Ich will nichts relativieren, weder unrealistisch, noch zu real sein
Kopf in den Himmel halten zum überblicken, auf der Erde steht mein Bein
Keine Banalitäten, Fanatismus, Arroganz, lgnoranz, Nichts mit klein
Balance auf unserem Planeten, Liebe, Natur, Schönheit, Frieden auch am Rhein
Harmonie, Rettung der Mittelschicht und Hilfslosen, vor Gier und Unwissen, fein
In unserem Kern die Wahrheit treffen und lieben, mit einem Herz, das ist rein
Alles, was uns kalt und gleichgültig macht ist gegen Natur, nicht sein wie Stein
Wahrheit könnte Exekution bedeuten, trotzdem sag zu Lügen Nein

©Susan Afarin

Own text for Fereydoun Foroughi's prayer
"Flowers and Towers"
For my Irismann

You are like a violett magic involved in all my dreams
You grow on the walls and all the windows, l think, meseems
You only appear in my fantasies, invisible for all rest
You are the first, the highest line on rainbows, compare to all beams

I fell in love with you by moistening flowers
You could fit in my pocket and above towers

Why is it wrong to love a fantasy when it harms no one
Why is that not better than choosing betrayers as your one
Why we can't find our soulmate, if it exists just as a name
For every loving thought from earthlings no matter who's brain

I fell in love with you by moistening flowers
You could fit in my pocket and above towers

©Susan Afarin

Bild: FNAC

دیروز مطلب کوتاهی از گی دو مو پاسان در اینستا یا فیس بوک در خصوص رفتار مردها با زنان خواندم.
کتاب لبخند بخت او در سن بلوغ من خاطره عمیقی از خود باقی گذاشت و من برای اولین بار تردید در عشق و قدرت انهدام آن را حس کردم.
در این کتاب، زن شوهرداری که شوهرش بچه دار نمیشد، عاشق مرد جوانی شد که از او حامله شد.
اما مرد جوان او را رها کرد، تا با یک زن پولدار ازدواج کند.
زن هم در واقع به شوهر کریه و نامطلوب خود خیانت کرده بود و من برای او اخلاقیات قدرتمندی در نظر نگرفتم.
با اینکه ضعف زنان در آن سال‌ها و نداشتن امکان استقلال هم برای رفتار او یک پوئن مثبت و یک توضیح است، حال چه کافی، و یا چه ناکافی.
تا اینکه در آخر رمان، او پس از زایمان و ملاقات مرد جوان از خانواده اش، گهواره بچه را با سنجاق قفلی، جوری پوشاند، که به مرد نشان بدهد، او دیگر هیچ حقی در زندگی اش ندارد و حتی بچه مشترک حرام زاده شان، هیچوقت پدر واقعی اش را نخواهد شناخت.
این قسمت داستان خیلی تلخ بود ولی به نظر من، زن کار درستی انجام داد.
انسان‌هایی که بخاطر منفعت مادی قلب دیگران را لگد میکنند، لیاقت اعتماد و عشق را ندارند.
باری، در مطلب دیروز هم که خواندم، او به مردان توصیه می‌کرد، که با عشق زنان خود را در آغوش بگیرند و به آنها حرفهای زیبای رومانتیک بزنند، چرا که حتی قدرتمندترین و مستقل ترین زنان، حرارت و حلاوت نوازش یک مرد قدرتمند و شریف را به هر چیز دیگری در رابطه مشترک ترجیح نمی‌دهد.
گی دو مو پاسان از مردهای بسیار نادر این جهان بوده ست که عظمت زنان را بدون هتک حرمت کردن مذاهب و سنت های اشتباه با تمام وجود درک کرده است.

©سوسن آفرین

......

Gestern habe ich auf Instagram oder Facebook einen kurzen Artikel von Guy de Maupassant über den Umgang von Männern mit Frauen gelesen.
Sein Buch Mont-Oriolhat mich in meiner Jugend tief beeindruckt und zum ersten Mal zweifelte ich an der Liebe und ihrer zerstörerischen Kraft.
In diesem Buch verliebte sich eine verheiratete Frau, deren Ehemann keine Kinder bekommen konnte, in einen jungen Mann, von ihm sie schwanger wurde.
Doch der junge Mann verließ sie, um eine reiche Frau zu heiraten.
Die Frau hatte ihren widerwärtigen und unerwünschten Ehemann tatsächlich betrogen, und ich hielt sie nicht für moralisch stark.
Obwohl die Schwäche der Frauen in jenen Jahren und die fehlende Möglichkeit zur Unabhängigkeit ein positiver Punkt und eine Erklärung für ihr Verhalten sind, ob die Begründung ausreichend oder unzureichend ist.
Bis sie am Ende des Romans, nach der Geburt und dem Besuch des jungen Mannes bei ihrer Familie, die Wiege des Babys mit vielen Sicherheitsnadeln bedeckte und dem Mann damit zeigte, dass er in ihrem Leben keine Rechte hatte und dass selbst ihr uneheliches Kind den Namen seines wahren Vaters nie erfahren würde.
Dieser Teil der Geschichte war sehr bitter, aber meiner Meinung nach hat die Frau das Richtige getan.
Menschen, die anderen aus materiellem Interesse das Herz brechen, verdienen weder Vertrauen noch Liebe.
In dem Artikel, den ich gestern gelesen habe, riet er Männern, ihre Frauen liebevoll zu umarmen und ihnen schöne, romantische Worte zu sagen, denn selbst die stärksten und unabhängigsten Frauen ziehen die Wärme und Süße der Liebkosungen eines starken und edlen Mannes allem anderen in einer Beziehung vor.
Guy de Mo Pasan war einer der wenigen Männer auf der Welt, der die Größe der Frauen ohne falsche Religionen und Traditionen voll und ganz erkannte.

©Susan Afarin

......

Yesterday, I read a short article by Guy de Maupassant on Instagram or Facebook about men's treatment of women.
His book Mont-Oriol made a deep impression on me in my youth, and for the first time, I doubted love and its destructive power.
In this book, a married woman who's husband couldn't have children fell in love with a young man, by whom she became pregnant.
But the young man left her to marry a rich woman.
The woman had indeed cheated on her repulsive and unwanted husband, and I didn't consider her morally strong.
Although the weakness of women in those years and the lack of opportunity for independence are a positive point and an explanation for her behavior, whether the explanation is sufficient or insufficient.

Until the end of the novel, after the birth and the young man's visit to her family, she covered the baby's crib with many safety pins, thus showing the man that he had no rights in her life and that even her illegitimate child would never know the name of its true father.
This part of the story was very bitter, but in my opinion, the woman did the right thing.
People who break others' hearts for material gain deserve neither trust nor love.
In the article I read yesterday, he advised men to embrace their wives lovingly and say beautiful, romantic words to them, because even the strongest and most independent women prefer the warmth and sweetness of a strong and noble man's caresses to anything else in a relationship.
Guy de Mo Pasan was one of the few men in the world who fully recognized the greatness of women without false religions and traditions.

©Susan Afarin

با دوست مهربانی دیروز روبروی کومدیا در کلن نشستیم و غذا خوردیم.
به او گفتم:
"خیلی کارهای عجیبی در زندگی ام انجام داده ام.
مثلا حتی در اینجا میخواستم یک دوره آموزشی ببینم.
خودم اینقدر ادا دارم که نتوانم هنرپیشه خوبی باشم ولی تئاتر را خیلی دوست دارم.
مخصوصا تئاترهایی با متون قدیمی، شکسپیر، داستا یوسکی، بالزاک...
از بیرون به نظر می آید که من مرتب اهداف زندگیم را تغییر میدهم.
مطلب بی وفایی، تنبلی و یا ناتوانی نیست.
به همکاران و روسایی که دیکتاتور هستند و یا مشکلات روحی دیگرشان به محیط کار آسیب می‌زنند، حتما زمانی با من اختلاف پیدا خواهند کرد.
چون حتی اگر از نظر اجرایی آنها بالاتر از من باشند، من حقیقت را همیشه به دروغ و چاپلوسی ترجیح داده ام و راهم را جدا کرده ام.
همیشه به جای سه نفر کار میکنم، چون سطح انرژی ام بالاست، حتی اگر درد و مشکلات دیگر داشته باشم و با تمام این تفاصیل لبخند هم میزنم.
ناتوانی؟!
چرا ضعف من در مطالب دیجیتالی و مادی ست.
هر دو برایم پیچیده و بی تفاوت هستند و حوصله فکر کردن و یادگیری آنها را ندارم.
از دید من هر دو باید برای زندگی مدرن انسان وجود داشته باشند.
برای بهتر شدن زندگی دیجیتالی پیشرفت آی تی لازم است، گرچه من فکر میکنم تولید اینهمه فلز و ارتعاشات، فقط برای کلاس گذاشتن لزومی ندارد.
در خصوص پول هم که خط من مشخص است.
از دید من باید همه انسانهای دنیا سقفی بالای سر، یخچالی پر و امکانات بهداشتی و فرهنگی و تحصیلی مناسب داشته باشند، بدون اینکه مرزهای شخصیتی آنها مثل داستان 1984 جورج اورول تخریب شوند.
بحث اینکه، کی چقدر دارد و آنهایی که زیاد دارند و تقسیم نمی‌کنند که برای زمان کوتاهی بالای سکو بروند، ناهنجاری‌های شخصیتی و کمبودهای درونی انسان هستند.
شعور و دانش بیل گیتس به چه دردی می‌خورد وقتی کنار میز غذا کنار ترامپ می‌نشیند.
ارزش انسانها به شخصیت آنهاست و شخصیت، جمع احساسات و منطق و شعور انسانی ست. "
به دوستم گفتم، خیلی حرف زدم، حالا تو از زندگیت تعریف کن.
او لبخندی زد و گفت:
" سوسن ما خیلی سال هست که با هم دوستیم و من به جرات می‌گویم که قلبی به صافی تو هنوز در زندگی ام ندیده ام.
رشته من به من اجازه می‌دهد، خیلی چیزها را ببینم که دیگران به آن توجه نمی‌کنند.
تو کودک درون خودت را نه تنها حفظ کردی، بلکه شفافیت روحت را ورای کودک درون هم نگاه داشتی.
از این ناراحت نباش که در طول زندگی پیچیده و پر از سانحه و اتفاق تو، آدمهای اشتباه را بیرون کردی.
تحمل لحظه ای تو کم است، مثل انتظار برای قطار ولی تحملت برای قبول انسانها و باور آنها خیلی زیاد است و این باعث می‌شود که آدمهای بد، به زندگیت راه پیدا کنند.
ما هر چقدر سن مان بیشتر رشد می‌کند، تعداد دوستان مان کمتر می‌شوند، چون منطقی تر و عمیق تر می‌شویم و ارزش‌های واقعی را پایه زندگی خود میکنیم.
از اینکه دیگر به هیچ عنوان نمی‌توانی با آدم‌های سطحی ارتباط برقرار کنی، خوشحال باش.
تو اینگونه به خودت خدمت کرده ای و آنها هم دو گوش و دو دست دیگر برای حمل مشکلات زندگی خود پیدا می‌کنند، چون دنبال یک خدمتگذار بی جیره و مواجب هستند و هر کس به آنها سواری بدهد، آنها در رکاب هستند. "
وقتی به خانه برگشتم، احساس خیلی خوبی داشتم.
هیچوقت به کسی زور نگفته ام و ظلم نکرده ام، حتی اگر حرفهایم تند بودند، از واقعیت گفتم.
بنابر این، این هم حق من است که زور و دروغ نشنوم.

©سوسن آفرین
......

Gestern saßen eine liebe Freundin und ich vor der Comedia in Köln zum Essen.
Ich erzählte ihr:
„Ich habe in meinem Leben schon viele verschiedene Dinge gemacht.
Zum Beispiel wollte ich hier sogar eine Ausbildung machen.
Ich habe so viel Temperament und Geschichten in mir, um wie eine Schauspielerin zu wirken, aber keine gute Schauspielerin zu sein, trotzdem aber liebe ich das Theater sehr.
Besonders Theater mit alten Texten, Shakespeare, Dostojewski, Balzac …
Von außen betrachtet wirkt es, als würde ich meine Lebensziele ständig ändern.
Es geht nicht um Illoyalität, Faulheit oder Inkompetenz.
Ich bin mir sicher, dass ich mit Kollegen und Chefs, die Diktatoren sind oder deren andere psychische Probleme den Arbeitsplatz schädigen, einmal nicht einverstanden sein werde.
Denn selbst wenn sie mir statusmäßig überlegen sind, habe ich die Wahrheit immer Lügen und Schmeicheleien vorgezogen und bin meine eigenen Wege gegangen.

Ich arbeite immer für drei Personen, weil ich viel Energie habe, selbst wenn ich Schmerzen oder andere gesundheitlichen Probleme habe, und ich lächele trotz all dieser Unannehmlichkeiten.
Behinderung?!
Warum liegt meine Schwäche in digitalen und materiellen Dingen?
Beide sind kompliziert und mir gleichgültig, und ich habe nicht die Geduld, darüber nachzudenken und mich damit zu beschäftigen.
Meiner Meinung nach sollte es beides für das moderne menschliche Leben einfach existieren.
Der IT-Fortschritt ist für die Verbesserung des digitalen Lebens notwendig, obwohl ich glaube, dass die Produktion von so viele Metall und Vibrationen für Angebereien nicht notwendig ist.
Meine Linie ist klar, was Geld angeht.
Meiner Meinung nach sollten alle Menschen auf der Welt ein Dach über dem Kopf, einen vollen Kühlschrank und angemessene Gesundheits-, Kultur- und Bildungseinrichtungen haben, ohne dass ihre individuellen Grenzen wie in George Orwells „1984“ zerstört werden.
Die Debatte darüber, wer wie viel hat und wer viel hat und nicht teilt, um für kurze Zeit aufs Podium zu gelangen, sind über Persönlichkeitsanomalien und innere menschliche Defizite.
Was nützen Bill Gates' Intelligenz und Wissen, wenn er neben Trump am Esstisch sitzt?
Der Wert des Menschen liegt in seinem Charakter, und Charakter ist die Summe aus menschlichen Emotionen, Logik und Intelligenz.
Ich sagte zu meiner lieben Freundin, ich habe viel geredet, jetzt erzähl mir von Deinem Leben.“
Sie lächelte und sagte:
„Susan, wir sind seit vielen Jahren befreundet, und ich wage zu behaupten, dass ich in meinem Leben noch nie ein so reines Herz wie Deines gesehen habe.
Mein Beruf ermöglicht es mir, viele Dinge zu sehen, die anderen entgehen.
Du hast nicht nur das Kind in Dir bewahrt, sondern auch die Klarheit Deiner Seele jenseits des Kindes in Dir.
Sei nicht traurig, dass Du in Deinem komplizierten und ereignisreichen Leben die falschen Menschen rausgeworfen hast.
Deine Toleranz für den Moment ist gering, wie beim Warten auf einen Zug, aber Deine Toleranz, Menschen zu akzeptieren und an sie zu glauben, ist sehr hoch, und das ermöglicht es schlechten Menschen, in Dein Leben zu treten.
Je älter wir werden, desto weniger Freunde haben wir, weil wir logischer und tiefgründiger werden und unser Leben auf wahren Werten gründen.
Sei froh, dass Du überhaupt nicht mehr mit oberflächlichen Menschen kommunizieren kannst.
Du hast Dir auf diese Weise selbst gedient, und sie werden zwei weitere Ohren und zwei weitere Hände finden, um die Probleme ihres Lebens dennen tragen zu lassen, denn sie suchen einen Diener ohne Verpflegung und Lohn, und wer sie mitnimmt, sitzt im Sattel. „
Als ich nach Hause zurückkehrte, fühlte ich mich sehr gut.
Ich habe nie jemanden gezwungen oder unterdrückt.
Auch wenn meine Worte hart waren, habe ich immer die Wahrheit gesagt.
Daher ist es auch mein Recht, keinen Zwang zu ertragen und keine Lügen zu hören.

©Susan Afarin

Yesterday, a dear friend and I sat down to dinner in front of the Comedia in Cologne. I told her:
"I've done a lot of different things in my life.
For example, I even wanted to do an apprenticeship here.
I have enough temperament and stories in me to act like an actress, but not be a good actress, yet I still love the theater very much.
Especially theater with old texts, Shakespeare, Dostoyevsky, Balzac...
From the outside, it seems like I'm constantly changing my life goals.
It's not about disloyalty, laziness, or incompetence.
I'm sure I'll disagree with colleagues and bosses who are dictators or whose other mental health issues are damaging the workplace.
Because even if they are superior to me in status, I've always preferred the truth to lies and flattery and gone my own way.
I always work for three people because I have a lot of energy, even when I'm in pain or have other health problems, and I smile despite all these inconveniences. Disability?!
Why is my weakness in digital and material things?
Both are complicated and indifferent to me, and I don't have the patience to think about and engage with them.
In my opinion, both should simply exist for modern human life.
IT progress is necessary for improving digital life, although I believe that producing so much metal and vibration is unnecessary for showmanship.
My position is clear when it comes to money.
In my opinion, all people in the world should have a roof over their heads, a full refrigerator, and adequate healthcare, cultural, and educational facilities, without their individual boundaries being destroyed like in George Orwell's "1984."
The debate about who has how much and who has a lot and doesn't share in order to briefly get on the podium is about personality anomalies and inner human deficiencies.
What good is Bill Gates' intelligence and knowledge if he sits next to Trump at the dinner table?
A person's worth lies in his character, and character is the sum of human emotions, logic, and intelligence.
I said to my dear friend,
"I've talked a lot, now tell me about your life."
She smiled and said,
"Susan, we have been friends for many years, and I dare say I have never seen a heart as pure as yours in my life.
My profession allows me to see many things that others miss.
You have not only preserved the child within you, but also the clarity of your soul beyond the child within you.
Don't be sad that you have thrown out the wrong people in your complicated and eventful life.
Your tolerance for the moment is low, like waiting for a train, but your tolerance for accepting and believing in people is very high, and that allows bad people to enter your life.
The older we get, the fewer friends we have because we become more logical and profound, basing our lives on true values.
Be glad that you can no longer communicate with superficial people at all.
You have served yourself in this way, and they will find two more ears and two more hands to carry the problems of their lives for them, for they are looking for a servant without food or wages, and whoever takes them will be in the saddle.
When I returned home, I felt very good.
I never forced or oppressed anyone.
Even if my words were harsh, I always spoke the truth.
Therefore, it is also my right not to endure coercion or to hear lies.

©Susan Afarin

A lyric for moonlight sonata of Beethoven
(Hopefully he would forgive me!)

The moon is arising
His beauty is marveling
He knows my heart well

But he doesn't love me
He'll never touch me
He and me and night, he wants fight

Sun and rain, why
Why all the game
Lord, please hug me

Never cares about me
Ever hides from me

Ache, suffer and pain
Heart is chained, die
Why he's cold
This love is untold
Lord, set me free
Please, l'm on knee
Or let me flee,
Flee

Tomorrow when the sun comes
Your dream is again gone
You, mourn, your empty gaze
What has the moon shown
Where is he ever drawn
He is lonely sad, like a mourning swan
But he refuses life, no beliefe in light
He resighned the whole world and play with love like a ball
Lord, please hug me
He took life from his wife
Cause he only doubts
And can't receive life

Lord, please please hug me
Lord, please please hug me
Lord, please please hug me
Lord, please please hug me

©Susan Afarin

My today earwig.

l love this song.

©Susan Afarin

Ich möchte nicht so viel über Politik schreiben aber ich fühle, dass es sein muss.
Über Ausländer habe ich etwas vergessen, zu sagen.
Viele Ausländer wie ich studieren oder bilden sich aus und arbeiten in etwas höheren Positionen.
Das ist etwas, was Rechte trotzdem nicht sehen wollen.
Sie sind erst zufrieden, wenn alles bunte und ihnen fremde unter der Erde wandert.
Sie sind zu blind, zu sehen, dass ohne enorme Steuer, die Ausländer leisten und ohne ihre Tätigkeiten in harten Jobs, Deutschland eine riesen Panne bekommen würde.
Es ist immer das Gleiche mit Menschen, die nur bis zu ihrer Nasenspitze sehen.
Ich werde heute nach Pastel Farben suchen und etwas malen, was in meinem Kopf spontan sich herauskristallisiert.
Geträumt habe ich von Sternen und Musik.
Vielleicht eine wunderbare Melodie im Freien unter dem Himmelbett nah eines Lagerfeuers mit dem Duft von Ozean.

©Susan Afarin

......

I don't want to write so much about politics, but I feel it's necessary.
I forgot to say something about foreigners.
Many foreigners like me study or train and work in somewhat higher positions. That's something right-wingers still don't want to see.
They're only satisfied when everything colorful and foreign to them is buried underground.
They're too blind to see that without the enormous taxes that foreigners pay and without their hard-working jobs, Germany would be in dire straits.
It's always the same with people who only see the end of their noses.
Today I'm going to search for pastel colors and paint something that spontaneously crystallizes in my mind.
I dreamed of stars and music.
Perhaps a wonderful melody outdoors under a four-poster bed near a campfire with the scent of the ocean.

©Susan Afarin

این نقاشی را برای قدیمی ترین و صمیمی ترین دوستم کشیدم.
من و او در ایران با هم در یک دانشگاه تحصیل کردیم و هر دو بعد از فارغ‌التحصیل شدن در آزمایشگاه های متفاوتی کار کردیم.
هر دوی ما تقریبا همزمان به اروپا آمدیم و هر دو هم ازدواج کردیم و سرنوشت کاری مان شبیه هم شد، هر دو اینجا داروسازی خواندیم و در داروخانه کار کردیم.
کشورهایمان یکی نیستند ولی زادگاه مان ایران است که همیشه به شکل سمبلیک بخاطر حکومت دیکتاتوری، شقایقی کنار او خفته ست.
دشواریهایمان، سن مان و درک مان خیلی شبیه هم است.
میخواهم از او بابت دوستی صمیمانه اش تشکر کنم.
خصوصا اخیرا او فرشته نجات من بود.
دوستان صمیمی دیگری هم کنارم بودند و از آنها هم ممنون هستم.
گاه مشکلاتی را برای خانواده نمی‌توان تعریف کرد.
چون آنها از روی دلسوزی زیاد، گاه قدرت درک انسان را ندارند و با دیدی اشتباه به او می‌نگرند.
در چنین دورانی دوست واقعی سنگ صبور می‌شود و حرفهایت را گوش می‌کند.
من عاشق خانواده ام هستم.
و اینقدر خوشبخت هستم که دوستانی دارم، که به خاطر نزدیک بودن ذهنم به آنها، در واقع فامیل دیگر من هستند.

©سوسن آفرین
......

Ich habe dieses Bild für meinen ältesten und engsten Freundin gemalt.
Sie und ich studierten an derselben Universität im Iran und arbeiteten nach unserem Abschluss beide in verschiedenen Laboren.
Wir kamen beide ungefähr zur gleichen Zeit nach Europa, heirateten beide und unsere Karrierewege waren ähnlich.
Wir studierten beide hier Pharmazie und arbeiteten in Apotheken.
Unsere Länder sind nicht dieselben, aber unser Geburtsort ist der Iran, neben dem immer einen Klatschmohn wegen der Diktatur symbolisch schläft.
Unsere Schwierigkeiten, unser Alter und unser Verstand sind sehr ähnlich.
Ich möchte ihr für ihre aufrichtige Freundschaft danken.
Besonders in letzter Zeit war sie mein rettender Engel.
Andere enge Freundinnen waren auch für mich da, und auch ihnen bin ich unheimlich dankbar.
Manchmal kann man seine Probleme der Familie nicht vollständig erklären.
Weil ihnen aus großem Mitgefühl und Sorgen manchmal die Fähigkeit fehlt, einen zu verstehen und sie aus der falschen Perspektive zu betrachten.
In solchen Zeiten wird ein wahrer Freund zu einem Geduldstein und hört Dir zu.
Ich liebe meine Familie.
Und ich habe das große Glück, Freunde zu haben, die aufgrund ihrer seelischen Nähe eigentlich meine zweite Familie sind.

©Susan Afarin

......

I painted this picture for my oldest and closest friend.
She and I studied at the same university in Iran and, after graduating, both worked in different laboratories.
We both came to Europe around the same time, both married, and our career paths were similar.
We both studied pharmacy here and worked in pharmacies.
Our countries are not the same, but our birthplace is Iran, next to which a poppy always symbolically sleeps because of the dictatorship.
Our difficulties, our ages, and our intellects are very similar.
I would like to thank her for her sincere friendship.
Especially recently, she has been my saving angel.
Other close friends have also been there for me, and I am incredibly grateful to them as well.
Sometimes you can't fully explain your problems to your family.
Because, out of great compassion and worry, they sometimes lack the ability to understand you and see you from the wrong perspective.
In times like these, a true friend becomes a stone of patience and listens to you.
I love my family.
And I'm very fortunate to have friends who, because of their emotional closeness, are essentially my second family.

©Susan Afarin

l am not religious.

But l lightened many candles today in a church.

For my loving family and my wonderful friends who are still all alive, even one for me.

And on the right side l made it for my beloved deceased ones.

It gives me a good feeling, thinking about the past, wishing them peace and freedom and for all wonderful alive gifts that l'm honored to have, wishing health, love, luck, freedom, smile and success.

This wonderful pair is my dear mom and my dear steppfather.

May their love continue wherever they are.

©Susan Afarin

دیشب باز در خواب با کانت پیاده روی میکردم.
واقعا دوستش دارم.
او زیاد اهل شوخی نیست ولی اگر طنز به کار ببرد، دو روز وقت می‌برد، تا من آن را درک کنم.
برایش کمی از وقایع اخیر تعریف کردم و اینکه دوباره پلات فرم های فیس بوک و اینستاگرام را وصل کردم، به دلایل دیگری.
زندگی آدمها سالهاست که از طریق نرم افزارها به وقوع می‌پیوندد و برای ساده ترین کارها یک اپلیکاسیون جدید باید نصب کرد.
کانت به دنیای مجازی هیچ علاقه ای ندارد و از این لحاظ هم مرا درک می‌کند، با این فرق که داشتن جسم، مرا محدود و به دنیای مجازی نیازمند می‌کند.
یک لحظه بعد روی زحل نشسته بودیم.
و من غبارهای کمربندی آن را لمس میکردم، خیلی گرم بود.
از او راجع به سیاست نظر خواستم و اینکه دپرسیون من شاید خیلی چیزها را عمومی می‌کند و به اندازه کافی ترد نیست.
کمی ابروهایش را به علامت ناخشنودی بالا برد و گفت:
"سیاست مال آدمهایی ست که به جای فلسفه، سفسطه می‌کنند.
تو زیادی فلسفه میبافی و رگ هنرمندانه ات گاه منطق را به سخره می‌گیرد.
اما سفسطه کردن اصلا به تو نمیخورد.
اگر رئیس جمهور کشوری هم میشدی، حزبی بر علیه خودت می‌ساخت و مردم را بر علیه خودت میشوراندی.
نمی‌خواهم قدرت‌هایت را نادیده بگیرم ولی تو قصد تغییر و رسیدن به مدینه فاضله داری.
اغلب کسانی که دنبال سیاست هستند، سفسطه میکنند، تا به صندلی قدرت تکیه کنند.
وقتی به این صندلی رسیدند، دیگر سفسطه هم نمیکنند، بلکه با امکانات بیشتر خود از زندگی خود لذت می‌برند.
پیچیدگی فلسفی ذهن من از تو بیشتر است.
اما پیچیدگی‌های تو الوان هستند و امیدوارم حوصله ات از پیاده روی با من سر نرود.
یک شکلات در جیبم پیدا کردم و همان لحظه آرزوی یک پیاله چای معطر ارل گری کردم، که در دستان هر دومان ظاهر شد.
کانت لبخندی زد و گفت:
"من به این چای تو خیلی عادت کردم.
وقتی با بقیه فیلسوف ها دور هم جمع می‌شویم، راجع به این چای حرف میزنم.
خیام هم آن را می‌شناسد، چون زیاد با تو چای خورده ست.
اما بقیه حسرت می‌کشند.
آرزوی چای سومی کردم و به او گفتم:
" هوا دیگر در آلمان روشن شده ست و من امروز کارهایم خیلی زیادند.
این چای را لطفا به شوپنهاور ببخشید استاد.
میدانم که مادر سختگیری داشته ولی او هم باید یاد بگیرد که همه زنها مثل هم نیستند.
اگر نخواست، به فیلسوفی دیگر آن را ببخشید.
اما به ارسطو نه.
من نفرت او را راجع به جنگ ایران بر علیه یونان درک میکنم.
اما او الکساندر را فرستاد و تخت جمشید نابود شد.
از او دلخور هستم.
چطور می‌شود که یک فیلسوف به این عظمت، دنبال انتقام و جنگ باشد. "
کانت لبخندی زد و گفت:
" فکر کنم، اگر آن را به افلاطون ببخشم، تو راضی تر باشی.
چون او هم تصور عظمت مدینه فاضله را داشت و مثل تو جسور و در مسیر مخالف آب شناور بود.
قرار بعدی مان باشد برای کمی قبل از کریسمس.
برایت هدیه ای در نظر گرفته ام. "
او را بغل کردم و همان لحظه آرزوی کوفته کونیگز برگ کردم.
او لبخند ملیحی زد و روی هلال ماه نشست، دستمال سفیدش را روی گردنش فیکس کرد و شروع کرد به میل کردن کوفته.
در حالی که من دور خودم به سمت زمین میچرخیدم و از نتیجه حرکت بالهایم مسرور بودم.

©سوسن آفرین

......

Gestern Nacht bin ich wieder mit Kant im Schlaf spazieren gegangen.
Ich mag ihn wirklich.
Er hat keine Neigung zu irdischem Humor, aber wenn er selbst Humor verwendet, brauche ich zwei Tage, um ihn zu verstehen.
Ich habe ihm ein wenig von den jüngsten Ereignissen erzählt und dass ich ein Konto für die Facebook- und Instagram-Plattformen aus anderen Gründen wieder erstellt habe.
Das Leben der Menschen ist seit Jahren verbunden mit Software, und für die einfachsten Aufgaben muss eine neue Anwendung installiert werden.
Kant interessiert sich nicht für die virtuelle Welt, und er versteht mich in dieser Hinsicht, außer dass mich ein Körper einschränkt und ich die virtuelle Welt noch brauche.
Einen Moment später saßen wir auf dem Saturn.
Und ich berührte den Staub in seinen Gürteln, er war sehr heiß.
Ich fragte ihn nach Politik und meinte, dass meine Depression vielleicht viele Dinge verallgemeinert, und deshalb ich nicht scharfsinnig genug sein kann.
Er hob leicht missmutig die Augenbrauen und sagte:
„Politik ist etwas für Leute, die Sophisterei statt Philosophie betreiben.
Du philosophierst zu viel, und Deine künstlerische Ader spottet manchmal der Logik.

Aber Sophisterei ist überhaupt nicht Dein Ding.
Wenn Du Präsident eines Landes wärest, würdest Du eine Partei gegen sich selbst gründen und die Menschen gegen Dich aufbringen.
Ich möchte Deine Macht nicht ignorieren, aber Du willst vieles ändern und ein Utopia erreichen.
Die meisten Menschen, die in der Politik tätig sind, greifen auf Sophisterei zurück, um sich an die Macht zu klammern.
Wenn sie diese Machtposition erreicht haben, greifen sie nicht mehr auf Sophisterei zurück, sondern genießen ihr Leben mit ihren größeren Mitteln.
Die philosophische Komplexität meines Geistes ist größer als Deine.
Aber Deine Komplexität ist bunt, und ich hoffe, Du langweilst Dich nicht, wenn Du mit mir spazieren gehst.
Ich fand eine Schokolade in meiner Tasche und wünschte mir sofort eine Tasse duftenden Earl Grey Tee, der in unseren beiden Händen erschien.
Kant lächelte und sagte:
„Ich habe mich sehr an Deinen Tee gewöhnt.
Wenn wir uns mit anderen Philosophen treffen, spreche ich über diesen Tee. Khayyam kennt ihn auch, denn er hat oft mit Dir Tee getrunken.
Aber die anderen vermissen ihn. "
Ich wünschte mir einen dritten Tee und sagte zu ihm:
„ln Deutschland ist langsam der Tag angekommen, und ich habe heute viel zu tun. Bitte geben Sie diesen Tee dem Schopenhauer, Meister.
Ich weiß, dass seine Mutter streng war, aber er muss auch lernen, dass nicht alle Frauen gleich sind.
Wenn er es nicht will, geben Sie es einem anderen Philosophen.
Aber nicht Aristoteles.
Ich verstehe seinen Hass auf den Perserkrieg gegen Griechenland.
Aber er schickte Alexander, und Persepolis wurde zerstört.
Ich fühle mich von ihm beleidigt.
Wie kann ein Philosoph von solcher Größe Rache und Krieg suchen? "
Kant lächelte und sagte:
„Ich glaube, Du wärest zufriedener, wenn ich es Platon geben würde.
Denn auch er hatte die Vorstellung von der Größe der Utopie und war, wie Du, mutig und schwamm gegen den Strom.
Unser nächster Termin ist kurz vor Weihnachten.
Ich habe ein Geschenk für Dich.“
Ich umarmte ihn und wünschte mir für ihn sofort eine Königsberger Klopse.
Er lächelte süß, setzte sich auf die Mondsichel, band sich seine weiße Serviette um den Hals und begann, die Fleischbällchen zu essen.
Während ich mich in Richtung Boden drehte, erfreut über das Leistung meiner Flügel.

©Susan Afarin

.....

Last night, I went for a sleepwalk with Kant again.
I really like him.
He has no inclination for earthly humor, but when he uses humor himself, it takes me two days to understand him.
I told him a little about recent events and that I'd recreated a Facebook and Instagram account for other reasons.
People's lives have been connected to software for years, and even the simplest tasks require installing a new application.
Kant isn't interested in the virtual world, and he understands me in this respect, except that a body limits me, and I still need the virtual world.
A moment later, we were sitting on Saturn.
And I touched the dust in its belt; it was very hot.
I asked Kant about politics and suggested that perhaps my depression generalizes many things, and that's why I can't be perspicacious enough.
He raised his eyebrows slightly disgruntled and said:
"Politics is for people who practice sophistry instead of philosophy.
You philosophize too much, and your artistic flair sometimes defies logic.
But sophistry isn't your thing at all.
If you were president of a country, you would form a party against yourself and turn the people against you.
I don't want to ignore your power, but you want to change many things and achieve an utopia.
Most people in politics resort to sophistry to cling to power.
Once they reach this position of power, they no longer resort to sophistry but enjoy their lives with their greater means.
The philosophical complexity of my mind is greater than yours.
But your complexity is colorful, and I hope you won't be bored when you walk with me."
I found a chocolate in my pocket and immediately wished for a cup of fragrant Earl Grey tea, which appeared in both our hands.
Kant smiled and said:
"I've become very accustomed to your tea.
When we meet with other philosophers, I talk about this tea.
Khayyam knows it too, for he often drank tea with you.
But the others miss it."
I wished for a third tea and said to him:
"Day has slowly arrived in Germany, and I have much to do today.
Please give this tea to Schopenhauer, Master.
I know his mother was strict, but he also needs to learn that not all women are equal.
If he doesn't want it, give it to another philosopher.
But not Aristotle.
I understand his hatred of the Persian War against Greece.
But he sent Alexander, and Persepolis was destroyed.
I feel insulted by him.
How can a philosopher of such stature seek revenge and war?"
Kant smiled and said,
"I think you'd be happier if I gave it to Plato.
For he, too, had the idea of ​​the greatness of utopia and, like you, was brave and swam against the tide.
Our next appointment is just before Christmas.
I have a present for you."
I hugged him and immediately wished for a Königsberger Klopse for him.
He smiled sweetly, sat on the crescent moon, tied his white napkin around his neck, and began eating the meatballs.
While I turned toward the ground, delighted with the performance of my wings.

©Susan Afarin

اگر اینقدر به پیشرفت و سود و موفقیت فکر نمیکردیم، جهان جای زیباتری بود.
من خیلی رک حرف میزنم و چپ و راست را با هم میرنجانم.
ریشه من ایرانی ست، زبان مادریم فارسی ست و با اینکه از سال دوهزار و نه به بعد ایران نرفته ام، دلم تا ابد برای زادگاه مادریم تنگ است و عاشقش هستم.
فکر میکنم اجازه دارم، از سیاست غلط غرب، خصوصا آمریکا همیشه انتقاد کنم که بعد از انگلیس به استعمار ایران بوسیله سلطنت و مذهب ادامه داد.
به عنوان یک آلمانی هم دلم برای آلمان می‌سوزد.
سیاست آلمان هم اغلب اجازه آمریکا را لازم دارد و در خصوص بیان تمایلاتش از جنگ جهانی دوم به بعد مجبور به سکوت شده ست.
قسمت راست گرای آلمان مجبور بوده ست، زیر زمینی بماند یا حداقل پشت دیوارهای مجلس، تا بالاخره انفجار آ اف د اتفاق افتاد.
از سویی سعی میکنم، راست گرایان را هم بفهمم.
آنها اغلب انسان‌هایی بدون دانش هستند و در لحظه زندگی می‌کنند و به دنبال آنالیز نیستند، بلکه تماشاگرهای منتقد هستند.
آمریکا از طرفی در تصمیمات آلمان دخالت و نظارت دارد و از طرفی، با جنگهایی که از روی ترس و بخاطر منافع مادی در کشورهای دیگر راه می اندازد، با اینکه کشورهای صنعتی هم در آن ذی نفع هستند، باعث تخریب و نابودی کشورها و آوارگی و بی پناهی مردمان جهان سوم می‌شود.
اما نگاهداری و قبول این آوارگان را فقط روی دوش چند کشور محدود، خصوصا آلمان می‌گذارد.
ضمن اینکه  آدمهای بدون مشکلی هم این وسط سؤ استفاده می‌کنند و فقط بخاطر منافع اولیه مادی، نان شب خود، میان این آوارگان کلک می‌زنند و می‌مانند و هیچوقت با اجتماع آلمان منطبق نمیشوند.
من خودم خارجی حساب میشوم ولی میان نفرت و پیش داوری راست ها و مذهب و افکار دگم و عقب مانده برخی خارجی‌ها له میشوم.
از بچگی بخاطر فرهنگ دوگانه ایران، سمت و غرب گرایی، فیلم‌های هالیوودی نگاه کردم و موزیک آمریکایی گوش دادم و خیلی چیزهای آنها را دوست دارم، خصوصا بزرگ بودن و سایز مساحت و امکانات آنها را ولی هیچوقت به آمریکا سفر نکردم و با چیزهایی که در طی پنج سال اخیر تجربه کردم، فکر نمی‌کنم، هیچوقت هم دلم بخواهد که آمریکا را ببینم.
مشکل من با آمریکا فقط سیاست وحشتناک آنها نیست.
بلکه جاه طلبی غیر عادی، بدیهی بودن اینکه، ارزش انسانی آنها از دید خودشان برتر از بقیه جهان است.
برای همین نمی‌فهمم که چرا ترامپ راست گرا حق تئاترهای غیر انسانی دارد و ما در آلمان فقط نگاه می‌کنیم و می‌گوییم، خوب رئیس جمهور آمریکاست، پس حق دارد.
کنترل جمعیت، ترانس پارنس و واقع گرایی چیزی ست که همه جهان نیازمند آن است.
من عاشق خیال‌پردازی‌های زیبا در خصوص دنیایی شگفت‌انگیز هستم که در آن مردم فرزندانی دارند که واقعاً آنها را می‌خواهند و همه چیز صادقانه و محترمانه و بدون سلسله مراتب است، مردم طبق ارزش‌های فردی خود زندگی می‌کنند بدون اینکه به کسی آسیبی برسانند.

©سوسن آفرین
......

Wenn wir nicht so sehr an Fortschritt, Profit und Erfolg denken würden, wäre die Welt ein schönerer Ort.
Ich spreche sehr offen und verletze sowohl die Linke als auch die Rechte.
Ich habe iranische Wurzeln, meine Muttersprache ist Persisch, und obwohl ich seit 2009 nicht mehr im Iran war, vermisse ich den Geburtsort, wie wir lraner sagen, mein Mutterland für immer und ich liebe ihn.
Ich denke, ich darf die falsche Politik des Westens, insbesondere Amerikas, das nach England den Iran durch Monarchie und Religion kolonisierte, immer kritisieren. Als Deutsche tut mir Deutschland auch leid.
Auch die deutsche Politik benötigt oft die Erlaubnis der Amerikaner und ist seit dem Zweiten Weltkrieg gezwungen, über ihre Wünsche Stillschweigen zu bewahren.
Die Rechte Szene Deutschlands musste im Untergrund bleiben, oder zumindest hinter den Mauern des Parlaments, bis es schließlich zur AfD-Explosion kam. Andererseits versuche ich, die Rechten zu verstehen.
Es sind oft ungebildete Menschen, die im Hier und Jetzt leben und keine Analyse suchen, sondern kritische Beobachter auf alles ihnen Unbekannte sind.
Einerseits mischt sich Amerika in deutsche Entscheidungen ein und überwacht sie, andererseits verursacht sie mit den Kriegen, die sie aus Angst und materiellen Interessen in anderen Ländern führt, obwohl auch Industrieländer daran Interesse und Profit haben, die Zerstörung und Vernichtung von Ländern sowie die Vertreibung und Hilflosigkeit der Menschen in der Dritten Welt.

Die Verantwortung für die Versorgung und Aufnahme dieser Flüchtlinge legt es jedoch nur auf die Schultern weniger Länder, insbesondere Deutschlands.
Gleichzeitig missbrauchen auch Menschen ohne Probleme diese Situation und betrügen und bleiben nur für ihre primären materiellen Interessen, ihren eigenen Lebensunterhalt, unter diesen Flüchtlingen und passen sich nie der deutschen Gesellschaft an.
Ich selbst werde als Ausländer betrachtet, aber ich bin zermalmt zwischen dem Hass und den Vorurteilen der Rechten und der Religion und den dogmatischen und rückständigen Gedanken einiger Ausländer.
Aufgrund der dualen Kultur des Iran mit Tradition und Verwestlichung habe ich seit meiner Kindheit Hollywood-Filme gesehen und amerikanische Musik gehört.
Mir gefällt vieles an USA, insbesondere ihre Größe, die Weitläufigkeit und die Möglichkeiten.
Ich bin jedoch noch nie in Amerika gewesen, und nach dem, was ich in den letzten fünf Jahren erlebt habe, glaube ich nicht, dass ich jemals dorthin reisen möchte.
Mein Problem mit Amerika ist nicht nur ihre schreckliche Politik.
Sondern ihre Arroganz, die offensichtliche Tatsache, dass ihr menschlicher Wert in ihren eigenen Augen höher ist als der des Rests der Welt.
Deshalb verstehe ich nicht, warum der rechte Trump das Recht auf unmenschliche Theatralik hat und wir in Deutschland nur zusehen und sagen:
Nun ja, er ist der Präsident der Vereinigten Staaten, also hat er das Recht dazu.
Fortpflanzungsethik, Transparenz und Realismus sind das, was die ganze Welt braucht.
Ich liebe schöne Fantasien von einer wundervollen Welt, in der, Menschen Kinder bekommen, die sie sich wirklich wünschen und alles ehrlich und respektvoll und ohne Hierarchie verläuft, Menschen nach ihren individuellen Werten leben, ohne jemandem zu schaden.

©Susan Afarin

......

If we didn't focus so much on progress, profit, and success, the world would be a better place.
I speak very openly and offend both the left and the right.
I have Iranian roots, my native language is Persian, and although I haven't been to Iran since 2009, I miss my birthplace, as we Iranians say, my motherland forever, and I love it.
I think I'm always allowed to criticize the wrong policies of the West, especially America, which, after England, colonized Iran through monarchy and religion.
As a German, I also feel sorry for Germany.
German politics, too, often requires American permission and has been forced to keep their wishes secret since World War II.
The right-wing scene in Germany had to remain underground, or at least behind the walls of parliament, until the AfD finally exploded.
On the other hand, I try to understand the right.
They are often uneducated people who live in the here and now and don't seek analysis, but are critical observers of everything unknown to them.
On the one hand, America interferes in and monitors German decisions; on the other hand, with the wars it wages in other countries out of fear and material interests, even though industrialized countries also have an interest and profit in doing so, it causes the destruction and annihilation of countries, as well as the displacement and helplessness of people in the Third World.
However, it places the responsibility for providing for and receiving these refugees on the shoulders of only a few countries, especially Germany.
At the same time, even people without problems abuse this situation, cheating and remaining among these refugees solely for their primary material interests, their own livelihood, and never adapting to German society.
I myself am considered a foreigner, but I am crushed between the hatred and prejudice of the right and religion, and the dogmatic and backward thinking of some foreigners.
Due to Iran's dual culture of tradition and Westernization, I have watched Hollywood films and listened to American music since childhood.
I like many things about the USA, especially its size, vastness, and opportunities. However, I have never been to America, and after what I've experienced in the last five years, I don't think I ever want to go there.
My problem with America isn't just its terrible policies.
But its arrogance, the obvious fact that its human value is higher in its own eyes than that of the rest of the world.
That's why I don't understand why the right-wing Trump has the right to engage in inhuman theatrics, while we in Germany just watch and say:
Well, he's the President of the United States, so he has the right to do it. Reproductive ethics, transparency and realism are what the whole world needs.
I love beautiful fantasies of a wonderful world in which people have the children they really want and everything is honest and respectful and without hierarchy, people live according to their individual values ​​without harming anyone.

©Susan Afarin

Cover Pari Zangeneh Lulluby 2

You should call the stars at night!
Moonlight, light and stars, go secretly into the spring dream.
My daughter is a cowslip.
La la la la

When did the stars kiss you?
One night in a strange land,
candles, flowers and butterflies were set on fire.
The stars haven't slept since then.
La la la la

Who called the stars?
Fireflies, poetry and lyrics, secretly went into the spring dream.
My heart garden has no buds.
La la la la

خواب میدیدم که در جنگلی سرد و بارانی روی برگهای خیس پاییزی نشسته ام.
صدای جیغ‌های زنی که در حال زایمان بود، دلم را ریش می‌کرد.
نمی‌دانم برای چه ما آنجا بودیم.
پرستاری و کارهای پزشکی را بلدم، می‌توانستم حتی از او خون بگیرم، یا به او یک سرم وصل کنم، ولی نه امکاناتش مهیا بود و نه به درد این مشکل می‌خورد.
نه ماما بودم و نه دکتر.
اما زن بدبخت، خیلی درد می‌کشید.
چشمانم را بستم و با خودم گفتم، روحیه دادن حداقل کاریست که میتوانی بکنی.
دستش را لحظه کوتاهی فشردم و گفتم:
"من هر کاری بتوانم برایت انجام می‌دهم ولی باید قوی باشی.
به تو قول می‌دهم که تا یک ساعت دیگر دردت کمتر شده باشد."
او لبخند کمرنگی زد و قطره اشکی از کنار چشمش چکید.
زیبا، جوان و معصوم بود.
دهانه رحم باز شده بود و سر بچه پیدا بود.
با صدای بلندی که از خودم توقع نداشتم، مرتب به او میگفتم که کی نفس بگیرد و کی پرس کند.
چند دقیقه بعد، گلوله قرمز رنگ زیبایی در دستان من بود.
یک دختر بچه زیبا که خنده دار و ریز گریه میکرد.
بند ناف را بریدم و جفتش را هم چال کردم.
کنار ما آتش ملایمی میسوخت.
برگهای نعناعی کنارمان روییده بودند.
چند متر دورتر درختچه های زیره دیدم و برگهای آنها را هم چیدم و چای معطری دم کردم، تا زائو انرژی از دست رفته را به دست آورد.
او بچه اش را بغل کرده بود و هر دو در خواب شیرینی به سر می‌بردند.
با خودم فکر کردم که باید چیزی برای خوردن پیدا کنم.
اما من شکارچی نبودم که خرگوش بکشم، باید به گیاهان و قارچها بسنده میکردم و این برای زائو کافی نبود.
یک لحظه با خودم فکر کردم، اصلا من اینجا چه میکنم؟!
این زن کیست.
آفتاب نور ملایمی از خودش نشان داد و ابرها کمی مهربان شدند.
آهسته به صورت زن نگاه کردم، مادرم بود که آیدا را بغل گرفته بود.
کنار آنها دراز کشیدم و نمی‌دانم که خوابیدم، یا مردم.

©سوسن آفرین
......

Ich träumte, ich säße auf nassem Herbstlaub in einem kalten, regnerischen Wald. Die Schreie einer Frau in den Wehen zerrissen mir das Herz.
Ich weiß nicht, warum wir dort waren.
Ich kenne mich aus mit der Arbeit einer Krankenschwester und allgemein im Gesundheitswesen.
Ich könnte ihr sogar Blut abnehmen oder ihr eine lnfusion verpassen aber weder waren die Einrichtungen vorhanden, noch waren sie für dieses Problem geeignet.
Ich war weder Hebamme noch Frauenarzt.
Aber die arme Frau hatte solche starke Schmerzen.
Ich schloss die Augen und sagte mir, dass Ermutigung das Mindeste war, was ich tun konnte.
Ich drückte kurz ihre Hand und sagte:
„Ich werde alles für Dich tun, aber Du musst stark sein.
Ich verspreche Dir, dass Deine Schmerzen in einer Stunde nachlassen werden.“
Sie lächelte schwach, und eine Träne fiel ihr aus dem Augenwinkel.
Sie war wunderschön, jung und unschuldig.
Ihr Gebärmutterhals war geöffnet, und der Kopf des Babys war zu sehen.
Mit einer Stimme, die ich nicht von mir erwartet hatte, sagte ich ihr immer wieder, wann sie atmen und wann sie pressen sollte.
Ein paar Minuten später hielt ich einen wunderschönen roten Ball in meinen Händen.
Ein wunderschönes kleines Mädchen, das komisch und winzig weinte.
Ich durchtrennte die Nabelschnur und auch die Plazenta.
Neben uns brannte ein sanftes Feuer.
Minzblätter wuchsen neben uns.
Ein paar Meter entfernt sah ich Kreuzkümmelbüsche.
Ich pflückte ihre Blätter und brühte duftenden Tee, damit die Gebärende die verlorene Energie zurückgewinnen konnte.
Sie umarmte ihr Baby und beide schliefen süß.
Ich dachte mir, ich müsste etwas zu essen finden.
Aber ich war kein Jäger, der Kaninchen tötete, ich musste mich mit Pflanzen und Pilzen begnügen, und das war der Gäberende nicht genug.
Einen Moment lang dachte ich:
Was mache ich hier überhaupt?!
Wer ist diese Frau?
Die Sonne schien sanft und die Wolken wurden etwas freundlicher.
Ich blickte langsam in das Gesicht der Frau; es war meine Mutter, die Aida in Armen hielt.
Ich legte mich neben sie und weiß nicht, ob ich einschlief oder starb.

©Susan Afarin

......

I dreamed I was sitting on wet autumn leaves in a cold, rainy forest.
The screams of a woman in labor tore at my heart.

I don't know why we were there.
I know about the work of a nurse and healthcare in general.
I could even take her blood or give her an IV, but neither the facilities were available nor were they suitable for this problem.
I was neither a midwife nor an OB-GYN.
But the poor woman was in so much pain.
I closed my eyes and told myself that encouragement was the least I could do.
I gave her hand a quick squeeze and said,
"I'll do anything for you, but you have to be strong.
I promise your pain will subside in an hour."
She smiled faintly, and a tear fell from the corner of her eye.
She was beautiful, young, and innocent.
Her cervix was open, and the baby's head was visible.
In a voice I didn't expect from me, I told her over and over when to breathe and when to push.
A few minutes later, I held a beautiful red ball in my hands.
A beautiful little girl, crying strangely and tiny.
I severed the umbilical cord and also the placenta.
A gentle fire burned beside us.
Mint leaves grew beside us.
A few meters away, I saw cumin bushes.
I plucked their leaves and brewed fragrant tea so the woman in labor could regain her lost energy.
She hugged her baby, and they both slept sweetly.
I thought to myself, I had to find something to eat.
But I wasn't a hunter who killed rabbits; I had to make do with plants and mushrooms, and that wasn't enough for the woman giving birth.
For a moment, I thought:
What am I even doing here?!
Who is this woman?
The sun shone gently, and the clouds became a little friendlier.
I slowly looked into the woman's face; it was my mother, holding Aida in her arms.
I lay down next to her, not knowing whether I fell asleep or died.

©Susan Afarin

امروز ایمیل عجیبی دریافت کردم.
از جایی که اصلا نمی‌شناختم ولی واقعی بود.
از بس که هکر و دروغگو و شیاد زیاد است و لیف آنها به قول ایرانیها به پشت من خورده است، به هر چیز ناشناخته ای مشکوک هستم و با گارد و ترس و بداخلاقی جواب میدهم.
چکار کنم، تا حالا کسی پیدا نشده که حال مرا بپرسد، بدون آنکه آزارش نرسد.
آدمها اغلب برای هدف خاصی کاری می‌کنند، نه بخاطر خود آن کار و این در من خوشدل بربادرفته هم عدم اعتماد درست کرده است.
دلم می‌خواهد که حرفهای تلخ من از دل همه آنها که آزارم کردند، بیرون بروند و بزرگواری بیگناهان، مرا هم بخاطر خستگی و کهولت و تجارب بدم ببخشاید.

©سوسن آفرین
......

Heute habe ich eine seltsame E-Mail erhalten.
Von einem mir völlig unbekannten Ort, aber sie war echt.
Es gibt so viele Hacker, Lügner und Betrüger, und wie die Iraner sagen: Sie haben mir den Rücken ordentlich geschrubt.
Ich bin allem Unbekannten gegenüber misstrauisch und reagiere mit Zurückhaltung, Angst und schlechter Laune.
Was soll ich tun?
Bisher hat mich kaum jemand nach meinem Befinden gefragt, ohne mich verletzen zu wollen.
Menschen tun Dinge oft aus einem bestimmten Grund, nicht um der Arbeit selbst willen.
Das hat bei mir ein Gefühl der Hoffnungslosigkeit und des Misstrauens hervorgerufen.
Ich möchte, dass meine bitteren Worte aus den Herzen all derer herauskommen, die mich verletzt haben, und dass die Unschuldigen mir meine Müdigkeit, mein Alter und meine schlechten Erfahrungen wegen ihrer Großzügigkeit vergeben.

©Susan Afarin

.......

Today I received a strange email.
From a place completely unknown to me, but it was real.
There are so many hackers, liars, and scammers, and as the Iranians say, they gave me a good scrubbing.
I'm suspicious of anything unknown and react with hesitancy, fear, and a bad mood. What should I do?
So far, hardly anyone has asked me how I'm doing without wanting to hurt me. People often do things for a reason, not for the sake of the work itself.
This has left me with a feeling of hopelessness and distrust.
I want my bitter words to flow from the hearts of all those who have hurt me, and for the innocent to forgive me for my tiredness, my age, and my bad experiences cause of their generosity.

©Susan Afarin

For a couple things l created again FB and lnstagram, but l don't like them anyway.

© can't be read, so l got c🤐

©Susan Afarin

خواب و من به هم عادت نمی‌کنیم.
با اینحال، فردای شبهایی که اصلا نمیخوابم، خیلی ترسناک هستند.
موزیک دیشب خیلی خوب بود.
اکثر گروه بسیار جوان و پر انرژی بودند ولی با اینحال بسیار زیبا و هارمونیک می‌نواختند.
اما متاسفانه فضای کوچک و تینیتوس و موزیک با هم برای من امکان پذیر نیستند و به همین خاطر، در آنتراکت وسط دو بخش، تصمیم گرفتم به خانه بازگردم.
اما سالون خیلی تاریک و شلوغ بود.
سه نفر از پشت سر سعی کردند، مرا نگه دارند، اما من به پرت شدن ادامه دادم و چهار پله یکی کردم ولی زمین نخوردم.
دیشب وقتی از روی پله ها به سمت پایین پرت شدم، به این فکر کردم که این نرم رد شدن از روی موانع، تنها چیز مشترک من با گربه هاست.
به دلیل سرگیجه هایی که از دوران بچگی دارم و گاه به ضعف و غش می انجامد، در حین بیهوش شدن، گاه موفق میشوم، سانحه را کنترل کنم و نرم‌تر پرت شوم.
جز من، همه آدمها دو نفره یا در گروه آمده بودند و خیلی ها انگلیسی زبان بودند.
برایم جالب بود که توریست های انگلیسی، جاز آلمانی گوش می‌دادند.
من عاشق جاز هستم، اما همیشه جاز ملودیک یا سووینگ را ترجیح خواهم داد.
تحریر ها و کل کل های موزیکی در فرم آزاد خود حتما برای نوازندگان و آنهایی که نت را دنبال می‌کنند، جالب هستند.
من همیشه در موزیک به دنبال ریتم هستم.
باید بتوانم آن را بخوانم.
به یک پروژه فکر کردم که صدای خودم را به جای چند دستگاه موزیک با ولوم و زیر و بم های متفاوت بخوانم و آنها را ادغام کنم.
اما تدوین حوصله می‌خواهد و من آدم بی صبری هستم.
در میان چهار قطعه ای که دیشب شنیدم، ورژن این گروه موزیک از قطعه مومپیتز ساخته خانم کلودیا دوفینگر برایم از همه زیباتر بود.
چقدر وسط شهر کلن شلوغ است.
این را دوست دارم.
اما متاسفانه خیلی هم کثیف و پر از آدم‌های بدبخت است.
معتادها، گداها، فاحشه ها، بی خان و مان ها...
به نوی مارکت نگاهی کردم و به خاطر آوردم که سالهای نود میلادی، چقدر زیبا بود و آدمهایی که قدم میزدند، چقدر مهربان‌تر و آسوده خیال تر بودند.
هنگام برگشتن چند مرد جوان قصد مزاحمت داشتند و نگاه هایشان انزجار انگیز بود.
اگر ایران بودم، حداقل میگفتم:
"بچه جان، مگر خودت خواهر و مادر نداری؟!"
اما اینجا از آلمانی‌ها نمی‌توان چنین چیزی پرسید، چون منظور آدم را نمیفهمند.
الان دیگر به سنی رسیده ام که به آنها بگویم:
"برو بچه جان.
برو، من همسن مادرت هستم."

©سوسن آفرین
......

Schlaf und ich gewöhnen uns nicht aneinander.
Der nächste Tag nach Nächten, wenn ich überhaupt nicht schlafe, ist jedoch sehr beängstigend.
Die Musik gestern Abend war sehr gut.
Die meisten Bandmitglieder waren sehr jung und voller Energie und spielten sehr schön und harmonisch.
Leider sind der kleine Raum und Tinnitus und Musik für mich nicht vereinbar, und so beschloss ich in der Pause zwischen den beiden Teilen, nach Hause zu gehen.
Aber der Salon war sehr dunkel und überfüllt.
Drei Leute versuchten, mich von hinten zurückzuhalten, aber ich sprang weiter und nahm vier Stufen auf einmal, ohne zu fallen.
Gestern Abend, als ich die Treppe hinuntersprang, dachte ich, dass diese Geschmeidigkeit beim Überspringen von Hindernissen das Einzige war, was ich mit Katzen gemeinsam hatte.
Aufgrund des Schwindels, den ich seit meiner Kindheit habe und der manchmal zu Schwäche und Ohnmacht führt, gelingt es mir manchmal, den Unfall zu kontrollieren und sanfter zu fallen, wenn ich ohnmächtig werde.
Außer mir kamen alle paarweise oder in Gruppen, und viele sprachen Englisch.
Ich fand es interessant, dass die englischen Touristen deutschen Jazz hörten.
Ich liebe Jazz, aber ich werde immer melodischen oder Swing-Jazz bevorzugen.
Freie musikalische Notationen und Kompositionen sind sicherlich interessant für Musiker und diejenigen, die den Noten folgen können.
Ich suche immer nach Rhythmus in der Musik, damit ich sie singen kann.
Ich dachte an ein Projekt, bei dem ich meine eigene Stimme singe, anstatt mehrere Musikinstrumente mit unterschiedlicher Lautstärke und Tonhöhe zu verwenden und sie zusammenzuführen.
Aber das Bearbeiten erfordert Geduld, und ich bin ein ungeduldiger Mensch.
Von den vier Stücken, die ich gestern Abend gehört habe, war die Version dieser Band von Claudia Döffingers Stück „Mumpitz“ für mich die schönste.

Wie überfüllt die Kölner Innenstadt ist.
Ich liebe sie.
Aber leider ist sie auch sehr schmutzig und voller unglücklicher Menschen. Süchtige, Bettler, Prostituierte, Obdachlose …
Ich schaute auf den Neumarkt und erinnerte mich daran, wie schön er in den 1990er-Jahren war und wie freundlicher und entspannter die Menschen damals waren.
Als ich zurückkam, versuchten mich ein paar junge Männer zu belästigen, und ihre Blicke waren abstoßend.
Wenn ich im Iran wäre, würde ich zumindest sagen:
„Junge, hast Du selbst keine Schwester und Mutter?!“
Aber so etwas kann man Deutsche hier nicht fragen, weil sie nicht verstehen, was man meint.
Jetzt bin ich alt genug, um ihnen zu sagen:
„Geh, Junge.
Geh, ich bin so alt wie Deine Mutter.“

©Susan Afarin

.......

Sleep and I don't get used to each other.
However, the next day after nights when I don't sleep at all is very frightening.
Last night's music was very good.
Most of the band members were very young and full of energy, and they played beautifully and harmoniously.
Unfortunately, the small room and tinnitus and music are incompatible for me, so during the break between the two parts, I decided to go home.
But the lounge was very dark and crowded.
Three people tried to hold me back from behind, but I kept jumping, taking four steps at a time without falling.
Last night, as I jumped down the stairs, I thought that this agility in jumping over obstacles was the only thing I had in common with cats.
Because of the dizziness I've had since childhood, which sometimes leads to weakness and fainting, I sometimes manage to control the accident and fall more gently when I faint.
Except for me, everyone came in pairs or groups, and many spoke English.
I found it interesting that the English tourists were listening to German jazz.
I love jazz, but I will always prefer melodic or swing jazz.
Free musical notation and composition are certainly interesting for musicians and those who can follow music.
I'm always looking for rhythm in music so I can sing it.
I was thinking of a project where I sing my own voice instead of using multiple musical instruments with different volumes and pitches and blending them together.
But editing requires patience, and I'm an impatient person.
Of the four pieces I heard last night, this band's version of Claudia Döffinger's piece "Mumpitz" was the most beautiful for me.
How crowded Cologne's city center is.
I love it.
But unfortunately, it's also very dirty and full of unhappy people.
Addicts, beggars, prostitutes, homeless people...
I looked at the Neumarkt and remembered how beautiful it was in the 1990s and how friendlier and more relaxed people were back then.
When I returned, a few young men tried to harass me, and their looks were repulsive.
If I were in Iran, I would at least say:
"Hey little boy, don't you have a sister and mother yourself?!"
But you can't ask Germans that kind of thing here because they don't understand what you mean.
Now I'm old enough to tell them:
"Go on, boy.
Go on, I'm in your mother's age."

©Susan Afarin

I'm not an opportunist who waits for possibilities.

Being a true friend and staying of the side of true friends will always be my path.

But l don't believe in chances that greedy people want to share with me.

It will never be enough for greed the whole of the world so l let such creatures alone with their bizarr thoughts.

Chance is now, the moment, the tender breez which caresses my skin, the loud street, smile of nice people without watching back, the sound of Rhine in my ears, knowing and appreciating the worth of loving nice people in my life, birds songs and the couple humble abilities with my brain and hands.

l don't believe cowards, betrayers, liars, hypocrites and greedy stingy people.

Sometimes l think that getting old has also its adventages.

You can't be fooled with any outwards and will have no patience for superfacialities.

Oh, surely, l have special wonderful friends
They're not many, but are true dimonds in life bends
Friend is someone who respects you and loves and mends
Who wants to fool you with his wealth, sits in his Benz
Wants to give you alms, his preached chance, unending wends
Takes all of your nothing, insults you, calls you tens
Who discriminates you with ugly hints, wrong lends
Let him lie and brag for his unfriends, lack of lens
Love and ugliness both exist in our own gens
Worthy feelings and charakters remain at ends

©Susan Afarin

Bild: Kino&Co

دیشب یک فیلم خیلی قدیمی نگاه کردم که آن را نمی‌شناختم، عشق سواستفاده شده.
ویلیام هارت را با نامش شناختم، که در نقش یک وکیل عاشق موکل خود شده بود.
موکل او زنی جوان بود که از سن شانزده سالگی تنها با یک مرد دوست شده بود و عاشق او بود، که او خشونت جسمی زیادی داشت.
مرد جوان مثل اغلب مردان دیگر نمی‌دانست با آدرنالین و تستوسترون اضافه خود چه کند.
ضمن اینکه سطح خانواده زن هم بالاتر بود و او احساس کمبود و حسادت بیشتری می‌کرد.
مرد جوان دختر بیچاره را کتک میزد، به او افتراهای کریه جنسی میزد، تا بتواند جسم او را بیازارد.
بعدها که خانواده زن جوان او را برای آسایش و حمایت از این مکان دور کردند، مرد با زن دیگری دوست شد و او را هم کتک میزد، تا حدی که زن را افلیج کرد و او برای همیشه روی صندلی چرخدار نشسته بود.
ویلیام هارت در دادگاه از زن جوان پرسید، چرا خشونت را تحمل کرده است؟!
با کمال تعجب، جوابی که شنیده شد، این بود:
"او عاشق من بود و سعی می‌کرد از طریق جسم، از طریق پوست به من نزدیکتر شود.
کتک زدن‌های او نشانه عشق وافر و بی شائبه او بود."
زن معلول که قربانی جسمی بزرگتری بود، در حال ترک کردن دادگاه رو به زن گفت:
"تو به این می‌گویی عشق؟!
این هیچ ربطی به عشق ندارد.
او شش سال است راه می‌رود ولی من دیگر قادر به راه رفتن نخواهم بود. "
قربانیان جسمی این جهان هم کمتر از قربانیان روحی نیستند.
کسی که نتواند به خودش احترام بگذارد و خودش را دوست داشته باشد، هیچگاه نخواهد توانست کسی دیگر را دوست بدارد، چون مثل بیماران مبتلا به استسقا، محبت را می‌گیرد ولی جذب نمی‌شود و او همیشه یک انسان بی عشق خواهد بود.
در دوست داشتن خود هم باید دقت کرد، آنهایی هم که فقط به خودشان اهمیت می‌دهند، از آن سوی بام افتاده اند و وجودشان به شکوه اجتماع نمی افزاید.
در این داستان، مرد جوان حتما یک موجود ضعیف بی شخصیت بود که جز آزار ضعیف تر از خود، قدرت دیگری نداشت، نه تکیه گاه کسی بود و لیاقت داشت.
اما زن جوان به گونه غریبی کمبودهای احساسی که در خانه از طرف مادر و یکی از معلم هایش در مدرسه گرفته بود، اینقدر بزرگ کرده بود که یک هیولای غیر قابل کنترل را با عشق اشتباه گرفته بود.
تحقیر شدن به هر فرمی، از سوی انسان‌هایی می آید که هر چه باشند، دوست نیستند.
خشونت شکل بیان احساساتی ست که یا اینقدر سرکوب شده اند که دیگر هیچگونه زیبایی ندارند و یا نشانه کمبود قدرت موجودیست که خودش جرات زندگی کردن ندارد و فقط دیدن ضعف دیگران به او قدرت می‌دهد.
موجودات ترسو، گاه برای همیشه سکوت می‌کنند و مثل موش‌های موذی در خفا هر چه بتوانند می‌جوند و نابود می‌کنند و یا اینکه بر ضعفا با ظلم حکومت میکنند، تا شب در آینه محقر خود به جای تصویر یک موش کانال، شیر ببینند.

©سوسن آفرین

......

Gestern Abend habe ich einen sehr alten Film gesehen, den ich nicht kannte, missbrauchte Liebe.
Ich kannte nur William Hurt dem Namen nach.
Er spielte einen Anwalt, der sich in seine Klientin verliebte.
Seine Klientin war eine junge Frau, die seit ihrem sechzehnten Lebensjahr nur mit einem einzigen Mann befreundet und in ihn verliebt war, der sie körperlich sehr misshandelte.
Der junge Mann wusste, wie die meisten Männer, nicht, was er mit seinem überschüssigen Adrenalin und Testosteron anfangen sollte.
Dazu noch die Familie der Frau gehörte einer höheren Klasse an, und er fühlte sich minderwertiger und eifersüchtiger.
Der junge Mann schlug das arme Mädchen und warf ihr sexuelle Untreue vor, um ihr körperlichen Schaden zuzufügen.
Später, als die Familie der jungen Frau sie von diesem Ort wegbrachte, um Trost und Unterstützung zu finden, freundete sich der Mann mit einer anderen Frau an und schlug auch sie, bis die Frau gelähmt wurde und für immer im Rollstuhl saß.
William Hart fragte die junge Frau vor Gericht, warum sie die Gewalt ertragen habe. Überraschenderweise erhielt er die Antwort:
„Er liebte mich und versuchte, mir körperlich näherzukommen, durch die Haut. Seine Schläge waren ein Zeichen seiner immensen und unerschütterlichen Liebe.“ Die behinderte Frau, die Opfer seines schwereren körperlichen Übergriffs geworden war, sagte zu der Frau, während sie den Gerichtssaal verließ:
„Das nennst du Liebe?!
Das hat nichts mit Liebe zu tun.

Er kann seit sechs Jahren weiterhin laufen, aber ich werde nie wieder laufen können. "
Die Anzahl physischer Opfer dieser Welt ist den spirituellen Opfern nicht unterlegen.
Ein Mensch, der sich selbst nicht respektieren und lieben kann, wird nie in der Lage sein, andere zu lieben, denn wie ein Wassersuchtpatient empfängt er Liebe, fühlt sich aber nicht bereichert, und er wird immer ein liebloser Mensch bleiben.
Man muss auch vorsichtig sein, wenn man sich selbst liebt.
Wer nur an sich selbst denkt, ist von anderer Seite des Dachs gefallen, wie man im persischen sagt und seine Existenz trägt nicht zum Ruhm oder zur Fortschritt der Gesellschaft bei.
In dieser Geschichte muss der junge Mann ein schwaches, charakterloses Wesen gewesen sein, das keine andere Macht hatte, ausser körperlich Schwächere zu verletzen.
Er war niemandes Stütze und verdiente selbst auch keine Unterstützung in seinem Vorhaben.
Doch die junge Frau hatte die emotionalen Entbehrungen, die sie zu Hause von ihrer Mutter und einem ihrer Lehrer in der Schule erfahren hatte, seltsam übertrieben, bis zu dem Punkt, an dem sie ein unkontrollierbares Monster mit Liebe verwechselte.
Demütigung, in jeder Form, kommt von Menschen, die, wer auch immer sie sind, keine Freunde sein können.
Gewalt ist eine Form des Ausdrucks von Gefühlen, die entweder so unterdrückt wurden, dass sie keine Schönheit mehr haben, oder sie ist ein Zeichen der Kraftlosigkeit eines Wesens, das es nicht wagt, selbst zu leben und nur die Schwäche anderer sieht, um seine Kraft wahrzunehmen.
Feige Kreaturen bleiben manchmal für immer stumm, wie heimtückische Mäuse, die in ihren Verstecken nagen und zerstören, was sie können, oder sie herrschen grausam über die Schwachen, damit sie nachts statt einer Kanalmaus einen Löwen in ihrem bescheidenen Spiegel sehen.

©Susan Afarin

......

Last night I saw a very old movie I didn't know, Abused Love.
I only knew William Hurt by name.
He played a lawyer who fell in love with his client.
His client was a young woman who, since the age of sixteen, had been friends with and in love with only one man, who physically abused her severely.
The young man, like most men, didn't know what to do with his excess adrenaline and testosterone.
Furthermore, the woman's family belonged to a higher class, and he felt inferior and more jealous.
The young man beat the poor girl, accusing her of sexual infidelity, in order to physically harm her.
Later, when the young woman's family took her away from that place to find comfort and support, the man befriended another woman and beat her as well, until the woman became paralyzed and permanently confined to a wheelchair. William Hart asked the young woman in court why she had endured the violence. Surprisingly, he received the following answer:
"He loved me and tried to get close to me physically, through my skin.
His beatings were a sign of his immense and unwavering love."
The disabled woman, the victim of his more severe physical assault, said to the woman as she left the courtroom:
"You call this love?!
This has nothing to do with love.
He's been able to walk for six years, but I'll never be able to walk again."
The number of physical victims in this world is no less than the number of spiritual victims.
A person who can't respect and love himself will never be able to love others, for like a dropsy patient, they receive love but feel unenriched, and they will always remain a loveless person.
One must also be careful when loving oneself.
One who thinks only of himself has fallen from the other side of the roof, as the Persian saying goes, and their existence doesn't contribute to the glory or progress of society.
In this story, the young man must have been a weak, spineless being, possessed of no power other than to injure those physically weaker than him.
He was no one's support and deserved no support in his endeavors.
Yet the young woman had strangely exaggerated the emotional deprivation she had experienced at home from her mother and one of her teachers at school, to the point where she mistook an uncontrollable monster for love.
Humiliation, in any form, comes from people who, whoever they are, can't be friends.
Violence is a form of expression of feelings that have either been so suppressed that they no longer have beauty, or it is a sign of the powerlessness of a being who dares not live for himself and only sees the weakness of others in order to perceive his strength.
Cowardly creatures sometimes remain silent forever, like insidious mice that gnaw in their hiding places and destroy what they can, or they cruelly rule over the weak so that at night they see a lion in their humble mirror instead of a sewer mouse.

©Susan Afarin

دانش گیاه در ریشه آن بود و تنفس اش از میان خاک.
معرفت آبزیان در سر آنها پدیدار و اکسیژن ریه هایشان از میان حبابهای غلظت آب صید شد.
دانش در سر هوازیان باقی ماند، و تنفس آنها از لابلای هوا آسان‌تر گشت.
شاید وقتی ما هوازیان از این جهان می‌رویم، دانش به ریشه هایمان باز می‌گردد و تنفسمان ناممکن می‌شود.
شاید فرق ما با گیاهان عدم قدرت تنفس از میان خاک باشد و شاید اگر چنان زیستیم که زیر و رو و بالای زمین با عظمت افزون شدند، فرق ما با گیاهان خواستن قدم زدن دیگران با ما در کوچه های خاطرات باشد.

©سوسن آفرین

.......

Das Wissen der Pflanze lag in ihren Wurzeln, und ihre Atmung erfolgte durch den Boden.
Das Wissen der Wasserlebewesen entstand in ihren Köpfen, und der Sauerstoff in ihren Lungen wurde durch die Blasen der Wasserdichte eingefangen.
Das Wissen blieb in den Köpfen der Aerobier, und ihre Atmung wurde durch die Luft leichter.
Vielleicht wird das Wissen zu deren Wurzeln zurückkehren, wenn die Aerobier diese Welt verlassen und deren Atmen unmöglich wird.
Vielleicht liegt der Unterschied zwischen Aerobier und Pflanzen darin, dass sie nicht durch den Boden atmen können.
Und vielleicht besteht der Unterschied zwischen Aerobier und Pflanzen darin, dass sie, wenn sie so leben, dass sie etwas an Pracht von Über, Unter und Auf der Erde Zufügen, andere auf den Wegen der Erinnerungen mit ihnen wandeln lassen wollen.

©Susan Afarin

.....

The knowledge of the plant lay in its roots, and its breathing occurred through the soil.
The knowledge of aquatic creatures arose in their heads, and the oxygen in their lungs was captured by the bubbles of water density.
The knowledge remained in the heads of the aerobes, and their breathing became easier through the air.
Perhaps the knowledge will return to their roots when the aerobes leave this world and their breathing becomes impossible.
Perhaps the difference between aerobes and plants is that they can't breathe through the soil.
And perhaps the difference between aerobes and plants is that when they live in such a way as to add splendor to what is above, below, and on the earth, that others want to walk the paths of memory with them.

©Susan Afarin

My aunt is lovely, she thinks that only men could women feed
She lived another life, had nice husband, who cared 'bout proceed
I said, l'm independent, although not all men are bad seed
But l experienced the worst of them, with low speed, and large greed
I'm not obedient, have my own meaning and not ever agreed
My peace, nice friends, nature excursions, love is the greatest need

©Susan Afarin

مرد کلاه شاپویی بر سر داشت و از دیوار سیمانی بیرون آمد.
تمام وجودش مثل یک کارتون غیر واقعی از قبر بیرون آمد و بلند گفت:
"کجا میروی، لطفا بایست تا با هم برویم."
گفتم:
"آقا من شما را نمی‌شناسم و نسبتی با شما ندارم.
ضمن اینکه شما دیگر در قید حیات نیستید و مثل من نمی‌توانید پیاده روی کنید."
مرد لبخندی زد و در یک آن فاصله بیست متری ما را درنوردید و بغل من ایستاد.
گفتم:
"این شعبده بازی‌های دور از جسم، مرا تحت تاثیر قرار نمی‌دهد.
من اگر بخواهم بودنم را وسط اهرام ثلاثه ببینم، خواهم دید.
این دیگر کلکی قدیمی ست.
سرعت حرکت آدرنالین و استیل کولین از نور کمتر است ولی از صوت بالاتر.
چرا میخواهی با من قدم بزنی."
مرد گفت:
"خیلی قشنگ حرف میزنی.
وقتی داشتی درد دل میکردی و برای یک گل پژمرده فامیلت آواز می‌خواندی و میگریستی، تنها نبودی.
همه ما تو را نگاه میکردیم.
اینجا آدمها با عزیزانشان خیلی حرف نمی‌زنند.
گل و شمعی می‌گذارند یا اگر خیلی دلتنگ باشند، باغبانی دلسوزانه می‌کنند.
من فکر میکنم که عاشق تو شده ام.
ولی از درب این قبرستان که میگذرم، نفسم قطع می‌شود.
میدانم بردن نام تنفس برای یک آدم مرده کلمه درستی نیست.
ولی احساس من شبیه است.
گفتم:
"منظورت اینست که من اینجا بمانم؟!"
او سرش را پایین گرفت و گفت:
"تقاضای زیادی ست، می‌دانم.
تو هنوز جسم داری و درگیر مطالب زمینی‌ها هستی ولی جلای روح تو از من هم بیشتر است."
سعی کردم نگاهش را دنبال کنم.
چون مثل خطوط تلویزیونی که کانال را پیدا نمی‌کند، مرتب مخدوش میشد و نمی‌توانستم ظاهر روحش را درست ببینم.
اما ناگهان شبیه یک عکس شد و کنارم ایستاد.
چقدر زیبا بود.
چقدر چشمانش محجوب و انسانی بودند.
او یک خلبان دوران جنگ جهانی اول بود.
اسمش را از درون نگاهش خواندم:
"ویلهلم"
گفت:
"از من نترس.
من هیچ بمبی روی سر کسی نریخته ام.
حتی موی یک موجود زنده را نکندم.
وقتی از خانواده ام خداحافظی میکردم، مادرم چنان می‌گریست که همان لحظه آرزوی مرگ کردم و بمبی در همان لحظه من و خانواده ام را با خودش برد.
اوائل از تصمیم خدا خیلی ناراحت بودم.
من هنوز عشقی هم در زندگیم نداشتم.
اما درون من از شغلم نفرت داشت و نمی‌توانست فکر کند که تمرین‌های مشقی تبدیل به واقعیت بشوند و جان آدمها را بگیرم.
برای همین بعدها به این نتیجه رسیدم که مردن من از بودنم ارزش بیشتری داشته ست. "
عکسش را بغل کردم و گفتم:
" ویلهلم، تو خیلی انسان بزرگی هستی و من از آشنایی با تو خیلی مفتخرم.
نمی‌دانم تناسخی وجود دارد و اگر دارد، آیا شامل حال من می‌شود؟! "
ویلهلم لبخند شیرینی زد و گفت:
" نه. تو دیگر زاده نخواهی شد.
اما امید من اینست که من و تو نور خورشید باشیم و تو نزدیک ترین شعاع آن به من میان قصر اموات شوی. "

©سوسن آفرین

......

Der Mann trug einen Hut und kam aus der Betonmauer heraus.
Sein ganzes Wesen kam wie eine unwirkliche Karikatur aus dem Grab und sagte laut:
„Wohin gehst Du?
Bitte halte an, damit wir zusammen gehen können.“
Ich sagte:
„Gnädiger Herr, ich kenne Sie nicht und habe keine Beziehung zu Ihnen.
Außerdem leben Sie nicht mehr und können nicht mehr laufen wie ich.“
Der Mann lächelte, hinterließ in Sekundenbruch plötzlich den zwanzig Meter Abstand zwischen uns und stand neben mir.
Ich sagte:
„Diese ultrakörperliche Magie beeindruckt mich nicht.
Wenn ich mich selbst in der Mitte der drei Pyramiden vorstellen will, werde ich es sofort sein und sehen.
Das ist ein alter Trick.
Die Geschwindigkeit von Adrenalin und Acetylcholin ist langsamer als Licht, aber schneller als Schall.“
Warum willst Du mit mir gehen?"
Der Mann sagte:
„Du sprichst so schön.
Als Du Schmerzen hattest und um eine verwelkte Blume Deiner Verwandtschaft gesungen und geweint hast, warst Du nicht allein.
Wir haben Dich alle angesehen.
Die lebendige Leute hier reden nicht viel mit ihren Lieben.
Sie hinterlassen Blumen und Kerzen oder, wenn sie sie sehr vermissen, betreiben sie mitfühlende Gartenarbeit.
Ich glaube, ich bin in Dich verliebt.
Aber wenn ich durch das Tor dieses Friedhofs gehe, bin ich außer Atem.
Ich weiß, dass es nicht das richtige Wort ist, jemanden wie mich einen Atmer zu nennen.
Aber mir geht es wirklich so.
Ich sagte:
„Du meinst, ich sollte hierbleiben?“

Er senkte den Kopf und sagte:
„Das ist viel verlangt, ich weiß.“
Du hast noch immer einen Körper und bist in irdische Dinge verstrickt, aber der Glanz Deiner Seele ist noch mehr als meine.“
Ich versuchte, seinem Blick zu folgen.
Denn wie Fernsehschneit, als wäre der Kanal nicht gefunden, wurde er immer wieder verzerrt, und ich konnte das Aussehen seiner Seele nicht richtig erkennen.
Doch plötzlich sah er aus wie ein Foto und stand neben mir.
Wie schön er war.
Wie unaufdringlich und menschlich seine Augen waren.
Er war Pilot im Ersten Weltkrieg.
Ich las seinen Namen von seinem Blick ab:
„Wilhelm“.
Er sagte:
„Hab keine Angst vor mir.
Ich habe niemanden bombardiert.
Ich habe nicht einmal einem Lebewesen ein Haar gekrümmt.
Als ich mich von meiner Familie verabschiedete, weinte meine Mutter so sehr, dass ich mir in diesem Moment wünschte, ich wäre tot.
Und in diesem Moment riss eine Bombe mich und meine Familie mit sich.
Zuerst war ich sehr verärgert über Gottes Entscheidung.
Ich hatte immer noch keine Liebe in meinem Leben.
Aber innerlich hasste ich meinen Job und konnte den Gedanken nicht ertragen, dass meine Proben Wirklichkeit werden und Menschenleben kosten könnten. Deshalb kam ich später zu dem Schluss, dass mein Tod mehr wert war als meine Existenz.
Ich umarmte sein Bild und sagte:
„Wilhelm, Du bist ein großartiger Mensch und ich bin sehr stolz, Dich kennengelernt zu haben.“
Ich weiß nicht, ob es Reinkarnation gibt, und wenn ja, ob ich dazugehöre?!
„Nein. Du wirst nicht wiedergeboren“, sagte Wilhelm mit einem süßen Lächeln.
Aber ich hoffe, dass Du und ich Lichter der Sonne sein werden und Du der Strahl bist, der mir im Palast der Toten am näherten und nächsten steht.“

©Susan Afarin

....

The man wore a hat and emerged from the concrete wall.
His entire being emerged from the grave like an unreal caricature and said loudly: "Where are you going?
Please stop so we can walk together."
I said: "My lord, I don't know you and I have no relationship with you.
Besides, you're no longer alive and can't walk like me."
The man smiled, suddenly closed the twenty-meter gap between us in a split second, and stood beside me.
I said: "This ultra-physical magic doesn't impress me.
If I want to imagine myself in the center of the three pyramids, I will be there immediately and see.
It's an old trick.
The speed of adrenaline and acetylcholine is slower than light, but faster than sound."
Why do you want to walk with me?"
The man said:
"You speak so beautifully."
As you were in pain and sang and wept over a wilted flower of your relatives, you weren't alone.
We all looked at you.
The living people here don't talk much to their loved ones.
They leave flowers and candles, or, if they miss them very much, they do compassionate gardening.
I think I'm in love with you.
But when I walk through the gate of this cemetery, I'm out of breath.
I know it's not the right word to call someone like me a breather.
But I really feel like that.
I said,
"You mean I should stay here?"
He bowed his head and said,
"That's a lot to ask, I know."
You still have a body and are entangled in earthly things, but the radiance of your soul is even greater than mine."
I tried to follow his gaze.
For like television snow, as if the channel hadn't been found, it kept getting distorted, and I couldn't quite make out the appearance of his soul.
But suddenly he looked like a photograph and stood next to me.
How beautiful he was.
How unobtrusive and human his eyes were.
He was a pilot in the First World War.
I read his name from his gaze:
"Wilhelm."
He said:
"Don't be afraid of me.
I didn't bomb anyone.
I didn't even harm a living being.
When I said goodbye to my family, my mother cried so much that at that moment I wished I were dead.
And at that moment, a bomb swept me and my family away.
At first, I was very upset about God's decision.
I still had no love in my life.
But deep down, I hated my job and couldn't bear the thought that my rehearsals could become reality and cost people's lives.
So later, I came to the conclusion that my death was worth more than my existence.
I hugged his picture and said,
"Wilhelm, you are a great person, and I am very proud to have met you.
I don't know if reincarnation exists, and if so, am I among them?! "
"No. You won't be reborn," Wilhelm said with a sweet smile.
But I hope that you and I will be lights of the sun, and that you will be the closest and most intimate ray to me in the palace of the dead."

©Susan Afarin

امروز روز فعال و خوبی بود.
تصمیم گرفتم، بعد از ترمین صبح، به قبرستان بروم و قبر دختر جوانی از فامیل را پیدا کنم.
مدت زیادی راه رفتم و از چند نفر سوال کردم، بلکه سیستم یافتن قبر را بهتر انجام بدهم.
تقریبا ناامید شده بودم و خیلی خسته.
اما با شگفتی عظیمی سنگ قبرش را یافتم.
با او کمی درد دل کردم و از او خواستم عشق بی‌صبرانه و قدرتمند مرا برای آیدا و مادرم، عزیز و بیژن تعریف کند.
نمی‌دانم این چیزها هم خرافات باشد یا نه.
ولی وقتی آدم در دلش با رفتگان حرف میزند، سبک می‌شود، با اینکه میداند، رفتن آنها بی بازگشت است.
از شانس من قبل از رفتن، تهیه گل به راحتی انجام شد.
وقتی آن را خریدم، جلوی چشمم، یک دسته ریحان قرمز دیدم که در آب شناور شده بودند، آخرین دسته آنها بود.
آقای فروشنده، گفت که آن را به من می‌بخشد، چون خیس و شناور شده اند.
اما من با اینحال پولش را پرداختم.
ریحان قرمز علامت عزیز است، مادربزرگ مادری مهربان و قدرتمند من.
بوی این ریحان برای من معنای عشق است، حصیر های بلند پشت پنجره حیاط، کودکی پر نشاط، آفتاب تابستان، طعم کباب و پلو، تلویزیون سیاه و سفید، صدای خنده و زندگی...

©سوسن آفرین

......

Heute war ein schöner und aktiver Tag.
Nach meinem heutigen Termin beschloss ich, zum Friedhof zu gehen und das Grab eines jungen Mädchens aus der Familie zu suchen.
Ich bin lange gelaufen und habe ein paar Leute gefragt, damit ich das System der Grab Findung noch verbessern kann.
Ich war fast enttäuscht und ratlos und sehr müde und wollte fast aufgeben.
Aber zu meiner großen Überraschung fand ich ihren Grabstein.
Ich habe mich mit ihr unterhalten und ich bat sie, mir meine ungeduldige und starke Liebe zu Aida und meiner Mutter, Aziz und Bijan zu überbringen.
Ich weiß nicht, ob das Aberglaube ist oder nicht.
Aber wenn man im Herzen mit den Verstorbenen spricht, fühlt man sich leicht, auch wenn man weiß, dass ihr Abschied unwiderruflich ist.
Zu meinem Glück waren die Blumen vor meinem Besuch schnell arrangiert.
Als ich sie kaufte, sah ich einen Bund rotes Basilikum im Wasser schwimmen, den letzten Bund.
Der Verkäufer sagte, er würde es mir einfach so mitgeben, weil es nass war und schwamm.
Aber ich habe es trotzdem bezahlt.
Rotes Basilikum ist ein Symbol meiner geliebten, gütigen und starken Großmutter mütterlicherseits.
Der Duft dieses Basilikums bedeutet für mich Liebe, die langen hölzernen Matten hinter dem Fenster im Hof, eine glückliche Kindheit, die Sommersonne, der Geschmack von Kebab und Reis, Schwarz-Weiß-Fernsehen, der Klang von Lachen und Leben …

©Susan Afarin

......

Today was a beautiful and active day.
After today morning termin, I decided to go to the cemetery and search for the grave of a young girl of my relatives.
I walked for a long time and asked a few people so I could improve the grave-finding system.
I was almost disappointed, perplexed, and very tired, and almost wanted to give up. But to my great surprise, I found her tombstone.
I spoke with her and asked her to convey my impatient and strong love for Aida and my mother, Aziz, and Bijan.
I don't know if this is superstition or not.
But when you speak to the deceased in your heart, you feel light, even if you know their departure is irrevocable.
Luckily, the flowers were quickly arranged before my visit.
As I was buying them, I saw a bunch of red basil floating in the water—the last bunch.
The seller said he'd give it to me just like that because it was wet and floating.
But I paid for it anyway.
Red basil is a symbol of my beloved, kind, and strong maternal grandmother.
The scent of this basil represents love to me, the long wooden mats behind the window in the courtyard, a happy childhood, the summer sun, the taste of kebabs and rice, black-and-white television, the sound of laughter and life...

©Susan Afarin

Who took everything gave dirt as thank reasoned by my oldness

Never loved me why for, a prey for a night needs no foldness

l've problem of being rude, direkt, honest with my boldness

l will love a couple betrayers despite of their coldness

©Susan Afarin

I feel good.

Not special good but l have my peace from people who want to discriminate me, showing me the true path of life cause they know everything better and l have apetite.

When no one wants to harm me just for being alive then l even enjoy life, so simple like a spagetthi caretiera.

©Susan Afarin

I'm naive, killer of Medusa must talk also powerful.

l did.

But l never lied.

People are used to lies, so they interpretated the truth in their own way.

Now they are alone with the dressed lie which they translate and are unlucky that their thoughts were all wrong and evil.

Being with a powerful man who takes your rights, blames, insults, abuses you and betrays you with every other woman could surly be the choice of greedy weak women.

But it would never be my choice.

There were times and possibility, 4 years ago for you to could convince me to this sort of death.

Maybe l was lucky and your arrogance saved me from a much more worse fate than l have.

©Susan Afarin

I will always avoid and ignore your hints intentionally
Don't bother yourself with your boring tries that conventionally
I am what l am and won't change me, nothing exceptionally
One thing l could, but you don't deserve my love professionally

©Susan Afarin

When you are lucky everything good will raining as your chance
People who want to control you for their own profit with lance
Will rob your pocket when they let you sleep deep and be in trance
Let them pray, never trust them, just continue to dance prance

©Susan Afarin

I saw in my difficult life mostly no friends but betrayal
Closest ones and cheat lover whom l died for have no defrayal
1825 women, sorry dead portrayal
I feel like wanting only to run like a horse from world's Gayal

©Susan Afarin

Bild: Youtube

بچه که بودیم، یک بازی اختراع شده بود که در آن تیمی وجود نداشت، بلکه هر کس به تنهایی تیم خودش بود و در لحظات غیر قابل پیش بینی، با لمس کردن یا ضربه زدن کوتاه به نفر دیگر میگفتی:
"آخریش را من زدم."
و اینگونه هر کس موذی تر از همه بود، ضربه آخر را می‌زد و برنده میشد.
یادم است که فقط دویدن این بازی را دوست داشتم و اغلب خودم را گم و گور میکردم که مطالب مسخره برد و باخت آخر را نبینم.
شرارت بچه ها هم اذیتم می‌کرد.
اما یکی از مردان فامیل ما مثل بچه ها با ما بازی می‌کرد و از همه موذی تر بود و می‌خواست آخرین ضربه را بزند و از دید خودش خیلی هم با مزه بود.
او یکبار مرا در خیابان پرت و باریکی پیدا کرد، وقتی که بقیه بچه ها را با این بازی احمقانه تنها گذاشته بودم و در حال فکر کردن روی نیمکتی نشسته بودم و آخریش را به من زد.
من چنان غرق افکارم بودم که اول حتی متوجه هم نشدم.
او با وجود نگاه عاقل اندر سفیه من به خود، بدو بدو رفت تا به بقیه بچه ها بگوید، که مرا پیدا کرده است.
موذی بودن گاهی از روی ترسهای به حق یا بی‌دلیل پدید می آید و هر جا شجاعت نباشد، انسانها دست به اعمالی می‌زنند که فکر موزیانه پشت آن نهفته است.
اینکه آدمهای موذی، خسیس، از خودراضی و خودشیفته به اجتماع خود ضربه های زیادی می‌زنند، مطلبی کاملا واضح است.
اما تنبلی و ازدیاد فاحش جمعیت روی کره زمین به این گروه از انسانها اجازه می‌دهد که نه تنها با شیوه های نادرست خود، زندگی خود و دیگران را تخریب کنند، بلکه توهم دانش برتر آنها به آنها وقاحت دخالت و کنترل زندگی دیگران را هم می‌دهد و میزان خسارت عادات و روش‌های غلط آنها افزایش بسیار کریهی پیدا می‌کند.

©سوسن آفرین

......

Als wir Kinder waren, gab es ein erfundenes Spiel, bei dem es keine Mannschaften gab, sondern jeder sein eigenes Team war.
In unvorhersehbaren Momenten sagte man durch Berühren oder kurzes Antippen: „Ich habe Dir den Letzten Schlag verpasst.“
Und wer am schlauesten war, schlug zum letzten Mal und gewann.
Ich erinnere mich, dass ich dieses Spiel einfach nicht geliebt und mich oft selbst absichtlich verloren und versteckt habe, um das lächerliche Gewinnen und Verlieren am Ende nicht zu sehen.
Auch der Unfug der Kinder machte mir zu schaffen.
Aber einer der Männer in unserer Verwandtschaft spielte mit uns wie mit Kindern und war der Hinterhältigste von allen.
Er wollte den letzten Schlag landen, und seiner Meinung nach war er sehr lustig.
Er fand mich einmal in einer engen Straße, als ich die anderen Kinder mit diesem dummen Spiel allein gelassen hatte und nachdenklich auf einer Bank saß, und er verpasste mir den letzten Schlag.
Ich war so in Gedanken versunken, dass ich es zunächst gar nicht bemerkte.
Er sah mich mit meinem weisen Blick auf seiner dummen Tat und doch rannte er los, um den anderen Kindern zu erzählen, dass er mich gefunden und getroffen hatte.
List entsteht manchmal aus einer berechtigten oder unberechtigten Angst, und wo der Mut fehlt, begehen Menschen Taten, hinter denen ein böswilliger Gedanke steckt.
Es ist völlig klar, dass bösartige, geizige, selbstgefällige und narzisstische Menschen ihrer Gesellschaft großen Schaden zufügen.
Aber Faulheit und der massive Anstieg der Weltbevölkerung ermöglichen es dieser Gruppe von Menschen, nicht nur ihr eigenes Leben und das Leben anderer mit ihren falschen Methoden zu zerstören, sondern verleiht ihnen ihre Illusion überlegenen Wissens die Dreistigkeit, sich in das Leben anderer einzumischen und es zu kontrollieren.
Das Ausmaß des Schadens, der durch ihre falschen Gewohnheiten und Methoden entsteht, nimmt in abscheulichem Ausmaß zu.

©Susan Afarin

.......

When we were children, there was an imaginary game where there were no teams; everyone was his own team.
At unpredictable moments, you would say, by touching or briefly tapping,
"I've given you the final blow."
And whoever was the smartest would hit the last one and win.
I remember simply not loving this game and often deliberately getting lost and hiding myself so I wouldn't see the ridiculous winning and losing at the end.

The children's mischief also bothered me.
But one of the men in our relatives played with us like children and was the most devious of all.
He wanted to land the final blow, and in his opinion, he was very funny.
He once found me in a narrow street when I had left the other children alone with this silly game and was sitting thoughtfully on a bench, and he gave me the final blow.
I was so lost in thought that I didn't even notice at first.
He saw me with my wise eyes on his foolish act, and yet he ran off to tell the other children that he had found and met me.
Cunning sometimes arises from a fear, justified or unjustified, and where courage is lacking, people commit acts motivated by malicious intent.
It is quite clear that malicious, greedy, complacent, and narcissistic people cause great harm to their society.
But laziness and the massive increase in the world's population enable this group of people not only to destroy their own lives and the lives of others with their wrong methods, but their illusion of superior knowledge gives them the audacity to interfere in and control the lives of others.
The extent of the harm caused by their wrong habits and methods is increasing at an abominable rate.

©Susan Afarin

در سالن عظیمی ایستاده بودم.
صفهای طویل انسانی را می‌دیدم که به سمت حرارت بزرگ یک کوره زیر زمینی حرکت می‌کردند.
از دیوارها آتش می‌ریخت و من احساس می‌کردم، گوشت تنم می‌پزد.
جهنم بود.
آدمها با وجود سوختن خود و دانش اینکه با پرت کردن و سوزاندن نفر جلو، فقط راه خود را برای سوخته شدن کوتاه‌تر می‌کردند ، باز لبخند دردناکی از مسرت میزدند، چون در یک قدمی مرگ هنوز هم از آزار کردن دیگران لذت می‌بردند.
به عقب نگریستم، پنجره ای باریک رو به یک باغ، با شکوه برف پر شده بود.
به خودم گفتم، تو هشت ساله هستی و دوی سرعت تو خوب است.
با تمام سرعتی که از پاهایم تراوش میکرد، به سمت پنجره دویدم.
با آرنجم آن را شکستم و خودم را در باغ سرد پر برف پرت کردم.
جهنم میان باغی از برف بود، چه طنز غریبی.
به جسمم که فکر میکردم، تمام شده بود، از درون پخته بودم و با مرگ فاصله ای نداشتم.
روی نیمکتی نشستم که جسم انسان دیگری قبل از من نشسته بود و قطر برفی که روی او نشسته بود، از قدمت فرار او حکایت می‌کرد.
دستم را درون سینه ام بردم.
قلبم سرخ و خام در کف دستم به تپش خود ادامه داد.
آخرین لبخندم را زدم و آخرین فکرم گفت:
"قلب هیچکس را در کوره ای نمیسوزانند، بلکه عظمت سرخی آن را در سپیدی برف جشن می‌گیرند."

©سوسن آفرین

.......

Ich stand in einer riesigen Halle.
Ich sah lange Menschenschlangen, die sich auf die große Hitze eines unterirdischen Ofens zubewegten.
Feuer strömte aus den Wänden, und ich spürte, wie mein Fleisch kochte.
Es war die Hölle.
Trotz ihres eigenen Brennens und dem Wissen, dass sie ihren eigenen Weg zum Brennen nur verkürzten, indem sie die Person vor ihnen hinunter warfen und verbrannten, lächelten die Menschen immer noch schmerzlich vor Freude, weil sie, nur einen Schritt vom Tod entfernt, immer noch Freude daran hatten, anderen wehzutun.
Ich blickte zurück, durch ein schmales Fenster mit Blick auf einen Garten, erfüllt von der Pracht des Schnees.
Ich sagte mir:
"Du bist acht Jahre alt und kannst gut sprinten."
Mit all der Geschwindigkeit, die aus meinen Beinen strömte, rannte ich zum Fenster.
Ich zerbrach es mit meinem Ellbogen und warf mich in den kalten, verschneiten Garten.
Die Hölle lag mitten in einem Garten aus Schnee, was für eine seltsame Ironie.
Als ich an meinen Körper dachte, war er am Ende, ich war von innen heraus gekocht und dem Tod nicht mehr fern.
Ich setzte mich auf eine Bank, auf der vor mir ein anderer menschlicher Körper gelegen hatte, und die Schneemasse darauf verrieten das Alter seiner Flucht.
Ich legte meine Hand auf meine Brust.
Mein Herz, rot und roh, schlug weiter in meiner Handfläche.
Ich lächelte zum letzten Mal, und mein letzter Gedanke war:
„Niemandes Herz wird im Ofen verbrannt, doch seine rote Majestät wird im Weiß des Schnees gefeiert.“

©Susan Afarin

......

I stood in a vast hall.
I saw long lines of people moving toward the intense heat of an underground furnace.
Fire poured from the walls, and I felt my flesh boiling.
It was hell.
Despite their own burning, and the knowledge that they were only shortening their own path to burning by throwing down and burning the person in front of them, the people still smiled painfully with joy because, just one step away from death, they still took pleasure in hurting others.
I looked back, through a narrow window overlooking a garden filled with the splendor of the snow.
I said to myself:
"You're eight years old and you can sprint well."
With all the speed coursing from my legs, I ran to the window.
I broke it with my elbow and threw myself into the cold, snowy garden.
Hell lay in the middle of a garden of snow, what a strange irony.
When I thought of my body, it was finished, I was boiled from the inside out and not far from death.
I sat down on a bench where another human body had lain before me, and the mass of snow on it betrayed the age of its escape.
I placed my hand on my chest. My heart, red and raw, continued to beat in my palm. I smiled for the last time, and my last thought was:
"No one's heart is burned in the furnace, but its red majesty is celebrated in the white of the snow."

©Susan Afarin

امروز روز خیلی خوبی بود.
دو کار انجام دادم که در زندگیم انجام نداده بودم و بزودی وقت و انرژی زیادی از من خواهد طلبید.
با خودم فکر کردم، شاید برای پنج نفر در زندگیم بمیرم، ولی بدون آنها هم زندگی خواهم کرد.
شکفتن برگ پلاسیده یک گل هم گاه بقدری او را پیچیده می‌کند که می‌توان او را مثل لواشک سیب گاز زد و خورد.
نمیتوانم بگویم از عشقم نسبت به انسانها کاسته شده است.
آنها اغلب با حرص و آز یک بختک دنیا می آیند و همانگونه هم می‌روند، حال هر چقدر سطح مطالعات و وزن مدارکشان و حساب بانکی آنها می‌خواهد باشد.
در جوشش چشمه عشق در دل انسانها تغییری حاصل نمی‌شود.
می‌توان آب زلالی که از آن جاریست به کویر ریخت و آن را حرام کرد، می‌توان گلوی بی‌گناهی را در آن برید و خون آلودش کرد، می‌توان جلوی آن سد زد و آن را انحصاری کرد...
همه اینها جلوی جوشش آب چشمه را نخواهد گرفت.
آنهایی که فکر می‌کنند، با بردن نام مهم آنها قصد تخریبشان را دارم، مرا تخریب کرده اند ولی برایشان شهامت و شرافت میطلبم و فقط بخاطر حملات زور آنها بهشان اخطار میکنم.
زیبایی ظاهری آدمها هیچوقت مرا به سمت خود جلب نکرده ست.
خصوصیات بسیار کریه انسانی، مثل بی وجدانی، بیرحمی، خیانت، دروغ و ریا، انسانها را از درون زشت می‌کند.
مهم نیست چقدر لوازم آرایش و عطر گران مصرف کنند.
آنها قلبی ندارند که بتوانند زیبا باشند.

©سوسن آفرین

......

Heute war ein toller Tag.
Ich habe zwei Dinge getan, die ich noch nie in meinem Leben getan habe und die bald viel Zeit und Energie in Anspruch nehmen werden.
Ich dachte mir: Ich sterbe vielleicht für fünf Menschen in meinem Leben, aber ich werde ohne sie auch weiter leben.
Das Aufblühen eines welken Blattes einer Blume macht es manchmal so kompliziert, dass man es wie einen Apfel-Lavashak essen könnte.
Ich kann nicht sagen, dass meine Liebe zu den Menschen nachgelassen hat.
Sie kommen oft gierig wie ein "Night hag" auf diese Welt und gehen genauso gierig wieder weg, egal wie gut sie ausgebildet sind, wie wertvoll ihre Zeugnisse sind und wie hoch ihr Bankkonto ist.
Am Brodeln der Quelle der Liebe in den Herzen der Menschen ändert sich nichts. Man kann das klare Wasser, das aus ihr fließt, in die Wüste gießen und es verschwenden, man kann einem Unschuldigen darin die Kehle durchschneiden und es blutig laufen lassen, man kann einen Damm davor bauen und sie monopolisieren …
All das wird die Quelle nicht davon abhalten zu brodeln.
Diejenigen, die glauben, ich wolle sie durch die Erwähnung ihrer bedeutenden Namen vernichten, haben mich vernichtet, doch ich wünsche ihnen Mut und Ehre und warne sie nur vor ihren Gewalttaten.
Die äußere Schönheit der Menschen hat mich noch nie angezogen.
Die abscheulichsten menschlichen Eigenschaften wie Skrupellosigkeit, Grausamkeit, Verrat, Lügen und Heuchelei machen Menschen von innen heraus hässlich.
Ganz gleich, wie viel teure Kosmetik und Parfüm sie verwenden.
Sie haben nicht kein Herz, um schön sein zu können.

©Susan Afarin

.....

Today was a great day.
I did two things I've never done in my life before, and which will soon take up a lot of my time and energy.
I thought to myself: I may die for five people in my life, but I'll continue to live without them.
The blooming of a wilted petal of a flower sometimes makes it so complicated that you could eat it like an apple Lavashak.
I can't say my love for people has diminished.
They often come into this world greedily like a "night hag" and leave just as greedily, no matter how well-educated they are, how valuable their credentials, or how large their bank account is.
The bubbling spring of love in people's hearts never changes.
You can pour the clear water that flows from it into the desert and waste it, you can slit an innocent's throat in it and let it run bloody, you can build a dam in front of it and monopolize it...
None of this will stop the source from bubbling.
Those who believe I want to destroy them by mentioning their great names have destroyed me, but I wish them courage and honor and only warn them against their violent deeds from nature revenge.

People's external beauty has never attracted me.
The most despicable human traits, such as unscrupulousness, cruelty, betrayal, lies, and hypocrisy, make people ugly from within.
No matter how many expensive cosmetics and perfumes they use, they don't have the heart to be beautiful.

©Susan Afarin

Oh, he regrets and wants to seduce me again while fooling me new, sorry no, cause now I am suspicious
For betrayal, abuse, insult, prejudices, harassment and spionage, nothing were delicious

©Susan Afarin

Bild: Pinterest

Someone who only thinks about money is sick.

Stinginess is a mental illness but the problem is that stingy people rule the world and therfore they call it importance, smartness and luxury.

Who like the boy by "Hans Christian Anderson" in story, The Emperor's New Clothes, screams loud and say the truth will be executed or put in the jail or in psycho klinik and if he is lucky he will get boohhh from public.

Stinginess is sexy?!🤢 is a disgusting advertisement and l think it's built by a stingy man who needs blue pill for sex and got the faked sort on black mart online which is only filled with lactose and he could preach for his great win on net through his colon!

l am often this boy and people don't like my honesty.

But with their blindness would the reality not change.

I'll always be against stinginess and miserlyness
Who prefers coins to love, life, friend, has no soul, it's pettiness
Rather money to feelings and beauties, ugly sexiness
When you have love and music inside, you won't meet emptiness

©Susan Afarin

نبری خبر ز دلت، تنگ دلت، مرگ دلت، به جایگاهی جز دوست شکایت
که اگر خطا کنی، خدنگ و پلنگ و مار و که هیچ، سگ و انسان کند جنایت

©سوسن آفرین

.....

Überbringen niemals eine Nachricht von Deinem Herzen, dessen Engegefühl und dem Tod Deines Herzens jemandem außer Freund, keine Beschwerde
Denn falls Du Dich täuschst, werden nicht nur Mungo, Leopard, Schlange, sondern auch Hund 7nd Mensch Verbrechen begehen

©Susan Afarin

......

Never convey a message of your heart, its tightness, and the death of your heart to anyone but a friend, no complaint
For if you are mistaken, not only the mongoose, leopard, and snake, but also the dog and human will commit crimes

©Susan Afarin

You know the difference between summer gripp and a simple cold?!

l know even the diffrence between a summer breez and a winter storm.

It won't change anything.

l am who l am and can't endure anyone except friend.

©Susan Afarin

I will let this text stay.

Cause every time l delet it, l get new ugly offers.

l won't forget this crime and never forgive this act of devilness.

No one who abuse my heart in any way, is a friend and through this l want to say, never forget, never forgive, no matter which role he plays in my life.

That is my site and my right.

©Susan Afarin

👇

Time clocks is the worst insidious attack of a true great honest sincere heart
Who knows nothing about love and faithfulness sells bad quality hate, called love-mart
You're not a victim, at least not in my case but the hunter with poisonous dart
I've loved you with courage, l've left for your betrayal, go in peace for new start

©Susan Afarin

I don't need any know-it-all jealous teacher

My door is open to get out for all preacher

©Susan Afarin

I won't talk to someone
Who only loves long run
When it would mean his gun
And I'm done for his fun
The universell sun
And who knows he's just one

©Susan Afarin

Even for your breathing you need motivation
Only love and friendship could be aspiration
I gave love, but got mostly discrimination
Needlessness is my true motor for creation

©Susan Afarin

Bild: Pinterest

صدای موزیک خیلی بلند بود و بوی پشمک و بادام کاراملی سوخته فضای ذهنم را پر کرده بود.
در خواب با یکی از دوستان صمیمی ام در یک پارک تفریحی راه میرفتیم.
به شوخی دستم را کشید و گفت:
"بیا اینجا، این خانمه رماله.
بگذار یک کم چاخان کنه، ما بخندیم."
خانم مسنی بود با چشمانی نافذ.
به دوستم گفتم:
"کسی که برای وصف آینده ات پول می‌گیرد، در زمان حال خودش هم کامل نیست، چگونه می‌خواهد به ما کمک کند؟!"
دوستم مرا کمی به سمت جلو حرکت داد و گفت:
"اینقدر لفتش نده، خانم خوشگله.
بگذار ببینیم، چی میگه.
بعدش هم نوبت منه."
خانم مسن، به چشمانم زل زد و گفت:
"تو وجودت آتش است و صبرت را در کودکی ات دور انداختی.
آدمهایی که ندیدت گرفتند و آزارت کردند، حتی اگر در دلت ماندند، از ذهنت بیرون کردی و این نشانه قدرت توست.
مردی تو را هر روز نگاه می‌کند ولی او به دنبال تخریب توست، برای قد کشیدن خودش.
خوب است که دیگر در کلامت جای ندارد، چون او خودت را دوست ندارد، بلکه آنچه داری، مثل شربت از راه دور از وجود تو می‌نوشد و اگر چاره داشته باشد، تو را در سیاهچال خواهد انداخت.
اما مردان دیگری هم هستند که تو را جالب می‌بینند و دوست دارند، از تو دلربایی کنند، اما تو خیلی قدرتمندی و آنها می‌ترسند.
یکی از آنها مزدوج است. "
به اینجا که رسید، گفتم:
" بانو لطف کنید، فال دوستم را بگیرید.
من بیشتر نمی‌خواهم بدانم. "
سرش را به احترام پایین آورد و من جایم را به دوستم دادم.
وقتی بیرون رفتیم به دوستم گفتم:
" برایت گفتم.
حتی اگر کسی بتواند چیزی ماورایی را حس کند، با پول باطل می‌شود.
مردانی که مرا آزار داده اند، در گذشته من هستند و امیدوارم هیچوقت راهی به زندگی من نیابند.
آنهایی هم مرا برانداز میکنند، خدا برایشان زنان مناسب بفرستد.
اگر هم مزدوج هستند، خدا یکی توی سر احمقشان بزند، تا زن خودشان را دوست بدارند و دست از لش بازی و کثافت کاری بردارند.
دوستم بغلم کرد و گفت:
"سوسن، تو تمیزترین وجدان جهانی."

©سوسن آفرین

....

Die Musik war sehr laut, und der Duft von Zuckerwatte und gebrannten Karamellmandeln erfüllte meinen Geist.
In meinem Traum ging ich mit einer meiner engen Freundinnen durch einen Vergnügungspark.
Sie zog spielerisch an meiner Hand und sagte:
„Komm her, das ist Frau Ramallah, Vorhersagerin.
Lass sie ein bisschen plaudern, lass uns lachen.“
Sie war eine ältere Dame mit durchdringenden Augen.
Ich sagte zu meiner Freundin:
„Wer Geld dafür verlangt, Dir Deine Zukunft zu beschreiben, ist in seiner Gegenwart nicht perfekt.
Wie kann sie uns helfen?!“
Meine Freundin schob mich ein Stück nach vorne und sagte:
„Verschwende keine Zeit, schöne Frau.
Mal sehen, was sie sagt.
Dann bin ich dran.“
Die alte Dame sah mir in die Augen und sagte:
„Du bist ein Feuer in Deinem Innersten und hast Deine Geduld in Deiner Kindheit weg geschmissen.
Menschen, die Dich verletzt haben und Dir wehtaten, selbst wenn sie in Deinem Herzen bleiben, hast Du sie aus Deinem Gedächtnis verbannt, und das ist ein Zeichen Deiner Stärke.
Ein Mann beobachtet Dich jeden Tag, aber er versucht, Dich zu zerstören, sich selbst dadurch zu erhöhen.
Es ist gut, dass er in Deinen Worten keinen Platz mehr hat, denn er liebt Dich nicht, sondern trinkt, was Du absonderst, aus der Ferne wie Sirup aus Deinem Wesen, und wenn er die Wahl hätte, würde er Dich in einen Kerker werfen.
Aber es gibt andere Männer, die Dich interessant finden und Dich verführen wollen, aber Du bist zu mächtig und sie haben Angst.
Einer von ihnen ist verheiratet."
Als sie an diesem Punkt angelangt war, sagte ich:
„Bitte, gnädige Dame, lesen Sie die Zukunft meiner Freundin.
Ich will nichts mehr wissen.“
Sie neigte respektvoll den Kopf, und ich überließ meiner Freundin meinen Platz.
Als wir gingen, sagte ich zu der Freundin:
„Ich hab’s dir ja gesagt.
Selbst wenn jemand etwas Übernatürliches spüren kann, wird es durch Geld zunichte gemacht.
Die Männer, die mich verletzt haben, gehören meiner Vergangenheit an, und ich hoffe, sie finden nie den Weg in mein Leben.
Die Männer, die mich begaffen, möge Gott ihnen passende Frauen schicken.
Wenn sie verheiratet sind, möge Gott ihnen einen Schlag auf den dummen Kopf versetzen, damit sie ihre Frauen lieben und aufhören, herumzuspielen und schmutzige Dinge zu tun.
Meine Freundin umarmte mich und sagte:
„Susan, Du hast das reinste Gewissen in der ganzen Welt.“

©Susan Afarin

......

The music was very loud, and the scent of cotton candy and roasted caramel almonds filled my mind.
In my dream, I was walking through an amusement park with one of my close friends.
She playfully tugged on my hand and said,
"Come here, this is Mrs. Ramallah, the prophesier.
Let her chat a bit, let's laugh."
She was an older lady with piercing eyes.
I said to my friend,
"Anyone who charges money to tell you your future isn't perfect in his presence. How can she help us?!"
My friend pushed me forward a bit and said,
"Don't waste time, beautiful woman.
Let's see what she says.
Then it's my turn."
The old lady looked me in the eyes and said:
"You are a fire within yourself, and you threw away your patience in your childhood. People who have hurt and harmed you, even if they remain in your heart, you have banished them from your memory, and that is a sign of your strength.
A man watches you every day, but he tries to destroy you and thereby exalt himself.
It's good that he no longer has a place in your words, for he doesn't love you, but drinks what you secrete from afar, like syrup from your being, and if he had the choice, he would throw you into a dungeon.
But there are other men who find you interesting and want to seduce you, but you are too powerful and they are afraid.
One of them is married."
When she reached this point, I said,
"Please, madam, read my friend's fortune.
I don't want to know anything more."
She bowed her head respectfully, and I yielded my place to my friend.
As we left, I said to my friend,
"I told you.
Even if someone can sense something supernatural, money will nullify it.
The men who hurt me are a thing of the past, and I hope they never find their way into my life.
The men who ogle me, may God send them suitable wives.
If they're married, may God give them a slap on the stupid head so they'll love their wives and stop playing around and doing dirty things."
My friend hugged me and said,
"Susan, you have the clearest conscience in the whole world."

©Susan Afarin

در فرهنگ ایرانی، وقتی زوجی بیرون میرود، این مرد است که پول میز را حساب می‌کند.
در فرهنگ شرق، حداقل تا آن زمان که من در ایران زندگی میکردم، اگر زنی دست در جیب خود می‌کرد، مرد حتی ناراحت میشد و به غرورش برمی‌خورد.
در آلمان، وقتی به عنوان دانشجو در رستوران کار کردم، بار اولی که یک زوج پول میز را جدا جدا پرداخت کرد، شوک فرهنگی به من دست داد.
تا کنون چندین بار اگر دیتی هم داشتم، گاه خودم پول میز را حساب کردم.
دلیل آن یا احساس صمیمانه بود، که دیگر پول کنار آن هیچ ارزشی ندارد و یا احساس خست و مالدوستی مرد بود.
گاه آدمها در حرفهایشان قصد کشتن گربه دم حجله دارند.
بنابر این مرزهایی را برایت مشخص می‌کنند، بدون آنکه تو قصد ورود داشته باشی.
اینگونه مردها را برای مادررهایشان پس فرستادم، مثل کادوی باز نشده.
گاه هم تا لحظه آخر نفهمیدم که آنها خسیس هستند و وقتی انعام گارسون را با لئامت و خست حساب کردند، راهم را جدا کردم و به دیت دوم نرسیدم.
سالهاست دیتی هم ندارم و علاقه ای به اکتشاف رازهای پیش پا افتاده مستر اسکروچهای این جهان ندارم و حوصله حرفهای پیش پا افتاده احمقانه را هم ندارم.
پول برای زندگی واجب و لازم است.
حداقل این نهایت تکامل سیستمی ست که انسان دوپا بعد از گذشت سی هزار سال به آن دست یافته است و باعث شرمساریست.
اما آنهایی هم که از این تکامل بدوی شرم میکنند، مجبور به زیستن در آن هستند.
گاه تنهایی خودم را در تاریکی وزن میکنم و قطره اشکی میریزم.
اما لبخند بعد از آن هم مرا شاد می‌کند، وقتی وزن قلب خودم را احساس میکنم و با این پیش پا افتادگی های روزمره سرخی او را با رنگهای کدر دیگران تخریب نمیکنم.

©سوسن آفرین
......

In der iranischen Kultur ist es der Mann, der für den Tisch zählt, wenn ein Paar ausgeht.
In der östlichen Kultur – zumindest bis zu der Zeit, als ich im Iran lebte – war es so, dass der Mann sogar verärgert und in seinem Stolz verletzt war, wenn eine Frau in ihre Tasche griff, um zu bezahlen.
Als ich in Deutschland während des Studiums im Restaurant arbeitete, erlitt ich einen Kulturschock, als ein Paar zum ersten Mal getrennt für den Tisch bezahlte. Wenn ich ein Date hatte, zahlte ich manchmal selbst den Tisch.
Der Grund dafür war entweder ein aufrichtiges Gefühl im richtigen Gespräch, im Vergleich das Geld keinen Wert hat, oder Langeweile und Materialismus seitens des Mannes.
Manchmal versuchen Menschen, die Katze in der Hochzeitsnacht zu töten, wie man es im Persischen sagt.
Es heißt, sie wollen mit ihrer Dominanz herrschen.
Sie setzen Dir Grenzen, ohne dass Du sie überhaupt betreten willst.
Ich schickte solche Männer wie ein ungeöffnetes Geschenk zu ihren Müttern zurück.
Manchmal merkte ich erst im letzten Moment, wie geizig sie waren, und als sie mit ihrem Geiz und Kleinlichkeit das Trinkgeld des Kellners zahlten, trennten sich meine Wege von ihnen und es kam nie zum zweiten Date.
Ich mache seit Jahren kein Date mehr und habe kein Interesse daran, die trivialen Geheimnisse der Mr. Scrooges dieser Welt zu entdecken, oder Banalitäten als Wunder mir anzuhören.
Geld ist lebensnotwendig.
Zumindest ist dies die ultimative Evolution des Systems, die der zweibeinige Mensch nach dreißigtausend Jahren erreicht hat, und es ist eine Schande.
Doch auch wer sich dieser primitiven Entwicklung schämt, ist gezwungen, in ihr zu leben.
Manchmal wiege ich meine Einsamkeit im Dunkeln und vergieße eine Träne.
Aber auch das Lächeln danach macht mich glücklich, wenn ich die Schwere meines eigenen Herzens spüre und mit diesen alltäglichen Nebensächlichkeiten seine Röte nicht mit den trüben Farben anderer zerstöre.

©Susan Afarin

.......

In Iranian culture, it's the man who counts for the table when a couple goes out.
In Eastern culture—at least until I lived in Iran—it was the case that the man would even be annoyed and his pride hurt if a woman reached into her pocket to pay. When I was working in a restaurant in Germany during my studies, I experienced culture shock the first time a couple paid for the table separately.
When I went on a date, I sometimes paid for the table myself.

The reason for this was either a genuine feeling in real conversation, in comparison, that money has no value, or boredom and materialism on the part of the man. Sometimes people try to kill the cat on their wedding night, as they say in Persian. It's said that they want to rule with their dominance.
They set boundaries for you without you even wanting to cross them.
I sent such men back to their mothers like an unopened gift.
Sometimes I only realized how stingy they were at the last moment, and when they, in their stinginess and pettiness, paid the waiter's tip, I parted ways with them, and we never went on a second date.
I haven't been on a date in years and have no interest in discovering the trivial secrets of the Mr. Scrooges of this world or listening to banalities as wonders. Money is essential to life.
At least this is the ultimate evolution of the system that bipedal humans have achieved after 30,000 years, and it's a shame.
Yet even those who are ashamed of this primitive development are forced to live within it.
Sometimes I cradle my loneliness in the dark and shed a tear.
But even the smile afterwards makes me happy, when I feel the heaviness of my own heart and, with these everyday trivialities, don't spoil its redness with the dull colors of others.

©Susan Afarin

She said:

" Don't be transparent for people.

You are too clear and many people want to tarnish your purity."

l said:

" It's not only heart breaking that so many enjoy the pain of others even if they have the possibility to get lucky on their own they will prefer hurting someone else.

lt is sick.

l will never understand this malicious glee."

©Susan Afarin

امروز برای اولین بار در زندگیم، خودم به تنهایی برگه مالیاتی ام را برای اداره مالیات پر کردم و فرستادم.
شرکتی که این کار را برایم انجام می‌داد، شرکتی ست با نام خوب ولی من فقط برای آنها مرتب پول پرداخت کردم و آنها هیچ کار مثبتی برای پس گرفتن اینهمه مالیات اجباری بی دلیل ولی قانونی در آلمان برایم انجام ندادند.
آنها تقریبا احساس پرداخت اجاره به من میدادند، انگار پولی به آنها بدهکار باشم.
یک لحظه وقت حساب و کتاب کردن، حوصله ام خیلی سر رفت و با خودم فکر کردم، چقدر حساب و کتاب کردن برای من کار باطلی ست و آزارم می‌کند.
چیزی شبیه به تینیتوس با این فرق که دیگران آن را برایم تولید کرده اند.
دیروز وقت پیاده روی با دوست خیلی قدیمی و بسیار مهربانم، چند مرد خوش قیافه هم دیدیم و کمی با هم در خصوص رومانس و زندگی مشترک با مردها و غیره حرف زدیم و مزاح هم کردیم.
در دلم فکر کردم، چه فایده دارد؟!
نهایتا در آخر یک دیت با آنها، وقتی زمان پرداخت میز میشود، از قیافه مادی و ترسهای کوچک زمینی آنها، دلم گرفته ست و با تمام وجود میخواهم، همان لحظه دوباره خانه ام باشم و خاطره آنها پاک شده باشد، مثل یک ماشین زمان.

©سوسن آفرین

.......

Heute habe ich zum ersten Mal in meinem Leben meine Steuererklärung selbst ausgefüllt und ans Finanzamt geschickt.
Die Firma, die das früher für mich gemacht hat, ist seriös, aber ich habe sie nur regelmäßig bezahlt, und sie haben nichts unternommen, um mir die unnötigen, aber legalen deutschen Steuern zurückzuerstatten.
Sie gaben mir fast das Gefühl, als würde ich Miete zahlen, als ob ich ihnen Geld schulden würde.
Beim Rechnen wurde mir einen Moment lang richtig langweilig und ich dachte mir, wie sinnlos und lästig mir das Rechnen doch ist.
So etwas wie Tinnitus, nur mit dem Unterschied, dass andere ihn bei mir verursacht haben.
Gestern, als ich mit meiner sehr alten und netten Freundin spazieren ging, sahen wir ein paar gutaussehende Männer und wir unterhielten uns ein wenig über Romantik und das Zusammenleben mit Männern usw. und machten auch Witze.
Ich dachte mir:
Was sollte das denn bringen?!
Am Ende eines Dates mit ihnen, wenn es Zeit ist, die Rechnung zu bezahlen, würde ich ihre materialistischen Blicke und kleinlichen irdischen Ängste satt haben und wünschte mir von ganzem Herzen, in dem Augenblick wieder zurück zu Hause zu sein und ihre Erinnerungen auszulöschen, wie eine Zeitmaschine einfach ungetan machen.

©Susan Afarin

......

Today, for the first time in my life, I filled out my tax return myself and sent it to the tax office.
The company that used to do it for me is reputable, but I only paid them regularly, and they didn't do anything to refund me the unnecessary, yet legal, German taxes. They almost made me feel like I was paying rent, like I owed them money.
While doing the math, I got really bored for a moment and thought to myself how pointless and annoying it really was.
It's like tinnitus, only with the difference that other people caused it for me. Yesterday, while I was walking with my very old and nice friend, we saw some handsome men and we chatted a bit about romance and living with men, etc., and even joked around.
I thought to myself: What was the point of this?!
At the end of a date with them, when it's time to pay the bill, I'd be sick of their materialistic gaze and petty, earthly fears and wish with all my heart to be back home in that moment, erasing their memories like a time machine, simply making everything undone.

©Susan Afarin

Don't ever say someone that he is your whole world.

The most people have low capacity for getting honored and many don't deserve honest feelings.

lt regards mostly to people who want to be hunters, fishers.

They catch you and think it's their own win.

When they one day come again to count their win you are forever gone.

I feel right now perfect, even alone.

Not cause l'm wonderful but cause l am true and my heart is light only cause of being honest.

©Susan Afarin

I don't know why but l feel very light.

I'm not arrogant.

But my heart is precious, it's special and therfore l don't regret leaving all men in my life.

No one of them has ever understand me and a couple of them were loveless like a stone.

When you get older, being in relationship with someone who is wrong is harder to endure.

l think you go inside and find it out, how enormous your feeling could be and therfore you can't take men serious who try to let scar in your ocean body with their little thrown stones.

وقتی کسی لیاقت احساسات صمیمانه ما را ندارد، باید از او فاصله گرفت.
مهم نیست، چقدر ما او را دوست داریم.
از این مهمتر، آنست که باید تمام و کمال خودمان باشیم، تا مکان خود را فراموش نکنیم.
آنهایی که الماس میان لجن پیدا می‌کنند ولی عارشان می آید ، به آن دست بزنند و به او لقب شیشه خرده می‌دهند، الماس حتی نباید از غم لبه تیزش را به پوست آنها فشار دهد، تا به عقل دست پیدا کنند.
بلکه او باید خودش را به جای شیشه خرده بودن بی ارزش جا بزند، تا دست نا اهل نیفتد.
آنکس که الماس را بشناسد، و لیاقتش را داشته باشد، پیدایش خواهد کرد.

©سوسن آفرین

........

Wenn jemand unsere aufrichtigen Gefühle nicht verdient, sollten wir Abstand von ihm halten.
Egal, wie sehr wir ihn lieben.
Und noch wichtiger ist: Wir sollten ganz wir selbst sein, damit wir unseren Platz nicht vergessen.
Wer einen Diamanten im Schlamm findet, ihn aber aus Ekel und Arrogance nicht berührt und ihn als Glasscherbe bezeichnet, dem sollte der Diamant nicht einmal aus Kummer seine scharfe Kante auf die Haut drücken, damit er keine Weisheit erlangt.
Vielmehr sollte er so tun, als sei er wertlose Glasscherbe, damit er nicht in die Hände Unwürdiger fällt.
Wer den Diamanten kennt und ihn verdient, wird ihn finden.

©Susan Afarin

.....

If someone doesn't deserve our sincere feelings, we should keep our distance from him.
No matter how much we love him.
And more importantly, we should be fully ourselves so we don't forget our place.
If someone finds a diamond in the mud but, out of disgust and arrogance, doesn't touch it, calling it a piece of glass, the diamond shouldn't even press its sharp edge against his skin out of grief, lest him gain wisdom.
Rather, he should pretend it's a worthless piece of glass so it doesn't fall into the hands of the unworthy.
If someone knows the diamond and deserves it, they will find it.

©Susan Afarin

Bild: بازیگر ۳۶۰

دیشب فیلم کیک محبوب من را بالاخره نگاه کردم.
فیلم‌های کشدار را هیچوقت دوست نداشته ام، با اینکه کارگردانان این فیلم را نمی‌شناسم و سوژه آن هم جالب بود، خصوصا با در نظر گرفتن خفقان رژیم اسلامی.
همیشه از کشتن لحظه گریخته ام، حال چه فضای سینمای آنتونیونی باشد، چه کیارستمی.
کشتن بی محابای لحظات برای هدفی که فقط معنایش انتظار است، تنها در هنر سینما وجود ندارد.
گاه موزیک است که مثل آب هرز رفته، در خاک کویر می‌ریزد و گاه یک بوم رنگ است که با دقت تمام یکبار کاملا سفید و استریل نقاشی شده ست، گاه ملاقات آشنایی ست که اصرار بر دیدن تو دارد ولی حرفی برای زدن نیست....
تمام داستان یک شب بود.
مردی که داخل حیاط باغی زنی تنها شد و از بوی عطر گیاهان مدهوش بود، با زن رقصید، حرف زد، غذا خورد و ساعاتی زندگی بی معنایش، رنگ گرفتند.
اما خوشبختی اغلب مثل پروانه های سفید یک روزه ست و اگر وجودش هم غیر قابل انکار باشد، در یک چشم به هم زدن پایان میابد.
مرد عمودی داخل این حیاط شد ولی از عشق سکته کرد و مرد و زن او را با عشق شست و میان گلهای باغ افقی دفن کرد.
شاید فکر کنیم چقدر دنیا بی‌رحم است، این دو کبوتر پیر تازه به هم رسیده بودند.
اما از طرف دیگر می‌توان فکر کرد که شاید این مرد، دو سال دیگر هم زندگی اش را بدون نور عشق سپری می‌کرد و مثل بقیه در قبرستان سیمانی شهر دفن میشد.
اینگونه هم زن می‌توانست او را برای همیشه دوست بدارد، چون خیلی از زنها یاد گرفته اند، به هر نشان عشق زنده باشند، حتی اگر این احساس از یک نفس هم کوتاه تر باشد.

©سوسن آفرین

......

Gestern Abend habe ich endlich den iranischen Film, "Mein Lieblingkuchen“ gesehen.
Ich mochte langwierige Filme noch nie, obwohl ich die Regisseure dieses Films nicht kenne und sein Thema interessant war, insbesondere angesichts der Unterdrückung durch das islamische Regime.
Ich habe mich immer davor gescheut, den Moment zu zerstören, sei es in der Atmosphäre von Antonionis oder Kiarostamis Kino.
Das rücksichtslose Töten von Momenten für einen Zweck, der nur Warten bedeutet, gibt es nicht nur in der Filmkunst.
Manchmal ist es Musik, die wie verschwendetes Wasser fließt, das in den Wüstenboden strömt, und manchmal ist es eine sorgfältig ganz weiß und steril bemalte Leinwand, manchmal ist es ein Treffen mit einem Bekannten, der darauf besteht, einen zu sehen, aber nichts zu sagen hat…
Die ganze Geschichte spielte sich in einer Nacht ab.
Ein Mann war allein im Garten einer Frau und berauschte sich am Duft der Pflanzen, tanzte mit der Frau, redete, aß und für ein paar Stunden wurde sein bedeutungsloses Leben bunt.
Doch Glück ist oft wie ein weißer Schmetterling, der nur einen Tag lang lebt, und selbst wenn seine Existenz unbestreitbar ist, endet es im Handumdrehen.
Der aufrecht stehende Mann betrat diesen Hof, erlitt jedoch einen Herzinfarkt, und die Frau wusch ihn mit Liebe und begrub ihn zwischen den Blumen des Gartens horizontal.
Wir mögen uns fragen, wie grausam die Welt ist, diese beiden alten Tauben hatten sich gerade erst kennengelernt.
Andererseits könnte man meinen, dieser Mann hätte vielleicht noch zwei weitere Jahre ohne das Licht der Liebe gelebt und wäre wie alle anderen auf dem Zementfriedhof der Stadt begraben worden.
Aber jetzt hätte die Frau ihn für immer lieben können, denn viele Frauen haben gelernt, für jedes Zeichen der wahren Liebe zu leben, auch wenn dieses Gefühl kürzer ist als ein Atemzug.

©Susan Afarin

......

Last night, I finally saw the Iranian film "My Favorite Cake."
I've never liked long-winded films, even though I don't know the directors of this one and its subject matter was interesting, especially given the oppression of the Islamic regime.
I've always shied away from destroying the moment, whether in the atmosphere of Antonioni's or Kiarostami's cinema.
The ruthless killing of moments for a purpose that is only waiting isn't unique to filmmaking.
Sometimes it's music that flows like wasted water pouring into the desert floor, and sometimes it's a carefully painted canvas, completely white and sterile; sometimes it's a meeting with an acquaintance who insists on seeing you but has nothing to say...

The whole story unfolded in one night.
A man was alone in a woman's garden, intoxicated by the scent of the plants, danced with the woman, talked, ate, and for a few hours his meaningless life became colorful.
Yet happiness is often like a white butterfly that lives only for a day, and even if its existence is undeniable, it ends in the blink of an eye.
The upright man entered that courtyard, but suffered a heart attack, and the woman lovingly washed him and buried him horizontally among the flowers of the garden.
We might wonder how cruel the world is, these two old doves had only just met.
On the other hand, one might think that this man might have lived two more years without the light of love and would have been buried like everyone else in the city's cement cemetery.
But now the woman could have loved him forever, for many women have learned to live for every sign of true love, even if that feeling is shorter than a breath.

©Susan Afarin

I have a couple diffrent ways to try finding my sooth

For all pain which destroyed me and all what l lose

©Susan Afarin

هیچ و پوچ

Nichts und wieder nichts.

Nothing and nothing again.

©Susan Afarin

Pastle chalk.

l love to use it, especiallialy on big surface although l have at most allergy against it.

©Susan Afarin

یکی از بچه های همسایه ها امروز تولد داشت و لیلی-سوی وجود من، برایش چند شئ جالب پیدا کرد و برایش یک کارت نوشت و به او کادو داد.
لیلی-سوی وجود من هفت یا هشت سال بیشتر ندارد و با اینکه نمی‌تواند با بچه های سه ساله بازی کند و به معنای جهان فکر نکند، بچه ها را خیلی دوست دارد.
آنها مثل کاغذهای سفیدی هستند که هنوز چیزی روی آنها ترسیم نشده.
اگر به آنها عشق، انسانیت و عظمت یاد بدهیم، آنها تابلوهایی می‌شوند که از کنارشان نمی‌توان عبور کرد، بی آنکه قلب و روحمان به پرواز در آیند.

©سوسن آفرین

.......

Ein Nachbarskind hatte heute Geburtstag, und die Lilly-Sue in mir hat ein paar interessante Sachen für ihn gefunden, ihm eine Karte geschrieben und ihm ein Geschenk gemacht.
Die Lilly-Sue in mircist höchstens sieben oder acht Jahre alt, und obwohl sie nicht mit Dreijährigen spielen kann ohne über den Sinn der Welt nachzudenken, liebt sie Kinder sehr.
Sie sind wie leere Blätter Papier, auf denen noch nichts gezeichnet ist.
Wenn wir ihnen Liebe, Menschlichkeit und Pracht vermitteln, werden sie zu Gemälden, an denen wir nicht vorbeigehen können, ohne dass unsere Herzen und Seelen aus Bewunderung weg fliegen.

©Susan Afarin

......

A neighbor's child had birthday today, and the Lilly-Sue in me found some interesting things for him, wrote him a card, and gave him a present.
The Lilly-Sue in me is seven or eight years old at most, and although she can't play with three-year-olds without pondering the meaning of the world, she loves children very much.
They are like blank sheets of paper with nothing drawn on them yet.
When we instill in them love, humanity, and splendor, they become paintings we can't pass by without our hearts and souls flying in admiration.

©Susan Afarin

آنکه قلبت دید و رخسارش شکفت، مادر بشد
وانکه گفتارت شنید، دادت امید، خواهر بشد
او که برنای دلت، طفل گُلت بود، دختر شد
یک چنین درکی فقط دوست نکو، همره بشد

©سوسن آفرین
.....

Diejenige, die Dein Herz sah und deren Gesicht erblühte, wurde zur Mutter.
Und diejenige, die Deine Worte hörte und voller Hoffnung lachte, wurde zur Schwester
Und diejenige, die jung wie in Deinem Herzen, wie Dein eigenes Kind war, wurde zur Tochter
Solches Verständnis kann nur von einem wahren Freund kommen, wenn zur die auch Unwägbarkeiten mit Dir teilt.

©Susan Afarin

......

The one who saw your heart and whose face blossomed became the mother
And the one who heard your words and laughed with hope became the sister
And the one who was as young as in your heart, like your own child, became the daughter
Such understanding can only come from a true friend, one who also shares your uncertainties.

©Susan Afarin

And still l am alive and cook for me.

It's something very stupid, life.

©Susan Afarin

میان چیزهایی که از فرط انزجار دور ریخته ام،
و چیزهایی که قلبم را برای همیشه مجروح کرده اند،
جنگلی ست به نام مرگ مزمن که حداقل روزی یک بار بالاجبار به آن قدم مینهم.

©سوسن آفرین
.....

Zwischen den Dingen, die ich voller Abscheu weggeworfen habe,
Und den Dingen, die mein Herz für immer verletzt haben,
Gibt es einen Wald namens chronischer Tod, den ich mindestens einmal am Tag betreten muss.

©Susan Afarin

.....

Between the things I've thrown away in disgust,
And the things that have forever wounded my heart,
There's a forest called chronic death that I must enter at least once a day.

©Susan Afarin

Cover Dariush, Gelayeh, Beschwerde, Complaint

برای گفتن من، شعر هم به گل مانده،
نمانده عمری و صدها سخن به دل مانده
صدا که مرهم فریاد بود زخم مرا
به پیش درد عظیم دلم خجل مانده
از دست عزیزان چه بگویم؟ گله ای نیست
گر هم گله ای هست، دگر حوصله ای نیست
سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم
هر لحظه...
هر لحظه جز این دسته مرا مشغله ای نیست
از دست عزیزان چه بگویم؟ گله ای نیست
گله ای نیست
گر هم گله ای هست، دگر حوصله ای نیست
حوصله ای نیست
حوصله ای نیست
سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم
هر لحظه جز این دست مرا مشغله ای نیست
دیری است که از خانه خرابان جهانم
بر سقف فرو ریخته ام چلچله ای نیست
چلچله ای نیست
در حسرت دیدار تو آواره ترینم
هر چند که تا منزل تو فاصله ای نیست
فاصله ای نیست

......

Um die Wahrheit zu sagen, ist sogar Poesie im Schlamm festgesteckt
Es ist nicht mehr viel vom Leben übrig und hunderte von Worten sind im Herzen, unausgesprochen
Sogar der Klang, der meine Wunden heilte, schämt sich des großen Schmerzes in meinem Herzen

Was kann ich über meine Lieben sagen?
Es ist keine Beschwerde, es gibt keine Beschwerde
Wenn es auch einige Beschwerden gäbe, gäbe es keine Geduld mehr
Immer wieder mich mein ganzes Leben lang zu verletzen
Jederzeit...
Ich bin in keinem Moment mit etwas anderem beschäftigt, außer mich selbst zu verletzen
Es ist lange her, seit ich der am meisten Ruinierte dieser Welt bin
Auf dem eingestürzten Dach meines Hauses ist keine Schwalbe
Es gibt keine Schwalbe
Ich bin der größte Obdachlose auf dem Weg zu Dir
Obwohl ich nicht weit von Deinem Zuhause bin

.....

To tell the truth is even poetry stuck in the mud
There is not much from life left and hundreds of words are untold in the heart
Even sound that healed my wounds is ashamed of the great pain in my heart

What can I say about my loved ones?
It is not a complaint, there is no complaint
If there were some complaints, there was no longer patiance for

Entertained to wound myself all my life
Any time...
I am not busy with something else at any moment except wounding myself
It has been a long time since I'm the most ruined of this world
There is no swallow on the collapsed roof of my house
There is no swallow
I am the greatest homeless on the way seeing you
Although l'm not far from your home

Translated by ©Susan Afarin

Weblog is the best way to describe yourself when you have no one on earth.

Thieves and traitors would take your work and abuse you but let them do.

Let all who never cared about the meaning of life, waste it, cause you can't do anything else.

دیشب را در آغوش مادرم، تا صبح گریستم.
صبح به او گفتم، که مرا با خود ببرد.
ولی او لبخندی زد و گفت که امکانش را ندارد و وقت من هنوز به پایان نرسیده ست.
نوری از موهایش را روی انگشت سبابه ام نشاندم و آن را بوسیدم.
گفتم: من دیگر تحمل تاریکی را ندارم.
پیشانی ام را بوسید و گفت:
"من از عمق تاریکی بیرون می آیم ولی وقتی به تو میرسم، نورانی میشوم.
این خاصیت عشق است.
آنهایی که ما را دوست دارند، هیچوقت به ما تاریکی نمیرسانند، بلکه با خوشه نوری ما را از خوابهای تکراری رها می‌کنند.

©سوسن آفرین

....

Ich habe letzte Nacht bis zum Morgen in den Armen meiner Mutter geweint.
Am Morgen sagte ich ihr, sie solle mich mitnehmen.
Aber sie lächelte und sagte, das sei nicht möglich und meine Zeit sei noch nicht vorbei.
Ich legte eine ihrer Haarsträhnen auf meinen Zeigefinger und küsste sie.
Dann sagte ich:
"Ich kann die Dunkelheit nicht mehr ertragen.
Sie küsste meine Stirn und sagte:
„Ich komme aus den Tiefen der Dunkelheit, doch wenn ich Dich erreiche, werde ich zum Licht.
Das ist die Natur der Liebe.
Wer uns liebt, bringt uns nie Dunkelheit, sondern befreit uns mit einem Lichtbündel von wiederkehrenden Träumen.

©Susan Afarin

......

I cried in my mother's arms last night until morning.
In the morning, I told her to take me with her.
But she smiled and said that wasn't possible and my time wasn't over yet. I
placed a strand of her hair on my index finger and kissed it.
Then I said,
"I can't bear the darkness anymore."
She kissed my forehead and said,
"I come from the depths of darkness, but when I reach you, I become light.
That is the nature of love.
Those who love us never bring us darkness, but free us from recurring dreams with a beam of light.

©Susan Afarin

Why shall he wait forever, he had so many height
I'm the last inoccent one, l won't trust known knight
Loving someone who surly will blame you in every sight

Medals, topics are checked off, quite
And l have to give him just one night
I'm not a one night fly, l only write
So I wish you a new target and pleasant flight

©Susan Afarin

آنهایی که عشق را با منطق درمان کردند، خود در آرزوی شکفتن یک لبخند، در انتظار ایستادند.

©سوسن آفرین

.....

Diejenige, die Liebe mit Logik heilen wollten, warteten selbst und wünschten sich ein Lächeln.

©Susan Afarin

......

Those who wanted to cure love with logic waited and wished for a smile.

©Susan Afarin

وقتی یک مولکول شادی داری، همه دوست هستند، تا شادی ناچیز را از تو بدزدند.
اما وقتی چاقوی دشمنان در کمر گاهانت نشسته باشد، هر که برسد، چاقوی جدیدی در کمرت خواهد نشاند.

©سوسن آفرین
......

Wenn Du ein Molekül Glück hast, ist jeder ein Freund, der Dir das kleinste unbedeutende Glück stiehlt.
Doch wenn das Messer der Feinde in Deiner Hüfte steckt, wird jeder, der ankommt, Dirr ein neues Messer in die Hüfte stecken.

©Susan Afarin

......

If you have a molecule of luck, anyone who steals your smallest, insignificant piece of happiness is a friend.
But if the enemy's knife is in your hip, everyone who comes will stick a new knife in your hip.

©Susan Afarin

Bild: Pinterest

گاه به نوشتن رمان فکر میکنم.
دوست دارم، جملات معنی دار باشند و مشکل دیگر حوصله است.
هر کاری کردم، صفحه اول جنگ و صلح تولستوی و ژان کريستف رومن رولان به صفحه دوم نرسیدند.
به جای آن، دون آرام شولوخوف را یک هفته ای خواندم.
اما هیچ کتابی را با شوق و سرعت صد سال تنهایی گابریل مارکز نخواندم.
در یک روز تعطیل تابستان با خواهرم در ایوان ییلاق خواندیم و من باز تا صبح هم بیدار ماندم و تمامش کردم.
هر کاری کنم، قدیمی هستم.
دوست دارم چیزی اینقدر جذاب باشد که من به سمت آن بروم، نه اینکه بخاطر مهم بودن آن یا نظر دیگران چیزی را انجام بدهم که به من نمیخورد.

©سوسن آفرین
.....

Manchmal denke ich darüber nach, einen Roman zu schreiben.
Ich mag bedeutungsvolle Sätze, aber das andere Problem ist Mangel an Geduld.
Egal, was ich tat, die erste Seite von Tolstois „Krieg und Frieden“ und Jean-Christophe von Romain Rollands schaffte ich nicht bis zur zweiten Seite. Stattdessen las ich Scholochows „Der langsame Don“ in einer Woche.
Aber ich habe noch nie ein Buch mit der Begeisterung und Geschwindigkeit von Gabriel Márquez' „Hundert Jahre Einsamkeit“ gelesen.
In den Sommerferien las ich es mit meiner Schwester zusammen auf der Veranda eines Sommerhauses, blieb bis zum Morgen auf und beendete es.
Was auch immer ich tue, ich bin altmodisch.
Ich möchte, dass etwas so interessant ist, dass ich es anpacke, nicht weil es wichtig ist oder weil andere denken, ich muss etwas tun, das nicht zu mir passt.

©Susan Afarin
......

Sometimes I think about writing a novel.
I like meaningful sentences, but the other problem is a lack of patience.
No matter what I did, I couldn't get past the first page of Tolstoy's "War and Peace" or Romain Rolland's "Jean-Christophe."
Instead, I read Sholokhov's "The Slow Don" in a week.
But I've never read a book with the enthusiasm and speed of Gabriel Márquez's "One Hundred Years of Solitude."
One summer vacation, I read it with my sister on the porch of a summer house, stayed up until morning, and finished it.
Whatever I do, I'm old-fashioned.
I want something to be so interesting that I tackle it, not because it's important or because others think I have to do something that's not my style.

©Susan Afarin

آدمهای درون‌گرا وقتی کنار برون گراها قرار بگیرند و با آنها سر و کار پیدا کنند، خیلی اذیت می‌شوند.
آنها نه تنها درک نمی‌شوند، بلکه از روی حسادت و حماقت به طنز و ریشخند و سارکاسم گرفته می‌شوند، تا خالی بودن انسان برون گرا زیر سوال نرود و او احساس قدرت کند، همانگونه که خروسهای یک لانه پر از مرغ برخورد می‌کنند.
با آدم‌های برون‌گرا می‌توان خرید کرد و فوتبال نگاه کرد و شوهای چیپ تلویزیون، یا پشت دیگران حرف زد.
عموما انسان درون‌گرا نیاز و تمایلی به این چیزها ندارد.
سالها پیش وقتی خیلی جوان بودم و برای چیزهای غمناک دلم میشکست و گریه میکردم، از ایران از پیش خانواده ام برمیگشتم و جگرم از دوری خون بود و چند روز فقط گریه میکردم، وقتی با وجود کار سخت رستورانی که فقط زحمتم را در آن گذاشتم و سودش را او با خودش برد رفرات ها و سمینارهایم را تا صبح زود بعد از مشقت کار میخواندم، تا فردا صبح زود جلوی جمعیت حرف بزنم و از خستگی و بی‌خوابی، دستانم روی کاغذها و اسلایدهایم میلرزید و فاصله ای با بیهوشی نداشتم، وقتی به زور از این شوهر مهربان یک شب را از این رستوران لعنتی تعطیل میگرفتم تا حداقل یکشب برای امتحان خودم را آماده کنم و او با اینحال زنگ میزد و مجبورم می‌کرد، به عنوان زن او میهمانان به خصوص او که از اقسی نقاط جهان با زبانهای متفاوت میآمدند، خوش آمد بگویم و به افتخارشان، یک قلپ آب سیب بخورم که فکر کنند آبجو است و بهشان بر نخورد، چون من بدبخت باید بروم و با بیل اطلاعات و فرمول وارد مغزم بکنم و اصولا هم نمی‌توانم زیاد الکل بخورم....
او میگفت:
"عزیزم، تو با علاقه زجر میکشی!"
سنم خیلی کمتر بود و به نظرم مرد خوشتیپی بود که هم زبانهای زیادی را حرف می‌زد و هم جهان را دیده بود، با او میشد از دنیا و موزیک و سیاست حرف زد.
اما این حرفش را هیچوقت نبخشیدم.
او علاقه ای به خانواده اش نشان نمی‌داد و خودخواهی از وجنات و حرکاتش میباریدند.
اینقدر جوان بودم که فکر میکردم، چنین گیاه خشکی را می‌توان بارور کرد و محبت را به او یاد داد.
هیچکس از درد لذت نمی‌برد.
آنهایی که حتی طاقت شنیدن بدبختی دیگران را ندارند، بهتر است یا قبول کنند که انسانیت وجودشان لنگ می‌زند و یا به زندگی خود ادامه بدهند.
هیچ موجود لطیفی به نوازش هیولایی نیاز ندارد.

©سوسن آفرین
......

Introvertierte sind sehr traurig, wenn sie in der Nähe von Extrovertierten sind und mit ihnen umgehen müssen.
Sie werden nicht nur nicht verstanden, sondern auch aus Eifersucht und Dummheit verspottet und verhöhnt, sodass die Leere des Extrovertierten nicht in Frage gestellt wird und er sich mächtig fühlt, so wie Hähne in einem Nest voller Hühner aneinander geraten.
Mit Extrovertierten kann man einkaufen gehen, Fußball schauen, billige Fernsehsendungen ansehen oder hinter dem Rücken anderer Leute lästern.
Im Allgemeinen haben lntrovertierte weder das Bedürfnis noch den Wunsch nach diesen Dingen.
Vor Jahren, als ich noch sehr jung war und mir das Herz brach und ich über traurige Dinge weinte,
kehrte ich aus dem Iran zurück, wo ich meine Familie besuchte, und meine Leber blutete aus Heimweh, und ich weinte einfach ein paar Tage lang,
Als ich trotz der harten Arbeit in einem Restaurant, in das ich nur meine ganze Kraft steckte und er den Gewinn mitnahm, nach der harten Arbeit bis in die frühen Morgenstunden mich für meine Referate und Seminare vorbereitete, um am nächsten Morgen früh vor einer Menschenmenge sprechen zu können, zitterten mir vor Müdigkeit und Schlafmangel die Hände auf meinen Papieren und Folien und ich war kurz davor, in Ohnmacht zu fallen,
Als ich diesen netten Ehemann anflehte, mir einen Abend frei von diesem verdammten Restaurant zu geben, um mich wenigstens einen Abend auf die Prüfung vorzubereiten, rief er trotzdem an und zwang mich als seine Frau, die besondere Gäste, die aus aller Welt mit unterschiedlichen Sprachen angereist waren, willkommen zu heißen und ihnen zu Ehren ein Glas Apfelsaft zu trinken, damit sie dachten, es sei Bier, und nicht böse wurden,
Denn ich, der Unglückliche, musste mir mit der Schaufel Informationen und Formeln ins Gehirn laden, und ich trinke sowieso nicht viel Alkohol…

Er sagte immer:
„Meine Liebe, Du leidest sehr gerne!“
Ich war viel jünger und fand ihn einen attraktiven Mann, der viele Sprachen sprach und die Welt gesehen hatte.
Man konnte mit ihm über die Welt, Musik und Politik reden.
Aber diesen Satz habe ich ihm nie verziehen.
Er zeigte kein Interesse an seiner Familie, und seine Worte und Taten waren von extremem Egoismus geprägt.
Ich war so jung, dass ich dachte, man könne so eine dürre Pflanze düngen und ihr Liebe beibringen.
Niemand hat Freude an Schmerz.
Wer es nicht ertragen kann, das Leid anderer zu hören, sollte entweder akzeptieren, dass seine Menschlichkeit verkrüppelt ist, oder einfach sein Leben weiterleben.
Kein sanftes Wesen braucht die Liebkosung eines Monsters.

©Susan Afarin

......

Introverts are very sad when they are around extroverts and have to interact with them.
Not only are they misunderstood, but they are also ridiculed and mocked out of jealousy and stupidity, so that the extrovert's emptiness goes unchallenged and they feel powerful, like roosters fighting in a nest full of hens.
With extroverts, you can go shopping, watch football, watch cheap TV shows, or gossip behind other people's backs.
In general, introverts have neither the need nor the desire for these things.
Years ago, when I was very young and my heart was breaking and I was crying over sad things,
I returned from Iran after visiting my family, and my liver was bleeding from homesickness, and I simply cried for a few days,
Despite working hard until the early hours in a restaurant where I put all my energy into it, and he took the profits, after working hard until the early hours,
preparing for my presentations and seminars so I could speak to a crowd early the next morning, my hands were shaking on my papers and slides from fatigue and lack of sleep, and I was about to faint.
When I begged this nice husband to give me a night off from that damn restaurant so I could spend at least one night preparing for the exam, he called anyway and forced me, as his wife, to welcome the special guests who had come from all over the world, speaking different languages, and to drink a glass of apple juice in their honor so they would think it was beer and not get angry,
Because I, the unfortunate one, had to load information and formulas into my brain with a shovel, and I don't drink much alcohol anyway...
He always said:
"My dear, you love to suffer!"
I was much younger and found him an attractive man who spoke many languages and had seen the world.
You could talk to him about the world, music, and politics.
But I never forgave him for that sentence.
He showed no interest in his family, and his words and actions were marked by extreme selfishness.
I was so young that I thought you could fertilize such a scrawny plant and teach it love.
No one enjoys pain.
Anyone who can't bear to hear the suffering of others should either accept that his humanity is crippled or simply move on with their life.
No gentle being needs the caress of a monster.

©Susan Afarin

Bild:Pinterest

"آخ، الان این چیزی که گفتی، خیلی حال من را خوب کرد.
دلم می‌خواهد، کاری بکنم که تو هم همین احساس را داشته باشی."
گفتم:
"شرمنده.
ولی تو نه مرا میشناسی و نه علایق من برایت ارزشی دارند.
به عنوان هدیه برای خودت نگاه دار.
همین که زخم جدید به من نزنی، خوشبخت خواهم بود.
اما متاسفانه، تو اگر مرا زخمی نکنی، احساس میکنی به من مدیون هستی.
پس زخمت را هم بزن و برو که احساس دین نکنی."

©سوسن آفرین

......

„Oh, was du gesagt hast, hat mir so gutgetan.
Ich möchte etwas tun, damit Du Dich genauso gut fühlst.“
Ich sagte:
„Schade.
Du kennst mich nicht und schätzt meine Interessen auch nicht.
Behalte es als Geschenk für Dich selbst.
Solange Du mir keine neuen Wunden zufügst, bin ich glücklich.
Aber leider hast Du das Gefühl, mir etwas schuldig zu sein, wenn Du mich nicht verletzt.
Also mach weiter, schlag mich, hinterlasse Wunden, damit Du nicht das Gefülh hast, mir etwas schuldig zu sein. "

©Susan Afarin

.....

"Oh, what you said made me feel so good.
I want to do something to make you feel just as good."
I said,
"Too bad.
You don't know me, and you don't value my interests.
Keep it as a gift for yourself.
As long as you don't inflict new wounds on me, I'm happy.
But unfortunately, if you don't hurt me, you feel like you owe me something.
So go ahead, hit me, leave wounds, so you don't feel like you owe me anything."

©Susan Afarin

Who say, dosage your pain?! 🥹
I think they don't know pain.
You could fake a smile, surley and that is what they take as happiness by you.
And then, they want to steal your luck.
They certainly won't find anything.
Only your wish of luck for them but it's something for friends and they are not your friends.
You must be careful, cause they will have no problem turning your night to an unending purgatory.

©Susan Afarin

سعی خواهم کرد، لیلی-سو های خوشبخت تری بکشم.
راجع به حرف آقایی فکر کردم که چند روز پیش خیلی از کارهایم تعریف کرد و گفت:
"تصور کن که کارت را در دستت نگاه داشته ای، موفقیت ات را.
چه چیزی در آن لحظه خواهی گفت؟!"
گفتم:
"امید."
برای او این کلمه انگار کافی نبود.
فکر می‌کرد، الان به آسمان شلیک میشوم؟!
شاید که حق داشت و من اجازه داشتم که به آسمان صعود کنم.
اما وقتی عادت به بدشانسی داری، آدمهای بد زندگیت تمام نمی‌شوند و هیچوقت هیچ مشوقی در زندگی نداشته ای، بلکه همیشه حتی برای عظمت و شگفتی های غریب زندگی ات تحقیر و نادیده گرفته شدی، داشتن امید تقریبا چیزی ناممکن است.
خوب شد به او نگفتم که حتی همین امید کوچک هم برای خودم نبود، چون به امید امیدی ندارم، بلکه برای کسانی بود که به آن نیاز و هنوز باور دارند.

©سوسن آفرین

......

Ich werde versuchen, glücklichere Lilly-Sues zu zeichnen.
Ich dachte daran, was ein Mann vor ein paar Tagen gesagt hatte, als er mir für viele meiner Arbeiten ein Kompliment machte.
Er meinte:
„Stell Dir vor, Du hältst Dein Werk in der Hand, Deinen Erfolg.
Was würdest Du in diesem Moment sagen?!“
Ich sagte: „Hoffnung.“
Für ihn schien dieses Wort nicht genug zu sein.
Er dachte vielleicht, dass ich jetzt vor Glück in den Himmel geschossen werde?! Vielleicht hatte er recht und ich durfte in den Himmel aufsteigen.
Aber wenn man an Pech gewöhnt ist, die schlechten Menschen in seinem Leben nie enden und man nie Ermutigung im Leben erfahren hat, sondern immer verachtet und ignoriert wurde, selbst für die Größe und die seltsamen Wunder des eigenen Lebens, ist es fast unmöglich, Hoffnung zu haben.
Es war gut, dass ich ihm nicht gesagt habe, dass selbst diese kleine Hoffnung nicht für mich war, denn ich hoffe schon lange nicht auf Hoffnung, sondern es war für diejenigen, die sie brauchen und immer noch daran glauben.

©Susan Afarin

.......

I'll try to draw happier Lilly-Sues.
I thought about what a man had said a few days ago when he complimented me on much of my work.
He said, "Imagine holding your work, your success, in your hand.
What would you say at that moment?!"
I said, "Hope."
For him, that word didn't seem enough.
Maybe he thought I was going to be shot to heaven with happiness?!
Maybe he was right, and I was allowed to ascend to heaven.
But when you're used to bad luck, the bad people in your life never end, and you've never experienced encouragement in life, but have always been despised and ignored, even for the greatness and strange wonders of your own life, it's almost impossible to have hope.
It was a good thing I didn't tell him that even this small hope wasn't for me, because I haven't been hoping for hope for a long time, but it was for those who need it and still believe in it.

©Susan Afarin

پری های دریایی که در خشکی دنیا می‌آیند، آنقدر اشک می‌ریزند تا بتوانند در اشک خود شنا کنند.

©سوسن آفرین
......

Meerjungfrauen, die an Land geboren werden, weinen so lange, bis sie in ihren eigenen Tränen schwimmen können.

©Susan Afarin

......

Mermaids born on land cry until they can swim in their own tears.

©Susan Afarin

Someone who's a poodle to everyone but turns into a Doberman and attacks me every time he comes to me is not a friend. The worst thing is when such a person says to you: I'm protecting you with my bite, so why don't you see what a cute poodle I am to everyone else?!

I'm your best friend!

But every time you complain and have problems l will turn to a fish and hide me under water, cause l don't care about your troubles and must protect me.

©Susan Afarin

Bild: Merlin-Wiki Fandom

شمشیر را از دل سنگ بیرون کشیدم.
مرلین با تعجب نگاه کرد، جمعیت فریاد کشید:
"این زن اگر جادوگر نباشد، حتما نجات دهنده ست."
مرلین از ترس اینکه من کشته نشوم، داد کشید:
"این زن به هیچ عنوان ربطی به جادو ندارد.
خدایان او را انتخاب کرده اند."
مردم برایم هورا می‌کشیدند.
وقتی با مرلین تنها شدم، گفتم:
"من اصلا نفهمیدم چه شد.
سنگ کمرش درد گرفته بود و لبه شمشیر هم در سنگ گیر کرده بود و نفسش قطع شده بود.
من فقط به این دو کمک کردم.
لطف کن مرا از اینجا نجات بده.
امشب شاید طولانی و پر از سرمستی این قوم باشد.
اما از فردا همین آدمها قصد جان مرا خواهند کرد."
قطره اشکی در چشمانش حلقه زد و مرا در آغوش گرفت.
گفت:
" تو پایان داستان انسان را خواندی.
بگذار بخوابند.
اسبی را برایت زین خواهم کرد، تا به سلامت به دیار گلها باز گردی. "

©سوسن آفرین

......

Ich zog das Schwert aus dem Stein.
Merlin sah überrascht zu, die Menge rief:
„Wenn diese Frau keine Hexe ist, dann muss sie eine Retterin sein.“
Merlin, der Angst hatte, dass ich getötet werden könnte, rief:
„Diese Frau hat nichts mit Magie zu tun.
Die Götter haben sie auserwählt.“
Das Volk jubelte mir zu.
Als ich mit Merlin allein war, sagte ich:
„Ich verstehe überhaupt nicht, was passiert ist.
Der Stein bekam durch das Schwert Rückenschmerzen, und die Schwertschneide steckte im Stein fest, und deshalb konnte nicht atmen.
Ich habe nur diesen beiden geholfen.
Bitte rette mich von hier.
Diese Nacht mag für diese Leute lang und schön in Trunkenheit vergehen.
Aber ab morgen werden dieselben Leute versuchen, mich zu töten.“
Eine Träne rollte ihm übers Auge und er umarmte mich.
Er sagte: „Du hast das Ende der Geschichte des Menschen gelesen.
Lass sie schlafen.
Ich werde Dir ein Pferd satteln, damit Du sicher ins Land der Blumen zurückkehren kannst.“

©Susan Afarin

......

I pulled the sword from the stone.
Merlin watched in surprise, the crowd shouted:
"If this woman isn't a witch, then she must be a savior."
Merlin, afraid that I might be killed, shouted:
"This woman has nothing to do with magic.
The gods chose her."
The people cheered me.
When I was alone with Merlin, I said:
"I don't understand at all what happened.
The stone got a backache from the sword, and the sword's edge was stuck in the stone, and that's why it couldn't breathe.
I was only helping these two.
Please save me from here.
This night may be long and beautiful for these people in drunkenness.
But starting tomorrow, these same people will try to kill me."
A tear rolled down his eye and he hugged me.
He said,
"You've read the end of man's story.
Let them sleep.
I'll saddle you a horse so you can return safely to the Land of Flowers."

©Susan Afarin

Bild: Pinterest

Muriel's Wedding was one of my favorite films.

The main actress made it wonderful.

True hearts can't insist, brag, endure lies.

Although the superstar found in her the beauty, she went.

Cause it was not heartily.

That was politice and she understood the fake horrible story behind all.

Still, first if she would stay she would do something against her soul, cause she was not fallen in love with this man.

And second the man would be untrue to her with a first new bright smile of another woman.

ln my case there were another problems.

My feeling were true but people used deceite or neglect or hate and it was ruined.

My bad words were the reactions of these years of cold war.

I don't want to waste my life with a man who is not kind, not serious, but insidious and arrogant.

Such coldnesses bring hot phases of discussion and argues.

lf people only would be able to say what they want to do, we had no problems.

This story has a bit similarity with what l had silent to go through but l was loud therfore l paid much more.

So it is always with reality.

©Susan Afarin

I'm sorry that l loved the wrong person, but l forgave me
Missing someone who always betrayed, isn't even to see
l can't miss a person in my life, who was never a we
I wish betrayers luck without harming others, just to be

©Susan Afarin

Bild: نمناک

گریه های دیشب من، کوروش بزرگ را از خواب بیدار کرد.
گفت:
"دختر جان، این ملافه کم است.
در این بیابان، بغل قبر من دراز میکشی، که چه شود؟!
مردن دیر نمی‌شود."
گفتم:
" چه کنم، که بتوانم بخوابم.
بزدلهایی که به تو گفتند، بخواب ما بیداریم، خودشان اینقدر خوابیدند، که تمام ایران از اسب‌های ترویا پر شد.
شاد به نظر بیایی، نارنجک در حلقت فرو می‌کنند.
گریه کنی، می‌گویند بساطت را جمع کن، گریه دیگران دلایل مهمتری دارد.
قلبم را کشتند، خودی و دشمن در لباس دوست.
ذهنم هم خسته شد و دیگر خوابش نبرد.
فقط لقمه نانی مانده که هنوز تکلیفش معلوم نیست و آب و هوا هم که باز در دست سیاست قلابی آدم‌هاست.
در استغنا غرق شدم ولی گاه فکر میکنم، خیلی خودخواهم.
تو که به دلیل تدفینت در سقف آرامگاه همیشه از بالا به جهان مینگری، برایم بگو مرز خودپرستی و استغنا کجاست؟!

©سوسن آفرین
.......

Meine Schreie letzte Nacht weckten Kyros den Großen aus dem Schlaf.
Er sagte:
„Meine liebe Tochter, dieses Laken reicht nicht.
In dieser Wüste, Du legst Dich neben mein Grab, was wird geschehen?!
Es wird nie zu spät sein, zu sterben.“
Ich sagte:
„Was soll ich tun, damit ich schlafen kann?
Die Feiglinge, die Dir sagten: „Schlaf, wir sind wach“, haben selbst so viel geschlafen, dass ganz Iran mit Trojanischen Pferden übersät wurde.
Siehst Du glücklich aus, schieben sie Dir eine Granate in den Hals.
Weinst Du, sagen sie Dir, Du sollst Deine Sachen packen, andere weinen aus wichtigeren Gründen.
Sie haben mein Herz getötet, Feinde als Freund verkleidet.
Mein Geist war müde und konnte nicht mehr schlafen.
Alles, was übrig bleibt, ist ein Stück Brot, dessen Schicksal noch immer unbekannt ist
Wasser und Luft liegen immer in den Händen der falschen Politik der Menschen.
Ich bin in Selbstgenügsamkeit versunken, aber manchmal denke ich, ich bin zu egoistisch.
Du, großer Kyros wegen Deiner Grabstätte schaust Du immer von oben auf die Welt herab, sag mir, wo die Grenze zwischen Selbstsucht und Selbstgenügsamkeit liegt?!

©Susan Afarin

.......

My screams last night woke Cyrus the Great from his sleep.
He said: "My dear daughter, this sheet is not enough.
In this desert, you lie down next to my grave, what will happen?!
It will never be too late to die."
I said: "What can I do to sleep?
The cowards who told you, 'Sleep, we are awake,' have slept so long themselves that all of Iran has been littered with Trojan horses.
If you look happy, they shove a grenade down your throat.
If you cry, they tell you to pack your things; others cry for more important reasons. They killed my heart, enemies disguised as friends.
My spirit is tired and could no longer sleep.
All that remains is a piece of bread whichs fate is still unknown.
Water and air are always in the hands of man's wrong policies.
I'm immersed in self-sufficiency, but sometimes I think I'm too selfish.
You, great Cyrus, because of your tomb lying in ceiling, you always look down on the world from above.
Tell me, where is the line between selfishness and self-sufficiency?!

©Susan Afarin