.

Sie schenkte alles, was sie besaß, ihr eiserner Willen härtete zu Stahl.

Du kannst mehr ausgenutzt werden als Wal im Vergleich zu einem einfachen Aal.

Sie verließ die Höhlen im Ozean und suchte in Gebirgen ein Tal,

Weil sie das Land der Toten und des Sonnenuntergangs auch gut kannte und die Qual,

Gestand sie, Breite ist wichtiger als Länge, wie Qualität als Zahl.

Orte ändern dein lnneres nicht, ob Teheran oder die Nordrhein-Westpfahl.

Glück lebt in deiner Seele, wenn dein Gewissen rein ist und dein Herz ideal

Nicht der Akt, geboren zu werden, aber Lebensweise ist unsere Wahl

 

©Susan Afarin

 

خانه دوست كجاست؟

در فلق بود كه پرسيد سوار

آسمان مكثی كرد

رهگذر شاخه نوری كه به لب داشت

به تاريكی شن ها بخشيد و به انگشت

نشان داد سپيداری و گفت

نرسيده به درخت

كوچه باغی است كه از خواب خدا

سبزتر است

و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است

ميروی تا ته آن كوچه

كه از پشت بلوغ سر به در می آرد

پس به سمت گل تنهايی می پيچی

دو قدم مانده به گل     

پای فواره جاويد اساطير زمين می ماني

و تو را ترسی شفاف فرا می گيرد

در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:

كودكی می بينی

رفته از كاج بلندی بالا

جوجه بردارد از لانه نور

و از او می پرسی

خانه دوست كجاست

 

سهراب سپهری

.....

"Wo ist das Haus des Freundes?"

 

Wo ist das Haus des Freundes?

Am Morgengrauen fragte das der Reiter

Der Himmel hielt inne

Der Passant verschenkte den Lichtzweig, den er auf seinen Lippen trug, an die Dunkelheit des Sandes

Und zeigte mit dem Finger auf einen Silber-Pappel und sagte:

Vor dem Baum existiert eine Garten-Alley, die grüner ist als der Traum vom Gott.

Und darin ist die Liebe so blau wie die Federn der Ehrlichkeit

Du gehst bis zur Ende dieser Gasse, deren Ende hinter der Reife liegt

Dann wendest Du Dich an die Blume der Einsamkeit

Noch zwei Schritte bis zur Blume, bleibst Du stehen,

an der ewigen Quelle der Mythen der Zeitgeschichte

Und Du wirst von klarer Angst umgeben

In der fließenden Intimität des Raumes hörst Du ein Rascheln:

Du siehst ein Kind

Er ist einen Kiefernbaum hochgeklettert

Damit er aus dem Lichtnest Kücken nehmen kann

Und du fragst ihn, wo das Haus des Freundes ist.

"Sohrab Sepehri"

....

Where is the friend's house?

 

Where is the friend's house?

The rider asked that at dawn

The sky stopped

The passerby gave away the twig of light that he wore on his lips to the darkness of the sand

And pointed his finger at a silver poplar and said:

In front of the tree there is a garden alley that is greener than the dream of God

And in it love is as blue as the feathers of honesty

You go to the end of this alley, the end of which is behind the tire

Then you turn to the flower of loneliness

Two more steps to the flower, you stop at the eternal source of the myths of contemporary history

And you are surrounded by clear fear

In the flowing intimacy of the room you hear a rustling:

You see a child

He climbed a pine tree

So that he can take chicks from the light nest

And you ask him where the friend's house is.

"Sohrab Sepehri"

14.06.2024
میان جمع بزرگی در یک میهمانی بالماسکه می‌رقصیدم.
همه چیز خیلی با شکوه بود.
نمی‌دانم ماسک من چه چیزی بود ولی لباسم خیلی سنگین بود.
همانطور که در حال رقصیدن با مرد جوانی بودم که راجع به وسعت مزارع خود حرف می‌زد، متوجه مردی شدم که پشت به جمع به سوی دیوار ایستاده بود و ماسکی به صورت نداشت ولی نمی‌توانستم صورتش را ببینم.
احساس غریبی داشتم.
باید با او حرف میزدم.
صحن رقص را ترک کردم.
اما او سالن را ترک کرد و به سمت باغ رفت.
روی ایوان به او نزدیک شدم و گفتم:
"خواهش میکنم، یک لحظه بایستید."
صورتش را که به من برگرداند، تشخیصش دادم.
سهراب سپهری بود.
به سمت او دویدم و در آغوشش کشیدم و گفتم:
"استاد از وقتی شما نیستید، کسی شقایق‌های زندانی را نقاشی نمی‌کند و ما دور از شما برای ساده شدن لهجه آب یک سطل به انتظار نشستیم. "
لبخند زیبایی زد و گفت:
" دخترم، جهان پر از زیبایی ست و من همه آن را ندیدم.
تو بانوی یاسمن و زنبق و گل زنگوله ای...
تو بانوی باغ گل هستی و با پروانه ها دوستی.
پروانه ها همه دوستت دارند ولی تو آرزوی متامورفوز درون خودت را داری.
به خودت باور داشته باش.
درون تو با وجود جنگهای مرگبار، پر از خون سرخ است.
خواستم به تو بگویم که راه دشوار زندگیت بخاطر داشتن چمدان‌های سنگین گذشته هستند.
اما زیر این گنبد کبود، شانه های تو قویترین هستند که نگذاشته اند، کمر تو بشکند.
آنهایی که در سالن ماندند، دوستان تو نیستند و من هم از جنس تو نیستم.
یک نیلوفر آبی برایت هدیه آورده ام.
آن را درون قلبت بگذار و هر وقت سرخی خون آدمها خسته ات کرد، دستت را روی قلبت بگذار، تا رنگین کمانی بنقفش پدید آید و خستگی شانه هایت به پایان برسند. "

©سوسن آفرین

.....

Ich tanzte inmitten einer großen Menschenmenge auf einer Maskenballparty.
Alles war so herrlich.
Ich weiß nicht, was meine Maske war, aber meine Kleidung war sehr schwer.
Als ich mit einem jungen Mann tanzte, der über die Größe seiner Felder sprach, bemerkte ich einen Mann, der mit dem Rücken zur Wand stand und keine Maske im Gesicht hatte, aber ich konnte sein Gesicht nicht sehen.
Ich hatte ein seltsames Gefühl.
Ich musste mit ihm reden.
Ich habe die Tanzfläche verlassen.
Aber er verließ die Halle und ging in den Garten.
Ich ging auf der Veranda auf ihn zu und sagte:
„Bitte bleiben Sie einen Moment stehen.“
Ich erkannte ihn, als er sein Gesicht mir zuwandte.
Es war Sohrab Sepehri.
Ich lief zu ihm, umarmte ihn und sagte:
„Meister, seitdem Sie nicht da sind, malt niemand die eingesperrten Klatschmohnen, und wir warten seitdem, dass das Dialekt eines kleinen Eimer Wasser vereinfacht wird.“
Er lächelte wunderschön und sagte:
„Meine Tochter, die Welt ist voller Schönheit und ich habe noch nicht alles gesehen. Du bist die Dame von Jasmin, Iris und Glockenblume ...
Du bist die Dame des Blumengartens und mit Schmetterlingen befreundet. Schmetterlinge lieben Dich alle, aber Du sehnst Dich nach einer inneren Metamorphose.
Glaube an Dich selbst.
Trotz der tödlichen Kriege ist Dein Inneres voller rotem Blut.
Ich wollte Dir sagen, dass der schwierige Weg Deines Lebens aufgrund des schweren Gepäcks der Vergangenheit ist, die Du immer mitschleppst.
Aber unter dieser blauen Kuppel sind Deine Schultern die Stärksten, die Deinen Rücken nicht brechen ließen.
Diejenigen, die im Saal geblieben sind, sind nicht Deine Freunde und ich bin auch nicht von Deine Sorte.
Ich habe dir einen Lotus als Geschenk mitgebracht.
Lege es in Dein Herz und wann immer das rote Blut der Menschen Dich ermüdet, lege Deine Hand auf Dein Herz, damit ein Regenbogen erscheint und die Müdigkeit Deiner Schultern ein Ende hat. "

©Susan Afarin

.......

I danced in the middle of a large crowd at a masque ball party.
Everything was so wonderful.
I don't know what my mask was, but my clothes were very heavy.
As I was dancing with a young man who was talking about the size of his fields, I noticed a man with his back to the wall and no mask on his face, but I couldn't see his face.
I had a strange feeling.
I had to talk to him.
I left the dance floor.

But he left the hall and went into the garden.
I walked up to him on the porch and said:
“Please stand still for a moment.”
I recognized him when he turned his face towards me.
It was Sohrab Sepehri.
I ran to him, hugged him and said:
“Master, since you have been away, no one has been painting the caged poppies, and we have been waiting for the dialect of a small bucket of water to be simplified.”
He smiled beautifully and said:
“My daughter, the world is full of beauty and I haven't seen it all yet.
You are the lady of jasmine, iris and bluebell...
You are the lady of the flower garden and friends with butterflies.
Butterflies all love you, but you long for an inner metamorphosis.
Believe in yourself.
Despite the deadly wars, your insides are full of red blood.
I wanted to tell you that the difficult path of your life is because of the heavy baggage of the past that you always carry with you.
But under this blue dome, your shoulders are the strongest that didn't let your back break.
Those who remained in the hall aren't your friends and I'm not your kind either.
I brought you a lotus as a gift.
Place it in your heart and whenever the red blood of men tires you, place your hand on your heart so that a rainbow may appear and the weariness of your shoulders may come to an end. "

©Susan Afarin

Own lyrics for Georgie Fames Bonnie and Clyde
"Jeckyll & Hyde"

Jeckyll & Hyde have not the same of tepal
One is knocking on steeple, but the other is villain
I don't wanna say, that steeple won't foolin
But evils are bad doing, in every way

From psych aspect, they can't exist in a one
Unless the person has schizophrenia
The one doesn't know 'bout other one

Jeckyll & Hyde, both could have frustration
A whole must have mutation, with or without lithness
In society the Hydes are mostly hunter
They ambush and catch grunter
Maybe a Facebook-tag

The Jeckyll tries, to say that he's not a prey
He is just nice, cause it's more beautiful
He doesn't wish darken Hydes day

Jeckyll would never feel love to harm, Even a Hyde with gun
But Hyde could never let the Jeckyll in peace, Hurt and done

Hydes are used to love spying
While Jeckylls are transparent
When you take a Hyde for flying
Don't let him touch your feature

Imagine just for a second that they fall in love with you

Most would prefer Jeckylls generation
Cause Hydes isolation, would mean death with bad push
If Hyde would know, that you love him, but no wine
Would ever make his evil good, and you're not dumb

Groom, your bride
She loved you by all weather
But all of her feather
Broke on stride

©Susan Afarin

 

اگر آدمها خوب بودند،
جنگی وجود نداشت.
وجود جنگ نشانه عدم تکامل انسان است.
چه آنهایی که آن را برنامه ریزی می‌کنند، و چه آنان که دفاع می‌کنند، همه بردگان امکانات و قدرت‌هایی هستند که با محدودیت به آنها واگذار شده ست.
شنود و هک کردن صفحات دیجیتالی خیلی نفرت انگیز هستند و روزهایم را تلخ می‌کنند.
امروز صبح یاد فیلم تلفن با بازی چارلز برونسون افتادم.
گفتن کلمه یا جمله خاصی، آدمها را مسخ می‌کرد و آنها تبدیل به تروریست می‌شدند.
در سال‌های بعد از سانحه هوایی وارد ترید سنتر، این مطالب خیلی مهمتر شدند و تقریبا به قول نازی‌ها که همه خارجی‌ها را یکسان می‌بینند و به ما کله سیاه میگویند، تمام کله سیاه های ساکن های آمریکا و اروپا، زیر سوال بودند، که آیا درون آنها بمب ساعتی وجود دارد و آنها بالاخره در زمان خاصی از تروریست پتانسیل تبدیل به جنبشی می‌شوند یا نه؟!
تفکر حاکم، به من بیشتر فشار می‌آورد، چون قدرت اجرایی دارد ولی به مسخره بازی مشغول است.
اما این را هم فراموش نمیکنم که یکی از همکارانم در آن زمان، یک فلسطینی بود که تا آن روز به نظرم سمپاتیک می‌آمد.
اما او با خوشحالی از زدن برجها تعریف کرد و اینکه، این حق آمریکایی هاست، چون به جهان ظلم می‌کنند.
چهره اش را فراموش نمیکنم.
آدمی که احمق نبود و خیلی باسواد بود ولی به ناگهان برای من شبیه به یک میمون احمق شد.
در اطاق کنفرانس که نشستیم، تا در خصوص این مطلب حرف بزنیم، چون آلمانی ها خیلی ترسیده بودند و فکر می‌کردند که این عملیات گسترده تر خواهد شد، نگاه سنگین آنها را روی خودم حس کردم.
نمی‌دانم اینگونه افکار از کجا می آیند.
من از نتان یاهو متنفرم، چون او مثل کشیش های کلیسا که با تجاوز به بچه ها روح آنها را میکشند، جسم بچه ها را می‌کشد و یک جنایتکار است.
یاد حرف حامد بهداد در فیلم پیر پسر افتادم، که با برادرش بحث می‌کرد و میگفت:
"من هم خوشحال خواهم شد، اگر پدر بیشرف ما بمیرد ولی قتل مطلبی کاملا جداگانه ست."
من واقعا آرزوی مرگ تمام افکار منحط و خطرناک این جهان را دارم.
اما حتی اگر روزی اینقدر قدرت داشته باشم که بتوانم ملاها را بکشم، سعی میکنم چشمانم را ببندم و جنایات آنها را در خصوص خانواده ام، وارد تصمیمات خودم نکنم.
اعدام آنها مرا خوشحال نخواهد کرد.
دلم میخواست که برای همیشه تمام این فضولات انسانی، اعم از نازی‌ها و فاشیست ها، تروریست ها و مذهبیون خطرناک و فالانژ ها در جزیره ای دوردست رها می‌شدند و جهان آزاد میشد.
دیروز فیلم معشوقه محصول 1992 فرانسه را نگاه کردم.
فکر میکنم که این فیلم را قبلا دیده بودم ولی چون صحنه های سکسی زیادی داشت، حوصله ام را سر برده بود و آن را کامل نگاه نکردم.
اما اینبار با دقت بیشتری به پیغام فیلم توجه کردم.
اغلب آدمها وقتی فکر می‌کنند عاشق شده اند، که دچار ناکامی و شرایطی هستند که رسیدن به معبود برایشان ناممکن می‌شود.
دختربچه جوانی که از خانواده عشقی ندیده است و در آغوش مردی که می‌تواند پدرش باشد، سکس را کشف می‌کند.
او به دلیل فقر تمام مدت می‌گوید که به دلیل امکانات مادی این مرد، با او وقت می‌گذراند.
مرد در آستانه ازدواجی تحمیلی و سنتی ست.
او چون ناممکن بودن این رابطه را زودتر حس می‌کند، مطمئن می‌شود که دچار عشق شده ست.
دختر جوان پس از ازدواج مرد، و قطع این ارتباط، احساس دلشکستگی می‌کند و عاشق می‌شود.
مهمترین دلیل ناممکن بودن این رابطه سنت ها هستند.
مرد چینی و زن فرانسوی ست.
کاش آدمها ارزش روابط و احساسات و انسانهای دیگر را بخاطر خود آنها اندازه می‌گرفتند و نه طبق شابلونهای اشتباه فکری و عادت های روزمره‌شان.

©سوسن آفرین

....

Wenn die Menschen gut wären, gäbe es keinen Krieg.
Die Existenz von Krieg ist ein Zeichen menschlicher Unterentwicklung.
Sowohl diejenigen, die ihn planen, als auch diejenigen, die ihn verteidigen, sind Sklaven der zeitlich begrenzten Möglichkeiten und Macht, die ihnen anvertraut wird.
Das Abhören und Hacken digitaler Seiten ist zutiefst widerlich und trübt mir den Alltag.
Heute Morgen musste ich an den Film „Telephone“ mit Charles Bronson denken. Ein bestimmtes Wort oder eine bestimmte Phrase konnte Menschen verändern und sie zu Terroristen machen.
In den Jahren nach dem Anschlag auf das World Trade Center gewannen diese Themen viel mehr an Bedeutung, und ähnlich wie die Nazis, die alle Ausländer als gleich ansahen und uns „Schwarzköpfe“ nennen, wurden alle „Schwarzenköpfe“, die in Amerika und Europa lebten, infrage gestellt, ob in ihnen eine Zeitbombe steckt, und werden sie sich irgendwann von potenziellen Terroristen in kinetische Terroristen verwandeln?!

Die herrschende Ideologie setzt mich mehr unter Druck, weil sie zwar die Exekutivgewalt besitzt, aber gleichzeitig keine Kompetenz dafür hat.
Aber ich werde nicht vergessen, dass einer meiner damaligen Kollegen ein Palästinenser war, der mir bis zu diesem Tag wohlgesonnen schien.
Doch er lobte diesen schrecklichen Attentat in den höchsten Tönen und meinte, das sei das zu Recht der Amerikanern passiert, da sie die Welt unterdrücken.
Ich werde sein Gesicht nicht vergessen.
Ein Mann, der nicht dumm und sehr gebildet war, aber plötzlich wirkte er auf mich wie ein dummer Affe.
Als wir im Konferenzraum saßen, um darüber zu sprechen – die Deutschen waren sehr verängstigt und befürchteten, die Operation könnte sich ausweiten –, spürte ich ihren bohrenden Blick auf mir.
Ich weiß nicht, woher solche Gedanken kommen.
Sie sahen mich schief an, als ob ich mitverantwortlich wäre, denn ich bin ein Schwarzkopf von dort unten!
Ich hasse Netanyahu, weil er Kinderkörper tötet, so wie die Priester der Kirche die Seelen von Kindern durch Vergewaltigung auslöschen.
Er ist ein Verbrecher.
Ich musste an Hamed Behdads Worte im Film Pir Pessar, "The old Bachelor" denken, als er mit seinem Bruder stritt und sagte:
„Auch ich wäre froh, wenn unser ehrloser Vater stürbe, aber Mord ist etwas ganz anderes.“
Ich wünsche mir wirklich, dass alle verkommenen und gefährlichen Gedanken auf dieser Welt verschwinden.
Doch selbst wenn ich eines Tages die Macht hätte, die Mullahs zu töten,
Ich versuche, die Augen zu verschließen und mich nicht von ihren Verbrechen an meiner Familie beeinflussen zu lassen.
Ihre Hinrichtung wird mich nicht glücklich machen.
Ich wünschte, all dieser menschliche Abschaum, einschließlich Nazis und Faschisten, Terroristen und gefährliche religiöse Eiferer und Phalangen, würde für immer auf einer einsamen Insel ausgesetzt, und die Welt wäre frei.
Gestern habe ich den französischen Film „Die Liebhaber“ von 1992 gesehen.
Ich glaube, ich hatte den Film schon einmal gesehen, aber da er viele erotische Szenen enthielt, langweilte er mich, und ich habe ihn nicht ganz gesehen.
Diesmal habe ich mich jedoch mehr auf die Botschaft des Films konzentriert.
Die meisten Menschen glauben, verliebt zu sein, wenn sie sich in einer Situation des Scheiterns befinden und es ihnen unmöglich erscheint, ihr Begehrungsobjekt zu erreichen.
Ein junges Mädchen, das in ihrer Familie keine Liebe erfahren hat, entdeckt die Liebe in den Armen eines Mannes, der ihr Vater sein könnte.
Aus Armut behauptet sie immer wieder, Zeit mit ihm nur wegen seiner finanziellen Mittel zu verbringen.
Der Mann steht kurz vor einer erzwungenen, traditionellen Heirat.
Da er früh die Unmöglichkeit dieser Beziehung erkennt, ist er überzeugt, verliebt zu sein.
Das junge Mädchen ist untröstlich, nachdem der Mann geheiratet hat und die Beziehung beendet wurde und erst in diesem Moment fühlt sie Kummer um verlorene Liebe.
Der wichtigste Grund für die Unmöglichkeit dieser Beziehung ist die Tradition.
Der Mann ist Chinese, die Frau Französin.
Ich wünschte, die Menschen würden den Wert von Beziehungen, Gefühlen und anderen Menschen für diese Sachen selbst bestimmen und nicht nach ihren falschen Denkmustern und Gewohnheiten.

©Susan Afarin

....

If people were good, there would be no war.
The existence of war is a sign of human underdevelopment.
Both those who plan it and those who defend it are slaves to the limited opportunities and power entrusted to them.
The eavesdropping and hacking of digital sites is deeply repugnant and mars my daily life.
This morning I was thinking about the film "Telephone" with Charles Bronson.
A certain word or phrase could change people and turn them into terrorists.
In the years following the attack on the World Trade Center, these issues gained much more importance, and much like the Nazis, who considered all foreigners equal and called us "blackheads," all "blackheads" living in America and Europe questioned whether they were carrying a time bomb, and whether they would eventually transform from potential terrorists into kinetic terrorists?!
The prevailing ideology puts me under more pressure because, although it possesses executive power, it lacks the competence to use it.
But I won't forget that one of my colleagues at the time was a Palestinian who, until that day, seemed well-disposed towards me.
Yet he praised this terrible attack to the skies, saying it was deserved by the Americans, cause they oppress the world.
I won't forget his face.
A man who was not stupid and was very well-educated, but suddenly he seemed to me like a stupid ape.
As we sat in the conference room to discuss it—the Germans were very frightened and feared the operation might escalate—I felt their piercing gaze upon me.
I don't know where such thoughts come from.
They looked at me askance, as if I were partly responsible, because I'm a Blackhead from down there!
I hate Netanyahu because he kills children's bodies, just as the priests of the church extinguish children's souls through rape.
He is a criminal.
I was reminded of Hamed Behdad's words in the film Pir Pessar, "The Old Bachelor," when he argued with his brother and said:
"I, too, would be glad if our dishonorable father died, but murder is something completely different."
I truly wish that all depraved and dangerous thoughts would disappear from this world.
Yet even if one day I had the power to kill the mullahs, I try to close my eyes and not let their crimes against my family affect me.
Their execution won't make me happy.
I wish all this human scum, including Nazis and fascists, terrorists and dangerous religious zealots and phalanxes, would be cast adrift on a deserted island forever, and the world would be free.
Yesterday I watched the 1992 French film "The Lover." I think I'd seen it before, but because it contained many erotic scenes, it bored me, and I didn't watch it all the way through.
This time, however, I focused more on the film's message.
Most people believe they are in love when they find themselves in a situation of failure and it seems impossible to reach the object of their desire.
A young girl, who has never experienced love in her family, discovers love in the arms of a man who could be her father.
Out of poverty, she repeatedly claims to spend time with him only because of his financial means.
The man is about to be forced into a traditional marriage.
Recognizing the impossibility of this relationship early on, he is convinced he is in love.
The young girl is inconsolable after the man marries and the relationship ends, and only then does she feel sorrow for lost love.
The most important reason for the impossibility of this relationship is tradition.
The man is Chinese, the woman French.
I wish people would determine the value of relationships, feelings, and other people for themselves, and not according to their flawed thought patterns and habits.

©Susan Afarin

Own Lyrics in 3 Languages for Cover Karaoke, Adriano Celentano, Gelosia

"بی مهر" Lieblos", "Loveless"

درو بست رو قلب سردو
مهر و موم کرد درب غم
آدما با عشق دنیا میان
عشق جزد "دی ان آ" ست
ولی وقتی چشم دل نداری
همش بی‌فایده ست، همه بی‌فایده ست
مثل قول یک آدم مست
©Susan Afarin

....

Sie sperrte die Tür zum kalten Herz
Verrigelte die Tür zum Leid
Wir kommen alle mit Liebe auf der Welt
Liebe gehört zu DNA
Aber wenn Du kein Herzens-Auge hast
Ist alles nutzlos, ja alles nutzlos
Wie Versprechen eines Trunkenbolds

©Susan Afarin
....
میگن که وقت طلاست،
وقتی به عشق مبتلاست
هدر کردنه برای کویر، آب دریا
توصیف نور، برای یک دل کور
تلف کردن روحته، باور کن
تلف کردن جونته، باور کن
تلف کردن وقتته، از من تو بشنو

آدم خوب، نمیگه من، میگه ما
تو دلت راهش نده، هر که از ظن خود شد یار ما
عشق بن بست نیست، نه یک راه یکطرفه
تاختن واسه بیست، چه ربطی به عشق و مهر داره

©Susan Afarin
.....

She closed the door to the cold heart
She locked the door to the sadness
The human is born with the love
Love is in our DNA
But wenn you don't have eyes in your heart
Everything is useless, yes it's useless
It's like the promise of a drunk

(Translation for the Persian part)
*They say time is gold, when it's infected with love
Sea water is a wastel for the desert
Description of light, for a blind heart
That's a waste of your soul, believe me
That's a waste of time, believe me
That's a waste of your life, listen to me
A good person doesn't say I, he says We
Don't let him in your heart, whoever becomes of his own suspicion your friend
Love isn't a dead end, and not a one-way street
What does galloping for best note have to do with love and affection?

©Susan Afarin

Bild: MT-Portal

James Watson is dead.
First l was sad.
Cause l didn't know what for a dangerous person he was.
He was a brilliant scientist and we know too much about genes through his discovery about DNA.
But he wasn't alone.
He made it with Francis Crick.
Watson was a racist.
What was very interesting to me was that he was through his racisstic theories excluded and has lost his face.
But nowadays is racism hit!
People brag with racism and fachism and rule everywhere in the world.
As long as love to nature and humanity don't exist in someone he would be always ugly inside and it's truly heart breaking that people with knowledge in their brain could be socially such disabled ones.
He was old.
I hope all racists will follow him soon.
Amen.

©Susan Afarin

Bild: Wikipedia

l was a rebel in heart, against dictatorship and lack of justice.

With 8 l began to read Samad Behrangi and l died many times in my heart for freedom of thougts and justice and poverty of people hurt me a lot.

As 12 years old teenager l stand before millitary shooting of the dictatorship of regime of Shah, not for religious believe but for communism.

l was a young communist at that time.

We had much than enough, we were rich.

But l never had any executive power about it.

Later at cost of murderer of my stepfather and my sister the mullah goverment took everything away.

Sorry l have nothing material to share but still l help wherever l can.

Don't make stories about things you don't ever know or understand.

l owe no one in this world anything.

Still l am seeking for comfortable freedom, like the little black fish of Samad Behrangi.

©Susan Afarin

بازنشستگی داروسازها، دکترها، آرشیتکت ها، دندانپزشک ها در فوند بازنشستگی دولتی نمیریزد.
حداقل در خصوص داروسازها این یک مسئله اجباری ست و کسی اجازه انتخاب ندارد.
آنها بعد از بازنشستگی کمی بیشتر حقوق می‌دهند ولی اگر مریض بشوی، باید بمیری.
از دید آنها یا تو کار میکنی، و یا مردن و زنده بودنت دیگر با خودت است.
در ارگان بازنشستگی دولتی، وقتی بیمار میشوی و فقط میتوانی کم کار کنی، اجازه داشتن بازنشستگی و کار کم داری.
اما در شغل من اگر بیمار شوی، حتی مدرکت منحط اعلام می‌شود و تو اجازه یک ساعت کار در سال هم نداری، مهم نیست اگر حقوق بازنشستگی تو اینقدر کم باشد که نتوانی با آن زندگی کنی.
این مدل بسیار ترسناکی ست ولی وقتی جوان هستی، آن را میپذیری، چون تغییری هم در آن نمی‌توان داد.
من با بازنشستگی دولتی کمتر سر و کار داشته ام، اما در همین چند برخورد کوتاه می‌توانم بگویم که خیلی انسان تر و مودب تر بودند.
من کلا در چنین ضمینه هایی، شخصی شدن ادارات را درست نمیدانم، مثل بانک، پست، وسائط نقلیه عمومی.
ذهن من همیشه سوسیال بوده است.
کسی که فکر می‌کند، اینقدر مقامش بالاست که من را مثل خر با تازیانه وسط ناکجا آباد دیجیتالی هدایت کند، یک دلقک بیشتر نیست.
اگر او مرا دلقک نامید، خودش دلقکی بزرگتر برای دوستان و تماشاگرانش است.
تنهایی من اختیاری ست، چون حوصله خودشیفتگی و رذالت آدمها را دیگر ندارم.
اما کسی که می‌خواهد تنهایی اش را حتما با من رفع کند، اول باید الفبای انسانیت را یاد بگیرد.
من به خدا و پیغمبرانش لبخند نمیزنم، چون آنها بزرگترین بهانه عقب ماندگی ذهن و اجتماع انسانی هستند، حتی اگر شخصیت مسیح و بودا را به عنوان انسان دوست داشته باشم.
به زورگویان دولتمرد، راسیست ها، افراطی ها، پادشاهان، اشراف، فرش قرمز ها...
هم احترام نمی‌گذارم.
من فقط به انسان هایی که خود را جزو طبیعت می‌دانند و به آن و سکنه آن احترام می‌گذارند، احترام می‌گذارم.
دوستی با من پیچیده است.
قلب من جا برای دوست داشتن زیاد دارد ولی نام آن حریم دوست است و جایی ست که تنها خانواده و دوست، جا دارند و عشق و عاطفه و انسانیت حکومت میکند.

©سوسن آفرین
......

Die Altersvorsorge von Apothekern, Ärzten, Architekten und Zahnärzten fließt nicht in die staatliche Rentenkasse.
Zumindest für Apotheker ist dies verpflichtend, und niemand hat die Wahl.
Sie zahlen nach der Pensionierung zwar etwas mehr ein, aber wenn Du krank wirst, müsst Du sterben.
Ihrer Ansicht nach gilt:
Entweder man arbeitet, oder man stirbt, ob Du damit weiter leben kannst oder nicht– es liegt an Dir selbst.
Im staatlichen Rentensystem hat man Anspruch auf Rente und kann auch im Krankheitsfall weniger arbeiten, das nennt sich Erwerbsminderungsrente.
In meinem Job hingegen verliert man im Krankheitsfall sogar im Prinzip seine Approbation und darf nicht einmal eine Stunde im Jahr in Europa damit arbeiten – ganz egal, ob die Rente zum Leben reicht oder nicht.
Das ist ein sehr beängstigendes Modell, aber als junger Mensch akzeptiert man es, weil man nichts dagegen tun kann.
Ich hatte weniger Kontakt mit staatlichen Rentenversicherung, aber in diesen wenigen kurzen Begegnungen kann ich sagen, dass sie viel menschlicher und höflicher waren.
Generell halte ich es nicht für richtig, Institutionen in solchen Bereichen wie Rente, Banken, Postämter und den öffentlichen Nahverkehr zu privatisieren.
Ich habe immer schon sozialistisch gedacht.
Wer glaubt, er könne mich wie einen Esel mit der Peitsche durch die digitale Einöde führen, ist nichts weiter als ein Clown.
Wer mich einen Clown nennt, macht sich vor seinen Freunden und Zuschauern zum noch größeren Clown.
Meine Einsamkeit ist optional, denn ich kann den Narzissmus und die Gemeinheit der Menschen nicht länger ertragen.
Aber wer seine Einsamkeit mit mir endgültig überwinden will, muss erst einmal das Alphabet der Menschlichkeit lernen.
Ich lächle Gott und seinen Propheten nicht zu, denn sie sind die größte Ausrede für die Rückständigkeit des menschlichen Geistes und der Gesellschaft, auch wenn ich Christus und Buddha als Menschen verehre.
Ich respektiere auch keine tyrannischen Staatsmänner, Rassisten, Extremisten, Könige, Aristokraten oder die roten Teppich-Gänger…

Ich respektiere nur Menschen, die sich als Teil der Natur verstehen und sie und ihre Bewohner achten.
Freundschaft mit mir ist kompliziert.
Mein Herz birgt viel Raum für Liebe, doch es ist ein Ort der Vertraulichkeit, ein Ort, an dem nur Familie und Freunde ihren Platz haben und an dem Liebe, Zuneigung und Menschlichkeit herrschen.

©Susan Afarin

....

The retirement savings of pharmacists, doctors, architects, and dentists don't go into the state pension fund.
At least for pharmacists, this is mandatory, and no one has a choice.
They do pay in somewhat more after retirement, but if you get sick, you'll die.
In their view, it's:
Either you work, or you die; whether you can live with that or not—it's up to you.
In the state pension system, you are entitled to a pension and can also work reduced hours if you are ill; this is called a reduced earning capacity pension.
In my job, however, if you get sick, you essentially lose your license to practice pharmacy and are not even allowed to work one hour a year in Europe—regardless of whether the pension is enough to live on or not.
It's a very frightening system, but as a young person, you accept it because you can't do anything about it.
I had less contact with the state pension insurance, but in these few brief encounters, I can say that they were much more humane and polite.
Generally, I don't think it's right to privatize institutions in areas like pensions, banks, post offices, and public transportation.
I've always thought along socialist lines.
Anyone who thinks he can lead me through the digital wasteland like a donkey with a whip is nothing more than a clown.
Anyone who calls me a clown makes himself an even bigger clown in front of his friends and audience.
My solitude is optional, because I can no longer tolerate human narcissism and meanness.
But anyone who wants to finally overcome his loneliness with me must first learn the alphabet of humanity.
I don't smile at God and his prophets, because they are the biggest excuse for the backwardness of the human mind and society, even though I revere Christ and Buddha as human beings.
I also have no respect for tyrannical statesmen, racists, extremists, kings, aristocrats, or red-carpet walkers…
I only respect people who understand themselves as part of nature and respect it and its inhabitants.

©Susan Afarin

Cover Hayedeh, Man khodam raftaniam, l am going myself

Do not bother me with your senseless pride1
I'm tired and with no passion. Don't warn me
Dont break this heavy silence.....
Do not bother to admit it to yourself
By God, by God, I will go myself ...... I will go myself ......
By God, by God, I will go myself ...... I will go myself ......

For others you are a candle, for me you are silent and sad
Pain for yourself, relief for the stranger
For others you are the truth, for me you are mirror of mirages
For others you are a star, for me like a meteor
Form time to time, do not poison the moments in my heart
Come on, and take your last steps, and dont talk of rage.
By God, by God, I will go myself ...... I will go myself ......

For others you are a candle, for me you are silent and sad
Pain for yourself, relief for the stranger
By God, by God, I will go myself ...... I will go myself ......

Do not bother me with your senseless pride
I'm tired and with no passion. Don't warn me
Dont break this heavy silence.....
Do not bother to admit it to yourself
By God, by God, I will go myself ...... I will go myself ........
I will go myself ........

https://lyricstranslate.com

I think that the most people on my place were successful, thank to normal modern smartness.

But l'm old and unattractive and oldfashioned and knew and could do nothing else.

I have maybe less time to live and l want it in honor.

My solitude despite of seldom bad financial aspect and reduced motivation was better than my partnerships.

l want to ignore the hints.

This vanity and arrogance are so levelless, but the good on it is that his importance won't let this information travels the nerve to the brain.

l asked me if he thinks it's my theater, that suddnely my sharp temperament let me faint.

But it's less than earlier.

l just don't care about his pitty.

l have my own pitty.

The coldness of his acts and my dumb face.

Disgusting.

But now l think , that all the time l was a human, 

something that he surly was not.

©Susan Afarin

 

Own composition, Do l care, nein nicht mehr

I once fell in love
But in whom kills the dove

What a blame
What a shame
No pic, only frame

Do l care, do l care
Nein, nein, nicht mehr

It's so long a go
Chore without O

What a blame
What a shame
No pic, only frame

Do l care, do l care
Nein, nein, nicht mehr

No one else knows better than you
What feels good in your heart true
Shame on whom, who loves making blue
May their houses get destroyed through

What a blame
What a shame
No pic, only frame

Do l care, do l care
Nein, nein, nicht mehr

I said many things
The most was no sin

And l say it again
I won't let in the pain

What a blame
What a shame
No pic, only frame

Do l care, do l care
Nein, nein, nicht mehr

©Susan Afarin

 

I've fallen in love, put my whole life, my heart and gave all of it to you as gift
You treated it with your dirty boots, called me clown and parrot, cause you're used to drift
I weeped long for the wrong fantasy about you, searched for my own light, but got rift
You let one tree left, cause you couldn't destroy its roots, so please make your other shift

©Susan Afarin

پاییز تنم خاطره تابستان و بهار را فراموش نکرده ست و با این حال از گذشته های تلخ بی در و پیکر که تنها جای لکه های ننگ انسانی از آدمهایی به نام دوست و عشق باقی مانده ست، برای همیشه گذر کرده ام.
نه عدالتی در جهان حکمفرماست، نه انسانهای شریف به عنوان سکنه آن زیاد هستند.
با اینحال برای کاشت درخت زندگی خود باید مکانی را یافت که زمین بارور دارد و از دست هجوم طوفان رهاست، اگر خوشبخت باشی و آن را پیدا کنی.
وقتی با نام خارجی در کشوری زندگی میکنی که دین و راسیسیم درون پارلمان آن ریاست میکنند، تو هیچوقت همشهری حساب نمیشوی، حتی اگر حق شهروندی را از همه آنها بهتر ادا کنی.
اگر دوباره زاده بشوم، هر وقت قدمهایم محکم شدند، کنار دریا خواهم رفت و در اولین فرصت خواهم مرد.
زندگی کنار موجوداتی خالی از عشق و انسانیت کیفیت ندارد.

©سوسن آفرین
......

Der Herbst in mir hat die Erinnerung an Sommer und Frühling nicht vergessen, und doch habe ich die bittere, leere Vergangenheit endgültig hinter mir gelassen, die nur die Spuren menschlicher Schande hinterlässt, die von Menschen stammen, die ich Freunde und Liebe nannte.
Es gibt keine Gerechtigkeit auf der Welt, und es gibt nicht viele ehrbare Menschen unter ihren Bewohnern.
Um jedoch Deinen Lebensbaum zu pflanzen, müsst Du einen Ort mit fruchtbarem Boden finden, der vor Stürmen geschützt ist – falls Du das Glück hast, einen solchen Ort zu finden.
Wenn Du mit einem ausländischen Namen in einem Land lebst, in dem Religion und Rassismus im Parlament mitherrschen, wirst Du niemals als Bürger anerkannt werden, selbst wenn Du Deine Bürgerpflichten besser erfüllst als alle anderen.
Wenn ich wiedergeboren werden sollte, würde ich, sobald ich feste Schritte habe, zum Meer gehen und bei der ersten Gelegenheit sterben.
Ein Leben unter Wesen ohne Liebe und Menschlichkeit ist wertlos.

©Susan Afarin

......

The autumn within me hasn't forgotten the memory of summer and spring, and yet I have finally left behind the bitter, empty past that leaves only the traces of human shame, inflicted by people I called friends and love.
There is no justice in the world, and there are not many honorable people among its inhabitants.
However, to plant your tree of life, you must find a place with fertile soil, protected from storms—if you are lucky enough to find such a place.
If you live with a foreign name in a country where religion and racism co-rule in parliament, you will never be recognized as a citizen, even if you fulfill your civic duties better than anyone else.
If I were to be reborn, as soon as I could walk on firm footing, I would go to the sea and die at the first opportunity.
A life among beings without love and humanity is worthless.

©Susan Afarin

I was in love but it's a long time ago and the games only are depressing

I have not these feelings anymore, but l must protect me against this pressing

I fit to no one, see no purity to could lose my heart as salad dressing

l wish me no men in my life especially who hurt me,

wish him no blessing

 

©Susan Afarin

Bild: Pinterest

The exams of God by us don't want to stop, it's an unending hard test

But l can't tell him, that it's injust cause my part of life was a wasp nest

©Susan Afarin

Even after many rebirths after thousands of years

l will hate and avoid you and take the most far spheres

©Susan Afarin 

Bild: Pinterest

No one misses nor wishes himself in his life the existence of a monster

Cause all illnesses together are better to endure even herpes zoster

 

Bild: Pinterest

دیشب خیلی کم خوابیدم.
ذهنم خیلی درگیر است و تحمل نابسامانی و بلاتکلیفی برای آدم عجولی مثل من خیلی سخت است.
چند روز پیش از جلوی داروخانه ای نزدیک خانه ام رد میشدم، که دو سال پیش صاحب آن بعد از چند دقیقه میخواست با من قرارداد ببندد ولی من دلم برای یک هموطن سوخت و داروخانه دیگری که خیلی دور بود انتخاب کردم، تا از دید خودم کار خیر کرده باشم.
اما دلسوزی کردن برای آدمها را تا حد امکان کنار گذاشتم و قیافه های ملتمسانه آنها دیگر همیشه نمی‌تواند مرا گول بزند.
با خودم فکر کردم که آیا سرنوشتم عوض میشد، اگر در آن لحظه فقط به منافع خودم فکر میکردم و دلسوزی احمقانه خودم را برای یک انسان لایق نگاه میداشتم؟!
نمی‌دانم.
پس از دیدن کانت و الفرید لبخند مسرتی زدم و با پنجره باز میان باد سعی کردم کمی بخوابم.
اما صدای زیبا و ملایم نات کینگ کال با ترانه برگهای پاییزی او را خیلی نزدیک گوشم شنیدم.
او خودش اندازه یک حبه قند بود و روی لبه تخت من نشسته بود.
لبخندی زدم و گفتم:
"من فکر میکنم، که تو یکی از زیباترین انسانهای این جهان هستی.
در طنین صدای تو می‌توان عاشق شد، می‌توان امید داشت، می‌توان لبخند زد و گریست."
او دستش را روی صورتم کشید و گفت:
"اشکهایت را دور نریز.
نمی‌گویم گریه نکن.
چون گریه انسان را سبک می‌کند.
اما برای کسانی که تو را نمیفهمند، اشک نریز.
تحمل دنیا برای آدمهایی مثل تو سخت است، چون بی شائبه هستی.
خودت را به هیچ عنوان برای هیچکس تغییر نده.
تنها آنکه روح تو را بفهمد، دوست تو خواهد بود.
اما من برای چیز دیگری آمده ام.
دلم می‌خواهد، ترانه ای برای کریسمس بسازی و بخوانی، که تا حالا وجود نداشته است.
من در ذهنت تصحیحش خواهم کرد. "

©سوسن آفرین

.....

Ich habe letzte Nacht kaum geschlafen.
Mein Kopf ist voller Gedanken, und für einen so ungeduldigen Menschen wie mich ist es sehr schwer, Chaos und Unsicherheit zu ertragen.
Vor ein paar Tagen ging ich an einer Apotheke in der Nähe meiner Wohnung vorbei, wo der Besitzer vor zwei Jahren beim Vorstellungsgespräch innerhalb weniger Minuten einen Vertrag mit mir abschließen wollte.
Doch ich hatte Mitleid mit einem Landsmann und wählte eine andere, weiter entfernte Apotheke, um in meinen eigenen Augen etwas Gutes zu tun.
Aber ich habe aufgehört, Mitleid mit anderen zu empfinden, und ihre flehenden Blicke können mich nicht länger täuschen.
Ich fragte mich, ob sich mein Schicksal geändert hätte, wenn ich in diesem Moment nur an mich selbst gedacht und mein törichtes Mitleid für einen würdigen Menschen aufgespart hätte.
Ich weiß es nicht.
Nachdem ich Kant und Elfriede gesehen hatte, lächelte ich zufrieden und versuchte, bei offenem Fenster und der leichten Brise etwas zu schlafen.
Doch ich hörte die wunderschöne, sanfte Stimme von Nat King Cole, der sein Lied, "Autumn Leaves"sang, ganz nah an meinem Ohr.
Er selbst war so klein wie ein Zuckerwürfel und saß auf meiner Bettkante.
Ich lächelte und sagte:
„Ich finde, Du bist einer der schönsten Menschen der Welt.
Beim Klang Deiner Stimme kann man sich verlieben, hoffen, lächeln und weinen.“
Er strich mir mit der Hand übers Gesicht und sagte:
"Verschwende Deine Tränen nicht.
Ich sage nicht, dass Du nicht weinen sollst.
Denn Weinen macht Dich leichter.
Aber weine nicht wegen denjenigen, die Dich nicht verstehen.
Die Welt ist schwer zu ertragen für Menschen wie Dich, weil Du ehrlich bist. Verändere Dich nicht für irgendjemanden.
Nur wer Deine Seele versteht, wird Dein Freund sein.
Aber ich bin aus einem anderen Grund hier.
Ich möchte, dass Du ein Weihnachtslied komponierst und singst, das es so noch nie gegeben hat.
Ich werde es dann in Deinem Kopf korrigieren. "

©Susan Afarin

......

I hardly slept last night.
My head is full of thoughts, and for an impatient person like me, it's very difficult to bear chaos and uncertainty.
A few days ago, I walked past a pharmacy near my apartment where, two years ago, the owner had tried to sign me up within minutes during my job interview.
But I felt sorry for a fellow countryman and chose a different, more distant pharmacy, wanting to do something good in my own eyes.

But I've stopped feeling sorry for others, and their pleading looks can no longer deceive me.
I wondered if my fate would have changed if, in that moment, I had only thought of myself and saved my foolish pity for someone worthy.
I don't know.
After seeing Kant and Elfriede, I smiled contentedly and tried to get some sleep with the window open and the gentle breeze.
But I heard the beautiful, gentle voice of Nat King Cole singing his song,
"Autumn Leaves," very close to my ear.
He himself was as small as a sugar cube and sat on the edge of my bed.
I smiled and said:
"I think you are one of the most beautiful people in the world.
The sound of your voice can make one fall in love, hope, smile, and cry."
He stroked my face and said,
"Don't waste your tears.
I'm not saying you shouldn't cry.
Because crying makes you feel lighter.
But don't cry for those who don't understand you.
The world is hard to bear for people like you because you are honest.
Don't change for anyone.
Only someone who understands your soul will be your friend.
But I'm here for another reason.
I want you to compose and sing a Christmas carol unlike any other.
Then I will rewrite it in your mind."

©Susan Afarin

A romantic Kant sat with a woman of the moon.

l said, Mastero, l didn't know you had a wife.

He laughed and said:

She is not real, but l needed a heart company and so l imagined my Elfride.

She saw loving and the both seemed to be very lucky.

©Susan Afarin

یادم است که وقتی بچه بودم، خواننده عربی ترانه ای عشقی با ملودی شرقی و متن انگلیسی خوانده بود که همگی به آن میخندیدیم.
چون فرهنگ شرق و کلمات انگلیسی با هم شدیدا در تضاد بودند.
حالا خودم گاهی ترانه ای از زبان فارسی را به انگلیسی برمی‌گردانم و حتی چند تا ترانه ساخته خودم هم به این روش درست کردم.
اگر بخواهم راست بگویم، امروز که ترانه فرشته را تغییر میدادم برای خودم هم عجیب بود🤔🤕😅
اما همه چیزهای جدید اول عجیب هستند.
گوش درد دارم و نمی‌دانم مال سرماخوردگی ست یا جرمگیری دندانپزشک مشکل داشته ست.
حتی به این فکر کردم که شاید در خوردن کلسیم زیاده روی کردم و کمبود منیزیم عضلات فک ام را منقبض کرده ست.
شاید هم استرس باشد، چون زندگی من در یک ماهیتابه می‌گذرد و آدمهای ناشناس و ناکار هر از گاهی به خیال غذا بودن من، من را که خودم پر از آشوب هستم با کفگیرهای اشتباهشان هم میزنند و ملتهب ترم می‌کنند.
اما امروز بالاخره بسته خواهرم رسید.
او همیشه سلیقه خاصی دارد که به قلب من میچسبد.

©سوسن آفرین
.......

Ich erinnere mich, als ich Kind war, sang eine arabischer Sänger ein Liebeslied mit orientalischer Melodie und englischem Text, worüber wir alle lachten.
Denn die orientalische Kultur und die englischen Worte standen in starkem Kontrast zueinander.
Heute formuliere und schreibe ich manchmal persische Lieder ins Englische und habe sogar ein paar eigene Lieder auf diese Weise geschrieben.
Ehrlich gesagt, war es heute auch für mich komisch, als ich das Lied von Fereshteh umgeschrieben habe 🤔🤕😅
Aber alles Neue ist anfangs seltsam.
Ich habe Ohrenschmerzen und weiß nicht, ob es von der Erkältung kommt oder ob beim Zahnarzt etwas schiefgelaufen ist.
Ich dachte sogar, vielleicht habe ich zu viel Kalzium eingenommen und der Magnesiummangel führt zu Verspannungen in meiner Kiefermuskulatur.
Vielleicht ist es Stress, weil mein Leben wie in einer Bratpfanne ist und unbekannte, unfähige Menschen, die mich für Essen halten, mich, das ohnehin schon im Chaos versinkt, immer wieder mit ihren falschen Pfannenwendern umrühren und mich noch kranker machen.
Aber heute ist endlich das Paket meiner Schwester angekommen.
Sie hat immer einen ganz besonderen Geschmack, der mich im Herzen rührt.

©Susan Afarin

......

I remember when I was a child, an Arab singer performed a love song with an oriental melody and English lyrics, which we all laughed at.
Because the oriental culture and the English words were in stark contrast to each other.
Now, I sometimes adapt and write Persian songs into English and have even written a few of my own songs this way.
To be honest, it felt strange for me today too, when I rewrote Fereshteh's song
🤔🤕😅
But everything new is strange at first.
I have an earache and don't know if it's from my cold or if something went wrong at the dentist.
I even thought maybe I took too much calcium and the magnesium deficiency is causing tension in my jaw muscles.
Maybe it's stress, because my life is like a frying pan, and unknown, incompetent people who mistake me for food keep stirring me, already drowning in chaos, with their inept spatulas, making me even sicker.
But today, my sister's package finally arrived.
She always has such a special flavor that touches my heart.

©Susan Afarin

 

 

I feel interest of another man around me, but he also enjoys teasing me
Maybe it is a need of men, feeling powerful when others just stop to live and be
But l see the world whole, without discriminations, unending fight which we feel and see
I had to endure bad men, experienced a dark fate, but l'm not to tame, cause l am free
Maybe you are a better man than him, for whom l was another of his forest's tree
But l'm a dame with my open honesty, let me and play with other girls, l'm agree

©Susan Afarin

Bild: Pinterest

حجاب اجباری، یک توهین بزرگ به زن است.
زنانی که می‌خواهند همگام مرد در اجتماع حرکت کنند، نمی‌توانند از نظر اعتقادی خود را یک چهارم مرد ببینند ولی برابری بخواهند.
این یک تناقض بزرگ است.
ادیان هیچوقت به انسانها کمک نکرده اند، بلکه همیشه بخاطر یک خدای ناشناس و قدرتمند که بابت تمام نعماتش که فقط شامل بندگان خاص خودش شده است، که تعادل مادی اجتماعی را به نفع خود به هم می‌زنند، از تمام آدمها انتظار تشکر و پاچه خواری دارد و بابت کوچکترین نقصانی، به شنیع ترین وجه از انسان انتقام می‌گیرد.
خدای ترسناک ادیان، نمی‌تواند خدای انسانهای رئوف باشد و دوست باشد، چون او همیشه با جبر و زور و ناعادلانه حکومت می‌کند.
در آلمان تعداد کاتولیک‌ها کم نیست، ضمن اینکه اغلب آنها هستند که سرمایه و قدرت دارند.
وگرنه به خود سیستم دموکراتیک آلمان هم نمی‌توان اعتمادی داشت.
وقتی دین داخل مجلس شورا یا سنای کشوری شود، یعنی عدالت با دین تعویض می‌شود و چنین ساختار سیاسی با دموکراسی تناقض دارد.
اگر آلمان از س اس او و س د او که مذهبی هستند، می‌گذشت و دین را برای کلیسا باقی میگذاشت، الان مشکل اسلام زدگی و روسری و اشتباهات بزرگ سیاسی در خصوص تحمل دین اسلام در دموکراسی وجود نداشت.
برخی در سیستم تعلیماتی معتقدند که زوجهای هموسکسوئل تاثیر نامناسب در تعلیم و تربیت بچه ها دارند؟!
با وجودیکه هموسکسوئل بودن هم بخشی از ساختار جامعه ست، حال چه درکش کنیم و چه نه.
اما قبول کردن برابری زن و مرد در دین اسلام با پوشاندن موهای زن و اسیر کردن او در رابطه زناشویی، قبول کردن چنین معلم‌هایی با تفکر ارتجاعی مذهبی در مدارس، سم است.
بیشتر زنان محجبه قرآن را نمی‌خوانند، بلکه فقط آن را میبوسند، و روی طاقچه می‌گذارند.
همانگونه که هیچ مردی نمی‌تواند تمام زندگیش را بدون برطرف کردن نیاز جنسی بگذراند و این ادعای باطل به قیمت سؤ استفاده جنسی بچه های بیگناه از طرف فرستادگان خدا تمام می‌شود.
نابرابری و بربریت در تمام ادیان بیابانی وجود دارد.
کاش شعورمان در قرن بیست و یکم به این حد می‌رسید که دین و مذهب را کاملا از سیاست جدا کنیم و کسی بخاطر عقاید مذهبی خود، تصمیمی برای اجتماع نگیرد.
گاه وقتی به امکان متافیزیک میاندیشم و اینکه چقدر انسان روی کره زمین، آن را مطروده میبینند، متعجب میشوم که همین انسانهای بسیار مدرن، برای تفکرات مخمور هزاران ساله منحط، بحث میکنند، دشمنی می‌کنند و جرم انجام می‌دهند.

©سوسن آفرین

......

Der Kopftuchzwang ist eine schwere Beleidigung für Frauen.
Frauen, die sich in der Gesellschaft mit Männern gleichwertig bewegen wollen, können sich nicht als nur ein Viertel der Männer in Bezug auf ihren Glauben sehen und gleichzeitig Gleichberechtigung fordern.
Das ist ein großer Widerspruch.
Religionen haben den Menschen nie geholfen, sondern dienten stets einem unbekannten und allmächtigen Gott, der trotz all seiner Segnungen nur seine auserwählten Diener beschenkt hat.
Der Gott, der das materielle und soziale Gleichgewicht zu seinen Gunsten aus dem Gleichgewicht bringt, erwartet Dankbarkeit und Verachtung von allen Menschen und rächt sich auf grausamste Weise für die geringsten Verfehlungen.
Der furchterregende Gott der Religionen kann nicht der Gott mitfühlender Menschen und ihr Freund sein, denn er herrscht stets mit Gewalt und Ungerechtigkeit.
Es gibt nicht wenige Katholiken in Deutschland, und oft sind sie es, die über Kapital und Macht verfügen.
Ansonsten ist das deutsche demokratische System selbst nicht vertrauenswürdig. Wenn Religion in das Parlament oder den Senat eines Landes Einzug hält, wird die Gerechtigkeit durch Religion ersetzt, und eine solche politische Struktur widerspricht der Demokratie.
Hätte Deutschland die CSU und CDU, die beide religiös ausgerichtet sind, aufgegeben und die Religion der Kirche überlassen, gäbe es weder Probleme mit der Islamisierung noch mit Kopftüchern oder schwerwiegenden politischen Fehlentscheidungen im Umgang mit der Toleranz gegenüber dem Islam in einer Demokratie.
Manche im Bildungswesen glauben tatsächlich, homosexuelle Paare hätten einen unangebrachten Einfluss auf die Erziehung und Bildung von Kindern?!
Obwohl Homosexualität ebenfalls Teil der gesellschaftlichen Struktur ist, ob wir es verstehen oder nicht, ist es Gift, die Gleichstellung von Mann und Frau im Islam zu akzeptieren, indem man das Haar einer Frau bedeckt und sie in einer Ehe unterwirft, und indem man Lehrer mit reaktionärem religiösem Gedankengut an

Schulen zulässt.
Die meisten verschleierten Frauen lesen den Koran nicht, sondern küssen ihn nur und stellen ihn ins Regal.
Genauso wie kein Mensch sein ganzes Leben ohne die Befriedigung seiner sexuellen Bedürfnisse verbringen kann, führt diese falsche Behauptung letztlich zum sexuellen Missbrauch unschuldiger Kinder durch Gottes Boten.
Ungleichheit und Barbarei existieren in allen Wüstenreligionen.
Ich wünschte, unser Bewusstsein im 21. Jahrhundert würde einen Punkt erreichen, an dem wir Religion und Politik vollständig trennen könnten und niemand mehr gesellschaftliche Entscheidungen auf Grundlage seiner religiösen Überzeugungen träfen.
Manchmal denke ich über die Möglichkeit der Metaphysik nach und darüber, wie viele Menschen sie als etwas Ausgestoßenes betrachten.
Ich bin überrascht, dass diese modernen Menschen, berauscht von Jahrtausende alten dekadenten Gedankengut, diskutieren, sich verfeinden und Verbrechen begehen.

©Susan Afarin

.......

The mandatory headscarf is a grave insult to women.
Women who want to move about in society as equals with men can't see themselves as only a quarter of men in terms of their faith and simultaneously demand equal rights.
That is a great contradiction.
Religions have never helped people, but have always served an unknown and omnipotent God who, despite all his blessings, has only bestowed gifts upon his chosen servants.
The God who throws the material and social balance out of equilibrium in his favor expects gratitude and contempt from all people and takes cruel revenge for the slightest transgressions.
The fearsome God of religions can't be the God of compassionate people and their friend, for he always rules with violence and injustice.
There are quite a few Catholics in Germany, and they are often the ones who possess capital and power.
Furthermore, the German democratic system itself isn't trustworthy.
When religion enters the parliament or senate of a country, justice is replaced by religion, and such a political structure contradicts democracy.
Had Germany abandoned the CSU and CDU, both of which are religiously oriented, and left religion to the Church, there would be neither problems with Islamization nor with headscarves or serious political misjudgments regarding tolerance towards Islam in a democracy.
Some in the education system actually believe that homosexual couples have an inappropriate influence on the upbringing and education of children?!
Although homosexuality is also part of the social structure, whether we understand it or not, it is poison to accept the equality of men and women in Islam by covering a woman's hair and subjugating her in marriage, and by allowing teachers with reactionary religious views in schools.
Most veiled women don't read the Quran; they just kiss it and put it on the shelf.
Just as no one can live his entire life without satisfying his sexual needs, this false claim ultimately leads to the sexual abuse of innocent children by God's messengers.
Inequality and barbarity exist in all desert religions.
I wish our consciousness in the 21st century would reach a point where we could completely separate religion and politics, and no one would make societal decisions based on their religious beliefs.
Sometimes I think about the possibility of metaphysics and how many people consider it something outcast.
I am surprised that these modern people, intoxicated by millennia-old decadent ideas, argue, become enemies, and commit crimes.

©Susan Afarin

Cover Karaoke, Dariush, Vatan, The Homeland

The homeland, a bird with the feathers in blood,
The homerland, a flower blossomed in blood,
The homerland, the plateau of the martyr and night,
The homerland, from tip to toe in blood,
The homerland, the song of a captive,
The homerland, an ode of ruination,

The stars, executed by the darkness,
Though they are crumbled onto the ground,
They will rise again at the dawn,
Sing, so that this captive tribe would sing again,
The master song of the breakthrough,

Tell the victimized tribe to sing with blood,
The last word of the liberation,

With the executioners,
Though there's torture,
Though there're rope, whip and dagger,
Though there're machine gun and ring,
With us, there's legacy of devotion,
With us, there's pride of liberation,

In the name of iron and wheat,
Behold, it's the song of freedom,
Behold, it's the singing of people,

Our today, the day of outcry,
Our tomorrow, the great promised day,
Say that I'll sing again,
With all my friends,
The master song of breakthrough,

Say that I'll sing with blood,
Once again with my heart and soul,
The last word of the liberation,
Say it to Iran, say it to Iran.

Bild: lnstagram

Bild: lnstagram

این عکس بسیار تحریک کننده است.
حتی اگر طنز درون آن به روی لب زنهایی مثل من لبخند تایید بنشاند، باز هم جمله واقعی نیست.
کل کلی که از بدو تمدن بین زنان و مردان وجود داشته است، تا قبل از قرن بیستم، اغلب در خفا انجام می‌شده ست، چون زنان از زندگی کمتری داشته اند.
آیا می‌توان زن و مرد را در رابطه فقط برای تولید مثل به یکدیگر نیازمند دید؟!
من با زنان خیلی عجیب و ناپسندی هم تحت عنوان دوست آشنا شده ام و مکر و خیانت و زهر حسادت آنها بسیار آزارم کرده ست.
اما زنانی هم در زندگی من وجود داشته اند که همیشه به آنها افتخار کرده ام، مادر، خواهر، دوست.
در خصوص مردان توضیح سخت است.
گاه برخی از آنها اینقدر دوست داشتنی هستند که آرزو میکردم، پسر خودم باشند، یا برادرم.
برخی از آنها می‌توانند پدرانی فوق العاده باشند.
اما مردی که دلم او را واقعا بخواهد در زندگیم نیست و شاید همین باعث می‌شود که این جمله به من نزدیک باشد.
انتظار بازگشت کسی را ندارم که جز بدبختی نصیبی از او نداشته ام.
گاه ما آدمها چیزی را راحت بدست می‌آوریم و این رفاه برایمان معنای بی ارزش بودن آن اتفاق را می‌دهد.
چون انرژی، وقت و عشق و مادیات وقف آن نکرده ایم.
اما اینگونه گنجها اگر انسانی باشند و ما آنها را بی ارزش قلمداد کرده باشیم، روزی از صفحه زندگی ما به گونه ای پاک می‌شوند که انگار هیچوقت وجود نداشتند.
مردی که میان باغ عاشق همه گلها می‌شود و شماره ارتباط با آنها را در جیب شلوارش میگذارد و بعد آگاهی ندارد، چه چیز، متعلق به چه کس بوده ست، از طرف گل وجود برخی زنها برای همیشه طرد می‌شود.
ورود به باغ برای او همیشه آزاد است ولی گلی که او خاص بودنش را درک نکرده است، دیگر هیچوقت در این باغ ظاهر نخواهد شد.
او شاید کنار رودخانه ها، در دامنه کوه، در دشت و جنگل بروید ولی دیگر به چنین باغی باز نخواهد گشت.
به توصیف ماهی و دوچرخه اگر بها بدهم، من هم پری دریایی پیری هستم که هنوز آوازش گاه صیادها را مشوش می‌کند ولی او هیچ علاقه ای به ترسیم خودش جلوی ناآشنایان ندارد، بلکه غم دلش را در میان نور و تاریکی، هوا و آب، گذشته و امروز به شکل ترانه رها میکند و امیدوارست که هیچ ماهیگیری هیچوقت از صد فرسخی او رد نشود.

©سوسن آفرین

......

Dieses Foto ist sehr provokant.
Auch wenn der Humor darin bei Frauen wie mir ein zustimmendes Lächeln hervorruft, ist es dennoch keine absolut zutreffende Aussage.
Das gesamte Necken-Verhältnis zwischen Frauen und Männern seit Anbeginn der Zivilisation bis ins 20. Jahrhundert fand oft im Verborgenen statt, da Frauen ein eingeschränkteres Leben führten.
Kann man eine Beziehung zwischen Mann und Frau wirklich nur als nötige Paarung zur Fortpflanzung betrachten?!
Ich habe einige sehr seltsame und unangenehme Frauen als angebliche Freundinnen kennengelernt, und ihre Hinterlist, ihr Verrat und ihre nagende Eifersucht haben mich sehr belastet.
Aber es gab auch Frauen in meinem Leben, auf die ich immer stolz war:
Mütter, Schwestern, Freundinnen.
Bei Männern ist es schwer zu erklären.
Manche sind so liebenswert, dass ich mir wünsche, sie wären mein Sohn oder mein Bruder.
Manche können wundervolle Väter sein.
Aber der Mann, den ich wirklich will, gibt es nicht in meinem Leben, und vielleicht deswegen geht mir dieser Satz so nahe.
Ich erwarte nicht die Rückkehr von jemandem, der mir nichts als Kummer bereitet hat.
Manchmal bekommen wir Menschen etwas ganz leicht, und dieser Wohlstand lässt uns fälschlicherweise die Wertlosigkeit dieses Ereignisses erkennen.
Weil wir dafür keine Energie, Zeit, Liebe oder materielle Dinge investiert haben.
Doch wenn solche Schätze menschlich sind und wir sie für wertlos gehalten haben, werden sie eines Tages aus unserem Leben verschwinden, als hätten sie nie existiert.
Ein Mann, der sich in alle Blumen inmitten eines Gartens verliebt, ihre Nummern in die Hosentasche steckt und dann weder weiß, was sie waren, noch wem sie gehörten, wird von der Blume des Lebens mancher Frauen für immer zurückgewiesen werden.
Der Eintritt in den Garten ist ihm stets frei, doch die Blume, deren Besonderheit er nicht erkannt hat, wird in diesem Garten nie wieder erblühen.

Sie mag an die Ufer der Flüsse, an die Hänge der Berge, in die Ebenen und Wälder wachsen, aber sie wird nie wieder in einen solchen Garten zurückkehren.
Wenn ich der Beschreibung des Fisches und des Fahrrads Glauben schenken würde, wäre auch ich eine alte Meerjungfrau, deren Gesang noch immer manchmal Fischer irritiert, die aber kein Interesse daran hat, sich Fremden zu zeigen. Stattdessen entlädt sie ihren Herzensschmerz in Form eines Liedes inmitten von Licht und Dunkelheit, Luft und Wasser, Vergangenheit und Gegenwart und hofft, dass ihr nie ein Fischer auf hundert Meilen nahekommt.

©Susan Afarin

......

This photo is very provocative.
Even if the humor in it elicits an approving smile from women like me, it's still not an entirely accurate statement.
The entire teasing relationship between women and men from the beginning of civilization until the 20th century often took place in secret, as women led more restricted lives.
Can a relationship between a man and a woman really be viewed solely as a necessary mating for reproduction?!
I've met some very strange and unpleasant women, and their deceitfulness, betrayal, and gnawing jealousy weighed heavily on me, cause they were wrong friends.
But there have also been women in my life I've always been proud of:
Mothers, sisters, true friends.
With men, it's hard to explain.
Some are so lovable that I wish they were my son or my brother.
Some can be wonderful fathers.
But a man whom I truly want isn't in my life, and perhaps that's why this sentence resonates with me so deeply.
I don't expect the return of someone who has caused me nothing but sorrow. Sometimes we humans receive things very easily, and this abundance mistakenly makes us recognize the worthlessness of this event.
Because we haven't invested any energy, time, love, or material things in it.
But if such treasures are human and we have deemed them worthless, they will one day vanish from our lives as if they had never existed.
A man who falls in love with every flower in a garden, puts their numbers in his pocket, and then knows neither what they were nor to whom they belonged, will be forever rejected by the flower of life of some women.
Entry to the garden is always free for him, but the flower whose special quality he failed to recognize will never bloom in that garden again.
It may grow on the banks of rivers, on the slopes of mountains, in the plains and forests, but it will never return to such a garden.
If I were to believe the description of the fish and the bicycle, I too would be an old mermaid whose song still sometimes irritates fishermen, but who has no interest in showing herself to strangers.
Instead, she releases her heartache in the form of a song amidst light and darkness, air and water, past and present, hoping that no fisherman ever comes near her for a hundred miles.

©Susan Afarin

Bild: Pinterest

رابطه من با پدرم متاسفانه هیچوقت صمیمانه نبود ولی از او خیلی چیزها آموختم، سینما و مزاح و هومور نکات مشترک ما هستند.
ما هیچوقت همدیگر را نفهمیدیم و با این حال چنین شخصیت هایی را نمی‌توان به هیچ عنوان با او مقایسه کرد و بابتش از او ممنونم،
نکته دیگری در این فیلم هم به زندگی خود من مربوط می‌شود.
پدر خبیث این خانواده، شبیه مهره ای مشترک در قتل آیدا و بیژن است.
مردی که به خاطر پول از روی اجساد آدمها رد می‌شود.
او این پول را برای بیشتر داشتن می‌خواهد.
مثل بیشتر کسانی که پول بیشتر می‌خواهند، تا فقط آن را داشته باشند.
چون فکر می‌کنند، اینگونه دوست داشته می‌شوند و عشق را می‌خرند.
آنها هیچوقت پولدارترین آدم دنیا نمیشوتد، چون این عدد لحظه ای ست ولی انسانیت را برای همیشه از دست می‌دهند.

©سوسن آفرین
.......

Mein Verhältnis zu meinem Vater war leider nie herzlich, aber ich habe viel von ihm gelernt.
Kino, Humor sind unsere Gemeinsamkeiten.
Wir haben uns nie wirklich verstanden, und doch sind solche Charaktere in keiner Weise mit ihm vergleichbar, und dafür bin ich ihm dankbar.
Ein Aspekt dieses Films hat auch mit meinem eigenen Leben zu tun.
Der böse Vater dieser Familie erinnert mich an einem gemeinsamen Faktor im Mord an Aida und Bijan.
Ein Mann, der für Geld über Leichen geht.
Er will dieses Geld, um noch mehr zu haben.
Wie die meisten Menschen, die nur an Geld hängen, um es zu besitzen.
Denn sie denken, so gewinnen und erkaufen sie sich Liebe.
Sie werden niemals der reichste Mensch der Welt werden, denn das maximale Reichtum ist vergänglich, ein Erfolg für Sekunden, doch sie verlieren für immer ihre Menschlichkeit.

©Susan Afarin

........

My relationship with my father was unfortunately never warm, but I learned a lot from him.
Cinema and humor are things we have in common.
We never really understood each other, and yet such characters are in no way comparable to him, and for that I am grateful to him.
One aspect of this film relates to my own life.
The evil father of this family reminds me of a common factor in the murders of Aida and Bijan.
A man who will stop at nothing for money.
He wants this money to have even more.
Like most people who are only interested in money in order to possess it.
Because they think that's how they win and buy love.
They will never become the richest person in the world, because maximum wealth is fleeting, a success for seconds, but they lose their humanity forever.

©Susan Afarin

Bild: Asriran

فیلم‌های ایرانی، وقتی سنگین و عمیق هستند، خیلی ذهنم را مشغول می‌کنند.
مشکل اصلی من با فیلم‌های ایرانی طولانی بودن آنهاست، که البته برخی کارگردانان بین‌المللی هم به این کار علاقه دارند.
امروز فیلم پیرپسر محصول سال 2025 را نگاه کردم.
با وجود طولانی بودن آن، این فیلم از نظر داستان و بازی هنرپیشه ها به قدری جالب و عجیب بود، که من حتی در صفحه کوچک موبایل، بدون وقفه تا آخر نگاهش کردم.
فیلم از زندگی ایران اسلامی کاملا جداست، با اینکه در ایران اتفاق میفتد.
در تمام فیلم تابوهای شرعی و حتی انسانی مطرح میشوند، شکنجه و قتل، کتک و فحش و دعوا، آزار جنسی، مطرح کردن عرضه زن به شکل کالا، در عین حال مطرح کردن مطلب همجنس‌بازی که از دید دینی و شرعی در اجتماع ایران قدغن است، مواد مخدر به شکلی گسترده و علنی، اضمحلال اخلاق در غایت...
ولی خود پیرپسر که نقش او را حامد بهداد مثل همیشه فوق العاده خوب بازی کرده ست، عصاره نجابت و شرافت است.
لیلا حاتمی که همیشه احساس شیرینی به انسان می‌بخشد.
او هم هنرپیشه توانایی ست و هم زیبایی و ملاحت خاصی دارد.
وقتی او را میبینم همیشه به یاد مادر زیبای او، خانم زری خوشکام و پدرش، علی حاتمی، یکی از بزرگترین کارگردانان ایرانی می افتم.
همینطور، مادر خودم، چون لیلا را خیلی دوستش داشت.
روح همه شان شاد.
اما بیش از هر کس در این فیلم، از نظر هنرپیشگی نقش پدر وحشتناک این خانواده، حسن پورشیرازی را باید تحسین کرد.
او جرثومه فساد بود.
کسی که با تقیه بعد از انقلاب اسلامی، خانواده زنش را مجبور به تبعید کرد و اموال آنها را ضبط کرد، زن دومش را کشت، با پسرانش مثل برده ها رفتار می‌کرد و در عیش و نوش و مواد مخدر و الکل دفن شده بود...
در وجود این مرد حتی یک سلول شرف باقی نمانده بود، چون حتی از کشتن پسرش هم لذت می‌برد.
این صحنه از فیلم، مرا به دوران بچگی ام برد، وقتی سریال مرد اول را در تلویزیون پخش می‌کردند و مرحوم ولی الله شیراندامی، همین‌گونه مردی را با بالش خفه کرد.
به عنوان یک بچه در اوائل سال‌های هفتاد میلادی، این صحنه خیلی خشونت بار بود و هیچوقت آن را فراموش نکردم.
هر دو پسر قربانی بودند و انسان‌هایی شریف، با وجود داشتن چنین پدری و نبود مادرهایشان.
اما پیرپسر که مثل برادرش سیگار نمی‌کشید و هیچوقت راجع به کشتن پدرش فکر نمی‌کرد، بالاخره برای نجات برادرش، پدر منحط و منفور خود را با چاقو کشت.
برای تنهایی و مظلومیت این دو برادر دلم شکست و برای سرنوشت دردناک لیلا حاتمی که وقتی تازه عشق را پیدا کرد و قصد تغییر راه زندگی خودش را گرفت، دیر شد.
همیشه آدمهایی شبیه به پدر این خانواده، حق خانواده های خود، زنان و بچه های مردمان دیگر را می‌خورند و همیشه آدمهای خوب قربانی می‌شوند.
او یکبار در حرفهایش از پدر خودش تعریف کرد، که چقدر ظالم بوده است و اصولا هیچ ایمانی به شرافت نداشته، پس خودش هم روزی قربانی بوده ست.
آدمهایی که ظالمانه زندگی می‌کنند، کم نیستند و وجودشان به اجتماع لطمه مستقیم می‌زند ولی بدی اصلی آنها اینست که مثل یک عفونت در چشمه تمیز انسانیت می‌ریزند و قربانیان زیادی را به ظالمان بعدی تبدیل می‌کنند.
این واقعیت اجتماع انسانی ست.

©سوسن آفرین

......

Iranische Filme, wenn sie tiefgründig und anspruchsvoll sind, beschäftigen mich sehr.
Mein Hauptproblem mit iranischen Filmen ist ihre Länge, die natürlich auch von einigen internationalen Regisseuren geschätzt wird!
Heute habe ich den Film „Pirpesar“ (Der alte Jungfrau) aus dem Jahr 2025 gesehen.
Trotz seiner Länge war der Film inhaltlich und schauspielerisch recht interessant und ungewöhnlich.
Ich habe ihn ohne Unterbrechung angeschaut, sogar auf dem kleinen Bildschirm meines Handys.
Der Film ist völlig unabhängig vom Leben im islamischen Iran, obwohl er im Iran spielt.
Im gesamten Film werden religiöse und sogar menschliche Tabus thematisiert: Folter und Mord, Schlägereien, Beschimpfungen, Kämpfe, sexuelle Belästigung und die Darstellung von Frauen als Ware, gleichzeitig wird die in der iranischen Gesellschaft aus religiöser und gesellschaftlicher Sicht verbotene Homosexualität thematisiert, ebenso wie der weitverbreitete und öffentliche Drogenkonsum – ein wahrer Verfall der Moral.
Doch der alte Mann selbst, gespieltwie immer wunderbar von Hamed Behdad, verkörpert Anstand und Ehre.

Die Anwesenheit von Leila Hatami, die den Zuschauern stets ein Gefühl von Herzlichkeit vermittelt.
Sie ist eine super Schauspielerin und besitzt eine besondere Schönheit und einen ganz besonderen Charme.
Wenn ich sie sehe, denke ich immer an ihre wunderschöne Mutter, Frau Zari Khoshkam, und ihren Vater, Ali Hatami, einen der größten iranischen Regisseure. Auch an meine eigene Mutter, denn sie liebte Leila so sehr.
Möge ihre Seelen in Frieden ruhen.
Doch mehr als alle anderen in diesem Film verdient die Darstellung des schrecklichen Familienvaters Hassan Pourshirazi Bewunderung.
Er war der Keim der Korruption.
Jemand, der nach der Islamischen Revolution durch Taqiyya die Familie seiner Frau ins Exil zwang und ihr Eigentum konfiszierte, seine zweite Frau tötete, seine Söhne wie Sklaven behandelte und in Luxus, Drogen und Alkohol in Konsum gestürzt wurde…
Nicht ein Fünkchen Ehre war in diesem Mann geblieben, denn er genoss es sogar, seinen Sohn zu töten.
Diese Szene aus dem Film erinnerte mich an meine Kindheit, als die Serie „Man of the First Order“ im Fernsehen lief und Valiullah Shirandami einen Mann mit einem Kissen erstickte, möge seine Seele in Frieden ruhen.
Er war auch ein wunderbarer Schauspieler.
Als Kind Anfang der 1970er-Jahre empfand ich diese Szene als sehr brutal und habe sie nie vergessen.
Beide Jungen waren Opfer und edle Menschen, trotz eines solchen Vaters und der Abwesenheit ihrer Mütter.
Doch "Der alte Jungfrau" , der im Gegensatz zu seinem Bruder nicht rauchte und nie daran gedacht hatte, seinen Vater zu töten, tötete schließlich seinen verkommenen und verhassten Vater mit einem Messer, um seinen Bruder zu retten.
Mein Herz blutete angesichts der Einsamkeit und Unterdrückung dieser beiden Brüder und des schmerzlichen Schicksals von Leila Hatami, die gerade die Liebe gefunden und beschlossen hatte, ihr Leben zu ändern – doch es war zu spät.
Menschen wie der Vater dieser Familie beuten stets ihre eigenen Familien, die Frauen und Kinder anderer aus, und die Guten sind immer die Opfer.
Er beschrieb seinen eigenen Vater einmal mit seinen eigenen Worten, wie grausam er war und wie wenig Ehre er kannte, sodass er eines Tages eigentlich selbst Opfer gewesen war.
Es gibt viele Menschen, die grausam leben und der Gesellschaft durch ihre Existenz unmittelbar schaden.
Ihr größtes Übel besteht jedoch darin, dass sie wie eine Seuche die reine Quelle der Menschheit verunreinigen und viele Opfer zu den nächsten Grausamen verwandeln.
Dies ist die Realität der menschlichen Gesellschaft.

©Susan Afarin

Iranian films, when they are profound and sophisticated, fascinate me.
My main issue with Iranian films is their length, which is, of course, also appreciated by some international directors!
Today I watched the film "Pirpesar" (The Old Bachelor) from 2025.
Despite its length, the film was quite interesting and unusual in terms of content and acting.
I watched it without interruption, even on the small screen of my phone.
The film is completely detached from life in Islamic Iran, even though it is set there. Throughout the film, religious and even human taboos are addressed: torture and murder, beatings, insults, fights, sexual harassment, and the commodification of women.
At the same time, it addresses homosexuality, which is forbidden in Iranian society from both a religious and social perspective, as well as the widespread and public use of drugs—a true moral decay.
But "the old Bachelor" himself, played as always wonderfully by Hamed Behdad, embodies decency and honor.
The presence of Leila Hatami, who always conveys a feeling of warmth to the audience.
She is a super actress and possesses a special beauty and a very special charm. When I see her, I always think of her beautiful mother, Zari Khoshkam, and her father, Ali Hatami, one of the greatest Iranian directors.
I also think of my own mother, because she loved Leila so much.
May their souls rest in peace.
But more than anyone else in this film, the portrayal of the terrible family man, Hassan Pourshirazi, deserves admiration.
He was the seed of corruption.
Someone who, after the Islamic Revolution, used Taqiyya to exile his wife's family and confiscate their property, killed his second wife, treated his sons like slaves, and plunged into a life of luxury, drugs, and alcohol...
Not a shred of honor remained in this man, for he even enjoyed killing his own son.
This scene from the film reminded me of my childhood, when the series "Man of the First Order" was on TV and Valiullah Shirandami smothered a man with a pillow. May his soul rest in peace.
He was also a wonderful actor.
As a child in the early 1970s, I found this scene very brutal and have never forgotten it.
Both boys were victims and noble people, despite having such a father and their mothers' absence.
Yet "The Old Bachelor" who unlike his brother didn't smoke and had never considered killing his father, ultimately killed his depraved and hated father with a knife to save his brother.
My heart bled at the loneliness and oppression of these two brothers and the painful fate of Leila Hatami, who had just found love and decided to change her life—but it was too late.
People like the father of this family always exploit their own families, the wives and children of others, and the good ones are always the victims.
He once described his own father in his own words, how cruel he was and how little honor he knew, so that one day he himself had actually been a victim.
There are many people who live cruel lives and directly harm society through their very existence.
Their greatest evil, however, lies in the fact that, like a plague, they contaminate the pure source of humanity and transform many victims into the next cruel ones.
This is the reality of human society.

©Susan Afarin

For the person who thinks that he could lose something if he once would let me and leave
I have left you for years, no reconcill, no start, no reason, I've no belief
Please let your stalking, from your friends and mom, l hate them, they would never me achieve
Whatever they search in my painful life, they won't find something nor from me relieve
I won't forgive, nor forget all crimes you and they have done to me, who killed me naive
If l could fall in love, which luck, cause l'm free but through betrayal I don't perceive

©Susan Afarin

Lyrics, Mahasti Little heart

Little heart, foolish heart
Don’t leave home again
You’ll regret it, you’ll be miserable
Don’t you know, foolish one?

Outside, all hearts are made of stone
All you see is deception
You’ll be blown away like a feather
Even the thought of you will be forgotten

Little heart, foolish heart
Don’t leave home again
You’ll regret it, you’ll be miserable
Don’t you know, foolish one?

My heart bleeds for all your suffering
Tired and alone, heard many hurtful things
Now, you are back into my chest
You know that I’m the only one you have
I know, you mischievous little devil
You’ll never give me any peac

Little heart, foolish heart
Don’t leave home again
You’ll regret it, you’ll be miserable
Don’t you know, foolish one?

Translated by, Lyricstranslated. Com

فکر میکنم، سرماخورده ام.
دلم میخواست امروز سر کلاس تاریخ میرفتم، ولی میترسم حالم بدتر بشود، ضمن اینکه ممکن است بقیه را مریض کنم.
خوابهای دیشبم را بخاطر ندارم.
انتظار برای تصمیم دیگران همیشه مرا اذیت می‌کند.
کلا رابطه خوبی با صبر و تلف کردن وقت ندارم.
کسانی هم که وقت مرا برای ایجاد رعب و احترام و درک اهمیت خودشان تلف میکنند، همیشه جایگاهشان در زندگی من صندلی تنزل است.
چون کسی که به دیگران اهمیت می‌دهد، وقت و انرژی آنها را تلف نمی‌کند.
روزی یک معلم شیمی که از علم زیاد شیمی من در تعجب بود، مرا پای تخته خواست.
واکنشی که نوشتم، در یک مولکول اکسیژنش، کوچک بود.
او از اندازه اکسیژن من ایراد گرفت.
من هم اکسیژن خیلی بزرگی کشیدم که بقیه بچه ها را به خنده انداخت.
استاد مان گفت:
"مردها وقتی زنها آنها را جدی نمیگیرند، خوششان نمی‌آید! "
گفتم:
"خدا را شکر که شما فقط استاد من هستید!"
همین الان به یک چادر بزرگ فکر کردم که صد متر از زمین فاصله دارد و بدون اتصال به جایی باد در آن می‌وزد ولی او استوار باقی مانده ست.
در این چادری که نه مال جهان زنده ها ست و نه به مرگ تعلق دارد، من اتاقهای متفاوتی با پارچه درست کرده ام و در هر کدام آنها کاری انجام می‌دهم، مینویسم، نقاشی میکنم، میرقصم، طبل میزنم.
برف و باران و اشعه مستقیم آفتاب به من آسیبی نمی‌رسانند.
میهمانان من خاطره ها، رنگ، کاغذ، قلم و موزیک هستند ولی تنها میهمانان جاندار من، گاهی پرندگان هستند که روی سقف این چادر می‌نشینند و با من آواز میخوانند و پس از استراحت کوتاه شان، به کوچ خود ادامه می‌دهند.

©سوسن آفرین

......

Ich glaube, ich habe eine Erkältung.
Ich wollte heute in den Geschichtsunterricht gehen, aber ich habe Angst, dass es mir schlechter geht und ich alle anderen anstecke.
Ich kann mich nicht an meine Träume von letzter Nacht erinnern.
Es nervt mich immer, wenn andere Leute Entscheidungen über mein Leben treffen. Ich habe kein gutes Verhältnis zu Geduld und Zeitverschwendung.
Wer meine Zeit verschwendet, um Ehrfurcht, Respekt und Selbstbestätigung zu erwecken, hat in meinem Leben immer einen Platz unter den Hintermännern.
Denn jemand, dem das Wohl anderer am Herzen liegt, verschwendet weder Zeit noch Energie.
Eines Tages rief mich ein Chemielehrer, überrascht von meinem umfassenden Chemiewissen, an die Tafel.
Die von mir aufgeschrieben Sauerstoffmolekül in der Reaktion war etwas zu klein.
Er kritisierte die Größe des Symbols von dem Sauerstoff.
Ich malte ein sehr großes O, was die anderen Komplikationen zum Lachen brachte. Unser Dozent sagte:
„Männer mögen es nicht, wenn Frauen sie nicht ernst nehmen!“
Ich sagte: „Gott sei Dank sind Sie nur mein Lehrer!“
Ich dachte gerade eben an ein großes Zelt, hundert Meter über dem Boden, durch das der Wind ungehindert hindurchwehte, doch er blieb standhaft.
In diesem Zelt, das weder der Welt der Lebenden noch dem Tod angehört, habe ich mir aus Stoff verschiedene Räume geschaffen, und in jedem von ihnen tue ich etwas:
Ich schreibe, ich male, ich tanze, ich spiele Trommel.
Schnee, Regen und direktes Sonnenlicht schaden mir nicht.
Meine Gäste sind Erinnerungen, Farbe, Papier, Stift und Musik, doch meine einzigen lebenden Gäste sind manchmal Vögel, die auf dem Dach dieses Zeltes sitzen und mit mir singen und nach ihrer kurzen Rast ihre Wanderung fortsetzen.

©Susan Afarin

......

I think I have a cold.
I wanted to go to history class today, but I'm afraid I'll get worse and infect everyone else.
I can't remember my dreams from last night.
It always annoys me when other people make decisions about my life.
I don't have a good relationship with patience and wasting time.
Anyone who wastes my time trying to inspire awe, respect, and self-affirmation will always have a place among the power brokers in my life.
Because someone who cares about the well-being of others doesn't waste time or energy.
One day, a chemistry teacher, surprised by my extensive knowledge of chemistry, called me to the board.
The oxygen molecule I had written in the reaction was a bit too small.

He criticized the size of the oxygen symbol.
I drew a very large O, which made the other students laugh.
Our lecturer said:
"Men don't like it when women don't take them seriously!"
I said, "Thank God you're only my teacher!"
I was just right now thinking of a large tent, a hundred meters above the ground, through which the wind blew unimpeded, yet it remained steadfast.
In this tent, which belongs neither to the world of the living nor to death, I have created different rooms for myself out of fabric, and in each of them I do something: I write, I paint, I dance, I play the drum.
Snow, rain, and direct sunlight don't harm me.
My guests are memories, paint, paper, pen, and music, but my only living guests are sometimes birds that sit on the roof of this tent and sing with me, and after their brief rest, continue their journey.

©Susan Afarin

l've searched for my old writings.

l make poems since l'm 4 years old, said my mom.

But l kept not the most things in my life and just went furthur.

When l read romantic pharses l want to cry for myself for my naivity and so l only keep things which have more value and could over live time and progress.

©Susan Afarin

I wanted to pick up a post of my sister, which she sent me.

lt couldn't be found, cause sometimes bringing the post afar from you is a better choice for delieverer?!

l don't understand why they make a big far route instead deliever it to a close office.

As l asked the nice pair who have this office,  what l have to do,  a man came in and said in persian hello.

Then he said, l saw you today morning as you came out of the house!

And then he told me that his sister cooks fresh wonderful meals.

l thanked the people and said a fast goodbye and came out.

When l say l am happy that l once got romantic love from a nice boy even as platonic love and it is enough...

l don't wish me this boy anymore.

We don't know each other even if we loved each other for more than 40 years.

The memory is the only thing which is remained and l'm happy about it.

People who stalk you and claim to be interested in you are creepy especialy when they think it means attention!

©Susan Afarin

 

I said l only trust my brother as man but l trusted also my stepfather, cause they were loyal, honest and loving to their wives.

But l forgot to say that l had my platonic love and he was also trustworthy, a very young man, but classy, protecting, loving.

So l deceided to hold only on my beautiful childlike memories and l have my imaginary lover, Irismann.

This song was the song of us, me and my platonic love.

All what l else experienced was not enough for my heart and my soul.

 

©Susan Afarin

As long as l have a voice and am not yet killed, I will continue writing the truth
Who is behind harrassmants, l don't care, if criminal politician or crime of blues
Who is not a friend and through harming me wants to impress me, will never reach me, long through
No one is able to love his own killer, no matter who he is, he won't catch my view

©Susan Afarin

Suzi, fly away from the rotten thoughts of criminal hearts

Neither they could infected you, nor you heal level of marts

©Susan Afarin

Bild: Thalia

 

Apart from my brother, l don't have any trust in any other man

lt means the romantic path is for me forever without any plan

l don't believe in a financial win, no existing of any cannes

It means that l don't forgive nor forget the crimes of all me known bad clan

©Susan Afarin

Bild: Pinterest

Zum ersten Mal in meinem Leben gehörte ich zu einer Partei
Ich wollte etwas Verändern, doch landete ich auf eine Kartei
Leiharbeit is Sklaverei, aber man erwähnt nie bei Laberei
Oder komplexe Erhaltung der Bürokratie für Nichts, Osterei
Hier regiert auch nur das Geld, für alt und Ausländer alles vorbei
Solange Menschen innerlich nicht frei sind... Ach ich mache Malerei

©Susan Afarin

It is very hard to me to make things piano
I learned and made things in my life, gig not nano
Pharmacy, labor with bacterial cyano
My hobbies are a couple, no wasting chrono
Permission for oil painter for charcoal guano?!
Then why can not bass singer try the soprano?!

©Susan Afarin

امید، از نظر تخیل، شبیه به آینده ست،
غیر قابل لمس،
یک بادکنک فرّار.
فروغ فرخزاد به فردا می‌گوید، حجم سفید لیز.
امید یک رنگین کمان است،
شوق میان بالهای رنگارنگ پروانه ست،
لبخند واقعی یک کودک خردسال است، که دندان‌های شیری او پیدا هستند،
رقصیدن میان باران است، پس از موفقیت در یک امتحان...
به او ایمان داشتن سهل است.
اما برای پیدا کردن او نباید وقت گذاشت.
اگر او بخواهد اتفاق بیفتد،
شبیه به زایمان آفتاب در یک روز سرد زمستانی، ساده است.

©سوسن آفرین
......

Hoffnung ist in der Vorstellung wie die Zukunft,
Unantastbar,
Ein außer Kontrolle geratener Ballon.
Forough Farrokhzad sagt über den morgigen Tag, , das weiße rutschige Volumen. Hoffnung ist ein Regenbogen,
Leidenschaft zwischen den bunten Flügeln eines Schmetterlings,
Das echte Lächeln eines kleinen Kindes, dessen Milchzähne sichtbar sind,
Es ist das Tanzen unter Regen nach einer bestandenen Prüfung ...
Es ist leicht, an Hoffnung zu glauben.
Aber wir sollten uns nicht die Zeit nehmen, sie zu finden.
Wenn sie passieren soll, ist es, als würde an einem kalten Wintertag der Sonnenschein geboren werden, einfach so.

©Susan Afarin

.....

Hope is in the imagination like the future,
Unreachable,
A runaway balloon.
Forough Farrokhzad says about tomorrow, the white slippery volume.
Hope is a rainbow,
Passion between the colorful wings of a butterfly,
The genuine smile of a small child whose baby teeth are visible,
It's dancing in the rain after a tough exam...
It's easy to believe in hope.
But we shouldn't take the time to find it.
If it is to happen, it will be like sunshine being born on a cold winter day, just like that.

©Susan Afarin

To me singing David Gilmore is very hard.
I go with my voice in underground basement.
I love a couple songs of Pink Floyd with them I felt much freedom as teenager.
The album wish you were here is the first what l heard from.
My magic memory from a favorite uncle who had truly class by music and played the album while I was nearly 11 and saw through the window on front seat in his cool Camaro with wooden optic in to the sky and felt a part of me being born right now.
It was new year holiday and l had birthday.
Once l had for many years after a discussion with a man who called himself Pink Floyd fan and critician, about this first album, at most shine on your crazy diamond.
He said it's technically pure like everything else from them without soul and feelings, but masterpieces of ability controlling and producing sounds.
I was disagree cause l many times had the feeling to cry, cause it was truly sad and full of emotions to me.
I saw right now which meaning he has himself about his favorite own songs.
I couldn't believe that he himself talks about the emotions and much feelings and he talks about melody.
Without emotion there is no life and no music and without melody the music is something that many could enjoy when they themselves play but hearing music without any melody is hard to me, not enough music.

l prefer swing and melodic jazz and no free jazz although it could be a great work but I can't get anointed with it.

About text and singing l have to say also something.

Understanding the words are not always necessary.

The feeling that the singer gives you in his/her voice is important.

l can no spain language but as l heard, Un Pajaro Libre" from Mercedes Sosa, l cried so painfully.

l remember that my exhusband was wondering cause he knew that l couldn't understand what she sang.

Love is the need of all of us.
But l mean true love and not conditional half feelings.
When we lack on love, we could harm our environment but using cruelty to forget this lack would neither make any one else nor us ourselves lucky.

©Susan Afarin

دیروز در پارک دنبال گوشه ای تنها برای خودم گشتم، تا کمی آواز بخوانم.
ولی در هوای معمولی و خوب، تعداد آدمها هم خیلی زیاد است.
نه اینکه خجالت میکشم، ولی دلم می‌خواهد آرامش داشته باشم.
بیشتر آنها آدمهایی تنها بودند که سگشان را برای هواخوری بیرون آورده بودند.
اگر جوانتر بودم، حتما در یک روز با هوای نامساعد، بیرون میرفتم و در پارک می‌رقصیدم.
دیروز هوا خیلی ملس و دل انگیز بود.
یاد ترانه عجیب فرهاد مهراد افتادم، که کاش انسان وطنش را مثل بنفشه ها با خودش می‌برد، هر جا رفت.
آب و خاک نباید به کسی شخصی تعلق داشته باشند ولی متاسفانه اینگونه نیست.
اگر میشد، من مکان خانه پدری را در آلمان مصرف کنم، خوشبخت بودم.
ایران ده میلیون بیشتر جمعیت دارد ولی مساحت آن تقریبا پنج برابر آلمان است.
البته اگر کویر و اماکن نا ممکن برای زیست را حساب کنیم، شاید چهار برابر باشد.
یک تصور کوتاه از ذهنم گذشت، که شاید جهان هنوز سیاست ایران را تقلید می‌کند.
با این تفاوت که در زمان کوروش و داریوش بزرگ، حقوق بشر مطرح شد و امپراطوریهای بزرگ دیگر جهان از آنها تقلید کردند.
اما دیکتاتوری اسلامی که ایران از زمان حمله اعراب زیر جبر آن زندگی میکند، جز بدبختی برای ملت ایران، همسایگانش و جهان معنا نداشته است.
اما ترامپ از احمدی نژاد تقلید می‌کند و این فاجعه مثل سنگهای دومینو در جهان روی هم می‌ریزد، چون حماقت و لودگی به عنوان ارزش‌های سیاسی در بقیه کشورها مثل خود آلمان هم به نوبه خود تکرار می‌شود.
من اسم این تقلید را بی کلاسی می‌گذارم.
از نردبان به پایین رفتن، شاید سرگیجه بچه گانه بدهد، ولی معنایش سقوط است.
از هفته پیش سعی میکنم کمتر راجع به سیاست بنویسم.
چون در هر حال، با تلاش و قلب صاف نمی‌توان به آن خدمت کرد و من هم از دیپلماسی و سفسطه بیزارم.
در خصوص اینکه شاید حتی من در اشتباه بوده ام و کسی که از نظر مادی به من ضربه زده، کسی دیگر و آقای خاص کسی دیگر بوده باشد، که امکان چنین چیزی با تجارب من خیلی کم است، باز هم در خصومت، لئامت، و نبود کامل احساسات انسانی و شرافت، شکی نیست.
آدمهایی که با آزار دیگران، زخم خود را التیام می‌دهند، خود روزی قربانی بوده اند و با اینحال امکان نجات آنها اغلب وجود ندارد.
اینکه می‌گویند، آدمهایی با شخصیت‌های متضاد همدیگر را جذب می‌کنند هم واقعی نیست.
کسی که در مقابل فروتنی، جاه طلبی ارائه می‌دهد، هیچوقت به هیچکس نزدیک نخواهد شد.
او اگر از نظر اجتماعی مهم حساب شود هم شاید جمعی از روی ترس و مزدوری کنارش بمانند وگرنه انسان متواضع دلیلی برای رد شدن از موانع خودشیفتگی یک جاه طلب نمی‌بیند.
گاهی دلم می‌خواهد، اسم و مطالب او را پاک کنم، تا صفحه ام تمیز شود، اما تجربه به من نشان داده، که این باعث سؤ تفاهم میشود، چون او فکر می‌کند، من تغییر نظر دادم و او را بخشیدم.
کسی که برای یک مطلب حساس تی نیجری سالها گریه می‌کند ولی غم عمیق انسان را برای سوگ درک نمیکند، و در مورد درد او جوک می‌گوید و این دروغ‌های زشت را می‌فروشد، در قبرستان دل من برای همیشه فقط یک گور خواهد داشت ولی من برای این گور دعا هم نمیکنم.

©سوسن آفرین

....

Gestern suchte ich im Park nach einem ruhigen Plätzchen, wo ich ein bisschen singen konnte.
Aber bei normalem, schönem Wetter ist es dort viel zu voll.
Nicht, dass es mir peinlich wäre, aber ich möchte einfach meine Ruhe haben.
Die meisten waren einsame Menschen, die mit ihren Hunden spazieren gingen. Wenn ich jünger wäre, würde ich an einem schlechten Tag bestimmt im Park tanzen gehen.
Gestern war das Wetter sehr angenehm.
Ich musste an das seltsame Lied von Farhad Mehrad denken, in dem es heißt, man solle seine Heimat wie Veilchen überallhin mitnehmen.
Wasser und Erde sollten niemandem persönlich gehören, doch leider ist das nicht der Fall.
Wenn ich könnte, würde ich gerne das Haus in meiner Heimat in Deutschland nutzen.
Der Iran hat zehn Millionen Einwohner mehr, ist aber flächenmäßig fast fünfmal so groß wie Deutschland.
Wenn wir die Wüste und unbewohnbare Gebiete mit einbeziehen, dürfte es sich natürlich um das Vierfache handeln.
Mir kam kurz der Gedanke, dass die Welt vielleicht immer noch Irans Politik nachahmt.
Mit dem Unterschied, dass zur Zeit von Kyros und Darius dem Großen die Menschenrechte gestärkt wurden und andere Großreiche der Welt ihrem Beispiel folgten.

Doch die islamische Diktatur, unter der Iran seit der arabischen Invasion lebt,
hat dem iranischen Volk, seinen Nachbarn und der Welt nichts als Elend gebracht. Doch Trump ahmt Ahmadinejad nach, und diese Katastrophe breitet sich weltweit wie Dominosteine ​​aus, weil Dummheit und Verkommenheit in anderen Ländern, wie beispielsweise in Deutschland selbst, als politische Werte wiederholt werden.
Ich nenne diese Nachahmung Klassenlosigkeit.
Das Hinuntergehen der Leiter mag einem kindlich schwindlig machen, aber es bedeutet Sturz.
Seit letzter Woche versuche ich, weniger über Politik zu schreiben.
Denn sie lässt sich ohnehin nicht mit Mühe und reinem Herzen betreiben, und außerdem verabscheue ich Diplomatie und Sophistik.
Was die Tatsache betrifft, dass ich mich vielleicht sogar geirrt habe und die Person, die mir finanziell geschadet hat, hätte jemand anderes sein können, und der besagte Herr Wichtig war jemand anderes, was meiner Erfahrung nach sehr unwahrscheinlich ist, doch die Feindseligkeit, die Gemeinheit und der völlige Mangel an Mitgefühl und Ehre sind unbestreitbar.
Menschen, die ihre Wunden heilen, indem sie andere verletzen, waren selbst einmal Opfer, und dennoch gibt es oft keine Hoffnung auf Rettung.
Es stimmt nicht, dass sich Menschen mit gegensätzlichen Persönlichkeiten anziehen.
Wer Bescheidenheit mit Eitelkeit beantwortet, wird niemals solcher Person nahekommen.
Selbst wenn er gesellschaftlich als wichtig gilt, bleiben manche Menschen aus Angst und Gier bei ihm; andernfalls sieht ein bescheidener Mensch keinen Grund, die Hindernisse des Narzissmus eines eitelen Menschen zu überwinden.
Manchmal möchte ich seinen Namen und die Beiträge über ihn löschen, um meine Seite aufzuräumen.
Doch die Erfahrung hat mir gezeigt, dass dies zu Missverständnissen führt, weil er dann denkt, ich hätte meine Meinung geändert und ihm vergeben.
Jemand, der jahrelang wegen einer heiklen Verrat Geschichte ähnlich wie bei Teenagern weint, aber die tiefe Trauer eines Menschen gar nicht versteht und mit seinen Schmerzen Witze erzählt und diese häßliche Lügen verkauft, wird für immer nur einen Grab in meinem Herzen haben, und ich werde nicht einmal für dieses Grab beten.

©Susan Afarin

......

Yesterday I looked for a quiet spot in the park where I could sing a little.
But on a normal, nice day, it's much too crowded.
Not that I'm embarrassed, but I just want some peace and quiet.
Most of the people there were lonely individuals walking their dogs.
If I were younger, I'd probably go dancing in the park on a bad day.
Yesterday the weather was very pleasant.
I was reminded of that strange song by Farhad Mehrad, which says you should take your homeland with you everywhere, like violets.
Water and land shouldn't belong to anyone personally, but unfortunately, that's not the case.
If I could, I would love to use the house in my homeland in Germany.
Iran has ten million more inhabitants, but its area is almost five times the size of Germany.
If we include the desert and uninhabitable areas, it would probably be four times the size.
It briefly occurred to me that perhaps the world is still imitating Iran's policies.
With the difference that in the time of Cyrus and Darius the Great, human rights were strengthened, and other great empires of the world followed their example. But the Islamic dictatorship under which Iran has lived since the Arab invasion has brought nothing but misery to the Iranian people, their neighbors, and the world.
Yet Trump is imitating Ahmadinejad, and this catastrophe is spreading worldwide like dominoes because stupidity and depravity are being repeated as political values ​​in other countries, such as Germany itself.
I call this imitation classlessness.
Going down the ladder may make one dizzy like a child, but it means falling.
Since last week, I've been trying to write less about politics.
Because it can't be done with effort and a pure heart anyway, and besides, I detest diplomacy and sophistry.
Regarding the fact that I might even have been mistaken, and the person who financially harmed me could have been someone else, and the aforementioned Mr. Important was someone else, which in my experience is highly unlikely, the hostility, the meanness, and the complete lack of compassion and honor are undeniable. People who heal their wounds by hurting others were once victims themselves, and yet there is often no hope of recovery.
It is not true that people with opposite personalities are attracted to each other. Those who respond of their being down to earth with vanity will never get close to such a one.
Even if he is considered important socially, some people will stay with him out of fear and greed; otherwise, a humble person sees no reason to overcome the obstacles of a vain person's narcissism.
Sometimes I want to delete his name and the posts about him to clean up my page.
But experience has shown me that this leads to misunderstandings, because he then thinks I've changed my mind and forgiven him.
Someone who cries for years over a sensitive betrayal story, much like teenagers, but doesn't understand the deep grief of another person and instead uses their pain as an excuse to joke and spread these ugly lies, will forever have only a grave in my heart, and I won't even pray for that grave.

©Susan Afarin

آنکس که دروغ می‌گوید و بیشرمست و بی حیا،
که زندگی ات را کند تباه، در جهان رسوا،
آنکس که دستش دراز و بردارد ز سرت کلاه،
تبهکار و کثیف است، سهمش از دنیا شود ریا
ولیک کس که از روی غرور دماغ بگیرد بالا
از عشق گوید، جان تلخت گیرد به سخره چون کالا
در کمرخنجر درد، بزند شمشیر بلا
سرزنش و تحقیر نصیبش باد، که اوست اصل گناه

©سوسن آفرین

....

Wer lügt und schamlos und unmoralisch ist,
Wer Dein Leben zur Hölle macht, Dich vor der Welt blamiert
Wer seine Hand zum Betteln streckt, Dich beklaut (den Hut vom Kopf reißt)
Ist ein Verbrecher und ein schmutziger Mensch, sein Teil in der Welt wird Heuchelei sein
Doch wer aus Arroganz die Nase rümpft
Dir Liebe verspricht, Deine bittere Seele mit mehr Leid füllt sein, Dich wie Wäre behandelt,
In Deinem schmerzenden Rücken voller Dolch, Fluch-Schwert steckt
Mögen Schmach und Demütigung ihn ereilen, denn er ist die Wurzel der Sünde

©Susan Afarin

......

He who lies, is shameless and immoral,
He who makes your life a living hell, who humiliates you before the world
He who holds out his hand to beg, who steals from you (tugs his hat off his head)
Is a criminal and a dirty person, his place in the world will be hypocrisy
But he who wrinkles his nose in arrogance
Promises you love, fills your bitter soul with more suffering, treats you like a treasure
In your aching back full of daggers, sticks a sword of curse
May disgrace and humiliation befall him, for he is the root of sin

©Susan Afarin

Googoosh, dige geryeh delo wa nemikoneh
(Crying can't help soothing my heart)

The life and its people was a story to me
In this story no one knew other ons
Everyone had a dagger in his hand
But smile on their lipps
In the nights there was not a sound but a soundless cry

I don't want to cry like every other one
Crying can't help soothing my heart
The stories behind these windows
Won't free me from my sorrows

The story of my sorrows
Whatever it was, whatever it is
It's the story about sorrows of a tired heart

It's time to sleep, it's too late
I don't want to tell any fairy tales
No matter how much l talk about my pain
It won't be enough

Translation by ©Susan Afarin

I think, that l have less to do when l just block every spam and shy fake people with one click as them making fake calls and following and emails.

No, l have not any tact

So please let your act

 

©Susan Afarin

 

You beautiful snake, get lucky, l've lost my shell

But l'll never look back at time, l in love fell

Cause it was only pain, dishonored years in hell

l'm tired, not once again l'll say what l tell

 

©Susan Afarin